Καλύτερα πλούσιος και υγιής…

Σάκης Μουμτζής

Δυστυχώς κάποιοι έγκριτοι αναλυτές προσεγγίζουν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις υπό το

πρίσμα του παραπάνω γνωμικού, ό εστί μεθερμηνευόμενο σε: «καλύτερα να έχουμε μια Τουρκία φιλειρηνική και ευρωπαϊκή, παρά μια Τουρκία επιθετική και απομονωμένη».

Έκτακτα! Ποιος δεν θα συμφωνούσε με αυτήν την οπτική; Ποιος δεν θα ήθελε η Τουρκία να είχε συμπεριφορά Βελγίου ή Λουξεμβούργου; Δυστυχώς όμως η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική και την πολιτική μας την καθορίζουμε με βάση αυτό που υπάρχει και όχι αυτό που θα επιθυμούσαμε να υπάρχει.

Διαπράττουν τραγικό λάθος στην ανάλυση τους όσοι πιστεύουν πως η Τουρκία εξακολουθεί να έχει τον προσανατολισμό της προς την ΕΕ. Από το 2010 περίπου ο Ντ. Ερντογάν άλλαξε επίπεδο. Ονειρεύεται να γίνει ο ηγέτης του σουνιτικού κόσμου. Δεν τον ενδιαφέρει να διαπραγματεύεται επί ημέρες π.χ. με τον Πολωνό ή τον Πορτογάλο πρωθυπουργό. Εδώ κάνει χάρη που σηκώνει το τηλέφωνο στον Πούτιν και στον Τραμπ, καθώς ο βασικός του συνομιλητής είναι η Ιστορία. Αυτό είτε το πούμε κρίση μεγαλείου είτε οτιδήποτε άλλο, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Έχουμε δίπλα μας έναν τέτοιο γείτονα που προβάλλει το μέγεθος και την ισχύ ως τα βασικά του όπλα και όχι τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου.

Έτσι το δίλημμα αν θέλουμε την γείτονα απομονωμένη ή ενταγμένη σε μια πολιτισμένη διεθνή κοινότητα, είναι κίβδηλο. Δεν εξαρτάται από την Ελλάδα ούτε από την συγκεκριμένη ΕΕ ποια θα είναι η συμπεριφορά της Τουρκίας. Εκτός αν εννοούμε πως για να μην απομονωθεί η Τουρκία, να κάνουμε δεκτές τις απαιτήσεις της. Με απλά λόγια η ΕΕ να μετακινηθεί προς την Ανατολή και όχι η Τουρκία προς την Δύση.

Γιατί κάτι τέτοιο μου θυμίζει όλη αυτή η ρητορική των κυρώσεων που εσαεί θα επικρέμανται επί της Τουρκίας, αλλά ποτέ δεν θα επιβληθούν γιατί θα θυμώσει ο Ερντογάν. Και αυτά τα λένε και σοβαροί άνθρωποι. Τελικά, καλύτερα να θυμώσει και, αν έχει τα κότσια, να διεκδικήσει επί του πεδίου αυτά που θέλει να διεκδικήσει, παρά να του τα προσφέρουμε εμείς απλόχερα φοβούμενοι μήπως θυμώσει.

Στο κάτω-κάτω δεν έχει νόημα να κτίζουμε καινούργιες συμμαχίες, να συμμετέχουμε σε κοινά αεροναυτικά γυμνάσια, να δαπανάμε δισεκατομμύρια κάθε χρόνο για τις Ένοπλες Δυνάμεις και την κρίσιμη στιγμή να κάνουμε πίσω γιατί θα θυμώσει ο σουλτάνος. Ας θυμώσει!

Σήμερα η πατρίδα μας βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Είτε θα εμβαθύνει τις σχέσεις της και τις συνέργειες της με τα κράτη που αντιτίθενται στον τουρκικό αναθεωρητισμό είτε θα βαδίσει τον ολισθηρό δρόμο του κατευνασμού ακολουθώντας την πολιτική της Γερμανίας.

Είτε θα κτίσει από την αρχή την αμυντική της βιομηχανία ( ΕΑΒ, ΕΛΒΟ, ΕΑΣ), μακριά από την κατάρα των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών και των επιχειρηματιών είτε θα εξακολουθούμε να βιώνουμε την σημερινή κατάσταση τής κατάρρευσης και της απαξίωσης αυτών των βιομηχανιών.

Δεν γίνεται να ακολουθήσουμε συγχρόνως και τον δρόμο του κατευνασμού και της αποτροπής. Δεν έχει νόημα να στρουθοκαμηλίζουμε στην πολιτική της διαρκούς αναβολής των κυρώσεων, γιατί έτσι, ουσιαστικά, ακυρώνουμε αυτήν την πολιτική.

Οι πολίτες δεν βάζουμε ψηλά τον πήχυ των προσδοκιών μας για τα αποτελέσματα της Συνόδου κορυφής, αλλά για την στάση και την αντίδραση της δικής μας κυβέρνησης.

liberal.gr