Αν το κράτος ήταν σχέση θα ήταν αυτός που δεν απαντά ποτέ στα μηνύματα

Φωτεινή Τζουβελέκη

Εχετε σκεφτεί ποτέ πως θα ήταν το κράτος αν ήταν σχέση; 

Πάντως σίγουρα δε θα ήταν αυτή που θα κάνει τη ζωή σου εύκολη. Θα αγνοούσε τα μηνύματα σου, όπως αγνοεί και τις ανάγκες σου. Παρά αυτά, είναι μια σχέση από την οποία και να θέλεις, δε μπορείς να ξεκόψεις. 

Βέβαια, ακόμη κι αν σε απογοητεύει συνεχώς, συνεχίζεις να επενδύεις. Πληρώνεις, υπομένεις, περιμένεις – με την αμυδρή ελπίδα πως ίσως, κάποια στιγμή, θα αλλάξει. Όπως σε μια τοξική σχέση, λες «δεν μπορεί, κάτι καλό θα δώσει πίσω». Κι όμως, κάθε φορά που πας να χτίσεις μια νέα αρχή – να ανοίξεις μια επιχείρηση, να πάρεις ένα επίδομα, να διεκδικήσεις το δίκιο σου – εκείνο σου απαντά με γραφειοκρατία, αδιαφορία, ατέλειωτες ουρές.

Το κράτος δεν σου κρατά το χέρι όταν το χρειάζεσαι – σε σπρώχνει να παλέψεις μόνος. Και το χειρότερο; Σε μαθαίνει πως αυτό είναι το φυσιολογικό. Σου λέει «έτσι είναι τα πράγματα», λες και το ενδιαφέρον και η φροντίδα είναι πολυτέλειες που δεν δικαιούσαι.

Κι όμως, ενώ ξέρεις πως σε πληγώνει, δεν μπορείς να απομακρυνθείς. Γιατί εκεί έχεις δηλωμένη τη ζωή σου. Την ύπαρξή σου. Εκεί είναι η σύνταξή σου, το ΑΜΚΑ σου, οι σπουδές σου, τα χαρτιά σου. Το κράτος είναι ο “καλύτερος πρώην” που δεν μπορείς να μπλοκάρεις γιατί σου κρατά το σπίτι – κι αν φύγεις, θα μείνεις στο δρόμο.

Ίσως, τελικά, αυτό που μας κρατά δεμένους μαζί του, δεν είναι η αγάπη ή η εμπιστοσύνη, αλλά η ανάγκη. Κι ίσως το επόμενο βήμα δεν είναι να το χωρίσουμε, αλλά να απαιτήσουμε να μεγαλώσει. Να ενηλικιωθεί. Να μάθει να ακούει και να στηρίζει. Όπως κάθε υγιής σχέση που σέβεται τον άλλο.

Μέχρι τότε, θα συνεχίσουμε να ζούμε με το κράτος – όχι σαν έρωτα, αλλά σαν αναγκαστικό συγκάτοικο που ελπίζουμε πως κάποτε θα καταλάβει ότι οι σχέσεις δεν χτίζονται με αδιαφορία, αλλά με ευθύνη.