Τυλιγμένος στα κύματα μιας φουρτουνιασμένης θάλασσας κι ας ήταν κατακαλόκαιρο με έναν ήλιο θεόρατο πάνω από το Καρλόβασι Σάμου, θυμάται τον Γιάννη Ρίτσο η κόρη του η Έρη...
Ήταν χαράματα Πρωτομαγιάς του 1909, όταν ο μοναδικός Έλληνας ποιητής που ταυτίστηκε με την εργατική Πρωτομαγιά έβλεπε πρώτη φορά το φως της μέρας στο αρχοντικό του Ελευθερίου Ρίτσου πάνω από την πύλη του κάστρου στη Μονεμβασιά. Κι ήταν αυτός που έμελλε να υμνήσει όσο κανείς άλλος τους αγώνες του ελληνικού λαού στη διάρκεια του 20ού αιώνα.
Ο Ρίτσος κάθε Πρωτομαγιά γιόρταζε και πενθούσε μαζί. Γιόρταζε τα γενέθλιά του ταυτιζόμενος ο ίδιος με τους λαϊκούς αγώνες για ελευθερία και δημοκρατία και πενθούσε μαζί με τη μάνα τού Τάσου Τούση που δολοφονήθηκε (Μάιο του 1936) στις μεγάλες διαδηλώσεις των καπνεργατών Καβάλας στη Θεσσαλονίκη. Το μοιρολόι που έγραψε θρηνώντας και ο ίδιος ένα μερόνυχτο στη σοφίτα του: «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες μέρα Μαγιού σε χάνω, άνοιξη γιε που αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω» είναι αφιερωμένο στο θρήνο εκείνης της μάνας πάνω στο άψυχο κορμί του γιου της. Η κόρη του, η Ερη, τον θυμάται σε πιο ιδιωτικές στιγμές έτοιμο να αναμετρηθεί με τη δύναμη της φύσης. «Οταν πιάνανε τα μελτέμια το καλοκαίρι στη Σάμο και τα κύματα χτυπούσαν στην έρημη ακρογιαλιά, ο Ρίτσος ορμούσε στη θάλασσα. Μετρούσε τα κύματα και στο τελευταίο που είχε καταλαγιάσει λίγο η δύναμή του, έπεφτε στα νερά και άρχιζε να κολυμπάει μεσ” στο χαλασμό. Όχι μόνο δεν φοβόταν αλλά εγώ σαν παιδάκι είχα την αίσθηση ότι για εκείνον αποτελούσε πρόκληση. Ήταν μια προσπάθεια να νικήσει το φόβο του, να μετρηθεί με τα όριά του και να τραβήξει μακρύτερα, πέρα από αυτά. Και μια και είμαστε κοντά στην 21η Απριλίου, να σας πω ότι το κολύμπι στη θάλασσα στη διάρκεια της δικτατορίας ήταν μια μορφή αντίστασης προς την καταπίεση που μας περιέβαλλε. Όλη η οικογένεια, η μάνα μου κι εγώ και ο μπαμπάς φυσικά, πηγαίναμε κάθε μέρα στη θάλασσα μέχρι το καταχείμωνο τρέμοντας σαν τα ψάρια από το κρύο, θεωρώντας ότι ξεφεύγουμε έτσι από τη μαύρη καθημερινότητά μας, από το μάτι του χωροφύλακα που ήταν πάντα πίσω μας και μας παρακολουθούσε». - Έτσι, καθώς σας ακούω να μου περιγράφετε αυτές τις σκηνές, αναρωτιέμαι πώς δεν γράψατε κι εσείς ποίηση; «Έχω γράψει ένα μυθιστόρημα, μια συλλογή διηγημάτων, τρία παραμύθια και έχω προς έκδοση άλλα δύο παραμύθια. Μη με βλέπετε έτσι, είμαι μορφή, αλλά τύπος παρεξηγημένος» λέει και σκάει στα γέλια.....
Πρόταση φυγής από τη ζοφερή πραγματικότητα για την Ερη Ρίτσου δεν υπάρχει. Μια παρηγοριά, όμως, προσφέρουν κάποιοι προφητικοί στίχοι γραμμένοι από τον Γιάννη Ρίτσο πριν από 28 χρόνια και δημοσιευμένοι τώρα στη συλλογή του «Υπερώον» (εκδ. Κέδρος): «Πρωινό Δευτέρας κουρασμένο, λαϊκά ξενοδοχεία,/ πατημασιές λασπωμένες στις σκάλες,/ λουκάνικα κρεμασμένα στα παντοπωλεία,/ κι άλλα καλάθια κι άλλα προσχήματα. Ωστόσο,/ το δέντρο αυτό, παρ” ότι μελαγχολικό, επιμένει/ να μας καλεί σε απολογία, εμάς που, δυο χρόνια,/ τουλάχιστον δυο χρόνια και τρεις μήνες,/ σε τίποτα, μα τίποτα, δεν έχουμε φταίξει» (Αθήνα 11.3.85). Ν. ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ-ΡΑΣΣΙΑ, enet.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση...και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις, προσβλητικά, υποτιμητικά και υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Η φιλοξενία και οι αναδημοσιεύσεις άρθρων τρίτων, τα σχόλια και οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά. Προειδοποίηση: Περιεχόμενο Αυστηρώς Ακατάλληλο για εκείνους που νομίζουν ότι θίγονται προσωπικά στην ανάρτηση κειμένου αντίθετο με την ιδεολογική τους ταυτότητα ή άποψη, σε αυτούς λέμε ότι ποτέ δεν τους υποχρεώσαμε να διαβάσουν το περιεχόμενο του ιστολογίου μας.