Το Διεθνές Δίκαιο δεν προνοεί ομηρία φιλειρηνικών κρατών..από κράτη που αποφασίζουν και ενεργούν κατά συρροή παράνομα

Παναγιώτης Ήφαιστος*
Μετά τη NAVTEX της Τουρκίας εντός της Ελληνικής υφαλοκρηπίδας πολλά λέγονται για πονηρές «διαπραγματεύσεις». 

Η μόνη νοητή «διαπραγμάτευση» μπορεί να είναι μόνο διαρκείας ενός λεπτού για να δηλωθεί από την Ελλάδα πως το μόνο που δέχεται είναι συμφωνία για προσφυγή σε διεθνές δικαστήριο για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας.
Οποιοδήποτε προσύμφωνο που θα περιέχει ακόμη και μια λέξη περισσότερο, προδικάζει την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου. Αυτό επιδιώκει η Τουρκία.
Απαιτείται πλέον η Ελλάδα να δηλώσει ξεκάθαρα και προγραμματικά ότι δεν συζητά παρανομίες, αυθαιρεσίες και γελοίες ερμηνείες των προνοιών του Διεθνούς Δικαίου:

α) Την επί δεκαετία συρροή παρανομιών εκ μέρους της Τουρκίας αρχίζοντας από το casus belli της Τσιλέρ,
β) Τις συνεχείς σκανδαλωδώς αυθαίρετες και απόλυτα λανθασμένες ερμηνείες του διεθνούς δικαίου,
γ) Τις παρανομίες με την Λιβύη για τις θαλάσσιες ζώνες,
δ) Τις ρητές αναθεωρητικές απειλές περί «Γαλάζιας πατρίδας» που συνιστούν αξίωση περιφερειακής ηγεμονίας,
ε) Τις παράνομες Naftex για έρευνες στην Ελληνική υφαλοκρηπίδα αντίστοιχα και στην Κυπριακή.
Και πολλά άλλα που καταμαρτυρούνται καθημερινά.

Τα θεωρούμε παράνομα και μόνο οριοθέτηση μπορούμε να δούμε, διαφορετικά, προχωρούμε και καταθέτουμε συντεταγμένες στον ΟΗΕ.
Το Διεθνές Δίκαιο ορίζει ότι τα νησιά έχουν τα ίδια δικαιώματα με αυτά της ηπειρωτικής χώρας. 
Όσον μας αφορά, με καταγεγραμμένες εκατοντάδες σελίδες αναλύσεων των πολιτικών και στρατηγικών όψεων του διεθνούς συστήματος που θεωρούν θέσφατα το διεθνές δίκαιο / διεθνή τάξη των Συνθηκών, ρώτησα φίλο νομικό κατά πόσο ένα κράτος όπως η Τουρκία που παρανομεί ακατάσχετα και καθημερινά μπορεί να κρατεί όμηρους τα γειτονικά κράτη. Είναι τα τελευταία υποχρεωμένα να απέχουν από την εκπλήρωση των προνοιών των Συνθηκών όταν το γειτονικό αναθεωρητικό και απειλητικό κράτος παρανομεί και αυθαιρετεί καθημερινά;
Έθεσα το ερώτημα κατά πόσο η Ελλάδα μπροστά στην κατάφορη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου και της διεθνούς τάξης είναι υποχρεωμένη να περιμένει επ’ άπειρον την επί δεκαετίες αρνητική Τουρκία που αξιώνει συνυποσχετικά που βιάζουν τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου (και εάν η Ελλάδα το αποδεχθεί ξέρουμε ότι αυτό είναι πια τετελεσμένο, θα επηρεάσει τις αποφάσεις του διεθνούς δικαστηρίου και η απώλεια κυριαρχίας τετελεσμένο γεγονός).
Μπροστά σε αυτό τον βιασμό της διεθνούς τάξης και του Διεθνούς Δικαίου από την Τουρκία, ο μόνος θεμιτός, νόμιμος και νομιμοποιημένος δρόμος είναι η κατάθεση στον ΟΗΕ συντεταγμένων και αν η Τουρκία δεν δεχθεί άνευ όρων προσφυγή, η Ελλάδα λογικό είναι σε εύλογο χρονικό διάστημα να νομοθετήσει, συν να υπερασπιστεί την κυριαρχία του κράτους, όπως προβλέπεται από τις πρόνοιες του Διεθνούς Δικαίου.
Αυτονόητα, αυτά απαιτούν αποτρεπτική ισχύ και αποτελεσματική διπλωματία, που εκτιμώ όπως και πολλοί άλλοι ότι μπορούμε να τα έχουμε.
Απλά υπογραμμίζεται ότι εάν κινούμενοι στις γραμμές κάποιας μυστήριας συμφωνίας του «Βερολίνου» ή κάποια άλλη παρασκηνιακή και εν κρυπτώ διαβούλευση, αρχίσουμε να συζητάμε για την «Γαλάζια πατρίδα και συναφή συνυποσχετικά, που θα την επικυρώνουν – διότι περί αυτού πρόκειται και εθελοτυφλεί όποιος δεν το βλέπει–, τότε ακυρώνεται η κυριαρχία μας. Η κυριαρχία του κράτους όμως είναι θέσφατο αγαθό και έσχατη λογική. Όποιος παραδώσει έστω και μια ίντσα παρανομεί εφιαλτικά. Όλα τα υπόλοιπα είναι πονηρές κουβέντες και παραμιλητά. Τέλος, για ένοχα και εφιαλτικά παραμιλητά πρόκειται εάν αμφισβητηθεί πως η Ελλάδα τόσο ως η Μητρόπολη του Ελληνισμού όσο και ως εγγυήτρια δύναμη της Κυπριακής Δημοκρατίας θα πρέπει να έχει πλήρως ενταγμένη την Κύπρο στους στρατηγικούς της σχεδιασμούς. Οτιδήποτε αντίθετο καθιστά την Ελλάδα στρατηγικά αναξιόπιστο κράτος. 
Υστερόγραφο:
Στα επιτελεία των βιώσιμων κρατών γνωρίζουν, βέβαια, πως όταν λέμε η διεθνής τάξη που προβλέπει το διεθνές δίκαιο δεν σημαίνει ότι κάπου ορίζεται τι είναι δίκαιη δίκαιη οριοθέτηση των συνόρων, αλλά τα σύνορα που προέκυψαν, συνήθως, μετά τον τελευταίο πόλεμο και που επικυρώθηκαν με διμερείς ή διεθνείς Συνθήκες.

Όταν αμφισβητείται η διεθνής τάξη των Συνθηκών και εάν ένας από τους εμπλεκόμενους δεν δέχεται την ισχύ των προνοιών αλλά θέτει αναθεωρητικές αξιώσεις, οφείλουμε να ξέρουμε ότι σπάνια το Συμβούλιο Ασφαλείας (ΣΑ) αποφάσισε να παρέμβει για την εφαρμογή της διεθνούς νομιμότητας.

Ακόμη πιο σημαντικό, οι διεθνείς θεσμοί και το ΣΑ δεν έχουν λόγο εάν ένας από τους εμπλεκόμενους συμφωνεί να αλλάξει η διεθνής τάξη. Αυτό συμβαίνει μετά το 1974 στο Κυπριακό επειδή μυστηριωδώς η Ελληνική πλευρά δέχθηκε να αμφισβητηθεί η κρατική κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας και να γίνονται εισηγήσεις για μια βιώσιμη κρατική οντότητα, που αφενός θα νομιμοποιεί τα παράνομα τετελεσμένα της βίας και αφετέρου θα επικυρώνει την Τουρκική επικυριαρχία. Τα ίδια ισχύουν για τις πρόνοιες του Διεθνούς Δικαίου στο Αιγαίο. Η Ελληνική Βουλή αρχικά, όπως ξέρουμε, αποφάσισε την πλήρη εφαρμογή. Ακολούθησε το παράνομο casus belli της Τσιλέρ και η κατευναστική στάση διαδοχικών Ελληνικών Κυβερνήσεων. Δεν γίνεται όμως γνωστή η αλήθεια: Έτσι κινούμενη και τώρα εάν προσαρμοστεί στην «Γαλάζια πατρίδα» η Ελλάδα χάνει το μισό περίπου της Επικράτειας που θα είχε εάν εκπληρώνονταν οι πρόνοιες του Δικαίου της Θάλασσας. Ερωτάται: Γιατί; Ποιος έχει δικαίωμα να δώσει Ελληνική κυριαρχία και γιατί αφού με κολοσσιαίους πόρους έχουμε αποτρεπτική ισχύ και γιατί αφού διαθέτουμε κολοσσιαίους σπάνιους πόρους για να έχουμε αποτρεπτική ισχύ δεν εφαρμόζουν το διεθνές δίκαιο και ταυτόχρονα να αποτρέψουν κάθε απειλή. 
Η διεθνής πολιτική δεν είναι η ίδια με την ενδοκρατική πολιτική αλλά στο ημέτερο κράτος λίγοι το κατανοούν, και εννοώ πρωτίστως μερικούς φορείς επιστημονικών τίτλων. Όλοι πάντως να ξέρουν πως όταν τα αίτια πολέμου παρεμβάλλονται αμείλικτα ισχύουν τα Θουκυδίδεια αξιώματα. Εδώ μερικά:

«Όσοι (όμως) διατηρούν την ελευθερία τους του χρωστούν στη δύναμή τους»
Θουκυδίδης: Διάλογος Μηλίων - Αθηναίων (εδ. 89-116): (εδάφιο.89). Αθηναίοι:
α) υπαινίσσονται πως δίκαια έχουν την ηγεμονία
β) υποδεικνύουν το γεγονός πως κάθε πλευρά έχει την δική της αντίληψη περί δικαίου-δικαιοσύνης και
γ) ρητά προειδοποιούν τους Μήλιους πως «όταν υπάρχη ίση δύναμη για την επιβολή του, κι ότι, όταν αυτό δεν συμβαίνη, οι δυνατοί κάνουν όσα τους επιτρέπει η δύναμή τους κι οι αδύναμοι υποχωρούν κι αποδέχονται».
(Εδάφιο 97). Αθηναίοι: «λόγια που να στηρίζονται στο δίκαιο δεν λείπουν από κανένα. ... όσοι (όμως) διατηρούν την ελευθερία τους το χρωστούν στη δύναμή τους». (εδάφιο 103).
Αθηναίοι: «Η ελπίδα, παρηγοριά την ώρα του κινδύνου, όσους την έχουν από περίσσια δύναμη κι αν τους βλάψει δεν τους καταστρέφει όσοι όμως, στηριγμένοι πάνω της, τα παίζουν όλα για όλα (γιατί απ’ τη φύση της είναι σπάταλη), μονάχα όταν αποτύχουν την γνωρίζουν». 
Κατάληξη: (εδάφιο 114). «Άρχισαν αμέσως τις εχθροπραξίες, κι αφού μοίρασαν τη δουλειά στα στρατιωτικά τμήματα της κάθε πόλης έζωσαν κυκλικά με τείχος τους Μηλίους ... έγινε μάλιστα και κάποια προδοσία ανάμεσα στους Μηλίους ... (οι Αθηναίοι) σκότωσαν όσους Μηλίους ενήλικούς έπιασαν, κι έκαμαν δούλους τα παιδιά και τις γυναίκες. Το νησί το αποικίσανε οι ίδιοι στέλνοντας αργότερα πεντακόσιους αποίκους».

* Ομ. Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων – Στρατηγικών Σπουδών, Παν/μιο Πειραιώς, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών

huffingtonpost.gr