σε ένα αφιλόξενο σπίτι με λευκούς τοίχους. Μπροστά απλώνεται μια αχανής και σκοτεινή πεδιάδα. Δεν είναι μόνος. Μαζί του στριμωγμένοι δεκάδες άνθρωποι, απλοί, καθημερινοί. Ο ένας αποφεύγει τον άλλον, όμως κάπως όλοι ανταλλάσσουν βλέμματα γεμάτα φόβο και αγωνία. Κοιτούν έξω. Ο αέρας γίνεται στρόβιλος και εξαφανίζεται, δεν υπάρχει πια οξυγόνο. Έπειτα χάνεται σιγά-σιγά η γη, εξαφανίζεται η πεδιάδα, βρίσκονται μετέωροι στο χείλος της αβύσσου. Τρόμος και έρεβος. Ο ορίζοντας βυθίζεται στο κενό και στο τέλος η θάλασσα, με τεράστια κύματα τους συνθλίβει. “Το τέλος, το τέλος όλων” φωνάζει ένα παιδί. «Σκοτάδι, αιώνιο σκοτάδι». Ο Τουργκένιεφ ξυπνά ταραγμένος.
Είχα πέσει φευγαλέα πάνω στο κείμενο αυτό όταν ήμουν φοιτήτρια. Με τάραξε από την πρώτη στιγμή. Η αποπνικτική ατμόσφαιρα, τα φοβισμένα βλέμματα, οι άγνωστοι άνθρωποι που όμως μοιράζονταν εκείνη τη στιγμή κάτι κοινό, κάτι πολύ μεγαλύτερο από τους ίδιους: το τέλος του κόσμου.
Μάρτιος 2020. Οι εικόνες του Τουργκένιεφ, που για χρόνια είχα ξεχάσει, με στοιχειώνουν ξανά. Νιώθω κι εγώ κάτι απροσδιόριστο και σκοτεινό, ίσως είναι ο φόβος για κάτι που δεν γνωρίζω και δεν μπορώ να επηρεάσω. Ένας αόρατος «εχθρός», που λένε οι ηγέτες, ένας ιός που μας κλείνει ασφυκτικά στα σπίτια μας. Για την προστασία της δημόσιας υγείας. Δεν θα κάνω την επανάσταση τώρα, θα “συμμορφωθώ προς τας υποδείξεις”, παραφράζοντας ένα τραγούδι του Θεοδωράκη κι ας με πουν δειλή. Δεν ξέρω αν επίκειται το τέλος του κόσμου, μάλλον όχι. Ας μην υπερβάλλουμε, η επιστήμη κάνει θαύματα. Τόσες αρρώστιες είναι σήμερα ιάσιμες.
Ίσως όμως όταν τελειώσει όλο αυτό το δυστοπικό σκηνικό να αλλάξουν κάποια πράγματα. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης θα μπορούσε να γίνει ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, κεκτημένα κι αναφαίρετα δικαιώματα να περιστέλλονται εν μία νυκτί, όλες οι κατακτήσεις της νεωτερικότητας και του μεταπολεμικού πολιτικού πολιτισμού στην Ευρώπη να αναστέλλονται επ’αόριστον. Κι έξω να μην κυκλοφορεί ψυχή παρά μόνο για τον άρτον. Τα θεάματα έχουν πάρει κι αυτά αναβολή. Κι εμείς με μάσκες και γάντια, εύθραυστοι κι αμήχανοι να συνειδητοποιούμε τη θνητότητά μας -που είχαμε ξεχάσει υπνωτισμένοι από τα αγαθά της δυτικής ευμάρειας. Δεν είμαι καν βέβαιη αν επίκειται το τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε, αλλά αυτό που ζούμε θα μπορούσε να είναι η πρόγευση ενός ζοφερού μέλλοντος. Το οποίο δεν είναι διόλου απίθανο να έρθει.
DW
Δήμητρα Κυρανούδη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση...και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις, προσβλητικά, υποτιμητικά και υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Η φιλοξενία και οι αναδημοσιεύσεις άρθρων τρίτων, τα σχόλια και οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά. Προειδοποίηση: Περιεχόμενο Αυστηρώς Ακατάλληλο για εκείνους που νομίζουν ότι θίγονται προσωπικά στην ανάρτηση κειμένου αντίθετο με την ιδεολογική τους ταυτότητα ή άποψη, σε αυτούς λέμε ότι ποτέ δεν τους υποχρεώσαμε να διαβάσουν το περιεχόμενο του ιστολογίου μας.