Πόσες φορές δε λαχταρήσαμε τη δύναμη της μαγείας;
Ουσιαστικά, την δυνατότητα μιας δύναμης, που άμεσα θα μας έδινε όσα επιθυμούσαμε! Και πόσες φορές δεν ονειρευτήκαμε να ζήσουμε το ευτυχές τέλος ενός παραμυθιού;
Γιατί το παραμύθι και η μαγεία, ταιριάζουν απόλυτα και τελικά δεν είναι αντιστρόφως ανάλογα. Κάποτε, ταυτιστήκαμε με τους πρίγκιπες και τις νεράιδες και δεν αναζητήσαμε ποτέ το γιατί.
Δεν αναρωτηθήκαμε τι ήταν αυτό που μας έκανε να θέλουμε να ζήσουμε το ταξίδι ενός μύθου, δεν ζητήσαμε το λόγο της ανάγκης του φανταστικού, δεν απαντήσαμε στον εαυτό μας, γιατί θέλουμε κι εμείς να ζήσουμε παραμυθένια.
Τι είναι άραγε αυτό που ζηλεύουμε στην πραγματική μας ζωή και δεν το έχουμε;
Μήπως μια μεγάλη ανιδιοτελής αγάπη από εκείνες που ο ένας θα έδινε ακόμη και τη ζωή του για τον άλλο;
Μια αγάπη που κανένας δράκος δεν αγγίζει τελικά, αλλά αντιθέτως σφυρηλατώντας τη, γίνεται ακόμη πιο δυνατή;
Μήπως η καλοσύνη και ο αλτρουισμός των ηρώων ενός παραμυθιού, που συμπονούν και συντρέχουν πάθη συνανθρώπων μας, είναι το ιδεώδες;
Μήπως οι συμμαχίες από καρδιάς του καλού απέναντι στο κακό και η αυταπάρνηση προκειμένου το καλό να υπερισχύσει στην ανθρωπότητα, είναι δίχως όρους αγάπης;
Μήπως η ατέλειωτη αγάπη των γονιών που προστατεύουν και καθοδηγούν τα παιδιά, είναι η αληθινή αυταπάρνηση; Μήπως η υπευθυνότητα να τα μεγαλώσουν σωστά, χτίζοντας τους μόνο σπίτια, που υποτίθεται αντέχουν στις θύελλες, είναι μόνον μια ουτοπία;
Μήπως η αγάπη των απογόνων για τους γονείς και τους υπερήλικες, που δεν αφήνουν ποτέ κανένα λύκο να τους πειράξει στη μοναξιά τους, είναι μόνον μια υποχρέωση;
Μήπως η υπομονή και η εργατικότητα ατελείωτων ετών, ανθρώπων που παλεύουν για την ειρήνη και την γαλήνη στην ανθρωπότητα, είναι τελικά ένα άχρηστο προϊόν;
Μήπως η συντριπτική νίκη επί της αδικίας, που εύκολα βρίσκει έδαφος, είναι άνευ ουσίας;
Μήπως η έλλειψη του ιππότη των συναισθημάτων, που έψαξε για την μια και μοναδική του αγάπη, για ένα γοβάκι που έγινε το σύμβολο του απόλυτου έρωτα, έναν έρωτα που μονίμως χάνουμε αλλάζοντας με ευκολία συντρόφους, είναι η χαμένη μας παιδικότητα;
Μήπως η τεχνολογική εξέλιξη που ουσιαστικά οδεύει προς την καταστροφή του πλανήτη, θα έπρεπε καλύτερα να ψάχνει το μαγικό φίλτρο, εκείνο που θα τον έσωζε;
Μήπως εν τέλει, όλος ο ανώτερός μας εαυτός, βρίσκεται μέσα στην μαγεία ενός παραμυθιού;
Μήπως η ζωή είναι ένα παραμύθι που βρίσκεται μέσα μας φυλακισμένο και δεν τολμάμε να το αποφυλακίσουμε;
Εδώ είμαστε και μπορούμε!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση...και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις, προσβλητικά, υποτιμητικά και υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Η φιλοξενία και οι αναδημοσιεύσεις άρθρων τρίτων, τα σχόλια και οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά. Προειδοποίηση: Περιεχόμενο Αυστηρώς Ακατάλληλο για εκείνους που νομίζουν ότι θίγονται προσωπικά στην ανάρτηση κειμένου αντίθετο με την ιδεολογική τους ταυτότητα ή άποψη, σε αυτούς λέμε ότι ποτέ δεν τους υποχρεώσαμε να διαβάσουν το περιεχόμενο του ιστολογίου μας.