Ελπίδα εξόδου από το τέλμα και την παρακμή

Του Αθανάσιου Κατσίμπελη*
Μας είχαν πει, τότε το 2009, πως τα «φάγαμε όλοι μαζί», αλλά εμείς δεν είδαμε ούτε σχολεία, ούτε νοσοκομεία, ούτε δρόμους, ούτε υποδομές, που να δικαιολογούν το «Συμπόσιο».Ήταν για τους «ολίγους κι εκλεκτούς» συγγενείς και φίλους, που πάνω στο «μεθύσι» της αλόγιστης «ανάπτυξης» των διακοποδανείων-καλαντοδανείων, σκέφτηκαν να κερδοσκοπήσουν με τους «Διεθνείς Οίκους»
και να τζογάρουν το μέλλον του λαού μας με αντάλλαγμα όσες μέρες εξουσίας αντέξουν…
Το άσχημο είναι πως αφενός μας είχαν δηλώσει τι ακριβώς θα κάνουν και αφετέρου είχαν προετοιμάσει μεθοδικά την παρακμή και την αλλοτρίωση της κοινωνίας μας ώστε να το δεχθεί αδιαμαρτύρητα.
Η κρίση χρέους μετατράπηκε σε κρίση δανεισμού και το ελληνικό χρέος βρισκόταν στο 113% του ΑΕΠ το 2009.Τότε, με το «λεφτά υπάρχουν», ξεκίνησε η ελληνική κρίση κι ήρθαν και μας φόρτωσαν ένα Μνημόνιο που πολλοί δεν το διάβασαν και θα τους κρίνει η ιστορία και πιθανόν και η δικαιοσύνη για τη στάση τους εκείνη την κρίσιμη χρονική στιγμή. Κι η συνταγή που αποφάσισαν οι «θεσμοί», που συμμετείχαν στο μνημόνιο είχαν ως αποτέλεσμα να φτάσουν το χρέος της Ελλάδας στο 175% του ΑΕΠ το 2014.
«Πώς μπορούμε να το εξηγήσουμε αυτό;» αναρωτήθηκε μεταξύ άλλων στην ομιλία του στη Βουλή των Ελλήνων, ο Ερίκ Τουσέν καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Λιέγης και πρόεδρος της CADTM, της Επιτροπής για τη Διαγραφή του Χρέους του Τρίτου Κόσμου, καθώς και μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής της γαλλικής οργάνωσης ATTAC ο οποίος έχει αναλάβει τον Επιστημονικό Συντονισμό της διεθνούς ομάδας για τον Λογιστικό Έλεγχο του ελληνικού χρέους, ώστε τους επόμενους μήνες, να μας διευκρινίσουν κατά πόσον μέρος του ελληνικού Δημοσίου Χρέους είναι αθέμιτο, είναι παράνομο, απεχθές ή μη βιώσιμο.
Τώρα θα πει κάποιος τι μας χρειάζεται μια Επιτροπή για να μας πει το αυτονόητο; Το γεγονός δηλαδή πως όταν στην Ελλάδα εφαρμόστηκαν μέτρα που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορεί παρά να μιλάμε για χρέος αβάσταχτο για την επιβίωση ενός λαού.
Ο διάσημος Γάλλος οικονομολόγος και συγγραφέας του βιβλίου «Το Κεφάλαιο στον 21ο αιώνα», Τομά Πικετί τονίζει σε συνέντευξή του πως «Η ειρωνεία της κατάστασης είναι ότι είχαμε ήδη στο παρελθόν πολύ χειρότερες κρίσεις χρέους από αυτή: το 1945, το δημόσιο χρέος της Γαλλίας και της Γερμανίας έφθασε στο 200% του ΑΕΠ. Μήπως το αποπλήρωσαν έτσι απλά, μόνο με πλεονάσματα; Όχι, βέβαια. Αλλιώς θα ήμασταν ακόμη εκεί. Υπήρξε και αναδιάρθρωση και διαγραφή. Και αυτό είναι που επέτρεψε σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες να επενδύσουν στην ανάπτυξη και τις υποδομές».
«Όμως εδώ υπάρχει ένα είδος ιστορικής αμνησίας των Ευρωπαίων ηγετών μας, ιδιαίτερα στη Γερμανία, πράγμα πολύ ενοχλητικό για μια χώρα για την οποία το ζήτημα της ιστορικής μνήμης είναι πρωταρχικής σημασίας. Επιμένω σε αυτό: αυτή η αμνησία μας κοστίζει πολύ ακριβά» καταλήγει ο Τομά Πικετί.
Πολλοί αγωνιούν για το τι θα γίνει στη συνέχεια και ποιο θα είναι το μέλλον αυτών που σχεδίασαν τόσα άσχημα για εμάς, χωρίς να μας ρωτήσουν. Καλό είναι ο λαός να γνωρίζει όλα τα δεδομένα προτού ερωτηθεί και κληθεί να αποφασίσει για το μέλλον του. Γιατί ο λαός μας και η πολιτική του ηγεσία δεν θα πρέπει να επιλέξουν, έχοντας ως σύμβουλο την απελπισία. Ας είναι οδηγός μας ο Καβάφης στη Σατραπεία:
Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται·
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,
(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
*Δάσκαλος-M.Ed, Νομικός