Φιλίες μεταξύ των κρατών δεν υπάρχουν! Υπάρχουν μόνο συμφέροντα..

Το τελευταίο διάστημα όλο και περισσότερο συζητείται στην Αθήνα ένα άλλο σχέδιο (plan B), εντελώς διαφορετικό από αυτό που η Ελλάδα ακολουθεί σχεδόν αμέσως μετά την απελευθέρωση. Έκτοτε η Ελλάδα χαράζει τις πολιτικές της στα πλαίσια των εκάστοτε συμμαχιών της, και παραμένει προσηλωμένη σε αυτές ακόμη και όταν αναγκάζεται να δολοφονεί τα ίδια τα παιδιά της! Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Ας δούμε μερικά από πιο σημαντικά

που καθόρισαν σε πολύ μεγάλο βαθμό την πορεία του Έθνους  στο σύνολο του.

Παράδειγμα πρώτο: Οι «προστάτες» μας δεν ήθελαν με τίποτε για Κυβερνήτη του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον πιο τεράστιο Έλληνα πολιτικό που γέννησε ο τόπος μας. Τον δέχθηκαν αναγκαστικά! Και στη συνέχεια τον δολοφόνησαν, από φόβο μήπως υπερασπισθεί-διακονίσει τα ρωσικά συμφέροντα. Είχε προηγηθεί η εξόντωση του σταυραετού της Ρούμελης, Γεώργιου Καραϊσκάκη, από ελληνικό βόλι (!), αλλά με αγγλικό σχέδιο και αμοιβή του φονιά! Επειδή ο ασυμβίβαστος εκείνος πρωταγωνιστής της Επανάστασης, αξίωνε να περιληφθεί και η Στερεά στο υπό δημιουργία κράτος, ενώ οι αποικιοκράτες του Λονδίνου επιδίωκαν τα όρια του να περιλαμβάνουν μόνο το Μοριά! Για να το καταστήσουν, όπως τα επτάνησα, όπως αργότερα την Κύπρο, όπως επεδίωξαν και για την Κρήτη, προτεκτοράτο (αν όχι αποικία τους). Άλλωστε αποτελεί κοινό μυστικό ότι και το Ναβαρίνο προκλήθηκε από πρωτοβουλία των ναυάρχων, γι' αυτό και οι δύο από τους τρείς, τιμωρήθηκαν! Και βέβαια είχαν προηγηθεί και ακολούθησαν (όπως και τώρα) τα αισχρά, τοκογλυφικά, άθλια αγγλικά και άλλα πολλά «δάνεια» που στράγγισαν και στραγγίζουν το αίμα μας...

Παράδειγμα δεύτερο: Το 1919, ο Ελευθέριος Βενιζέλος και η κυβέρνησή του, έχοντας την υποστήριξη-παρότρυνση των νικητών του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, διέταξαν την απόβαση ελληνικών στρατευμάτων στην Μικρά Ασία με «εντολή» την αποκατάσταση της ειρήνης και της τάξης, στην ουσία δηλαδή εφαρμόζοντας απόφαση της Αντάντ περί εφαρμογής της επικείμενης συνθήκης των Σεβρών  επί των ηττηθέντων Τούρκων, αφού η Τουρκία δεν την αποδέχθηκε. Και ναι μεν ο τελικός στόχος των Ελλήνων ήταν η προσάρτηση περιοχών της Μικράς Ασίας (κυρίως στα παράλια) όπου το ελληνικό στοιχείο, είτε ως πλειοψηφία είτε όχι, ζούσε και δραστηριοποιούνταν έντονα, πρωταρχική όμως μέριμνα της Κυβέρνησης Βενιζέλου ήταν, όντως, η «προστασία των ελληνικών πληθυσμών» από την τουρκική αυθαιρεσία. Μάλιστα αυτά γίνονται με νωπή την εμπειρία από την αισχρή μεταχείριση των πληθυσμών αυτών μετά τους βαλκανικούς πολέμους, όταν δηλαδή χιλιάδες μη-Τούρκοι μικρασιάτες (και όχι μόνον Έλληνες) υπέστησαν απάνθρωπες πιέσεις και εκδιώχθηκαν από τις πατρογονικές εστίες τους κατά τρόπο που άγγιζε και συχνά ξεπερνούσε τα όρια της εθνοκάθαρσης.

Ωστόσο όταν ο Μουσταφά Κεμάλ (Ατατούρκ) ξεσήκωσε την Τουρκία σε «τζιχάντ» (ιερό πόλεμο) και οι στρατηγοί Joffre (Ζόφρ) και Wilson (Γουίλσον) συμβούλευαν τον Βενιζέλο να αποχωρήσει, εκείνος απαντούσε πως δεν είχε ανάγκη ούτε στρατιωτικής, ούτε οικονομικής βοήθειας, και πως η Ελλάδα θα τα έβγαζε πέρα μόνη της. Αλλά δεν ήταν απλώς «μόνη της». Είχε εναντίον της (εξαιτίας της αψυχολόγητης-άφρονης συμμετοχής μας στην εκστρατεία των Γάλλων στην Ουκρανία) τον Λένιν και τους μπολσεβίκους που έδωσαν στον Κεμάλ όπλα, πυρομαχικά, πετρέλαιο και ρούβλια. Η Σοβιετική Ένωση προέκρινε την κεμαλική Τουρκία ως μέσο ανάσχεσης της βρετανικής επιρροής και προχώρησε σε συμφωνίες με τον Κεμάλ, γεγονός που θορύβησε τους Δυτικούς κάνοντάς τους όλο και πιο διαλλακτικούς απέναντι στη νέα τουρκική ηγεσία. Ο Κεμάλ δεν έβλεπε λόγο να μην έχει φιλία και προς τις δυο πλευρές, αφού αυτό εξυπηρετούσε τη χώρα του (όπως ακριβώς κάνει σήμερα και ο Ερτνογάν). Ειδικότερα με τους Γάλλους που επιδίωκαν την αναβίωση των «διομολογήσεων» και με τους Ιταλούς που διεκδικούσαν την Ιωνία για τον εαυτό τους και ενίσχυαν παντοιοτρόπως τον Κεμάλ.

Και η Αγγλία; Αυτή, αφού πρώτα μας ενέπλεξε, στη συνέχεια δεν μας χορήγησε (κατά δήλωση του πρωθυπουργού της το 1924) «ούτε ένα φυσίγγιο!» Έτσι, ο Κεμάλ, ενώ ήταν έτοιμος να οπισθοχωρήσει, αναθάρρησε και συνέχισε τον ανεφοδιασμό, την στρατολόγηση νέων ανδρών που συνέρρεαν στις τάξεις του, μεταξύ τους μάλιστα βρέθηκαν και πολλοί Κούρδοι αυτονομιστές. Ο στρατός του Ατατούρκ έφθασε μέχρι την Σμύρνη, την οποία και κατέλαβε. Μπαίνοντας στην πόλη ο τουρκικός στρατός κατακρεούργησε εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων Μικρασιατών, άνδρες, γυναίκες και δεν χαρίστηκαν ούτε στα παιδιά. Οι Έλληνες έτρεχαν κυνηγημένοι από τα τούρκικα ασκέρια (και συνωστίσθηκαν κατά την ανεκδιήγητη Ρεπούση!) στην προκυμαία της Σμύρνης, ψάχνοντας μια βαρκούλα για να μπορέσουν να γλυτώσουν από τους επίδοξους στυγερούς δολοφόνους τους. Εκείνη την κρίσιμη ώρα οι σύμμαχοι όχι μόνο δεν βοήθησαν τους εξαθλιωμένους Έλληνες, αλλά τους πετούσαν σαν τσουβάλια στη θάλασσα!

Παράδειγμα τρίτον: Η ελληνική αστυνομία πυροβολεί και σκοτώνει στο κέντρο της Αθήνας άοπλους διαδηλωτές επειδή διαμαρτύρονταν κατά των εκτελέσεων αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α. στην Κύπρο! Για όσους ενδεχομένως το αγνοούν, θυμίζουμε ότι μοναδικός και αδιαπραγμάτευτος στόχος του υπέροχου αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. ήταν η απελευθέρωση της Κύπρου από τον αποικιοκρατικό ζυγό των βρετανών και η ΕΝΩΣΗ της με την Μητέρα Ελλάδα. Ήταν 9 Μαΐου του 1956, παραμονή του απαγχονισμού των πρωτομαρτύρων της αγχόνης Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου, όταν ο Ελληνικός λαός σε κάθε γωνιά της Ελλάδας βγήκε στους δρόμους, στις πιο μαχητικές διαδηλώσεις που γνώρισε ποτέ η χώρα, διαμαρτυρόμενος για τους επικείμενους απαγχονισμούς. Η αστυνομία του «εθνάρχη» Κωνσταντίνου Καραμανλή δεν διστάζει να πυροβολήσει εναντίον τους σκορπίζοντας αδιακρίτως το θάνατο! Τέσσερις διαδηλωτές πέφτουν νεκροί και σχεδόν διακόσιοι τραυματίζονται! «Η Ελλάς είναι υποχρεωμένη να διεξάγει τον Κυπριακό αγώνα στα πλαίσια των συμμαχιών της υποστήριζε ο Καραμανλής!» Το Κυπριακό έκλεισε τρία χρόνια αργότερα. Στα πλαίσια πάντα των «συμμαχιών» μας, όπως ήθελαν οι εγγλέζοι! Στα πλαίσια των «συμμαχιών» μας, αργότερα μας διχοτόμησαν! Σήμερα με τον Αττίλα εντός των πυλών επιμένουμε στις ίδιες παλιές συμμαχίες που σκόρπισαν αδιακρίτως το θάνατο και ακρωτηρίασαν εδαφικά την πατρίδα μας. Στα πλαίσια των συμμαχιών μας ήρθε και η τρόικα!

Συμπέρασμα: Στη διεθνή πολιτική και στις σχέσεις μεταξύ των κρατών δεν υπάρχουν συναισθηματισμοί. Υπάρχουν μόνο διαπλεκόμενα συμφέροντα. Σε αυτά τα διαλπεκόμενα συμφέροντα επιβάλλεται να κτίσουμε το αύριο της πατρίδας μας. Με δεδομένο το ενδιαφέρον της Ρωσίας για μια διαφορετική πορεία στις μεταξύ μας σχέσεις είναι καιρός να δούμε αλλιώς τον κόσμο, ειδικά μετά και τις τελευταίες στρατηγικής σημασίας συμφωνίες της Μόσχας με την Άγκυρα. Οι σχέσεις μας με τη Ρωσία, αντιμετώπισαν στο παρελθόν, δυσκολίες και προβλήματα. Αλλά είπαμε: Φιλίες μεταξύ των κρατών δεν υπάρχουν! Υπάρχουν μόνο συμφέροντα. Και πάνω σε αυτά πρέπει να κτίσουμε τον συμφέρον του τόπου μας σε Ελλάδα και Κύπρο.

Δρ. Ντίνος Αυγουστή

Εκπαιδευτικός στο ΤΕΙ Λάρισας

από το Μονάγρι Λεμεσού

Από Palmografos.com