Βασίλης Δημ. Χασιώτης : Επιχείρηση Apocalypse Now

Η Γερμανία και η Συμμαχία των Προθύμων που την ακολουθεί, έχουν αποδοθεί, ιδίως από τη στιγμή που με τις τελευταίες εκλογές στη χώρα μας «έχασαν» τα «οικεία» σ’ αυτούς πρόσωπα, σε μια απροκάλυπτη όσο και υστερική ανθελληνική προπαγάνδα και, πολύ περισσότερο απ’ αυτό, σε μια εμφανή επίθεση να «τελειώσουν» με την κυριολεκτική έννοια του όρου, ό,τι απέμεινε στην Ελλάδα ακόμα ημιερειπωμένο, έπειτα από 5 χρόνια ανηλεούς «βομβαρδισμού» της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, χάρη στις μνημονιακές πολιτικές τους που επέβαλαν. Το ανθελληνικό τους μένος, τους οδηγεί σε μια συμπεριφορά, όπου πλέον η απλή λογική, φαντάζει σαν το πιο πολύτιμο πράγμα, που απλά δεν υπάρχει ενώ υπάρχει σε μαθητές δημοτικού, όταν καλούνται να απαντήσουν στο ερώτημα αν θα συνέχιζαν ποτέ να εφαρμόζουν μια αγωγή που όχι μόνο δεν θεραπεύει την αρρώστια τους, μα έχει αποδεχτεί και ότι οδηγεί στο θάνατο.
Αλλά, εκεί στο Eurogroup, αλλά και σε κάποιες κυβερνήσεις και πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη κι εδώ, το να ζητάς από ανθρώπους που καθορίζουν τη μοίρα της Ευρώπης, λογική επιπέδου ενός μαθητή δημοτικού, είναι ως φαίνεται μια φιλόδοξη αξίωση.
Οι άνθρωποι, ευρισκόμενοι σε κατάσταση αμόκ, φαίνονται να παραλογίζονται σε βαθμό απίστευτο, σε σημείο ώστε να αναρωτιέσαι αν έχεις να κάνεις με ανθρώπους ισορροπημένους διανοητικά και ψυχικά, (μάλλον το ολιγότερο πιθανό, αλλά, η εξέλιξη θα το δείξει), ή, η άλλη εκδοχή είναι, (καθόλου απίθανη), να είναι τόσο φανατικά εμπαθείς εναντίον της χώρας μας και του λαού της, (για λόγους που αγνοώ, αν και για ορισμένες περιπτώσεις, όπως στη γερμανική περίπτωση, μια χώρα ιστορικά ανθελληνική, τους υποπτεύομαι), ώστε να το «παίζουν» τρελοί, χωρίς να είναι διόλου τρελοί. Άλλωστε, εγώ ο ίδιος, γράφοντας σε πιο παλιά άρθρα μου για «τη λάθος συνταγή» που ομολογείται πια και από τους ίδιους του θεσμούς, αλλά που παρόλα αυτά αρνούνται να την αλλάξουν, υποστήριξα, και συνεχίζω να το υποστηρίζω, ότι κάθε άλλο παρά λάθος ήταν, αντιθέτως, επιτεύχθηκε ό,τι ακριβώς επιδίωκε, χωρίς όμως να έχει ολοκληρωθεί αυτή «επιτυχία», πράγμα που το επιδιώκουν σήμερα.
Αν τα πράγματα είναι κρίσιμα, είναι πολύ περισσότερο πάνω σ’ αυτή τη λογική, παρά σε οτιδήποτε άλλο.
Το ερώτημα είναι : σ’ αυτή την επίθεση ολοκλήρωσης της λεηλασίας και της καταστροφής της χώρας μας, πόσο ακόμα μπορεί η νέα της κυβέρνηση, η κατά (μαχητό επί του παρόντος), τεκμήριο αντιμνημονιακή, (τα πρώτα της βήματα θεωρώ ότι είναι αρκετά θετικά), να αντιμετωπίζει αυτή την επίθεση με μια στρατηγική κατά βάση αμυντική, με κάποια επιθετικά ξεσπάσματα;
Η απάντηση σε ό,τι με αφορά είναι : εφόσον συμφωνήσουμε ότι πλέον, βρισκόμαστε στη «καρδιά» του «κυρίως πολέμου», πρέπει να ανασυντάξουμε όλο το διαθέσιμο «πολεμικό υλικό» και με πλήρη χρησιμοποίηση της ισχύος της «δύναμης πυρός» που διαθέτουμε, να εξαπολυθεί η «τελική επίθεση».
Δεν είναι κάτι που το επιδιώκουμε, αλλά είναι κάτι που το αντιμετωπίζουμε ως πραγματικότητα από την αντίπαλη πλευρά, η οποία ουσιαστικά μας προκαλεί στο «πεδίο της αναμέτρησης», (αν και ενδεχομένως απλά για να μετρήσει τις αντοχές μας, και όχι για να δώσει τη μάχη), και επομένως, οφείλουμε να αντιδράσουμε αναλόγως.
Πολλά μπορούν και γίνουν, και πρέπει να γίνουν.
Ας μου επιτραπεί εδώ, να εστιάσω σε ένα απ’ αυτά που μπορούν και πρέπει να γίνουν. Κι αυτό είναι μια ουσιαστική αντίδραση, στο επίπεδο της ενημέρωσης της Κοινής Γνώμης της Ευρώπης προεξαρχόντως και την Παγκόσμια Κοινή Γνώμη κατ’ ακολουθία. Επιβάλλεται πλέον η «πάση δυνάμει» έκθεση των πραγματικών προθέσεων και επιδιώξεων των δανειστών μας στη Κοινή Γνώμη της Ευρώπης και Παγκόσμιας Κοινής Γνώμης, με τρόπο απλό και κατανοητό. Πρέπει αυτή η «Επίθεση Ενημέρωσης» να είναι εκτατική και εντατική. Να απευθύνεται σε όσο το δυνατό περισσότερο κόσμο και όχι άπαξ, αλλά επαναλαμβανόμενα.
Πρέπει να ενημερωθεί η ευρωπαϊκή και παγκόσμια Κοινή Γνώμη, για θέματα όπως, ενδεικτικά, ποιος δημιούργησε το χρέος στην Ελλάδα, ότι τα λεφτά δεν τα φάγανε όλοι οι «Έλληνες» αλλά μια κλίκα ντόπιων μεγάλων διαπλεκόμενων συμφερόντων και με ισχυρές διαπλοκές στις χώρες που σήμερα μας κουνάνε το δάκτυλο, πώς μαγειρεύτηκαν τα στοιχεία για να αιτιολογηθεί η ελληνική κρίση, τι ακριβώς επιδίωκαν τα Μνημόνια και τι πέτυχαν, τα μεγάλα κέρδη που προήλθαν από τα κερδοσκοπικά παιχνίδια που έγιναν με την ελληνική κρίση εντός και εκτός Ελλάδας, και ιδίως εκείνα των «θεσμών», όπως π.χ. η ΕΚΤ, το πόσο ευεργετική ήταν η ελληνική κρίση, και επομένως πόσο αναγκαία για την ίδια την ύπαρξη του ΔΝΤ, που η ίδια του η ύπαρξη κινδύνευε να τεθεί εν αφμιβόλω ελλείψει «αγοράς», που την βρήκε στη Ελλάδα, ποιοι αντιδημοκρατικοί όροι επιβλήθηκαν, πρωτοφανείς για τα ευρωπαϊκά κοινωνικά και οικονομικά κεκτημένα και τι σημασία έχει αυτό το γεγονός για όλους πια τους ευρωπαϊκούς λαούς αν μέσα στ’ άλλα κεκτημένα γίνει κεκτημένο και ό,τι ίσχυσε στην ελληνική περίπτωση, τον πρωτοφανή οικονομικό παραλογισμό (όχι βέβαια τυχαίο και «εκ λάθους») των μνημονιακών πολιτικών, που είναι εφάμιλλος πολιτικών που εφαρμόζουν τοκογλύφοι και όχι «εταίροι», δηλαδή, να στηρίζουν τη «σωτηρία» του θύματός τους (και «παραδόξως» της δικής τους) στην οικονομική του καταστροφή (άραγε προς ζημία τους;), το ψέμα ότι οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι πληρώνουν δήθεν το ελληνικό χρέος, και από την άλλη, να αγνοούν τι κερδίζουν από την Ελλάδα της Κρίσης.
Φυσικά, η κυβέρνηση δεν πρέπει να φαίνεται σ’ αυτή την εκστρατεία, όσο κι αν θα υπονοείται η εμπλοκή της, αλλά, σε ένα κόσμο όπου κυριαρχεί η πρόφαση, αυτό μπορεί εύκολα να ξεπεραστεί. Η κυβέρνηση θα μπορεί με άνεση να υπενθυμίζει πληθώρα ανθελληνικών και εξαιρετικά προσβλητικών δημοσιευμάτων στο εξωτερικό, χωρίς εν τούτοις οι κυβερνήσεις εκεί να τα είχαν επικρίνει ουσιαστικά, και ενίοτε μονάχα περιορίζονταν να κάνουν κάποιες γενικόλογες αφοριστικές αναφορές. Ας κάνει το ίδιο και η δική μας κυβέρνηση.
Καιρός δεν υπάρχει. Αν είναι κάτι που πρέπει να γίνει, πρέπει να γίνει τώρα.
Αν οι δανειστές μας, πράγμα που θα ξεκαθαριστεί στις επόμενες μέρες ή εβδομάδες, δείξουν ανυποχώρητοι στις απαιτήσεις τους για συνέχιση της λεηλασίας και της καταστροφής της Ελλάδας, τότε, δοθέντος πως ό,τι συμφωνηθεί ανάμεσα σ’ αυτούς και τη χώρα μας ως νέα σύμβαση συνεργασίας για τα επόμενα τέσσερα τουλάχιστον χρόνια, δεν θα είναι πια δυνατό να μεταβληθεί, έπεται πως θα πρέπει σ’ αυτή τη σύμβαση να φτάσουμε με αποκαλυμμένες τις διαθέσεις των δανειστών, αποκαλυμένες στους ίδιους τους τούς λαούς, απέναντι στην αξίωση της πλήρους λεηλασίας τα χώρας μας, πώς κάθε νέο υφεσιακό μέτρο, σημαίνει τη προσυπογραφή μας στον ίδιο μας το θάνατο, και επομένως, αν η συμβολή τους είναι να μας πεθάνουν, να τους διαβεβαιώσουμε ότι μπορούμε αυτό να το κάνουμε και χωρίς τη δική τους συμβολή, ενώ βεβαίως, θα πρέπει να τονίζονται και οι μακροπρόθεσμες αρνητικές συνέπειες για όλους τους λαούς της Ευρώπης, η συνέχιση αυτής της αυτοκτονικής πολιτικής λιτότητας.
Η κυβέρνηση και κοινοβουλευτικά στελέχη της συμπολίτευσης, σε συνεργασία με τους αντιμνημονιακούς ευρωβουλευτές μας, σε συνεργασία με άλλους συναδέλφους τους από το εξωτερικό, όχι αύριο, ούτε σήμερα, μα χθες, να ενημερώσουν την ευρωπαϊκή Κοινή Γνώμη, με ομιλίες τους και άρθρα, απλά και κατανοητά, του τύπου τρείς το λάδι, τρείς το ξύδι ίσον έξη το λαδόξυδο, τι ακριβώς σημαίνει αυτό το «Ελληνικό Πείραμα», και να αποκαλύψουν τον πραγματικό στόχο των «θεσμών» που δεν είναι καμία σωτηρία της Ελλάδας, αλλά ούτε και των ίδιων των Ευρωπαίων φορολογούμενων. Τότε προς τη «σωτηρία» ποιών εργάζονται;
Όλα τα τακτικά και στρατηγικά όπλα πρέπει να χρησιμοποιηθούν.
Ο εκβιασμός επίσης δεν πρέπει να εξαιρεθεί, όταν ο εκβιασμός υπήρξε από την αρχή της μνημονικής περιόδου, το πλέον, πολυχρησιμοποιηθέν όπλο των δανειστών, και για να μη παίζουμε με τις λέξεις, της Γερμανίας, που είναι εξπέρ στη χρήση του όπλου αυτού. Η Ελλάδα, δεν θα πρέπει να τους κάνει τη χάρη να τους διευκολύνει σε τίποτα. Η υποταγή που έδειξε τόσα χρόνια, όχι μόνο δεν μαλάκωσε της ξένη Κατοχική Δύναμη, μα και την αποθράσυνε. Βαυκαλίζονται ότι είναι, λένε, «θωρακισμένοι» πια έναντι των όποιων συνεπειών από ένα ελληνικό GREXIT. Είναι μια κυνική ομολογία, που αποδεικνύει αν μη τι άλλο, τι πράγματι επιδίωκαν μέσω των «σωτήριων» πολιτικών που επέβαλαν στις μνημονιακές κυβερνήσεις της Ελλάδας, οι οποίες υποστήριξαν κατά άμεση προτεραιότητα και εν τέλει σχεδόν αποκλειστικά, τα συμφέροντα των ξένων δανειστών. Πέραν του ότι, είναι για κλάματα οι εκτιμήσεις που κάνουν για την ευρωπαϊκή και παγκόσμια αρνητική επίδραση ενός GREXIT σήμερα, και τούτο διότι αγνοούν ότι το ωστικό κύμα, δεν θα προκύψει από το μέγεθος της «ζημιάς» από το ελληνικό χρέος, που είναι για τα ευρωπαϊκά και παγκόσμια οικονομικά δεδομένα μια ποσότητα αμελητέα, αλλά από το καιροφυλακτόν παγκόσμιο κερδοσκοπικό κεφάλαιο, που θα μεγεθύνει εκατό και χίλιες φορές τις συνέπειες, που με τη σειρά του θα προκαλέσει το φαινόμενο ενός πανευρωπαϊκού -σε πρώτη φάση- ντόμινο, όχι μονάχα σε ό,τι αφορά την αβεβαιότητα και τον πανικό σε οικονομικό επίπεδο, μα και την ενεργοποίηση μεγάλων προβλημάτων που σήμερα φαίνονται να τελούν σε ηρεμία, όπως είναι, π.χ., η ανάδυση του προβλήματος χρεών μεγάλων οικονομιών της Ευρώπης, όπως η Γαλλία και η Ιταλία, και ακόμα, το ζήτημα της τύχης του ευρώ, πέραν όλων των λοιπών γεωστρατηγικών και διεθνών πολιτικών περιπλοκών που θα προκύψουν.
Η Ελλάδα, θα πρέπει να καταστήσει σαφές, πως αν η Γερμανία σε συνεργασία με τις εδώ μνημονιακές κυβερνήσεις, το βρήκε βολικό και συμφέρον για την ίδια να τη χρησιμοποιήσει ως την Ιφιγένεια για την επέκταση και την εμβάθυνση της ηγεμονίας της (και της οικονομίας της), πλέον, αυτή η Ιφιγένεια πριν η τελετουργία της θυσίας της ολοκληρωθεί, βρήκε το κουράγιο και σηκώθηκε, και πλέον, δηλώνει ότι η θυσία της δεν θα γίνει χωρίς αγώνα, δεν θα παραμείνει παθητικά στο ρόλο του θυσιάσματος.
Πρέπει να προβληθεί ακόμα το γεγονός, ότι η Ελλάδα, έχει κάθε έννομο συμφέρον, όσο οι δανειστές παίζουν το παιχνίδι του παραλόγου, αλλά και ξέχωρα απ’ αυτό, να διεκδικήσει και εν τέλει απαιτήσει και αποζημίωση για την εσκεμμένη (ακόμα κι αν δεχτούμε την βαριά αμέλεια δεν αλλάζει το πράγμα) ζημιά που την προκάλεσαν τα Μνημόνια, και το κυριότερο, ότι μέχρις ότου δικαιωθεί για ό,τι κατά εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου, των Ευρωπαϊκών Συνθηκών, των Διεθνών Συμβάσεων των σχετικών με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, της Νομολογίας Διεθνών Δικαστηρίων και του ελληνικού Συντάγματος ζητά, δεν πρόκειται, (εκεί όπου απαιτείται η ψήφος της), εν ονόματι της ανύπαρκτης ευρωπαϊκής αλληλεγγύης να συμφωνήσει σε οιοδήποτε θέμα που θα έρχεται σε ψηφοφορία στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, που άμεσα ή έμμεσα, σε μεγάλο ή μικρό βαθμό, θα τη ζημιώνει σε οιοδήποτε επίπεδο (οικονομικό, πολιτικό, ενδοευρωπαϊκό, διεθνές, γεωστρατηγικό, πολιτισμικό, κ.λπ.).
Τα Μνημόνια, επέβαλαν στη χώρα μας μια πλασματική «σωτηρία» που στηρίζονταν και στηρίζεται στην εξυγίανση κάποιων δημοσιονομικών μεγεθών και μόνο, με ουσιαστικό όμως αντίτιμο, την αποανάπτυξη και την αποδοχή ως μοντέλο ανάπτυξης οικονομίες και χώρες που βρίσκονται μερικές δεκαετίες πίσω (Βουλγαρία, Ρουμανία, κ.λπ.) και τον ουσιαστικό εγκλωβισμό μας σ’ αυτό το μοντέλο, που οδηγεί στη πλήρη εξαθλίωση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού και της ουσιαστική καταστροφή της μικρομεσαίας επιχειρηματικής τάξης, και επίσης την αποδοχή ενός status της χώρας, που την καθιστά όχι απλά αποικία χρέους, μα «πλήρη» αποικία, αποικία με τα όλα της, διότι σε τίποτα πια, δεν θα έχει ουσιαστικό λόγο για τα του οίκου της.
Συνεπώς, απευθύνομαι τώρα στη κυβέρνηση, πρέπει πάση θυσία, αυτό που όλοι σχεδόν παραδέχονται ότι τα Μνημόνια είναι αντισυνταγματικά από κορυφής έως ονύχων ποδιών, με το οποιοδήποτε πρόσφορο μέσο, αυτό να επιβεβαιωθεί και τυπικά. Και βεβαίως, να υπενθυμίσουμε στους δανειστές, ότι όφειλαν να ελέγξουν τη νομιμότητα της κάθε τους σύμβασης που υπέγραφαν με τις ελληνικές μνημονιακές κυβερνήσεις, όπως υποθέτω ότι κάνουν με οποιαδήποτε άλλη «κανονική κυβέρνηση» και «κανονική δημοκρατία» πάνω σ’ αυτό το πλανήτη, κι αυτό το λέω κομψά.
Επίσης, αν οι δανειστές μας επιμείνουν στην πολιτική που επιτάσσει την θανατική εκτέλεση ενός λαού, για αμαρτίες του παρελθόντος τις οποίες ο λαός αυτός δεν έχει συμμετοχή, αλλά στις οποίες δεν είναι αμέτοχες κάποιες ξένες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις, τότε, προτείνω στη κυβέρνηση χωρίς καθυστέρηση, με fast track διαδικασία να παραπέμψει όπου πρέπει, όλα μνημόνια με ειδικό ερώτημα, αν δηλαδή, είναι ή όχι αντισυνταγματικά, κυρίως, στα κρίσιμα σημεία που επηρεάζουν καθοριστικά όχι μονάχα την εθνική οικονομία μα και την ίδια την υπόσταση της Ελληνικής Δημοκρατίας και του ελληνικού Κράτους ως ανεξάρτητης και κυρίαρχης οντότητας, (π.χ., η υπαγωγή με το PSI στο αγγλικό δίκαιο, η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας στο μέτρο και το βαθμό που εκχωρήθηκε, η κατά το σύνταγμα δίκαιη κατανομή των βαρών της εξυπηρέτησης του χρέους σε όλους τους πολίτες, κ.λ.π) ώστε, από την αρχή να ακυρωθεί η όλη διαδικασία της ένταξης στο καθεστώς των μνημονίων, και επομένως, να κηρυχθούν ως άκυρες ό,τι εν συνεχεία ακολούθησε.
Και κάτι τελευταίο .
Είπα ότι πρέπει ν’ απευθυνθούμε στους λαούς της Ευρώπης και στη Παγκόσμια Κοινή Γνώμη.
Είναι εξίσου σημαντικό να ενημερωθεί ΣΩΣΤΑ, και όχι με βάση τη μνημονιακή προπαγάνδα η οποία είχε πιάσει δουλειά πέντε τώρα χρόνια από πρωίας έως νυκτός, και η ελληνική Κοινή Γνώμη, πάνω στις κρίσιμες «λεπτομέρειες» που η πλειοψηφία του λαού ίσως να αγνοεί, όπως π.χ., πως όσοι μιλάνε για μια ακόμα «μικρή θυσία», «για να πάμε παρακάτω», στο ζήτημα που αποτελούν τις κόκκινες γραμμές της σημερινής κυβέρνησης, τα ίδια τα Μνημόνια προβλέπουν εντελώς άλλα πράγματα.
Προβλέπουν μειώσεις σε συντάξεις και μισθούς στο διηνεκές, έως ότου δηλαδή το χρέος γίνει βιώσιμο (δηλαδή ποτέ, έτσι όπως είναι), επανάκτηση μισθών τα προ κρίσης επίπεδα όταν η ανεργία βρεθεί εκεί που ήταν πριν τη κρίση (δηλαδή ποτέ όσο ισχύουν οι μνημονιακές πολιτικές), προβλέπουν ουσιαστικά την εξαφάνιση της μικρομεσαίας επιχειρηματικής τάξης, προβλέπουν υπερφορολογήσεις των ήδη εξαθλιωμένων μικρομεσαίων στρωμάτων πέραν κάθε ορίου λογικής και φυσικά δυνατότητάς τους να πληρώνουν τέτοιους φόρους, την ίδια δε στιγμή, προβλέπουν (σιωπηρώς πλην ουσιαστικά) πραγματική περίοδο ευημερίας σε ένα ελάχιστο ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού, δηλαδή, την πλουτοκρατία, (κι αυτή σε ακόμα πιο συγκεντρωτικό επίπεδο) και τα ολιγοπώλια στις αγορές. Και βεβαίως, υπόσχονται τη διατήρηση της χώρας εντός του ευρώ, με ένα λαό που δεν θα έχει ευρώ στη τσέπη του, διότι θα έχει συγκεντρωθεί στις τσέπες των παραπάνω λίγων περιπτώσεων που ωφελούνται από τα Μνημόνια. Πρέπει να ενημερωθεί για όλες τις διαθέσιμες εναλλακτικές δράσεις που υπάρχουν εντός και ΕΚΤΟΣ ευρωζώνης, και φυσικά, το γεγονός, ότι θα πρέπει να μη ξεχνάει ο λαός, πως ένα παράδοξο της Ευρώπης είναι το ότι η ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Ένωση (χωρίς την ευρωζώνη) είναι πραγματικότητες όχι απολύτως συμβατές μεταξύ τους, και ότι προσφέρουν ευκαιρίες και απειλές, δυνατότητες και αδυναμίες καθόλου αναγκαίως όμοιες μεταξύ τους, και άρα, ίσως, η Ελλάδα, θάπρεπε να δει ξανά, και το ποια από τις δύο Ευρώπες είναι περισσότερο συμφέρουσα για την ίδια. Επίσης θα πρέπει να ενημερωθεί, απλά, εύληπτα και συνοπτικά, τι ακριβώς «επιτεύχθηκε» όλη αυτή τη μνημονιακή περίοδο, όπως ενδεικτικά, τι σημαίνει αγγλικό δίκαιο, τι σημαίνει η ανταλλαγή του ιδιωτικού χρέους με διακρατικά χρέη και χρέη προς θεσμούς, πώς υποθηκεύτηκε ο εθνικός μας πλούτος, ποιο υπέρτερο εθνικό συμφέρον εξυπηρετούσαν όλες αυτές οι επιλογές, εν ολίγοις, να ενημερωθεί ότι ο ελληνικός λαός κατοικεί σε μια χώρα στην οποία κινδυνεύει όσο ισχύουν τα μνημόνια, να μετατραπεί από ιδιοκτήτης σε ενοικιαστή, και το χειρότερο με άδειες τις τσέπες του από ευρώ, (άρα, να απολέσει και την «κατάκτηση» του «ενοικιαστεί», αφού κανείς δεν νοικιάζει τίποτα δωρεάν), το τελευταίο «μεγάλο όραμα» του έθνους μας! Δηλαδή, να βρεθεί στη «πολύ δύσκολη» θέση, αν θα επιλέξει να παραμείνει πάμπτωχος και εξαθλιωμένος εντός ευρωζώνης ή εκτός ευρωζώνης, και στις δύο όμως περιπτώσεις χωρίς ευρώ στη τσέπη του και με ένα Κράτος, που πλέον δεν θα έχει λόγο και εξουσία ούτε στα υπολείμματα των όποιων κοινωνικών του δραστηριοτήτων, που κι αυτά τα υπολείμματα, τα Μνημόνια υπόσχονται ότι θα τα «σκουπίσουν». Το χειρότερο δε όλων; Ότι το δυσθεώρητο και μη βιώσιμο ελληνικό χρέος, «υπόσχεται» ότι οι κάτοικοι αυτοί της χώρας, θα μεταβληθούν από πολίτες σε εργατικό δυναμικό που κατ’ απόλυτη προτεραιότητα θα δουλεύουν για την αποπληρωμή του χρέους, ό,τι απομένει θα πάει στη λειτουργία του Κράτους που πλέον θα είναι απογυμνωμένο από την κοινωνική του δραστηριότητα και τέλος, τα όποια ψίχουλα, συνεπικουρούμενα και από την φιλανθρωπία και την επαιτεία, θα παραμένουν για να στηρίζουν αυτό το συγκεκριμένο βιοτικό επίπεδο. Και επί πλέον : ας μη θεωρηθεί ως δεδομένο ότι όλοι κατανοούν πως τυχόν έξοδος από την ευρωζώνη, σημαίνει και έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτή η ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ενημέρωση της ελληνικής Κοινής Γνώμης, είναι αναγκαία, ιδίως αν οδηγηθούμε σε αδιέξοδο με τους πιστωτές μας στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.
olympiada