Σύγκρουση Ουκρανίας-Ρωσίας: Ο Μπάιντεν πρέπει να διαβεβαιώσει τους συμμάχους του στον Ινδο-Ειρηνικό ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ικανές να διαχειριστούν ταυτόχρονες κρίσεις τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ανατολική Ασία. Μέχρι στιγμής το κάνει
Σε λίγες εβδομάδες ή μήνες, ο Τζο Μπάιντεν μπορεί να αντιμετωπίσει την τέλεια καταιγίδα εξωτερικής πολιτικής: τρεις κρίσεις σε τρία μέρη στρατηγικής σημασίας: την Ευρώπη, τον Ινδο-Ειρηνικό και τη Μέση Ανατολή. Αν όλα πάνε άσχημα, αυτή η κατάσταση μπορεί να προκαλέσει τεκτονικές αλλαγές στο διεθνές σύστημα. Εάν αντιμετωπιστεί σωστά, θα μπορούσε να επιβεβαιώσει εκ νέου την αμερικανική υπεροχή, έστω και προσωρινά.
Αυτή η τέλεια καταιγίδα δεν είναι απαραίτητα κακή για τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες θα αποκτήσουν την ευκαιρία να ενισχύσουν τη διπλωματική τους θέση, να ενισχύσουν τις υπάρχουσες συμμαχίες, να επιταχύνουν την οικοδόμηση νέων και να επαναπροσδιορίσουν στρατηγικές προτεραιότητες, σε έναν κόσμο που εξακολουθεί να μπερδεύεται από την ακανόνιστη συμπεριφορά της Αμερικής και το έλλειμμα αξιοπιστίας των χρόνων Τραμπ. Λένε κάποιοι... μην χάνεις ποτέ μια κρίση, γιατί περιέχει δυνητικά θετικά αποτελέσματα.
Η κρίση στην Ουκρανία , η πολιτική περιορισμού της Κίνας και μια πιθανή εξελισσόμενη κρίση στην Ταϊβάν, καθώς και η επιστροφή στην ιρανική πυρηνική συμφωνία, θα δοκιμάσουν ταυτόχρονα τις προτεραιότητες, τις πολιτικές, τη διαχείριση της συμμαχίας και την ηγεσία των ΗΠΑ.
Μέχρι στιγμής, η κυβέρνηση Μπάιντεν γνώριζε τη σχέση μεταξύ των τριών κρίσεων και έχει αναλύσει ξεκάθαρα τη δυναμική. Η μεγάλη στρατηγική σκέψη της Αμερικής προσδιορίζει τα ακόλουθα περιγράμματα.
Αρχικά, η Ουκρανία είναι ένα περιφερειακό θέατρο. Κανείς στην Ουάσιγκτον δεν χάνει τον ύπνο του για το ποιος ελέγχει την περιοχή του Ντονμπάς. Αλλά η κρίση αντιπροσωπεύει μια σιωπηρά συντονισμένη κινεζο-ρωσική προσπάθεια για σταδιακή αναδιάρθρωση της παγκόσμιας τάξης που κυριαρχείται από τις ΗΠΑ. Δοκιμάζει επίσης την αποφασιστικότητα της Αμερικής και τη δέσμευση του Μπάιντεν να καλλιεργήσει συμμαχίες και πολυμερή διπλωματία.
Η πρώτη σύνδεση που γίνεται μεταξύ των κρίσεων χρησιμοποιεί μια μικρή συμβατική σοφία: Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες αποτύχουν να αντισταθούν στη Ρωσία για την Ουκρανία, η Κίνα θα το δει αυτό ως σαφές σημάδι αμερικανικής αδυναμίας και αναποφασιστικότητας. Το Πεκίνο θα πάρει θάρρος να προβάλει ισχύ και σε εύθετο χρόνο να αποσταθεροποιήσει την Ταϊβάν. Εάν ενδιάμεσα η Ουάσιγκτον επανέλθει στη συμφωνία για τα πυρηνικά, από την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες αποχώρησαν το 2018, οι Ρεπουμπλικάνοι στο Κογκρέσο θα προσπαθήσουν να εμποδίσουν τη νέα συμφωνία και το Ιράν θα καταστήσει σαφές ότι συνειδητοποιεί ότι, μια πιθανή ρεπουμπλικανική κυβέρνηση το 2025 θα μπορούσε να παραβιάσει τη συμφωνία για άλλη μια φορά.
Σύμφωνα με τους κριτικούς, αυτή η σειρά θα ήταν καταστροφική για τις Ηνωμένες Πολιτείες, επομένως η Ουάσιγκτον πρέπει να είναι πιο επιθετική στο ουκρανικό ζήτημα.
Ανανεωμένο ΝΑΤΟ
Αυτή είναι μια εσφαλμένη υπόθεση για τρεις λόγους. Πρώτον, η απάντηση των ΗΠΑ στις ρωσικές απειλές για εισβολή στην Ουκρανία ήρθε στη σωστή δόση.
Αυτή η προσέγγιση παρουσίασε ένα ισορροπημένο μείγμα πολιτικής τριών πλευρών του οποίου οι δύο πρώτες πτυχές είναι, η εδραίωση της συμμαχίας του ΝΑΤΟ και η κατηγορηματική απειλή ότι υπάρχουν διαθέσιμες σκληρές κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Η τρίτη πτυχή είναι ένα νέο εργαλείο: η συνεχής διάδοση πληροφοριών σχετικά με «τι σχεδιάζει η Ρωσία», από την απόδειξη μιας ρωσικής επιχείρησης που παρέχει ένα ψεύτικο πρόσχημα για εισβολή, έως μια αναφορά του NBC την Πέμπτη για τις υποτιθέμενες εννέα οδούς εισβολής της Ρωσίας.
Ενώ η συνοχή εντός του ΝΑΤΟ δεν είναι τέλεια, ο στόχος του Βλαντιμίρ Πούτιν να σπείρει τη διχόνοια έχει αποτύχει. Αναμφισβήτητα ενίσχυσε το ΝΑΤΟ και του έδωσε τον λόγο ύπαρξης που του έλειπε για πάνω από μια δεκαετία. Αν και κανείς δεν γνωρίζει πραγματικά ποιες είναι οι προθέσεις του Πούτιν, φαίνεται ότι –τουλάχιστον σε αυτό το στάδιο– έχει ξεπεράσει τους ελιγμούς. Ναι, ελέγχει όντως τη διαδικασία κλιμάκωσης, αλλά είναι όλο και πιο δύσκολο να δούμε πώς η Ρωσία επωφελείται είτε από μια εισβολή είτε από ένα παρατεταμένο διπλωματικό αδιέξοδο.
Η μία πτυχή για την οποία πρέπει να είναι ευαίσθητες οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ότι, αποσπάται η προσοχή από την κρίση της Ουκρανίας λόγω της αμεσότητάς της, σε αντίθεση με τη μακροπρόθεσμη κρίση που δημιουργείται στα χείλη του Ειρηνικού. Καθώς ο υπουργός Εξωτερικών Antony Blinken ταξιδεύει στην Αυστραλία, ο Μπάιντεν πρέπει να διαβεβαιώσει τους συμμάχους του στον Ινδο-Ειρηνικό ότι, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ικανές να διαχειριστούν ταυτόχρονες κρίσεις τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ανατολική Ασία.
Δεύτερον, σε κανένα σημείο η Ουάσιγκτον δεν υπέδειξε μια αλλαγή πολιτικής που θέτει εκ νέου προτεραιότητα την Ουκρανία έναντι της Κίνας. Επιπλέον, είναι αμφίβολο ότι η Κίνα βλέπει την Ουκρανία ως περίπτωση δοκιμής. Το ίδιο επιχείρημα λανθασμένα προβλήθηκε όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες αποχώρησαν από το Αφγανιστάν.
Στην πραγματικότητα, αν κάποιος στο Πεκίνο ήλπιζε ότι ο Μπάιντεν θα αντέστρεφε την κραυγαλέα εχθρότητα του Ντόναλντ Τραμπ προς την Κίνα και θα επέστρεφε στην προσέγγιση του Μπαράκ Ομπάμα, να προσπαθεί να συμμετάσχει με τους Κινέζους σε μια αμερικανική παγκόσμια τάξη πραγμάτων, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Όχι μόνο η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει ορίσει την Κίνα ως τη μεγαλύτερη απειλή για τις Ηνωμένες Πολιτείες για τις επόμενες δεκαετίες, αλλά αναζήτησε ενεργά νέες συμμαχίες στον Ινδο-Ειρηνικό: το Quad – Ηνωμένες Πολιτείες, Ινδία, Ιαπωνία και Αυστραλία και AUKUS – Αυστραλία , το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Επιπλέον, η Κίνα έχει γίνει ίσως η μόνη σημαντική δικομματική προσέγγιση πολιτικής στην Ουάσιγκτον.
Τρίτον, όσον αφορά την ιρανική πυρηνική συμφωνία , δεν υπάρχει καμία απολύτως αιτιώδης σχέση μεταξύ μιας συμφωνίας που έχει συναφθεί ή όχι και της πολιτικής των ΗΠΑ για την Ουκρανία ή την Κίνα. Η συναίνεση στην Ουάσιγκτον είναι ότι μια συμφωνία είναι εφικτή, αλλά δεν είναι βέβαιη, καθώς το Ιράν είναι κάπως διστακτικό. Εάν δεν υπάρξει συμφωνία, η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δεν θα ζημιωθεί.
Ο κρίσιμος κρίκος –η Κίνα παρακολουθεί την Ουκρανία, οι σύμμαχοι παρακολουθούν τη συμφωνία με το Ιράν– είναι σε ασταθές έδαφος, αλλά υπάρχει σαφώς μια ουσιαστική σχέση: Οι τρεις κρίσεις, ιδιαίτερα η Ουκρανία και η Κίνα, δίνουν στις Ηνωμένες Πολιτείες την ευκαιρία να εκτρέψουν την Κίνα και τη Ρωσία, φιλοδοξίες για αναμόρφωση της διεθνούς τάξης, δημιουργία σφαιρών επιρροής και μείωση του μεγέθους της αμερικανικής κυριαρχίας μετά το 1991. Η συμβολή αυτών των τριών εστιακών σημείων δημιουργεί την εντύπωση αναταραχής, αλλά δίνουν επίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες την ευκαιρία να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση...και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις, προσβλητικά, υποτιμητικά και υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Η φιλοξενία και οι αναδημοσιεύσεις άρθρων τρίτων, τα σχόλια και οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά. Προειδοποίηση: Περιεχόμενο Αυστηρώς Ακατάλληλο για εκείνους που νομίζουν ότι θίγονται προσωπικά στην ανάρτηση κειμένου αντίθετο με την ιδεολογική τους ταυτότητα ή άποψη, σε αυτούς λέμε ότι ποτέ δεν τους υποχρεώσαμε να διαβάσουν το περιεχόμενο του ιστολογίου μας.