Ώρα να ξανασυστηθεί η πολιτική με την εμπιστοσύνη και την αξιοπιστία

Μπάμπης Παπασπύρος

Τα τελευταία δύο χρόνια και ειδικότερα μετά την τραγωδία στα Τέμπη, η Ελλάδα βιώνει μια βαθιά πολιτική και κοινωνική μετατόπιση. Δεν ήταν μόνο ένα δυστύχημα. Ήταν ένα ξύπνημα. Μια σκληρή υπενθύμιση της θεσμικής ανεπάρκειας, των διοικητικών κενών και της πολιτικής ευθυνοφοβίας που έχουν καταστήσει το κράτος ευάλωτο, και τους πολίτες του ανασφαλείς.

Αυτό που βλέπουμε σήμερα δεν είναι απλώς η φθορά των μεγάλων κομμάτων. Είναι η έκφραση μιας βαθύτερης απογοήτευσης. Τα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ συρρικνώνονται. Την ίδια στιγμή  εμφανίζονται σημαντικά ενισχυμένες δημοσκοπικά νέες, συχνά αντισυστημικές φωνές. Κόμματα που μιλούν με ένταση, με θυμό, αλλά κυρίως με την υπόσχεση ότι “είναι κάτι διαφορετικό”.

Αυτό από μόνο του είναι ένα μήνυμα: η ανάγκη για αντιπροσώπευση δεν έχει μόνο ιδεολογικά στεγανά. Έχει απαιτήσεις. Έχει βάθος. Έχει ουσία.

Οι πολίτες πλέον δεν ψηφίζουν για να “συνεχιστεί κάτι”. Ψηφίζουν για να αλλάξει κάτι. Για να αισθανθούν ότι η ψήφος τους έχει αντίκρισμα. Ότι δεν αντιμετωπίζονται σαν “δεδομένοι”. Η πολιτική, όπως τη ζούμε σήμερα, δεν πείθει. Και το μεγάλο ερώτημα παραμένει: ποιος μπορεί να κυβερνήσει; 

Σε πολλές περιπτώσεις, ο μέσος πολίτης φαίνεται να επιδεικνύει περισσότερη σύνεση, λογική και ευαισθησία απ’ ό,τι αρκετοί εκ των πολιτικών εκπροσώπων του. Αυτή η διαπίστωση αναδεικνύει το χάσμα που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στην κοινωνία και το πολιτικό σύστημα. Η απάντηση είναι απλή στα λόγια, αλλά δύσκολη στην πράξη. Γιατί η διακυβέρνηση δεν είναι ένα σύνολο υποσχέσεων. Είναι ένα σχέδιο. Ένα όραμα. Και κυρίως, μια συνέπεια. 

Χρειαζόμαστε μακρόπνοο εθνικό σχεδιασμό. Με πολιτικές τεκμηριωμένες, εφαρμόσιμες και κυρίως σταθερές. Πολιτικές που δεν θα αλλάζουν με κάθε εκλογικό κύκλο. Που δεν θα εξαρτώνται από τις διαθέσεις των επικοινωνιολόγων. Αλλά που θα ενσωματώνουν τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Την καθημερινότητα, την ασφάλεια, την παιδεία, την υγεία, τη δικαιοσύνη.

Κοιτώντας και έξω από τα σύνορα, βλέπουμε πως η πολιτική στροφή προς την κεντροδεξιά είναι παγκόσμια. 

Πολλές κυβερνήσεις επιχειρούν πλέον να επαναπροσδιορίσουν τη στάση τους απέναντι σε ζητήματα όπως η κλιματική αλλαγή, η αναθεώρηση της «γουοκ» ατζέντας, ο ρόλος των ΜΚΟ και οι διεθνείς μηχανισμοί πολιτικής επιρροής, υπό το πρίσμα της εθνικής κυριαρχίας και της κοινωνικής συνοχής. Κυριαρχούν αφηγήσεις γύρω από την εθνική ταυτότητα, την ανάγκη ελέγχου της μετανάστευσης και τον ρεαλισμό στην πράσινη μετάβαση. Οι κοινωνίες ζητούν επιστροφή στην ουσία. Στο συγκεκριμένο. Στο αποτελεσματικό.

Και για εμάς εδώ, το ζητούμενο δεν είναι ένα ακόμα αντισυστημικό κόμμα ή απλά μια φωνή διαμαρτυρίας. Αυτό που χρειάζεται είναι μια νέα αντίληψη. Κόμματα που να σέβονται τις αρχές και τις αξίες. Που να βάζουν στο κέντρο τον άνθρωπο και τις εθνικές δομές και υποδομές. Που να μιλούν λιγότερο και να πράττουν περισσότερο. Που να μην βλέπουν την εξουσία ως αυτοσκοπό, αλλά ως αποστολή.

Χρειαζόμαστε κόμματα που να σέβονται αρχές και αξίες, να παρουσιάζουν ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες προτάσεις και να στελεχώνονται από ανθρώπους που υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον με εντιμότητα, όραμα και αίσθηση ευθύνης.

Η πολιτική πρέπει να ξανακερδίσει το κύρος της. Όχι με λόγια, αλλά με έργα. Όχι με σχήματα με όπλο την διαμαρτυρία και πυροτεχνήματα, αλλά με περιεχόμενο. Μόνο τότε θα ξανασυστηθούμε με την εμπιστοσύνη. Και μόνο τότε θα ξαναγίνει η πολιτική αυτό που πραγματικά πρέπει να είναι: μια δύναμη που υπηρετεί την κοινωνία και όχι τον εαυτό της.

Η πολιτική πρέπει να ξανασυστηθεί με την εμπιστοσύνη και την αξιοπιστία