Την ημέρα αναγνώρισης της γενοκτονίας της Αρμενίας, ο Τζήμερος μιλά για ελληνικές σφαγές στην άλωση της Τριπολιτσάς κατά των τούρκων!

Με ανάρτηση του στο Facebook ο Θάνος Τζήμερος, γράφει ακολουθώντας τη ρητορική τύπου Ρεπούση: «Η εθνική αυτογνωσία ξεκινάει από την αναγνώριση των σφαλμάτων και των αγριοτήτων τα οποία κάθε έθνος αυτής της γης έχει διαπράξει. Στηλιτεύουμε τις κτηνωδίες των Τούρκων, αλλά αρνούμαστε να μάθουμε, διαβάζοντας τις εξιστορήσεις αυτοπτών μαρτύρων, Ελλήνων και φιλελλήνων, για το τι συνέβη στην Επανάσταση, για παράδειγμα, κατά την πολιορκία και την άλωση της Τριπολιτσάς».

Και συνεχίζει με το παράπονο του πως δεν διδάσκονται στα σχολεία οι σφαγές και οι λεηλασίες στην Τριπολιτσά: «Διά της αποσιώπησης δεν χτίζεται εθνικό φρόνημα. Χτίζεται εθνικό μύθευμα», πατώντας στον δρόμο που έχουν χαράξει όλοι όσοι θέλουν να μας πείσουν ότι τα στοιχεία της παράδοσής μας αποτελούν μύθους που πρέπει να διαλυθούν για να δούμε το φως.

 

 

Όλη η ανάρτηση του:

Η εθνική αυτογνωσία ξεκινάει από την αναγνώριση των σφαλμάτων και των αγριοτήτων τα οποία κάθε έθνος αυτής της γης έχει διαπράξει. Στηλιτεύουμε τις κτηνωδίες των Τούρκων, αλλά αρνούμαστε να μάθουμε, διαβάζοντας τις εξιστορήσεις αυτοπτών μαρτύρων, Ελλήνων και Φιλελλήνων, για το τι συνέβη στην Επανάσταση, για παράδειγμα κατά την πολιορκία και την άλωση της Τριπολιτσάς. Σας παραθέτω την αναφορά του ίδιου του Κολοκοτρώνη (Διήγησις συμβάντων τής ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836. Υπαγόρευσε Θεόδωρος Κωνσταντίνου Κολοκοτρώνης, σελ. 82):

“Το ασκέρι οπού ήταν μέσα το Ελληνικό, έκοβε και εσκότωνε από Παρασκευή έως Κυριακή, γυναίκαις, παιδιά και άνδραις, 32,000 μία ώρα ολόγυρα της Τριπολιτζάς.” Και πιο κάτω: “Το άλογό μου από τα τείχη έως τα σαράγια δεν επάτησε γη”, διότι πατούσε επί πτωμάτων.

Βεβαίως, ο αντίλογος λέει ότι μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς κατά τη διάρκεια των οποίων οι υπόδουλοι είχαν υποστεί τα πάνδεινα, περίμενες να φερθούν με το γάντι στους πρώην δυνάστες τους; Όχι, δεν περίμενα. Όταν συσσωρεύεται τέτοια πίεση δεν υπάρχει ήπια εκτόνωση – μόνο έκρηξη. Επισημαίνω όμως ότι οι σφαγές και οι λεηλασίες στην Τριπολιτσά δεν διδάσκονται στα σχολεία. Εγώ, τουλάχιστον δεν τις διδάχθηκα. Και στον δημόσιο λόγο, αποσιωπάται το ότι για δύο τουλάχιστον χρόνια ο ο Αγώνας για την Ανεξαρτησία ήταν ένας φρικιαστικός εμφύλιος. Ότι τα λεφτά του πρώτου αγγλικού δανείου ξοδεύτηκαν ΟΛΑ για τις εμφύλιες διαμάχες. Κι ότι ενώ ο Ιμπραήμ ισοπέδωνε την Πελοπόννησο, ο Κολοκοτρώνης και άλλοι εμπειροπόλεμοι οπλαρχηγοί ήταν στη φυλακή και η κυβέρνηση του Μαυροκορδάτου έστελνε εναντίον του Ιμπραήμ… πλοιάρχους.

Να τα ξέρουμε αυτά και να τα κρίνουμε. Στο ιστορικό τους περιβάλλον, φυσικά. Αλλά να τα ξέρουμε. Διά της αποσιώπησης δεν χτίζεται εθνικό φρόνημα. Χτίζεται εθνικό μύθευμα.

Όσοι έχουν το μικρόβιο της πρωτογενούς πληροφορίας, ας αναζητήσουν πλέον των απομνημονευμάτων του Γέρου του Μοριά:
1. το δίτομο έργο του Maxime Raybaud, (Γάλλος φιλέλληνας λοχαγός, που έφτασε με τον Μαυροκορδάτο στο Μεσολόγγι στις 3 Αυγούστου 1821) «Mémoires sur la Grèce pour servir à l’histoire de la guerre de l’Indépendance, accompagnés de plans topographiques» (Παρίσι, 1824). Εδώ σε ηλεκτρονική μορφή: https://anemi.lib.uoc.gr/metadata/e/a/6/metadata-71-0000052.tkl
2. Το έργο του Φωτάκου (Φώτιου Χρυσανθόπουλου) “Απομνημονεύματα”
3. Το έργο του Ιωάννου Φιλήμονος “Δοκίμιον ιστορικόν περί της Eλληνικής Eπαναστάσεως”
4. Την «Ιστορία της Ελλάδος» του Μέντελσον – Μπαρτόλντυ
5. Την «Ιστορία τής ελληνικής επαναστάσεως» του Τόμας Γκόρντον
6. Τα “Ενθυμήματα Στρατιωτικά” του Νικολάου Κασομούλη
7. Τα “Απομνημονεύματα” του Μακρυγιάννη
8. Την “Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως” του Χέρτσμπεργκ
9. Τα “Απομνημονεύματα τινά της Επαναστάσεως του 1821” του Στεφ. Στεφανοπούλου
10. Τα «Απομνημονεύματα από των χρόνων τής Τουρκοκρατίας μέχρι τής βασιλείας Γεωργίου Α΄» (Βιβλιοθήκη γενικών αρχείων τού κράτους, Αθήνα, 1983) του Παναγιώτη Παπατσώνη

Ναι, οι πρόγονοί μας, που πήραν τα άρματα για την Ελευθερία είχαν και πάθη και μίση και ελαττώματα. Το μεγαλειώδες είναι ότι ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά κατάφεραν το ακατόρθωτο: να νικήσουν μια αυτοκρατορία. Ο διάβολος και ο άγγελος, όπως έλεγε ο Καραϊσκάκης (Όταν θέλω γίνομαι άγγελος και όταν θέλω πάλε γίνομαι διάβολος) ήταν οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Τότε – και δυστυχώς και τώρα. Καλό είναι να μάθουμε τουλάχιστον να τις ξεχωρίζουμε.