Η μάσκα του "καλού μπάτσου" στους πολιτικούς

Μπάμπης Παπασπύρος

Η τακτική του "καλού μπάτσου/κακού μπάτσου" σε ένα πολιτικό κόμμα είναι μια στρατηγική που χρησιμοποιείται για να διαχειριστεί εσωτερικές ή εξωτερικές αντιδράσεις, συχνά με στόχο την προώθηση συγκεκριμένων πολιτικών ή προσωπικής ατζέντας

Όταν ένα στελέχος παίζει το ρόλο του "καλού μπάτσου", συνήθως επιδιώκει:
1. Διαχείριση της δημόσιας εικόνας του
Να προβάλει μια "μετριοπαθή" ή "συμβιβαστική" εικόνα, ελκύοντας ψηφοφόρους...
Να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ισορροπίας, ειδικά σε περιόδους κρίσης ή αντιπαραθέσεων
2. Προώθηση κρυφής ατζέντας
Να χτίσει ένα ψεύτικο προσωπικό προφίλ και να προωθήσει έμμεσα μια προσωπική πολιτική, φορώντας το προσωπείο "καλός μπάτσος"...
Να δημιουργήσει χώρο για μελλοντική διεκδίκηση της ηγεσίας του κόμματος ή και  διαπραγμάτευση με αντιπάλους...
Τι υποκρύπτει όμως αυτή η τακτική;
Εσωτερικές διχαστικές θέσεις
Το κόμμα μπορεί να έχει αποφασίσει ήδη μια πολιτική, αλλά ο "καλός μπάτσος" προσποιείται ότι την αμφισβητεί ή διαπραγματεύεται για να αποφύγει την ανάληψη πολιτικής ευθύνης ή για να εξευμενίσει κριτικές.
Στρατηγική χειραγώγησης
Η προσποίηση "καλοπροαίρετης" στάσης μπορεί να καλύπτει πραγματικές προθέσεις ελέγχου ή εξουσίας.
Αυτοί οι "άτσαλακωτοι", όπως συχνά αποκαλούνται, δεν παίρνουν ρίσκα, δεν συγκρούονται, αλλά και δεν προσφέρουν ουσιαστική στήριξη στην παράταξή τους. Η ουδετερότητα τους δεν είναι πραγματικά αντικειμενική, αλλά μια βολική υπεκφυγή.

Αν η τακτική αποκαλυφθεί, το άτομο κινδυνεύει να θεωρηθεί ανειλικρινές ή να εντείνει τη δυσπιστία των πολιτών. Επιπλέον, μπορεί να οδηγήσει σε εσωτερικές εκρήξεις, εάν τα στελέχη αντιληφθούν ότι χρησιμοποιούνται ως όχημα για την δική του ανέλιξη...

Η πολιτική δεν είναι για τους ουδέτερους τους "καλούς μπάτσους". Χρειάζεται πίστη, αγώνα και έμπρακτη στήριξη των αρχών και των ιδεωδών που πρεσβεύει κάποιος. Η πραγματική πολιτική ευθύνη δεν είναι μόνο να συμμετέχεις, αλλά να μάχεσαι για το κοινό καλό, να παίρνεις θέση, να δρας και να αναλαμβάνεις το κόστος των επιλογών σου. Γιατί, στο τέλος, στην πολιτική όπως και στη ζωή, η απουσία στάσης είναι και αυτή μια στάση και συνήθως, όχι η σωστή.