Η ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ ΤΗΣ Ε.Ε… Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΥ ΤΡΑΓΟΥ… ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΦΩΤΙΑ…

Η Ελλάδα και η τρόικα (το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) παίζουν ένα επικίνδυνο παιχνίδι. Οι Έλληνες έχουν απειληθεί με την εφαρμογή «μιας παρατεταμένης τραπεζικής αργίας όπως στην Κύπρο» αν » τυχόν ψηφίσουν λάθος.» Αλλά έχουν δεχθεί τόσες απειλές για τόσο χρονικο διάστημα που λένε «όχι άλλο!»

Η επιστροφή στις κάλπες ξεκίνησε τον Δεκέμβριο, όταν το Κοινοβούλιο απέρριψε τον υποψήφιο του υπέρ της λιτότητας Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά για την προεδρία. Στις γενικές εκλογές, τώρα για την 25η Ιανουαρίου το Ευρωσκεπτικιστοό, αντι της λιτότητας, αριστερό κόμμα ΣΥΡΙΖΑ είναι πιθανό να επικρατήσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατέλαβε ένα προβάδισμα 3% στις δημοσκοπήσεις μετά από τη μαζική λαϊκή δυσαρέσκεια κατά τη διάρκεια των σκληρών μέτρων λιτότητας που η Αθήνα αναγκάστηκε να δεχθεί ως αντάλλαγμα σε ένα σχέδιο διάσωσης για το χρέος € 240 δισεκατομμυρίων.
Η λιτότητα έχει βυθίσει την οικονομία σε συνθήκες χειρότερες από ό, τι στη Μεγάλη Ύφεση. Όπως ο καθηγητής Bill Black παρατηρεί, το ερώτημα δεν είναι γιατί οι Έλληνες ξεσηκώνονται για να απορρίψουν τα βάρβαρα μέτρα, αλλά γιατί τους πήρε τόσο καιρό.
Η Ιρλανδία ομοίως εξαναγκάστηκε σε ένα σχέδιο διάσωσης της ΕΕ με επισυνημμένα επώδυνα μέτρα λιτότητας . Μια σειρά από γράμματα ήρθαν πρόσφατα στο φως και δείχνουν ότι η ιρλανδική κυβέρνηση είχε ουσιαστικά δεχθεί εκβιασμό σε αυτό, με την απειλή ότι η ΕΚΤ θα έκοπτε διαφορετικά τη χρηματοδότηση ρευστότητας προς τις τράπεζες της Ιρλανδίας. Το ίδιο είδος της απειλής έχει παγιωθεί στους Έλληνες, αλλά αυτή τη φορά δεν »πιάνει» το δόλωμα.
Η συγκαλυμμένη απειλή για την Βουλή των Ελλήνων ήταν μια ανάμνηση του Δεκεμβρίου από την τράπεζα επενδύσεων Goldman Sachs – την ίδια τράπεζα που είχε προηγουμένως κατηγορηθεί για την πρόκληση της ελληνικής κρίσης. Ο δημοσιογράφος απ” το Rolling Stone, Μatt Taibbi έγραψε σχετικά με αυτό:
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να ξέρετε για την Goldman Sachs είναι ότι βρίσκεται παντού. Είναι η πιο ισχυρή επενδυτική τράπεζα στον κόσμο και μοιάζει με μια μεγάλη αιμοβόρα ύπαρκη που τυλίγεται ολόγυρα από το πρόσωπο της ανθρωπότητας, και αδυσώπητα «ρουφά το αίμα» σε οτιδήποτε σχετίζεται με χρήματα. Στην πραγματικότητα, η ιστορία της πρόσφατης χρηματοπιστωτικής κρίσης, διπλασιάζεται ως επιπλέον μια ιστορία ταχείας παρακμής και ξαφνικής πτώσης της ξηρής αμερικανικής αυτοκρατορίας, και αποκαλύπτει ποιοι είναι »απόφοιτοι» της Goldman Sachs.
Η Goldman έχει παράξει έναν ασυνήθιστο αριθμό υπαλλήλων της ΕΕ και των ΗΠΑ με δικτατορική εξουσία για την προώθηση και την προστασία των μεγάλων τραπεζικών συμφερόντων. Περιλαμβάνονται ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών Robert Rubin, ο οποίος μεσολάβησε για την κατάργηση του νόμου Glass-Steagall το 1999 και το πέρασμα της Commodity Futures Modernization Act του 2000, τον Υπουργό Οικονομικών Henry Polson, ο οποίος προήδρευσε στη διάσωση της Wall Street το 2008, τον Mario Draghi, νυν επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, τον Mario Monti, ο οποίος ήταν επικεφαλής μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών ως Ιταλός πρωθυπουργός και τον Διοικητή της Τράπεζας της Αγγλίας Διοικητή Mark Carney, πρόεδρο του Συμβουλίου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, που καθορίζει τους δημοσιονομικούς κανονισμούς για τις χώρες G20.
Ο ρόλος της Goldman στην ελληνική κρίση ανάγεται στο 2001. Η τερατόμορφη αυτή ύπαρξη, μυρίζοντας τα χρήματα λόγω των προβλημάτων χρέους στην Ελλάδα, χίμηξε στην ελληνική δημοσιονομική διαχείριση, αναρροφώντας υψηλές αμοιβές για να κρύψει την έκταση του χρέους στην Ελλάδα με πολύπλοκα παράγωγα. Στη συνέχεια αντιστάθμιζε τα στοιχήματα βραχυκυκλώνοντας το ελληνικό χρέος. Η καθοδική τάση στα στοιχήματα του ελληνικού χρέους ξεκίνησαν από βαρύνοντα αμοιβαία κεφάλαια αντιστάθμισης του κινδύνου στα τέλη του 2009 που πίεζαν για το ευρώ, αναγκάζοντας την Ελλάδα στο πλαίσιο των μέτρων διάσωσης και λιτότητας να έχει ήδη καταστραφεί η οικονομία της.
Πριν αποφασιστεί το Δεκέμβριο 2014 στις κοινοβουλευτικές εκλογές να ρίξουν την ελληνική κυβέρνηση, η Goldman επανέλαβε το παιχνίδι εξουσίας που έχει από καιρό πραγματοποιήσει, διατηρώντας την ευρωζώνη δέσμια σε μια μη εκλεγμένη τραπεζική ελίτ. Σε ένα σημείωμα με τίτλο «Από την επαναφορά στην κατάρρευση της Ελλάδας,» που επανεκτυπώθηκε στο Zerohedge, προειδοποίησαν ότι «ο χώρος της Ελλάδας για να υπαναχωρήσει ουσιαστικά από τις μεταρρυθμίσεις που έχουν ήδη υλοποιηθεί είναι πολύ περιορισμένος».
Γιατί; «. Μια σοβαρή σύγκρουση ανάμεσα στην Ελλάδα και τους διεθνείς δανειστές» Επειδή η τράπεζα «ρευστότητα» θα μπορούσε να μειωθεί σε περίπτωση που η κεντρική τράπεζα θα μπορούσε να μειώσει τη ρευστότητα ή όχι, στην ιδιοτροπία του? και χωρίς αυτό, οι τράπεζες θα είναι σε πτώχευση.
Όπως επεσήμανε ο Murray Rothbard, όλες οι τράπεζες είναι τεχνικά αφερέγγυες. Όλες δανείζουν χρήματα που δεν έχουν. Επικαλούνται ότι είναι σε θέση να δανειστούν από άλλες τράπεζες,με εμπορία χρήματος, ή απ” την κεντρική τράπεζα, όπου απαιτείται για την εξισορρόπηση των κεφαλαίων τους. Η κεντρική τράπεζα, η οποία έχει την εξουσία να τυπώνει τα χρήματα, βρίσκεται σε πλεονάζουσα θέση, σε αυτή του οδηγού. Αν η πηγή ρευστότητας στερεύσει, τότε οι τράπεζες θα καταρρεύσουν.
Το σημείωμα της Goldman προειδοποίησε:
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η διακοπή της χρηματοδότησης των ελληνικών τραπεζών από την ΕΚΤ.
Η πίεση όσο το πρόγραμμα αναχρηματοδότησης της κυβέρνησης μπορεί να φαίνεται στην επιφάνεια, είναι απίθανο να γίνει ένα πραγματικό πρόβλημα για όσο διάστημα βρίσκεται η ΕΚΤ πίσω από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. . . .
Αλλά σε αυτό το σημείο έγκειται ο βασικός κίνδυνος για την Ελλάδα: Η οικονομία χρειάζεται δανειστή έσχατης ανάγκης για το τραπεζικό σύστημα, ώστε να διατηρήσει την άφθονη παροχή ρευστότητας. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο και μόνο επειδή οι τράπεζες μπορεί να απαιτούν πόρους για να βοηθήσουν στη μείωση μελλοντικών κινδύνων αναχρηματοδότησης για το μέλλον, αλλά και επειδή οι τράπεζες ήδη εξαρτώνται από την εκάστοτε κυβέρνηση ή με εγγυημένη ασφάλεια για τη διατήρηση των σημερινών επιπέδων της συνεχούς ρευστότητας…
Σε περίπτωση σημαντικής σύγκρουσης της ελληνικής κυβέρνησης με τους διεθνείς δανειστές, η διακοπή της παροχής ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες από την ΕΚΤ θα μπορούσε ενδεχομένως να οδηγήσει ακόμη και σε παρατεταμένη «αργία των τραπεζών» όπως στην Κύπρο. Και οι εμπορικοί φόβοι για τους πιθανούς κινδύνους εξόδου απ το ευρω- θα μπορούσαν να ιδωθούν τετελεσμένοι.
Η κατάσταση των ελληνικών τραπεζών δεν ήταν το θέμα, αλλά η απειλή έγκειται στο ότι θα μπορούσε να αποκοπεί η κρίσιμη γραμμή πίστωσης της κεντρικής τράπεζας αν οι οικονομικές «μεταρρυθμίσεις» δεν τηρούνται. Πράγματι, κάθε χώρα που αντιστέκεται και δεν συμφωνεί με το εκάστοτε πρόγραμμα μπορεί δυνητικά να συμπεράνει ότι οι τράπεζες της έχουν αποκοπεί από εκείνη την κρίσιμη ρευστότητα.
Αυτό στην πραγματικότητα συνέβη στην Κύπρος το 2013. Οι τράπεζες κηρύχθηκαν σε πτώχευση στον τελευταίο γύρο των stress tests της ΕΚΤ και δεν υπήρχε σωρητία για πολλές άλλες τράπεζες – μέχρι που η τρόικα ζήτησε επιπλέον € 600 δισεκατομμύρια για να διατηρηθεί η πιστωτική γραμμή της κεντρικής τράπεζας.
Αυτή ήταν η απειλή και κατά της ιρλανδικής κυβέρνησης, πριν συμφωνήσει σε ένα σχέδιο διάσωσης, και ήταν επίσης η ίδια απειλή που στόχευσε τον Δεκέμβριο την Ελλάδα. Ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης ανέφερε σε συνέντευξή του:
Το κλειδί για την. . . το μέλλον της οικονομίας μας το 2015 και εξής βρίσκεται στα χέρια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας… Αυτό το κλειδί μπορεί εύκολα και απότομα να χρησιμοποιηθεί για να μπλοκάρει τη χρηματοδότηση προς τις τράπεζες και, ως εκ τούτου να «στραγγαλίσει» την ελληνική οικονομία σε χρόνο μηδέν.
Η ΣΤΙΓΜΗ LΕHMAN ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ?
Αυτή ήταν η απειλή, αλλά όπως σημειώνεται στo Zerohedge, τα χέρια της ΕΚΤ μπορεί να είναι σταυρωμένα σε αυτή την περίπτωση:
Εάν η Ελλάδα αποφάσιζε να το εφαρμόσει, αυτό θα σήμαινε ότι εκατοντάδες δισεκατομμύρια ελληνικά ομόλογα που υπάρχουν σήμερα σε επίσημους λογαριασμούς θα καταλήξουν άνευ αξίας στη διάρκεια της νύχτας, κάτι που οδηγεί σε μαζική απομείωση παρθένων ισολογισμών της Ευρώπης ,κάτι το οποίο επίσης επιβεβαιώνει ότι η Ελλάδα θα έχει και πάλι όλο το διαπραγματευτικό πλεονέκτημα.
Παρά το ρίσκο, στις 3 Ιανουαρίου ο Spiegel ανέφερε ότι η γερμανική κυβέρνηση πιστεύει ότι η Ευρωζώνη θα βρισκόταν πλέον σε θέση να αντιμετωπίσει την ελληνική έξοδο από το ευρώ. Ο κίνδυνος «μετάδοσης» είναι πλέον περιορισμένος γιατί οι μεγάλες τράπεζες προστατεύονται από τη νέα Ευρωπαϊκή Τραπεζική Ένωση.
Οι τράπεζες προστατεύονται, αλλά οι καταθέτες μπορεί και όχι. Σύμφωνα με τους νέους κανόνες που επιβάλλονται από το Συμβούλιο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, και που συμφωνήθηκαν την περασμένη άνοιξη απ” την Ευρωπαϊκή Τραπεζική Ένωση, πρέπει να προηγείται πριν από κάθε σχέδιο διάσωσης της κυβέρνησης της ΕΕ η δήμευση των κεφαλαίων των πιστωτών, συμπεριλαμβανομένων των κεφαλαίων των καταθετών. Όπως και στην Κύπρο, θα μπορούσε να είναι οι καταθέτες και όχι οι τράπεζες αυτοι που σηκώνουν υο βάρος.
Τι γίνεται με την ασφάλεια των καταθέσεων; Αυτό υποτίθεται ότι θα ήταν ο τρίτος πυλώνας της Τραπεζικής Ένωσης, αλλά ένα σύστημα ασφάλισης σε επίπεδο ευρωζώνης ποτέ δεν συμφωνήθηκε. Αυτό σημαίνει ότι οι καταθέτες θα πρέπει να αφεθούν στους πόρους της πτωχευμένης τοπικής αυτοδιοίκησης, πόροι που ενδέχεται να είναι αραιοί.
Αυτό που το πρωτόκολλο της συμφωνίας εγγυάται είναι τα παράγωγα στοιχήματα της Goldman και άλλων διεθνών μεγαλοτραπεζών. Σε ένα άρθρο τον Μάιο του 2013 στο Forbes με τίτλο «Η συμφωνία της τράπεζας Κύπρου Τράπεζας» είναι μια άλλη απάτη, » είπε ο Nathan Lewis:
Με την πρώτη ματιά, η συμφωνία «bail-in» μοιάζει με την τυπική διαδικασία καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης των υποχρεώσεων που θα πρέπει να συμβεί όταν μια τράπεζα καταστεί αφερέγγυα…
Η διαφορά με τη συμφωνία «bail-in» είναι ότι η σειρά των ανώτερων πιστωτών έχει αλλάξει. Στο τέλος, όλα πηγαίνουν στα «φιλαράκια- συνεταιρίζοντες» (άλλες τράπεζες και η κυβέρνηση) και στους μη-συνεταιρίζοντες. Οι συνεταιρίζοντες παίρνουν το το 100% ή και περισσότερο ενώ οι υπόλοιποι συμπεριλαμβανομένων των μη τοκοφόρων καταθετών, οι οποίοι θα έπρεπε να είναι σε πλεονάζουσα θέση, δεν παίρνουν τίποτα απολύτως.
Αρχικά οι καταθέτες ήταν οι ανώτερα των πιστωτών σε μια τράπεζα. Ωστόσο, αυτό άλλαξε από το νόμο του 2005 της πτώχευσης, που έθεσε ανώτερους χρηματοοικονομικά και μέσα στα πλαίσια συμβάσεων όσους έχουν ένα ή περισσότερα ονομαστικά ποσά. Με άλλα λόγια, αυτοί πληρώνονται πριν από όλους τους άλλους πιστωτές – σίγουρα πριν τους μη συνεταιρίζοντες πιστωτές, όπως οι καταθέτες. Λαμβάνοντας υπόψη τα ακραία επίπεδα ονομαστικών ποσών που έχουν πολλές μεγάλες τράπεζες, καθώς και της δυνατότητας τους να γεμίσουν οποιαδήποτε άλλη τράπεζα με παράγωγα τους μέχρι την τελευταία στιγμή, οι άλλοι πιστωτές θα μπορούσαν εύκολα να διαπιστώσουν ότι δεν έχει μείνει τίποτα για αυτούς.
Ακόμα και στη χειρότερη πτώχευση της τράπεζαν στη Μεγάλη Ύφεση, είπε ο Lewis, οι πιστωτές τελικά ανέκτησαν σχεδόν όλα τους τα χρήματα. Κατέληξε:
Όταν ο σούπερ-ανώτερος καταθέτης έχει τεράστιες απώλειες ύψους 50% ή περισσότερο, μετά από την αναδιάρθρωση της συμφωνίας bail-in, τότε ξέρετε ότι ένα έγκλημα διαπράχθηκε.
Αντίο ευρώ;
Η Ελλάδα μπορεί να ανακτήσει την κυριαρχία της από τη χρεοκοπία, εγκαταλείποντας την ΕΚΤ και το ευρώ, καθώς και με την έκδοση δικού της νομίσματος ( δραχμής) σε δική της κεντρική τράπεζα. Αλλά αυτό θα αποσταθεροποιήσει την ευρωζώνη και θα μπορούσε να καταλήξει στη διάλυση.
Προτίθεται η τρόικα να πάρει αυτό το ρίσκο; Το 2015 προοικονομείται να είναι μια πολλή ενδιαφέρουσα χρονιά.
Ellen Brown
Μετάφραση – Απόδοση: Ειρήνη Καμπίτση
Αποκλειστικά για το Hellasforce