Χειραγώγηση – Απανθρωποίηση – Μονεταρισμός

Το δόγμα ΧΑΜ
Του Πασχάλη Τσολάκη
Μπήκαμε ήδη στην εποχή των δογμάτων. Όλες οι αποφάσεις,
οι εντολές, οι ενημερώσεις έχουν την ισχύ του δόγματος. Δηλαδή δεν επιδέχονται αμφισβήτηση και κριτική.
Όσοι το επιχειρούν βαπτίζονται ταραξίες και ασυνείδητοι!
Τους ανθρώπους δεν τους ακολουθεί πλέον η σκιά τους, αλλά αστυνομικά όργανα και σύγχρονοι μηχανισμοί παρακολούθησης.
Οι ενημερωτές της κοινωνικής υγείας, της κοινωνικής προστασίας, της κοινωνικής συνοχής, της κοινωνικής οικονομίας, οι ίδιοι πάντα άνθρωποι του ίδιου συστήματος.
Οι δε ενημερωτές της κοινής γνώμης, στημένα ανθρωπάκια εκφέρουν, αναλύουν επιδοκιμάζουν και στηρίζουν, ανεπιφύλακτα την κυβερνητική φωνή.
Σε περιόδους κρίσης τα κυρίαρχα ΜΜΕ, κυρίως τα τηλεοπτικά, έχουν την τάση να δίνουν το σύνθημα της «εθνικής ενότητας», το «όλοι μαζί να αντιμετωπίσουμε την κρίση». Μ’ αυτόν τον τρόπο αποπολιτικοποιούν τα ζητήματα έτσι ώστε να μην υπάρχει πλέον χώρος για πολιτική σύγκρουση.
Όποιος λέει κάτι διαφορετικό από το κυρίαρχο αφήγημα αυτομάτως χαρακτηρίζεται «εθνικός μειοδότης». Τα κυρίαρχα ΜΜΕ, τηλεοπτικά και μη, αποπολιτικοποίησαν την κρίση του κορονοϊού για να αποσοβήσουν κάθε συζήτηση που αφορά τα πραγματικά επίδικα όπως την κατάσταση στο σύστημα υγείας για παράδειγμα ή την οικονομική καταστροφή που έρχεται
Αυτοί επωμίστηκαν την ευθύνη της επιβολής του δόγματος Χ.Α.Μ που δεν σημαίνει Χέρια- Απόσταση- Μάσκα αλλά σημαίνει:
Χειραγώγηση – Απανθρωποίηση – Μονεταρισμός.
Οι Αργυρώνητοι της ενημέρωσης που έλεγε και ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Η απανθρωποίηση που επιχειρείται είναι ένα τέχνασμα, το οποίο πάντα χρησιμοποιούσαν οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της εξουσίας, πολιτικής και θρησκευτικής, προκειμένου να χειραγωγήσουν τις κοινωνίες.
Στα οικονομικά ο μακροπρόθεσμος στόχος είναι το κράτος να επιβλέπει μόνο την ετήσια μικρή ποσοστιαία αύξηση του χρηματικού όγκου και να αφήνει τα υπόλοιπα στην επενέργεια των νόμων της αγοράς.
Το κράτος κοινωνικής πρόνοιας πρέπει σταδιακά να αποσυντεθεί και όλες οι κοινωνικές παροχές να περιέλθουν στη δικαιοδοσία ελεύθερη επιλογή του ατόμου, από την παιδεία και την υγεία μέχρι τις κοινωνικές ασφαλίσεις και τη σύνταξη.
«Ο φόβος της επιδημίας αποτελεί πολύ χειρότερη μορφή ασθένειας από την ίδια την επιδημία και μετατρέπει τον άνθρωπο της κοινωνίας και τον πολίτη της δημοκρατίας σε ένα εύκολα χειραγωγούμενο θηρίο». Γράφει η διανόηση και συνεχίζει.
Η αναμονή της συμφοράς πάντα είναι πολύ πιο τρομερή και ανυπόφορη παρά η ίδια η συμφορά.
Άλλωστε οι εξουσίες κυβερνούν πάντα με το φόβο και όχι με την αγάπη. Ο φόβος του θανάτου, ο φόβος του πολέμου, ο φόβος της βίας, ο φόβος της φτώχειας, ο φόβος των μνημονίων, της ανεργίας, και πάει λέγοντας.
Γι’ αυτό ο Χριστός, γράφει ο Ντοσκογιέφσκι, δεν έπιανε τις πέτρες για να γίνουν ψωμί, γιατί ήθελε οι άνθρωποι να τον ακολουθήσουν όχι από το φόβο της δύναμης και του θαύματος αλλά από αγάπη.
Γι’ αυτό μας ενημερώνουν καθημερινά για τους θανάτους, από αγάπη. Για τους θανάτους από χίλιες αιτίες στα ελλειμματικά και προβληματικά νοσοκομεία, για τους θανάτους ανθρώπων που περίμεναν στις λίστες αναμονής, για τους θανάτους από τα ναρκωτικά, την πείνα από το στρες της επιβίωσης και το άγχος της καθημερινότητας καμία ενημέρωση! Αυτοί οι ιοί δεν τους αγγίζουν…
Η χειραψία του χαιρετισμού, της φιλικότητας και της κοινωνικότητας καταργείται....
Προετοιμάζονται για τις δυνατές και τραυματικές αγκωνιές που έρχονται για την κοινωνία. Μορφές εργασίας, μειώσεις μισθών, συντάξεων ένεκα επιδημίας!!!
Βοήθεια από την Ε.Ε με την μορφή δανείων, μνημονίων και τόκων! Ποιος θα πληρώσει;
Δεκάδες φάρμακα διαφημίζονται και δεκάδες εμβόλια. Ποιοι θα τα προμηθεύσουν, ποιοι θα επιλέξουν, πως θα επιλέξουν; Ποιοι θα τα χρεωθούν και ποιοι θα κερδίσουν;
Όταν πρόκειται για θέματα που αφορούν τους πολλούς, η φωνή των ανθρώπων πρέπει να γίνεται κραυγή. Όταν αυτή η κραυγή δεν ακουστεί στην ώρα της πετρώνει μέσα μας και οι άνθρωποι βουβαίνονται. Κι όταν βουβαίνονται οι άνθρωποι, υποφέρουν ή πεθαίνουν, λέει η διανόηση.
Γράφει ο Α. Γκέρτσεν:
«Πρέπει να είσαι πολύ γενναίος για να μιλήσεις φωνακτά για κείνα που όλοι οι άλλοι γνωρίζουν αλλά μιλάνε χαμηλόφωνα»
Υ.Γ: Μένουμε σπίτι Μάρτιο -Απρίλιο. Μένουμε ασφαλείς Μάιο – Ιούνιο. Μένουμε Ελλάδα Ιούλιο – Αύγουστο. Από Σεπτέμβριο μένουμε ταπί επ’ αόριστον, μέχρι να εμφανιστεί ο επόμενος εθνικός σωτήρας…
Όταν οι κοινωνίες δεν διδάσκονται και δεν σέβονται την ιστορία και τα γεγονότα τότε εκείνα εκδικούνται και τιμωρούν.