Συμπληρώνονται φέτος 20 χρόνια από τότε που ο δρ ανθρωπολογίας Νίκος Πουλιανός δικαιώθηκε έναντι απίστευτων μεθοδεύσεων της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας

Τιμή και δόξα στους δικαστές Σοφία Σγουρίτσα, Δημήτριο Σολωμό και Γεώργιο Σκαρλάτο, οι οποίοι όταν προετοιμάζονταν οι αυθαιρεσίες που οδήγησαν στον παραλογισμό και την κρίση των τελευταίων 10ετιών που όλοι βιώνουμε, «τόλμησαν» να αντικρούσουν τους τότε καθεστωτικούς «λειτουργούς» της Διεύθυνσης Αρχαιοτήτων. Κατ’ αυτό τον τρόπο

απέρριψαν το 1995 τις μεθοδεύσεις απομάκρυνσης του μόνου παλαιοανθρωπολόγου του Υπ. Πολιτισμού από την Ειδική Περιφερειακή Υπηρεσία Παλαιοανθρωπολογίας - Σπηλαιολογίας, δρα ανθρωπολόγο Ν. Α. Πουλιανό.

Ως απαρχή αυτής της υπόθεσης μπορεί να θεωρηθεί το μακρινό 1988, όταν με τις 504 / 25 Απριλίου και 1360 / 16 Νοεμβρίου αναφορές, με θέμα τη Δυσλειτουργία της Εφορείας Παλαιοανθρωπολογίας - Σπηλαιολογίας τίθενται επί τάπητος ζητήματα αναφορικά με την έλλειψη παλαιαονθρωπολογικής κατεύθυνσης και στρατηγικής, όπως επίσης αντίστοιχων οργάνων (π.χ. κρανιοφόρων, σιαγονόμετρων, οστεόμετρων), βιβλιοθήκης, εργαστηρίων κλπ. Σημειώνεται ότι αυτά τα έγγραφα υποβάλλονται από τον δρα Ν. Α. Πουλιανό όταν ακόμα ήταν συμβασιούχος, δηλ. 7 χρόνια πριν καν γίνει μόνιμος υπάλληλος ανάμεσα  στους επιστήμονες του ΥΠΠΟ. Ακολούθησαν κι άλλες ανάλογες αναφορές, οι οποίες όμως ουδόλως φαίνεται να συγκίνησαν τους υπεύθυνους.

Επισημαίνεται επίσης ότι η δημιουργία της Υπηρεσίας Παλαιοανθρωπολογίας είχε προταθεί από τον δρα Άρη Ν. Πουλιανό ήδη από το 1965, με βασικό (και μέχρι σήμερα ανεκπλήρωτο) στόχο την παλαιαονθρωπολογική αρωγή των υπόλοιπων 150 και πλέον αρχαιολογικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Πολιτισμού (Μουσείων συμπεριλαμβανομένων), καθώς και ελληνικών ή ξένων Κέντρων (Ινστιτούτων) εποπτευόμενων από αυτό. 

            Αντί λοιπόν οι υπεύθυνοι να εξετάσουν το 1988 τα εκ μέρους του δρα Ν. Α. Πουλιανού αναφερόμενα, ο οποίος στο κάτω - κάτω μισθοδοτείται για να παράσχει τις παλαιοανθρωπολογικές του γνώσεις, «σκαρφίστηκαν» να τον εξορίσουν από την Υπηρεσία Παλαιοανθρωπολογίας, απομακρύνοντάς τον και από τα αντίστοιχα καθήκοντά του. Αυτό το «πέτυχαν» με παράδοξη (για το ελληνικό Δημόσιο) γρηγοράδα το 1994, μέσα από μακιαβελικής έμπνευσης διαδικασίες, με το ψευδές αιτιολογικό περί δήθεν κάλυψης υπηρεσιακών αναγκών της… Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων.

Έτσι, 26 Ιουλίου με βάση ένα Φύλλο Εσωτερικής Αλληλογραφίας (ΦΕΑ), ζητείται η απόσπασή του στην Εναλίων εκ μέρους της Δ/νσης Διοικητικού, η οποία την επομένη 27 Ιουλίου το διαβιβάζει για έγκριση στο Υπηρεσιακό Συμβούλιο, που με τη σειρά του την αμέσως επομένη, 28 Ιουλίου, ενέκρινε την εν λόγω απόσπαση. Αυτή, δημοσιεύθηκε τάχιστα την 2^α Αυγούστου, ώστε να είναι έτοιμη για να την παραλάβει κατά την επιστροφή του από εκπαιδευτική άδεια μετά το 15Αύγουστο του 1994. Φημολογείται μάλιστα ότι στο Υπηρεσιακό Συμβούλιο (της 27^ης Ιουλίου) αναφέρθηκε το ανήκουστο, ύστερα από σχετική ερώτηση του αιρετού εκπροσώπου των εργαζομένων, ότι την απόσπαση είχε ζητήσει ο ίδιος ο δρ Ν. Α. Πουλιανός, κάτι που ουδείς εκ των παρευρισκόμενων ούτε καν διανοήθηκε να ελέγξει ή να επιβεβαιώσει (με το σκεπτικό ότι αφού το λέει ο επικεφαλής Διευθυντής των Αρχαιοτήτων, δεν μπορεί παρά να είναι και αλήθεια).                      

Προϊστάμενος τότε της Εναλίων Αρχαιοτήτων ήταν ο Δημήτρης Καζιάνης (βλ. επίσης φωτ.), ο οποίος προς τιμήν του εντός διημέρου (4 Αυγούστου 1994) ξεκάθαρα αποφάνθηκε: στην Εφορεία μας δεν υπάρχει αντικείμενο  για  τον εν λόγω υπάλληλο και  παρακαλούμε  για τις δικές σας ενέργειες για την άμεση αναπομπή του θέματος στο αρμόδιο Υπηρεσιακό Συμβούλιο προκειμένου να αποφευχθεί  η δημιουργία προβλημάτων...                                                                    

Από τα έγγραφα που ακολούθησαν τρία ήταν τα πιο σημαντικά: Α) Η απολύτως τεκμηριωμένη Ένσταση 29 Αυγούστου  του δρα Ν. Α. Πουλιανού, Β) Το Υπόμνημα της 29 Σεπτεμβρίου προς τον Υπουργό κ. Θάνο Μικρούτσικο, το οποίο παραμένει μέχρι σήμερα επίκαιρο (αλλά και αναπάντητο), με θέμα: Η ΑΝΑΓΚΗ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΟΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑΣ ΣΤΟ ΥΠΠΟ - δημοσιευμένο εξάλλου στην επετηρίδα «’Άνθρωπος» 1997, σελ. 479 - 512, καθώς και Γ) Η Αίτηση ακυρώσεως στο Διοικητικό Εφετείο, που κατατέθηκε την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή 14 Οκτωβρίου, αφού διαφορετικά εξέπνεε η σχετική προθεσμία και η παντελώς επαίσχυντη απόσπαση θα μπορούσε να είχε προσλάβει διαρκή και μόνιμο χαρακτήρα.

            Δεν είναι τυχαίο που η Ανθρωπολογική Εταιρεία Ελλάδος 10 Ιανουαρίου 1995 έκανε λόγο για αυτοδιασυρμό της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, ενώ τη 13^η Απριλίου οι προαναφερόμενοι δικαστές εξέδωσαν την 969 / 1995 απόφαση για ακύρωση της έγκρισης του Υπηρεσιακού Συμβουλίου, που εν συνεχεία ανακλήθηκε και με υπουργική βούλα… τρεισίμισυ όμως μήνες αργότερα, την 3^η Ιουλίου. Περιττό να αναφερθεί ότι για το όλο ζήτημα ουδέποτε αναζητήθηκαν και συνεπώς δεν καταλογίστηκαν οιεσδήποτε ευθύνες.

Στα παραλειπόμενα της δίκης ξεχώρισε: Πρώτον, η επίκληση του νομικού συμβούλου του ΥΠΠΟ ότι δεν έχει μελετήσει καλά την υπόθεση, που σύμφωνα με τον δικηγόρο κ. Β. Κούσουλα αποτελεί ένα είδος συνθηματικής φράσης προς το Δικαστήριο ότι το Υπουργείο δεν έχει κανένα ουσιαστικά επιχείρημα να υπερασπιστεί την υπόθεση. Δεύτερον, η αναφορά του Εισηγητή της έδρας στο ότι αυτή είναι μια περίπτωση «μνημειώδους αυθαιρεσίας». Μάλιστα ο δρ Άρης Πουλιανός σχολίασε αυτή τη φράση λέγοντας ότι κυρίως τέτοια μνημεία είναι ικανή να κατασκευάζει η Αρχαιολογική Υπηρεσία.

Με βάση τα παραπάνω ο δρ Ν. Α. Πουλιανός πρέπει να είναι ο μόνος επιστήμονας που υπηρετεί στην κρατική μηχανή πάνω στην ειδικότητά του… με δικαστική απόφαση!

            Προφανώς εάν τότε ή/και αργότερα είχε δοθεί κάποια λύση προς την κατεύθυνση της εξέτασης και της υπηρεσιακής αντιμετώπισης των ζητημάτων που έθετε ο παλαιοανθρωπολόγος του ΥΠΠΟ, δεν θα υπήρχε σήμερα κανένας λόγος για τη σημερινή (περαιτέρω) δημοσιοποίηση των ανωτέρω στοιχείων.      

            Επειδή όμως στη συνέχεια το ζήτημα με την πάροδο των ετών προσλαμβάνει ολοένα και πιο απίθανες (έως ζοφερές ή/και ύποπτες) διαστάσεις, καθώς σκηνοθετήθηκαν εναντίον του δρα Ν. Α. Πουλιανού ακόμα και ψευδείς - χαλκευμένες κατηγορίες, η αντίστοιχη ενημέρωση παραπέμπεται για αργότερα. Εξάλλου, γεγονός είναι ότι η παρουσίαση ολόκληρου του ζητήματος, μέσα από ετούτες τις γραμμές, δεν θα μπορούσε να ήταν εύπεπτη για κανένα αναγνώστη. 

www.aee.gr