Αριστείας εγκώμιον...

Του Παντελή Μπουκάλα
Είδα το μαντάτο στο Διαδίκτυο και το πήρα για τρολάρισμα: «Η Αννα Διαμαντοπούλου, ως επικεφαλής της κριτικής επιτροπής των “Education Leaders Awards”,
βράβευσε την “Ελληνική Αγωγή” του Αδώνιδος Γεωργιάδη». Συνωνυμία  σκέφτηκα. 
Για να μου λυθεί η απορία επισκέφτηκα, πρώτη μου φορά, την ιστοσελίδα των «Education Leaders Awards» και, όχι, δεν έπεσα από τα σύννεφα. 
Γιατί όσο να πληκτρολογήσω τις τρεις λέξεις πρόλαβε να μου περάσει από το μυαλό η σκέψη ότι αυτό που μου φάνηκε στην αρχή απολύτως αδύνατο, τελικά είναι απολύτως δυνατό, νοητό και αναμενόμενο. 
Ναι, η πρόεδρος της κριτικής επιτροπής που βράβευσε την «Ελληνική Αγωγή» είναι η Αννα Διαμαντοπούλου, πρόεδρος του Δικτύου για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη, π. Επίτροπος Ε.Ε. και π. Υπουργός.
Μια κι είχε ξυπνήσει μέσα μου το συνήθως ναρκωμένο «δαιμόνιο του ρεπόρτερ», επισκέφτηκα και την ιστοσελίδα της «Ε.Α.», επίσης πρώτη μου φορά. 
Για να διαπιστώσω με ολοένα αυξανόμενο ενθουσιασμό ότι η σχολή του κ. Γεωργιάδη δεν απέσπασε ένα μόνο βραβείο, ούτε καν δύο ή τρία. 
Τέσσερα πήρε: δύο χρυσά, ένα αργυρό κι ένα χάλκινο, ένας νέος Καρλ Λιούις. Το πρώτο χρυσό ήταν για την «Καινοτομία στη διδασκαλία». 
Στο άθλημα αυτό η σχολή βραβεύτηκε για την «εκμάθηση των Αρχαίων Ελληνικών σε παιδιά προσχολικής ηλικίας». Το δεύτερο χρυσό αφορούσε την «επένδυση ανά τομέα εκπαίδευσης», το ασημένιο τη «βέλτιστη μαθησιακή εμπειρία», το δε χάλκινο την «εκπαίδευση εξ αποστάσεως».

Θα συμφωνούσε φυσικά η κ. Διαμαντοπούλου, ως υπουργός της Παιδείας κάποτε, ότι το όνειρο κάθε εκπαιδευτικού μεταρρυθμιστή είναι, εκτός από την κατάργηση του ασύλου, η διδασκαλία των αρχαίων σε παιδιά προσχολικής ηλικίας, διότι, σύμφωνα τουλάχιστον με την προπαγάνδα της υπουργικής σχολής, «η συστηματική εκμάθηση των Αρχαίων Ελληνικών βοηθά τα παιδιά με δυσλεξία, διάσπαση προσοχής, κ.ά.». 
Θα συμφωνούσε ότι είναι βραβεύσιμη και βραβευτέα μια σχολή, ο λίντερ της οποίας, ο κ. Γεωργιάδης (όχι ο Λεωνίδας, αυτός διδάσκει Φιλοσοφία), κηρύσσει το εξής φαιδρό: 
Η θάλασσα λεγόταν «αλς» στα αρχαία «επειδή σκάει το κύμα στη φουσκοθαλασσιά, κάνει αλς, αλς, αλς, αλς. Με την ίδια λογική, βγήκε απ’ το πλουτς πλουτς και ο πλους». Οσο για τον «λίντερ», ηχοποίητος κι αυτός και ελληνικός: Το «λη», αν κρίνουμε από τα ονόματα Ηρακλής, Περικλής, Θεμιστοκλής, είναι ταυτόσημο της ηγεσίας. «Λη! Λη!» δέονταν οι αρχαίοι όταν χρειάζονταν ηγέτη στα ντερβένια. Κι εμείς το ίδιο: «Αλί! Αλί!».
kathimerini.gr