Εθνικές εκλογές: Μην ψηφίζετε τσαρλατάνους!

Η άγνοια φέρνει τόλµη απερίσκεπτη κι η γνώση δισταγμό

Από τον Επιτάφιο του Περικλή

Η πολιτική σαν επάγγελμα δεν προϋποθέτει, τυπικά τουλάχιστον, κανένα απολύτως δίπλωμα σπουδών, καμιά απολύτως θεωρητική κατάρτιση και σε πολλές περιπτώσεις, καμιά απολύτως προϋπηρεσία ή εμπειρία. Τα πιο παραδοσιακά «εφόδια» που απαιτούνται

για να γίνει κάποιος υποψήφιος σε εθνικές εκλογές είναι (α) ο κομματικός σωλήνας και οι επιδόσεις σε καταλήψεις, σε κινητοποιήσεις και σε άλλες μορφές εκτέλεσης κομματικών εντολών (β) η καταγωγή από «τζάκι», δηλαδή από οικογένεια πολιτικών η οποία προωθεί τα τέκνα της «στο επάγγελμα» (γ) οι νεφελώδεις μεγαλοστομίες που ακούγονται ευχάριστα αλλά βρίσκονται στη σφαίρα της φαντασίας, μακριά από την σκληρή πραγματικότητα.

Η έλλειψη της προϋπόθεσης μιας ελάχιστης, έστω, θεωρητικής μόρφωσης «επί του αντικειμένου της πολιτικής», μαγνητίζει κάθε καρυδιάς καρύδι που θεωρεί υποχρέωση να προσφέρει τις «υπηρεσίες του» πρώτα στο κόμμα (και στον εαυτό του), μετά στην κοινωνία και ακολούθως «στην πατρίδα».

Επιτρέπει όμως και στα διάφορα κόμματα να ορίζουν τους υποψηφίους τους όχι μόνο με κομματικά ή αξιοκρατικά κριτήρια, αλλά και με το κριτήριο της ευρύτερης δυνατής «αναγνωσιμότητας» κάποιου υποψηφίου ώστε το ψηφοδέλτιο τους να προσελκύσει όσο το δυνατόν περισσότερους ψηφοφόρους – «πελάτες». Όσο μεγαλύτερη είναι «η λάμψη» του ονόματος που επιλέγουν, τόσο περισσότερους «πελάτες» προσελκύει. Τώρα αν το πρόσωπο με την μεγάλη «λάμψη» δεν έχει την παραμικρή ιδέα από πολιτική, αυτό δεν έχει καμιά απολύτως σημασία. Αρκεί να εκπληρώνει «κάποιες άλλες» προϋποθέσεις: Να έχει «λάμψη», να είναι πιστό στο κόμμα και στις εντολές του και να καλύπτει την αμάθεια και την ασχετοσύνη του  με εύστοχες εξυπνάδες (η τελευταία προϋπόθεση ενισχύει πάντα μια «υποψηφιότητα»).

Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, εμείς «οι πελάτες», στις διάφορες εκλογικές αναμετρήσεις  βλέπουμε στα ψηφοδέλτια των κομμάτων να συνωστίζονται, τα άξια παιδιά του εκάστοτε κομματικού σωλήνα, τους γονείς και τους γόνους των πολιτικών «τζακιών» καθώς και τα γνωστά επαγγέλματα που κατακλύζουν τα έδρανα του Κοινοβουλίου (διάφορους καθηγητές εκτός αλλά και εντός εισαγωγικών, δικηγόρους, δημοσιογράφους, γιατρούς, μηχανικούς) και τους διαθέτοντες τα προσόντα μιας νεφελώδους μεγαλοστομίας. Στα ίδια όμως ψηφοδέλτια συνωστίζονται και γνωστοί ποδοσφαιριστές οι οποίοι κλωτσάνε ή κλωτσούσανε καλά την μπάλα, καλαθοσφαιριστές που είχαν ή έχουν την ικανότητα να βάζουν δύσκολα καλάθια, τραγουδοποιοί κάθε κατηγορίας που κάνανε ή κάνουνε μεγάλες εμπορικές επιτυχίες, συνδικαλιστές που φώναζαν ή φωνάζουν τόσο δυνατά ώστε να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους, θεατρίνους και διάφορους καλλιτέχνες που πρόσφεραν ή προσφέρουν διασκέδαση στο ευρύ κοινό, άσχετα αν όλοι τους είναι τελείως άσχετοι με την πολιτική τέχνη.

Όλο το παραπάνω «μείγμα» κράτησε μακριά από την πολιτική πολλούς τίμιους, «καθαρούς» και ανιδιοτελείς πολίτες που είχαν διάθεση να συνεισφέρουν στο κοινό καλό χωρίς πελατειακές σχέσεις, χωρίς ρουσφέτια και συμβιβασμούς ιεραρχώντας πρώτα την πατρίδα, μετά το κοινό καλό της κοινωνίας και τρίτο το κομματικό συμφέρον – όχι αντίστροφα όπως δυστυχώς σήμερα αποτελεί τον κανόνα!

Εμείς όμως οι «απλοί πολίτες» που δεν έχουμε καμιά κομματική ή άλλη εξάρτηση αποτελώντας «τους πελάτες» των διαφόρων κομμάτων τα οποία θέλουν να μας κυβερνήσουν τάζοντας λαγούς με πετραχήλια (είναι αυτονόητο πως δεν πρόκειται να τους εκπληρώσουν), δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών!

Αντίθετα, έχουμε ευθύνες γιατί οι άνθρωποι που στέλνουμε με την ψήφο μας στο κοινοβούλιο αποτελούν τελικά τον καθρέπτη της σημερινής Ελλάδας. Τραγουδιστές ή τραγουδίστριες, δικηγόροι ή δημοσιογράφοι, γελωτοποιοί ή θεατρίνοι δεν στρογγυλοκάθονται στα έδρανα του κοινοβουλίου χωρίς την δική μας ψήφο. Εμείς στέλνουμε «στον ναό της δημοκρατίας» και άχρηστα, λαμπερά λαμόγια, εμείς στέλνουμε στην βουλή γνωστά «αστέρια» της μέρας ή της νύχτας – άσχετα αν η σχέση που έχουν κάποιοι με την πολιτική είναι ακριβώς η ίδια με την σχέση που έχει ένας αστροναύτης με την επιστήμη της … ωτορινολαρυγγολογίας!!!

Κάθε άνθρωπος αξίας για να υπηρετήσει το επάγγελμα του σπουδάζει, συνήθως για πολλά χρόνια, το αντικείμενο που επιλέγει. Δεν μπορεί να εξαπατήσει τους πελάτες του παριστάνοντας τον ειδικό που θα λύσει το πρόβλημα τους. Ο μόνος όμως που μπορεί να εισέλθει στο κοινοβούλιο χωρίς κανένα πιστοποιημένο, θεωρητικό εφόδιο είναι ο βουλευτής!

Δεν θα έπρεπε λοιπόν να θεσμοθετηθεί όχι μόνο η κατάργηση όλων των συντεχνιακών, υπερκομματικών «ρυθμίσεων» που ουσιαστικά απαλλάσσουν τα λαμόγια τα οποία μετατρέπουν το αξίωμα που τους εμπιστεύεται ο λαός σε «γωνιακό μαγαζί» για προσωπικό πλουτισμό, αλλά και η υποχρεωτική εκπαίδευση των υποψηφίων ανεξαρτήτως ηλικίας με τις «βασικές αρχές πολιτικής παιδείας»; Δεν θα έπρεπε ένα Κρατικό Ίδρυμα να εφοδιάζει μετά από μια ελάχιστη,  εξάμηνη φοίτηση τους υποψηφίους με ένα «Δίπλωμα» προκειμένου να μαθαίνουν βασικές έννοιες πολιτικής ιστορίας, οικονομίας, δημόσιας διοίκησης και κοινωνιολογίας; Δεν θα έπρεπε ένα τέτοιο δίπλωμα να αποτελεί προϋπόθεση κάθε υποψηφιότητας;

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

Όλα αυτά βέβαια δεν απαλλάσσουν, εμάς τους «πελάτες» – ψηφοφόρους, από τις βαριές ευθύνες μας: Έχουμε υποχρέωση να μελετάμε προσεκτικά κάθε υποψήφιο πριν τον «σταυρώσουμε» με την ψήφο μας. Πριν τον στείλουμε στο κοινοβούλιο για να μας εκπροσωπήσει. Έχουμε υποχρέωση να αποκλείσουμε από τα έδρανα του κοινοβουλίου τους Τσοχαντζόπουλους, τους άσχετους και τους τσαρλατάνους κάθε κατηγορίας. Και για να εξηγηθούμε: Εμείς πιστεύουμε πως όλα τα κόμματα, ανεξάρτητα από την ιδεολογία που πρεσβεύουν, διαθέτουν στα ψηφοδέλτια τους ανθρώπους αξίας οι οποίοι επιθυμούν να υπηρετήσουν την πατρίδα και την κοινωνία. Δική μας υποχρέωση είναι να τους «ανακαλύψουμε» και να τους στείλουμε στο κοινοβούλιο όποιο κόμμα και αν προτιμάμε.

Αυτό μπορεί να γίνει μελετώντας προσεκτικά τα βιογραφικά όλων των υποψηφίων που μας προτείνει το κόμμα που αποφασίσαμε να ψηφίσουμε. Να τους αξιολογούμε ανάλογα με την αξία, την πορεία και το παρελθόν τους, ακόμα και αν είναι νέοι στην πολιτική. Με τον τρόπο αυτό θα βελτιώσουμε, ο καθ΄ ένας ανάλογα με την κομματική του επιλογή, την ποιότητα των μελών του Ελληνικού κοινοβουλίου. Αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε αμέσως «το σύστημα» μπορούμε τουλάχιστον να βελτιώσουμε την ποιότητα του. Και αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε αποφεύγοντας να ψηφίζουμε χωρίς προηγουμένως να έχουμε μελετήσει προσεκτικά το βιογραφικό κάθε υποψηφίου. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για την χώρα και την δεινοπαθούσα κοινωνία μας!
koumakis