Αν ο Νίγηρας κατασκευάζει το δικό του στρατιωτικό όχημα γιατί όχι κι εμείς;

Το Tamgak Wangari: Ένα σύμβολο εθνικής κυριαρχίας

Το Tamgak Wangari, το πρώτο στρατιωτικό όχημα που σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε εξ ολοκλήρου στον Νίγηρα , παρουσιάστηκε επίσημα στη Βάση 101 στο Νιαμέι. Αναπτύχθηκε από την τοπική εταιρεία Guedesign Automotive και αποτελεί προϊόν πολυετούς τεχνικής έρευνας και βελτιστοποίησης. Το όνομα "Tamgak" προέρχεται από την ομώνυμη οροσειρά στην περιοχή Αΐρ, ενώ το "Wangari" εκφράζει την υπερηφάνεια για την εγχώρια καινοτομία και τη βούληση για ανεξαρτησία.

Η παρουσίαση του οχήματος όμως έχει και γεωπολιτική διάσταση. Αντιμέτωπα με διαρκείς απειλές ασφαλείας και με τεταμένες σχέσεις με τους παραδοσιακούς δυτικούς εταίρους, κράτη του Σαχέλ, όπως ο Νίγηρας, στρέφονται πλέον σε εσωτερικές λύσεις άμυνας. Επενδύουν σε αυτόχθονες καινοτομίες, σχεδιασμένες ειδικά για τις ανάγκες του ασύμμετρου πολέμου που κυριαρχεί στην περιοχή. Το Tamgak Wangari, ένα παντός εδάφους στρατιωτικό όχημα, αποτελεί εμβληματικό παράδειγμα αυτής της στρατηγικής στροφής και ένα σαφές μήνυμα για την επιδίωξη στρατιωτικής και τεχνολογικής αυτοδυναμίας.

Το γεγονός ότι το όχημα σχεδιάστηκε και συναρμολογήθηκε από τοπικούς μηχανικούς ενισχύει ακόμη περισσότερο το αίσθημα εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας. Σε έναν κόσμο όπου οι γεωπολιτικές ισορροπίες αλλάζουν, η ικανότητα μιας χώρας να στηρίζεται στις δικές της δυνάμεις αποκτά στρατηγική σημασία.

Η ελληνική αμυντική βιομηχανία: από την ακμή στην παρακμή

Σε αντίθεση με το παράδειγμα του Νίγηρα, η Ελλάδα, αν και διαθέτει μεγαλύτερη τεχνογνωσία και εμπειρία, έχει δει την αμυντική της βιομηχανία να υποχωρεί σταδιακά. Εταιρείες όπως η ΕΛΒΟ (Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων) είχαν στο παρελθόν κατασκευάσει σημαντικά στρατιωτικά μέσα, όπως το τεθωρακισμένο "Λεωνίδας" και το τροχοφόρο "Κένταυρος".

Ωστόσο, η οικονομική κρίση, η έλλειψη μακρόπνοου σχεδιασμού, η γραφειοκρατία και η συστηματική απουσία κρατικής στήριξης, οδήγησαν σε μαρασμό τον κλάδο. Η ΕΛΒΟ εξαγοράστηκε το 2020 από κοινοπραξία ισραηλινών εταιρειών, αλλά μέχρι σήμερα η παραγωγική της δραστηριότητα είναι εξαιρετικά περιορισμένη. Το εργοστάσιο υπολειτουργεί, ενώ ελάχιστα προγράμματα παραγωγής υλοποιούνται, κυρίως μέσω συμβάσεων υποστήριξης του υφιστάμενου στόλου.

Παρά την ύπαρξη ικανών ιδιωτικών πρωτοβουλιών, όπως η EODH με το θωρακισμένο όχημα "Οπλίτης", το κράτος δείχνει απρόθυμο να στηρίξει τέτοιες προσπάθειες με στρατηγικές παραγγελίες ή επενδύσεις. Το αποτέλεσμα είναι η Ελλάδα να εισάγει πλέον το μεγαλύτερο μέρος του στρατιωτικού της εξοπλισμού, χάνοντας πολύτιμες θέσεις εργασίας, τεχνογνωσία και κυρίως τη δυνατότητα αυτονομίας σε περιόδους κρίσης.

Η επιτυχία του Νίγηρα με το Tamgak Wangari δείχνει ότι η στρατιωτική αυτάρκεια δεν είναι προνόμιο μόνο των πλούσιων ή βιομηχανικά αναπτυγμένων χωρών. Με πολιτική βούληση, τεχνολογική συγκέντρωση και εθνικό όραμα, ακόμη και χώρες με περιορισμένους πόρους μπορούν να επιτύχουν κρίσιμους στόχους άμυνας και ασφάλειας.

Αντιθέτως, η Ελλάδα φαίνεται να έχει χάσει την ευκαιρία να διατηρήσει την παραγωγική της αυτάρκεια στον τομέα των στρατιωτικών οχημάτων. Παρά την ύπαρξη υποδομών και ανθρώπινου δυναμικού, η απουσία στρατηγικού σχεδιασμού την έχει οδηγήσει σε μια θέση εξάρτησης, που θα μπορούσε να αποβεί επικίνδυνη σε περίπτωση σοβαρής κρίσης.

Για να αντιστραφεί αυτή η πορεία, απαιτούνται:

• Σοβαρές κρατικές επενδύσεις στην αμυντική τεχνολογία,
• Ενίσχυση της συνεργασίας δημόσιου και ιδιωτικού τομέα,
• Και κυρίως, μια σαφής πολιτική βούληση για αναγέννηση της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας.

Η Ελλάδα οφείλει να δει πέρα από το παρόν και να αναλογιστεί πώς θέλει να σταθεί στο αβέβαιο γεωπολιτικό μέλλον. Αν χώρες όπως ο Νίγηρας μπορούν, γιατί όχι κι εμείς;