Με
άρθρο του στους New York Times, αμερικανός Νομπελίστας οικονομολόγος,
παρομοιάζει την τρέχουσα κατάσταση στην Ελλάδα, με το καλοκαίρι του
1914, δηλαδή πριν το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Σύμφωνα με την άποψη του, κάποιοι από τους κύριους «παίκτες» θέλουν απεγνωσμένα να βρεθεί μια λύση στο ελληνικό πρόβλημα, την ώρα που άλλοι-
και από τις δύο πλευρές, και των δανειστών και των δανειζόμενων- δείχνουν ότι θα καλωσόριζαν την προοπτική της κατάρρευσης. Όπως ακριβώς πριν από έναν αιώνα πολλοί Ευρωπαίοι καλωσόρισαν το τέλος της διπλωματίας και την έναρξη του πολέμου.
Υπάρχει ακόμα κάποια διέξοδος, αναρωτιέται ο Κρούγκμαν, για να απαντήσει ότι «πρέπει να υπάρχει». Όπως ο ίδιος, αλλά και άλλοι, έχουν τονίσει επανειλημμένα, τα μαθηματικά είναι σαφέστατα: Η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει πρωτογενές έλλειμμα, δεν μπορεί να έχει μεγάλο πρωτογενές πλεόνασμα, και η πασιφανής λύση είναι να έχει ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα και όχι να φύγει από το ευρώ.
Η παραδοχή τώρα, συνεχίζει ο οικονομολόγος, είναι το νέο πρόβλημα που έχει δημιουργήσει η ίδια η αντιπαράθεση (σ.σ. Ελλάδας- δανειστών): Μια αβεβαιότητα, που έχει οδηγήσει την Ελλάδα εκ νέου στην ύφεση και έχει εξαφανίσει το πρωτόγεννες πλεόνασμα.
Όμως, ο Κρούγκμαν θεωρεί ότι το μεγάλο πρόβλημα στην επίτευξη μιας συμφωνίας, είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης από όλες τις πλευρές. «Οι Έλληνες θεωρούν ότι τους συμπεριφέρονται σαν κατακτημένη επαρχία», την ώρα που οι θεσμοί δεν εμπιστεύονται τον «άπειρο» ΣΥΡΙΖΑ, αναφέρει ο Κρούγκμαν .
«Ακούω ότι ακόμα υπάρχει χρόνος για μια συμφωνία», γράφει ο Αμερικανός οικονομολόγος....
Πάντως ο οικονομολόγος θεωρεί, ότι όλες οι πλευρές θα πρέπει «να χαμηλώσουν τον πήχη», ώστε να δοθεί η ευκαιρία να αποκλιμακωθεί η κατάσταση.
«Έχουν μείνει μόνο λίγες ημέρες. Ας ελπίσουμε ότι θα επικρατήσουν οι ψύχραιμοι», γράφει ο Κρούγκμαν, κλείνοντας το άρθρο του.
Σύμφωνα με την άποψη του, κάποιοι από τους κύριους «παίκτες» θέλουν απεγνωσμένα να βρεθεί μια λύση στο ελληνικό πρόβλημα, την ώρα που άλλοι-
και από τις δύο πλευρές, και των δανειστών και των δανειζόμενων- δείχνουν ότι θα καλωσόριζαν την προοπτική της κατάρρευσης. Όπως ακριβώς πριν από έναν αιώνα πολλοί Ευρωπαίοι καλωσόρισαν το τέλος της διπλωματίας και την έναρξη του πολέμου.
Υπάρχει ακόμα κάποια διέξοδος, αναρωτιέται ο Κρούγκμαν, για να απαντήσει ότι «πρέπει να υπάρχει». Όπως ο ίδιος, αλλά και άλλοι, έχουν τονίσει επανειλημμένα, τα μαθηματικά είναι σαφέστατα: Η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει πρωτογενές έλλειμμα, δεν μπορεί να έχει μεγάλο πρωτογενές πλεόνασμα, και η πασιφανής λύση είναι να έχει ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα και όχι να φύγει από το ευρώ.
Η παραδοχή τώρα, συνεχίζει ο οικονομολόγος, είναι το νέο πρόβλημα που έχει δημιουργήσει η ίδια η αντιπαράθεση (σ.σ. Ελλάδας- δανειστών): Μια αβεβαιότητα, που έχει οδηγήσει την Ελλάδα εκ νέου στην ύφεση και έχει εξαφανίσει το πρωτόγεννες πλεόνασμα.
Όμως, ο Κρούγκμαν θεωρεί ότι το μεγάλο πρόβλημα στην επίτευξη μιας συμφωνίας, είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης από όλες τις πλευρές. «Οι Έλληνες θεωρούν ότι τους συμπεριφέρονται σαν κατακτημένη επαρχία», την ώρα που οι θεσμοί δεν εμπιστεύονται τον «άπειρο» ΣΥΡΙΖΑ, αναφέρει ο Κρούγκμαν .
«Ακούω ότι ακόμα υπάρχει χρόνος για μια συμφωνία», γράφει ο Αμερικανός οικονομολόγος....
Πάντως ο οικονομολόγος θεωρεί, ότι όλες οι πλευρές θα πρέπει «να χαμηλώσουν τον πήχη», ώστε να δοθεί η ευκαιρία να αποκλιμακωθεί η κατάσταση.
«Έχουν μείνει μόνο λίγες ημέρες. Ας ελπίσουμε ότι θα επικρατήσουν οι ψύχραιμοι», γράφει ο Κρούγκμαν, κλείνοντας το άρθρο του.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση...και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις, προσβλητικά, υποτιμητικά και υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Η φιλοξενία και οι αναδημοσιεύσεις άρθρων τρίτων, τα σχόλια και οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά. Προειδοποίηση: Περιεχόμενο Αυστηρώς Ακατάλληλο για εκείνους που νομίζουν ότι θίγονται προσωπικά στην ανάρτηση κειμένου αντίθετο με την ιδεολογική τους ταυτότητα ή άποψη, σε αυτούς λέμε ότι ποτέ δεν τους υποχρεώσαμε να διαβάσουν το περιεχόμενο του ιστολογίου μας.