«Πολλές χαμένες ευκαιρίες» επιγράφεται σχόλιο του γνωστού αναλυτή
Μίχαελ Τούμαν για τις ελληνογερμανικές σχέσεις, με έμφαση στις
αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο, που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα
της εβδομαδιαίας εφημερίδας Die Zeit. «Από τη μία
πλευρά η μνήμη, από την άλλη η επίμονη λήθη. Τα εγκλήματα της Βέρμαχτ
στην Ελλάδα επισκιάζουν μέχρι σήμερα τις σχέσεις μεταξύ των δύο εθνών»
σημειώνει ο σχολιαστής, για να ανατρέξει σε προσωπικά βιώματα:
«Επισκέφθηκα την Ελλάδα για πρώτη φορά στα μέσα της δεκαετίας του '80.
Μίλησα με τον πατέρα φίλης, ο οποίος με δάκρυα στα μάτια μου διηγήθηκε
πως πεινούσε, μικρό παιδί, στην Αθήνα του 1941, στη διάρκεια της
γερμανικής κατοχής. Αργότερα μίλησα με ηλικιωμένους που γλύτωσαν από το
εκτελεστικό απόσπασμα και με νέους Έλληνες, οι οποίοι με ρωτούσαν γιατί
σιωπούν για όλα αυτά στη Γερμανία. Αισθάνθηκα τεράστια ντροπή, πόσο
μάλλον γιατί έχω σπουδάσει ιστορία, αλλά ποτέ δεν είχα διδαχθεί την
πλήρη έκταση της γερμανικής θηριωδίας στην Ελλάδα, ούτε στο μάθημα του
σχολείου, ούτε στις παραδόσεις του πανεπιστημίου. Ένα κενό στη μνήμη των
Γερμανών. Σήμερα όμως μπορούμε να πληροφορηθούμε περισσότερα. Όπως
έχουν περιγράψει με εντυπωσιακό τρόπο ιστορικοί σαν τον Χάγκεν Φλάισερ
και τον Μαρκ Μαζάουερ, τα τάγματα των Ες Ες και η Βέρμαχτ έδρασαν στη
Μεσόγειο τόσο ανελέητα, όσο και στις σλαβικές χώρες». Με αφορμή την πρόσφατη συζήτηση περί αποζημιώσεων στη γερμανική Βουλή ο σχολιαστής αναφέρεται
στο Κόμμα των Πρασίνων και στη δική του πρόταση για τη διευθέτηση του
ζητήματος: «Οι Πράσινοι κάνουν μία ρεαλιστική πρόταση. Ζητούν να γίνει
διαπραγμάτευση με τους Έλληνες μόνο για την καταβολή επανορθώσεων σε
μεμονωμένους δικαιούχους, αλλά και για το αναγκαστικό δάνειο. Αυτά τα
χρέη, που δεν έχουν επιστραφεί, αποτελούν ιδιαίτερη περίπτωση μεταξύ
Αθήνας και Βερολίνου, καμία άλλη χώρα δεν μπορεί να επικαλεστεί κάτι
παρόμοιο. Αξιόπιστες ελληνικές πηγές υπολογίζουν τη σημερινή αξία του
δανείου γύρω στα δέκα δισεκατομμύρια ευρώ. Γιατί να μην συμφωνήσουν
Έλληνες και Γερμανοί σε ένα συμβολικό ποσό, ώστε να εξοφληθεί αυτό το
χρέος;»
Το κατοχικό "δάνειο" είναι ...10 δις;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤουλάχιστον έναν κρατικό προϋπολογισμό μας πήραν τότε οι Γερμανοί, συν όλα τα άλλα και είναι μόνο ...10 δις;
Ο κύριος Τζανής Γκούσκος υπολόγισε το κατοχικό αυτό "δάνειο" με στοιχεία και αποδείξεις, με τους τόκους τόσων χρόνων και σε σημερινά χρήματα, σε 416 δις Ευρώ!
Το οποίο κατοχικό "δάνειο" είναι σίγουρο χρήμα, αφού πρόκειται για διακρατική «συμφωνία» αναγνωρισμένη και από τα δυο κυρίαρχα κράτη.
Και είναι άμεσα απαιτητό και μόνο αυτό είναι άμεσα απαιτητό, τα άλλα όλα είναι ...προς συζήτηση.
Συν τοις άλλοις, μόνο από την Ελλάδα πήραν οι Γερμανοί κατοχικό "δάνειο".
Και ο ίδιος ο Χίτλερ το αναγνώρισε και ξεκίνησε και την αποπληρωμή του.
Εκτός από το κατοχικό "δάνειο", διαβάστε και το παρακάτω για να καταλάβετε από που θα μπορούσε ένα ελληνικό κράτος να απαιτήσει αποζημίωση από τη Γερμανία:
Όλοι γνωρίζουν ότι αγοράζουμε κατά 25% πιο ακριβά όλα τα γερμανικά προϊόντα.
Δεν το λέω εγώ, τα τιμολόγια αγοράς το λένε...
Πχ, ένα Gel ξυρίσματος NIVEA πωλείται στη Γερμανία 1,80Ευρώ, στο Βέλγιο και στην Ολλανδία 2,00Ευρώ, στη Γαλλία 2,20Ευρώ, στην Ισπανία και στην Ιταλία 2,50 Ευρώ, ενώ στην Ελλάδα πωλείται 3,50Ευρώ.
Και δεν είναι μόνο η ...NIVEA, όλα τα γερμανικά εμπορεύματα έτσι πωλούνται.
Αυτό μπορεί εύκολα να το ελέγξει κανείς, όταν συγκρίνει τις τιμές πώλησης στα σούπερ μάρκετ της Γαλλίας, της Αγγλίας, της Ολλανδίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας, του Βελγίου, με τις τιμές πώλησης στα σούπερ μάρκετ στην Ελλάδα.
Όλο αυτό γίνεται από όταν υπήρχε ο νόμος πως ο Έλληνας εισαγωγέας πρέπει να βγάζει μόνο μέχρι 12% κέρδος από τις εισαγωγές που κάνει.
Από τότε ξεκίνησε αυτή η πολύ ακριβή ...πώληση εκ Γερμανίας.
Η οποία είχε μια ...λογική για τους Έλληνες εισαγωγείς, για να δείχνουν μεγαλύτερο ζήλο στην προώθηση γερμανικών προϊόντων.
Και είχε λογική για τους Γερμανούς κατασκευαστές, για να πουλάνε περισσότερο στην Ελλάδα.
Όχι όμως τώρα. Τώρα παρέμεινε ως μια πρακτική της Γερμανίας για να έχει στο χέρι το πολιτικό μας σύστημα. Αφού υπάρχει η φήμη ότι αυτό το 25% το επιστρέφουν οι Γερμανοί ως μίζα, καταθέτοντας το σε διεθνής τραπεζικούς λογαριασμούς των ελληνικών πολιτικών κομμάτων. Αλλά και των εισαγωγέων, για να μη μιλήσουν.
Ο Jörg Michael Kutschenreuter, αυτός που κρατούσε τα μαύρα ταμεία της Siemens, κατέθεσε μάλιστα το 2005 στην εισαγγελεία του Μονάχου, ότι η Siemens Ελλάς έδινε μίζες στα τρία μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα.
Το 25% του ετήσιου τζίρου της, με την αναλογία 3/2/1. Τα 3/6 το μισό δηλαδή του 25%, το παίρνει η κυβέρνηση, τα 2/6 το ένα τρίτο του 25%, το παίρνει η αξιωματική αντιπολίτευση και το 1/6 του 25%, ένα άλλο κοινοβουλευτικό κόμμα.
Και μη νομίζει κανείς ότι η Siemens χαρίζει το 25% του τζίρου της. Απλώς πωλεί στην Ελλάδα πολύ πιο ακριβά.
Όπως κάνουν όλες οι γερμανικές εταιρίες. Πουλάνε στην Ελλάδα, στον Έλληνα εισαγωγέα (αποκλειστικό αντιπρόσωπο), κατά 25% πιο ακριβά από ότι πουλάνε ακριβώς το ίδιο προϊόν, σε όλες τις άλλες ...πολιτισμένες χώρες.
Η Siemens Ελλάς δεν έχει εισαγωγέα (...αποκλειστικό αντιπρόσωπο) στην Ελλάδα αλλά μόνο ελληνικό υποκατάστημα και δίνει αυτό το 25% μόνο στα πολιτικά κόμματα.
Σ αντίθεση με όλες τις άλλες γερμανικές εταιρίες.
Άρα αυτές τις μίζες (...αν υπάρχουν) τις πληρώνουμε εμείς. Αφού ο εισαγωγέας το αγοράζει πιο ακριβά, το δίνει στα σούπερ μάρκετ πιο ακριβά και το αγοράζουμε εμείς πιο ακριβά...