Η σιωπή των πολιτικών: Όταν η φθορά της προσωπικής εικόνας υπερισχύει της ευθύνης


Μπάμπης Παπασπύρος

Σε περιόδους κρίσης, όταν οι πολίτες απαιτούν καθαρές θέσεις και αποφασιστικότητα, η στάση κάποιων κυβερνητικών πολιτικών αποκαλύπτει τη βαθύτερη φύση τους. Είναι εκείνες οι στιγμές που ορισμένοι επιλέγουν τη σιωπή, κρύβονται πίσω από το πέπλο της ουδετερότητας και αφήνουν άλλους να σηκώσουν το βάρος των δύσκολων αποφάσεων. Αυτή η στάση δεν είναι μόνο ανεύθυνη, αλλά και βαθιά υπονομευτική για τη δημοκρατία και τη συλλογική πρόοδο.

Η Σιωπή ως Στρατηγική
Η σιωπή, σε πολλές περιπτώσεις, δεν είναι τυχαία. Είναι στρατηγική. Οι πολιτικοί που επιλέγουν να αποφεύγουν την ανάληψη ευθύνης σε κρίσιμες στιγμές δεν το κάνουν από αδυναμία, αλλά από υπολογισμό. Φοβούνται το πολιτικό κόστος, τη φθορά της εικόνας τους, την απώλεια ψήφων. Αντί να τοποθετηθούν με θάρρος, προτιμούν να αφήσουν τους αγωνιστές της κυβέρνησης ή της παράταξής τους να κάνουν τη «βρώμικη» δουλειά.
Αυτή η στάση τους αποκαλύπτει ως βολεμένους, ατσαλάκωτους και συμφεροντολόγους, ανθρώπους που βάζουν την προσωπική τους καριέρα πάνω από το κοινό καλό. Δεν είναι ιδεολόγοι, δεν είναι αγωνιστές. Είναι απλοί θεατές ενός έργου στο οποίο θα έπρεπε να είναι πρωταγωνιστές.
Η Ευθύνη της Ηγεσίας και της Αλήθειας
Η πολιτική, όμως, δεν είναι χώρος για ανθρώπους που επιδιώκουν την ασφάλεια. Είναι χώρος για όσους έχουν το θάρρος να αντιμετωπίσουν την αλήθεια, να πάρουν δύσκολες αποφάσεις και να σταθούν δίπλα στους πολίτες με ρεαλισμό και ειλικρίνεια. Ο πολιτικός που αποφεύγει την ευθύνη, που προτιμά τη σιωπή όταν η κοινωνία έχει προβλήματα, προδίδει όχι μόνο τους ψηφοφόρους του, αλλά και την ίδια την έννοια της πολιτικής.
Το Κόστος για την Παράταξη
Η σιωπή και η αποφυγή της ευθύνης δεν πλήττουν μόνο την εικόνα του ίδιου του πολιτικού. Πλήττουν και την παράταξή του. Όταν οι πολίτες βλέπουν τους εκπροσώπους τους να σιωπούν, χάνουν την εμπιστοσύνη τους στο σύνολο της κυβέρνησης ή του κόμματος. Η παράταξη εμφανίζεται ως αδύναμη, διχασμένη, ανίκανη να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της κοινωνίας.
Η Κρίση ως Ευκαιρία
Οι κρίσεις, όσο δύσκολες και αν είναι, αποτελούν και ευκαιρίες. Είναι στιγμές που οι ηγέτες μπορούν να ξεχωρίσουν, να δείξουν το θάρρος τους και να αποδείξουν ότι βάζουν το κοινό καλό πάνω από το προσωπικό τους συμφέρον. Όσοι επιλέγουν τη σιωπή, όμως, χάνουν αυτή την ευκαιρία.
Η Κρίση Εμπιστοσύνης
Όταν οι πολίτες βλέπουν ότι οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι κρύβονται, η εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα διαβρώνεται. Και αυτή η διάβρωση είναι εξαιρετικά επικίνδυνη, γιατί οδηγεί σε απογοήτευση, απαξίωση της δημοκρατίας και, τελικά, σε ακραίες πολιτικές επιλογές.
Η Ανάγκη για Αλλαγή
Οι πολίτες αξίζουν πολιτικούς που είναι πρόθυμοι να παλέψουν για αυτούς, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα πληρώσουν το τίμημα. Χρειαζόμαστε ηγέτες που θα βγουν μπροστά, θα αναλάβουν την ευθύνη και θα υπερασπιστούν το έργο τους με θάρρος και ειλικρίνεια.
Η σιωπή στις πιο πάνω περιπτώσεις  είναι υπεκφυγή. Και όσοι την επιλέγουν, αργά ή γρήγορα, θα βρεθούν αντιμέτωποι με την κρίση της ιστορίας και της κοινωνίας. Οι πολίτες δεν ξεχνούν. Και όταν έρθει η ώρα, η σιωπή θα είναι η πιο ηχηρή κατηγορία εναντίον τους.

Σχόλια