ΤΟ ΠΑΙΓΝΙΔΙ ΤΟΥ ΔΕΙΛΟΥ KAI Η ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝ ΑΥΤΩ

Θα ενθυμείστε ότι ο «πατριώτης».... ο Πάνος ο Παναγιωτόπουλος δήλωσε ότι δεν θέτει θέμα αλλαγής του Σαμαρά γιατί ο Αντωνάκης ίσως κληθεί σύντομα να μας «κυβερνήσει», υπόδουλους και πάλιν στους γερμανοναζί.

-     Διαβάστε το κατωτέρω εξαιρετικό άρθρο του Νομπελίστα Paul Krugman για την αθλιότητα της νεοναζιστικής γερμανίας για να αντιληφθείτε και το προδοτικό και άθλιο «βάστα Ρόμελ» του Σαμαρά

-     Που τη στιγμή που η Ελλάδα δίνει τον ύψιστο αγώνα διάσωσης της από την υποδούλωση και τη οικονομική της εξόντωση από τους νέο-ναζί , αυτός, αντί να συστρατευθεί, περιμένει στη γωνία.

-     Και εύχεται την καταστροφή της Ελλάδας (και της Ευρώπης) για να ξαναγίνει μαριονέτα πρωθυπουργός με μόνη άθλια αρμοδιότητα να διαγράφει τους διαφωνούντες βουλευτές.

-     Αποτελεί άμεση εθνική αναγκαιότητα η  αποπομπή του από την νυν ΝΔ.

-     Που πιστεύω δεν θα ακολουθήσει την καταστροφική για τον Ελληνισμό προδοτική του πολιτική.  Εκτός από τους Πάνους που αναφέραμε.

Ευριπίδης Μπίλλης

Το παιγνίδι του δειλού

Paul Krugman

Την Τετάρτη, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανακοίνωσε ότι δεν θα μπορεί πλέον να δεχθεί το ελληνικό δημόσιο χρέος ως εγγύηση για τα δάνεια. Η κίνηση αυτή, αποδεικνύεται, ήταν περισσότερο συμβολική παρά ουσιαστική. Όμως η στιγμή της αλήθειας πλησιάζει σαφώς.

Και αυτό είναι μια στιγμή αλήθειας, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη - και, ειδικότερα, για την κεντρική τράπεζα, η οποία μπορεί σύντομα να αποφασίσει για ποιον πραγματικά δουλεύει.

Βασικά, η τρέχουσα κατάσταση μπορεί να συνοψιστεί με τον ακόλουθο διάλογο:

Γερμανία προς Ελλάδα: ¨Έχεις αποκτήσει ωραίο  τραπεζικό σύστημα. Θα ήταν  κρίμα αν κάτι αν σου συνέβαινε κάτι γι  αυτό.

 Ελλάδα προς Γερμανία: Ω, ναι; Λοιπόν, δεν θα ήθελα να δω την ωραία σου,  λαμπερή Ευρωπαϊκή Ένωση να διαλυθεί.

 Ή αν θέλετε τη πλέον ασφυκτική εκδοχή, η Γερμανία απαιτεί  η Ελλάδα να συνεχίσει να προσπαθεί να πληρώσει τα χρέη της στο ακέραιο με την επιβολή απίστευτα σκληρής λιτότητας. Η έμμεση απειλή, αν η Ελλάδα αρνηθεί,  είναι ότι η κεντρική τράπεζα θα διακόψει την υποστήριξη που παρέχει στις ελληνικές τράπεζες. Που  αυτό φαινόταν ότι έδειχνε η  κίνηση της Τετάρτης της Ευρωπαϊκής τράπεζας, , αλλά δεν ήταν. Και ότι αυτό θα έσπερνε τον όλεθρο στην ήδη τρομερή οικονομία στην Ελλάδα.

 Ωστόσο, τραβώντας το βύσμα για την Ελλάδα θα δημιουργούσε τεράστιους κινδύνους, όχι μόνο για την οικονομία της Ευρώπης, αλλά και σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό εγχείρημα. Στην  προσπάθεια 60 ετών για την οικοδόμηση της ειρήνης και της δημοκρατίας μέσω της κοινής ευημερίας. Ένα ελληνικό υπό κατάρρευση τραπεζικό  θα υποχρέωνε  πιθανώς την Ελλάδα να εγκαταλείψει το ευρώ και να δημιουργήσει το δικό της νόμισμα. Και αν έστω και  μια χώρα  εγκαταλείψει το ευρώ, οι επενδυτές θα καταλάβαιναν ότι το  σχέδιο της Ευρώπης για σπουδαίο νόμισμα  της Ευρώπης αντιστράφρηκε.

Επιπλέον,   το χάος στην Ελλάδα θα μπορούσε να ενισχύσει τις καταστροφικό πολιτικές δυνάμεις που έχουν κερδίσει  επιρροή στην Ευρώπη καθώς η  δεύτερη μεγάλη ύφεση συνεχίζεται και συνεχίζεται. Μετά από μια τεταμένη συνάντηση με τον Γερμανό ομόλογό του, ο νέος Έλληνας υπουργός Οικονομικών δεν δίστασε να παίξει το χαρτί του 1930.  Ο «Ναζισμός», δήλωσε, «σηκώνει το  άσχημο κεφάλι του στην Ελλάδα" - μια αναφορά στην Χρυσή Αυγή, την όχι και τόσο νεοναζιστικό κόμμα,  που είναι τώρα το τρίτο μεγαλύτερο κόμμα στην ελληνική Βουλή. 

 Τι ψάχνουμε εδώ είναι, εν ολίγοις, μια πολύ επικίνδυνη αντιπαράθεση. Αυτό δεν είναι μία συνήθης διπλωματία? Είναι το «παιχνίδι του δειλού».  Δύο φορτηγά φορτωμένα με δυναμίτη πηγαίνουν το ένα  απέναντι  το άλλο σε ένα στενό ορεινό δρόμο, και  ούτε το ένα ούτε το  ά θέλει να κάνει  στην άκρη. Και όλα αυτά συμβαίνουν εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία υποτίθεται ότι είναι - πράγματι, υπήρξε, μέχρι τώρα - ένας θεσμός που προάγει την παραγωγική συνεργασία.

 Και  πώς τα κατάφερε η Ευρώπη να φτάσει σε αυτό το σημείο; Και ποιο θα είναι το τέλος του παιχνιδιού;

 Όπως  πάρα πολλές κρίσεις, η νέα ελληνική κρίση οφείλεται, εν τέλει, στην πολιτική «κηδεμονίας».  Είναι αυτό που συμβαίνει όταν οι πολιτικοί στους ψηφοφόρους λένε αυτό που θέλουν να ακούσουν,  δίνουν υποσχέσεις που δεν μπορούν να εκπληρωθούν, και στη συνέχεια δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα και να κάνουν τις δύσκολες επιλογές που έχουν  προσποιηθεί ότι μπορούσαν να αποφύγουν.  

 Φυσικά, ομιλώ για την Άνγκελα Μέρκελ, τη Γερμανίδα καγκελάριο, και τους συνάδελφους της (στην ΕΕ).

 Είναι αλήθεια ότι η ίδια η Ελλάδα βρέθηκε σε δύσκολη θέση  με ανεύθυνο δανεισμό (αν και αυτός ο ανεύθυνος δανεισμός δεν θα ήταν δυνατός χωρίς εξίσου ανεύθυνο δανειστή). Και η Ελλάδα έχει καταβάλει ένα τρομερό τίμημα για αυτή την ανευθυνότητα. Κοιτάζοντας μπροστά, ωστόσο, πόσο περισσότερο μπορεί να αντέξει η Ελλάδα; Σαφώς,  δεν μπορεί να πληρώσει το χρέος στο σύνολό του.  Αυτό είναι προφανές σε όποιον έχει κάνει την απλή αριθμητική του.

 Δυστυχώς, οι Γερμανοί πολιτικοί δεν έχουν ποτέ εξηγηθεί την «αριθμητική» τους στους  ψηφοφόρους τους.  Αντ’ αυτού, έχουν πάρει τον «εύκολο» δρόμο : ηθικολογία για την ανευθυνότητα των δανειοληπτών, δηλώνοντας ότι τα χρέη πρέπει και θα καταβληθούν στο ακέραιο, παίζοντας σε στερεότυπα σχετικά με «τεμπέληδες» νότιους Ευρωπαίους. Και τώρα που το ελληνικό εκλογικό σώμα έχει τελικά δηλώσει ότι δεν μπορεί πλέον να ανεχθεί άλλο … , οι Γερμανοί αξιωματούχοι απλά συνεχίζουν να  επαναλαμβάνουν τις ίδιες  παλιές ατάκες.

 Ίσως οι Γερμανοί φαντάζονται  ότι μπορεί να επαναλάβουν  τα γεγονότα του 2010, όταν η κεντρική τράπεζα της Ιρλανδίας εξαναγκάστηκε  να αποδεχθεί ένα πρόγραμμα λιτότητας, απειλώντας την  με  διακοπή της ρευστότητας στο τραπεζικό της σύστημα. Αλλά αυτό είναι απίθανο να λειτουργήσει εναντίον μιας κυβέρνησης που έχει ήδη δει τη καταστροφή  που προκάλεσε η λιτότητα, και που εκλέχτηκε με την υπόσχεση να αναστρέψει αυτή την καταστροφή.

 Επιπλέον, υπάρχει ακόμα λόγος να ελπίζουμε ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα αρνηθεί να μετάσχει στο παιγνίδι τους.

 Την Τετάρτη, η κεντρική τράπεζα έκανε μια ανακοίνωση που ακουγόταν σαν σοβαρή τιμωρία για την Ελλάδα, αλλά δεν ήταν, γιατί άφησε το πραγματικά σημαντικό κανάλι της υποστήριξης των ελληνικών τραπεζών (ELA, Emergency Liquidity Assistance,  επείγουσας παροχής ρευστότητας - μη ta ρωτάς) σε ισχύ. Έτσι, ήταν περισσότερο από μια ειδοποίηση  αφύπνισης παρά  οτιδήποτε άλλο, και, αναμφισβήτητα, ήταν τόσο πολύ  κλήση αφύπνισης για τη Γερμανία, όπως ήταν για την Ελλάδα.

 Και τι θα γίνει αν οι Γερμανοί δεν αφυπνιστούν;; Σε αυτή την περίπτωση μπορούμε να ελπίζουμε ότι η κεντρική τράπεζα θα πάρει  θέση και θα διακηρύξει ότι ο σωστός ρόλος της είναι να κάνει ό, τι μπορεί για να διασφαλίσει την οικονομία και τους δημοκρατικούς θεσμούς της Ευρώπης - όχι να ενεργεί ως συλλέκτης χρέους της Γερμανίας. Όπως είπα,  πλησιάζουμε γρήγορα  την  στιγμή της αλήθειας.