Όχι Ναι ή Ναι Όχι;

Της Ασπασίας Κόκκινου

Απάνω στο δίλημμα που συζητήθηκε κατά κόρον από την ιδιωτική τηλεόραση, αν δηλαδή είναι μια ακόμη ύπουλη ενέργεια των κυβερνόντων η σειρά του ΝΑΙ και του ΌΧΙ στο ψηφοδέλτιο του επικείμενου ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ ,έκανα κάποιες σκέψεις.

Οι εραστές των μεγάλων συγκινήσεων (και τέτοιοι πάντα ήταν οι νέοι), θα προτιμούσαν την προταθείσα σειρά. Δηλαδή του ΌΧΙ πρώτα και μετά του ΝΑΙ (δηλαδή ΌΧΙ ΝΑΙ). Και εξηγούμαι:

Κατ΄ αρχήν, μεγάλες συγκινήσεις είναι αυτές που έχουν διάρκεια και απαιτούν θάρρος και τόλμη. Προτάσσοντες λοιπόν το ΌΧΙ, περνούν σε κάτι το ξεχασμένο τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά όχι σπάνιο για την ιστορία αυτού του ευλογημένου τόπου (της χώρας των Αγίων και των Ηρώων). Παρατήρησα εξάλλου, ότι το ΌΧΙ μέσα στην ιστορία αυτής της μικρής χώρας, έχει όντως μεγάλη δύναμη. Γιατί όσες φορές ειπώθηκε, έστειλε παγκόσμια μηνύματα και έφερε την Ελλάδα στο κέντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος.

Θα μου πείτε τώρα, ότι κάποιο έπρεπε ,βρε αδερφέ, να μπει πρώτο. Αλλά οι συζητήσεις ότι μπήκε πρώτα το ΌΧΙ δηλώνουν ότι στη σειρά του ΝΑΙ και του ΌΧΙ κρύβεται μια πρόθεση, ή καλύτερα ,μια διαφορετική ανάγνωση- ερμηνεία. Εάν λοιπόν έμπαινε το ΝΑΙ πρώτο, θα ικανοποιούσε αυτούς που επιθυμούν <<κάποια πράγματα>>. Και ποια είναι αυτά τα πράγματα;

Πρώτα απ΄ όλα την εσαεί έξωθεν κηδεμονία, τη σιγουριά του καναπέ, τις γεμάτες καφετέριες με ανέργους, τα φιλοδωρήματα των κακών γειτόνων μας- να πληρώσουν αυτοί για τη δυστυχισμένη Ελλάδα μας (πρόταση των γειτόνων να πληρώσουν αυτοί το 1,2 δις στο ΔΝΤ) αυτό κι αν δεν είναι εξευτελισμός της χώρας, τη μετανάστευση, τις αυτοκτονίες, τα συσσίτια, τη μείωση των δαπανών στις ένοπλες δυνάμεις μας, την εξαφάνιση οποιασδήποτε προοπτικής για εξόφληση του χρέους, την κατευθυνόμενη αγροτική παραγωγή, την πλήρη εξάρτηση, τον εφυσηχασμό.

Μα από την άλλη μεριά, πώς μπορώ να πω, ότι όλοι οι Έλληνες δεν αγαπάμε το ίδιο την πατρίδα μας;

Επειδή όμως και οι ΌΧΙ ΝΑΙ αλλά και οι ΝΑΙ ΌΧΙ εξίσου αγαπάμε την Ελλάδα μας ας αφήσουμε τις κοντόφθαλμες κριτικές που μόνο θολούρα μας φέρνουν και μας διχάζουν και ας συστρατευθούμε στις προσπάθειες που γίνονται. Τα πέντε χρόνια λιτότητας μας έκαναν περισσότερου ώριμους και πολλοί από εμάς από παιδιά και έφηβοι περάσαμε στην παραγωγική ηλικία έστω και ως άνεργοι._