Ασπίδα σήμερα της Κύπρου είναι το κράτος της..που Ερτογάν και Βενιζέλος θέλουν για αυτό να το καταργήσουν.

Όπως κατωτέρω μπορείτε να δείτε, οι «ιδέες» του Σταύρου Λυγερού υπάρχουν από το 1994.

Γιατί τα έλεγε τότε γιατί τα θυμήθηκε σήμερα;

Θεώρησε και θεωρεί λανθασμένα, ότι η κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η Ένωση του μη κατεχόμενου μέρους της Κύπρου με την Ελλάδα θα εμπόδιζε την τουρκία από του να καταλάβει στο μέλλον την Κύπρο.

Το αντίθετο βέβαια θα προκαλούσε η νομιμοποίηση της τουρκικής κατοχής της Βόρειας Κύπρου και η προσάρτηση της στην τουρκία.

Δεν θέλει να αντιληφθεί ο κ. Λυγερός ότι μόνον αν υποχρεωθεί η τουρκία να εγκαταλείψει την Κύπρο που παράνομα κατέχει, τότε μόνον η τουρκία δεν θα μπορεί να καταλάβει όλη την Κύπρο.

Εκτός και πιθανόν,  αυτό να μην τον ενδιαφέρει και ενδομύχως να πιστεύει ότι έτσι απαλλάσσεται η Ελλάδα από τον εφιάλτη της Κύπρου.

Ούτε αντιλαμβάνεται ότι ασπίδα σήμερα της Κύπρου είναι το κράτος της που Ερτογάν και Βενιζέλος θέλουν για αυτό  να το καταργήσουν.

Δείτε κατωτέρω τις κατ εμέ αφελείς ή ίσως πονηρές (αφού αφελής δεν είναι) σκέψεις από το 1994 του κατά τα άλλα εμβριθούς μελετητή Σταύρου Λυγερού.

Το τέλος του κατωτέρου άρθρου του δείχνει μεγάλη αφέλεια για το τι εστί ΕΟΚ όπως γράφει ή ΕΕ σήμερα.

Ευριπίδης Μπίλλης

Τ. Επίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ

Απόσπασμα από άρθρο του Σταύρου Λυγερού για το Κυπριακό (στο περιοδικό ΚΟΙΝΟΝ ΚΥΠΡΙΩΝ, τεύχος 26 Μάρτιος 1994).

..............

Η πολύχρονη τουρκική κατοχή στο βόρειο τμήμα της Κύπρου έχει δημιουργήσει τετελεσμένα, τόσο στο πεδίο των εξωτερικών σχέσεων, γιατί ουσιαστικά έχει γίνει διεθνώς αποδεκτός ο τουρκικός έλεγχος των κατεχομένων περιοχών, όσον και στο εσωτερικό, με την έννοια ότι η κατεχόμενη ζώνη έχει σε μεγάλο βαθμό εκτουρκιστεί. Τα τετελεσμένα αυτά, όπως απέδειξε η πείρα τόσων χρόνων, δεν ανατρέπονται με διπλωματικά μέσα, με ψηφίσματα του ΟΗΕ και με διαπραγματεύσεις.

Ανατρέπονται μόνο με στρατιωτική ανακατάληψη των κατεχομένων, που θα συνοδευθεί από την απομάκρυνση όλων των εποίκων από το νησί και τη διασπορά των Τουρκοκυπρίων. Όπως δήλωσε ο τότε Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Τσαγλαγιανγκίλ, <<οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις ποτέ δεν έχουν εκδιωχθεί με την πένα από το μέρος, όπου μπήκαν με τη λόγχη. Αποστολή μας είναι να καταστήσουμε την Κύπρο πατρίδα μας>>. (14/2/1980)

Η συστηματική εκκαθάριση περιοχών από τους μη τουρκικούς πληθυσμούς τους αποτελεί συστατικό στοιχείο της τουρκικής στρατηγικής. Η πρώτη φάση του σχεδίου για <<εθνική καθαρότητα>> έχει επιτευχθεί. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο Οζάλ, αναφερόμενος στην βόρεια Κύπρο, << Μετά την επιχείρηση στην Κύπρο, δεν έμεινε ίχνος από τους Ελληνοκυπρίους και τους Έλληνες (Τερτζουμάν 18/8/1987).

Η πρώτη φάση αφορά τις κατεχόμενες περιοχές. Η δεύτερη το σύνολο της Κύπρου.

Η παγίωση της διχοτόμησης του νησιού, όσο κι αν είναι αποτέλεσμα μιας στρατιωτικής εισβολής, οικοδομήθηκε και εδράζεται πια στις υπαρκτές εθνικές, θρησκευτικές, πολιτιστικές και οικονομικές αντιθέσεις.

Ακριβώς γι αυτό, η επανενοποίηση της Κύπρου δεν είναι απλώς και μόνον υπόθεση μιας τεχνητής συγκόλλησης στην κορυφή, στο πλαίσιο μιας χαλαρής και ιδιόμορφης συνομοσπονδίας.

Δεν ανατρέπεται μ αυτόν τον τρόπο το καθεστώς που επέβαλε η τουρκική εισβολή.

Η ένωση της ελεύθερης Κύπρου με την Ελλάδα απέχει πολύ από το να θεωρηθεί ικανοποιητική για τον Ελληνισμό. Πρόκειται για μια επώδυνη λύση. Το πρόβλημα, όπως τουλάχιστον τίθεται σήμερα, δεν είναι η επανάκτηση ή όχι των κατεχομένων, αλλά η διασφάλιση του ελεύθερου τμήματος της Κύπρου, το οποίο έχει τεθεί σε τροχιά γεωπολιτικής ομηρίας και αντιμετωπίζει άμεση τουρκική απειλή, όχι μόνο στρατιωτικά αλλά και πολιτικά.

Έχουμε ήδη τονίσει ότι η υπό διαπραγμάτευση λύση ουσιαστικά αποδέχεται τα τετελεσμένα της εισβολής-κατοχής, με αντάλλαγμα να αμβλύνει, να τα περιορίσει ποσοτικά κι όχι ποιοτικά.

Επιπλέον όμως, κι αυτό είναι το στρατηγικά σημαντικότερο, θα υποθηκεύσει και την ελεύθερη Κύπρο, αφού θα αναγνωρίσει δικαίωμα συγκυριαρχίας της τουρκικής πλευρά στο σύνολο του νησιού.

Το βασικό μειονέκτημα της Ένωσης της ελεύθερης Κύπρου με την Ελλάδα είναι ότι θα ανοίξει το δρόμο στην προσάρτηση των κατεχομένων από την Τουρκία.

Από την άλλη πλευρά, έχει μία σειρά πλεονεκτήματα σ  ότι αφορά την επιβίωση του ελεύθερου τμήματος.

- Ο εθνικός δεσμός Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων θα αποκτήσει και κρατική διάσταση, με αποτέλεσμα η με όλα τα μέσα υπεράσπιση της ελεύθερης Κύπρου να καταστεί αυτονόητη και υπεράνω αμφισβήτησης.

- Η ελεύθερη Κύπρος μέσω της Ελλάδος, θα μετατραπεί σε τμήμα της Κοινότητας. Τ προηγούμενο της Γερμανίας.

- Η ένωση θα καταστήσει την ελεύθερη Κύπρο και τμήμα χώρας μέλους του ΝΑΤΟ.

- Η Ελλάδα θα επεκταθεί στο κέντρο της Ανατολικής Μεσογείου, γεγονός που θα αναβαθμίσει ποιοτικά τη στρατηγική σημασία και το ρόλο της στην ευρύτερη περιοχή. Η επέκταση της Ελλάδας στο <<μαλακό υπογάστριο>> της Τουρκίας συνεπάγεται στρατηγικά πλεονεκτήματα και στο ελληνοτουρκικό μέτωπο..

Όπως ήδη σημειώσαμε, το κεντρικό πλεονέκτημα αυτής της λύσης είναι ότι θα διασφαλίσει την επιβίωση και την ανάπτυξη του Κυπριακού Ελληνισμού στα εναπομείναντα πατρογονικά εδάφη του. Η Κύπρος θα απειλείται όσο θα απειλούνται και τα υπόλοιπα ελληνικά νησιά.

Το σίγουρο είναι ότι λόγω της γεωγραφικής, ιδιαιτερότητας της, η άμυνα της θα είναι πληρέστερη.

Το τεράστιο κι επώδυνο εθνικό τίμημα μιας τέτοιας επιλογής είναι η εκ των πραγμάτων απεμπόληση των κατεχομένων εδαφών.

Θα πρέπει όμως να υπογραμμιστεί ότι αυτή η απεμπόληση, με έμμεσο πλην σαφή τρόπο, έχει ουσιαστικά πραγματοποιηθεί με την αποδοχή της προτεινόμενης από τον γ.γ. λύσης.

Σε περίπτωση που επελέγετο αυτή η στρατηγική θα ήταν σκόπιμο η Ένωση να συνοδευθεί με την παραχώρηση για μια μακρόχρονη μεταβατική περίοδο ενός καθεστρώτος εκτεταμένης αυτρονομίας και αυτοδιοίκησης της ελεύθερης Κύπρου, στο πλαίσιο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Ένα καθεστώς αυτοδιοίκησης, που θα προέβλεπε τοπική Βουλή, τοπική διοίκηση, τοπικούς οικονομικούς και κοινωνικούς θεσμούς, αλλά και την  με ευνοϊκούς όρους ενσωμάτωση στον ελληνικό κρατικό μηχανισμό όσων θα πρέπει να ενσωματωθούν, θα μετρίαζε τις αντιδράσεις της κυπριακής γραφειοκρατίας.

Το κρίσιμο ζήτημα είναι η κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα  και η ευρύτερη ενσωμάτωση της ελληνοκυπριακής κοινωνίας στον καθημερινό εθνικό βίο. Μια τέτοια ρύθμιση θα επέτρεπε να διαφυλαχθούν και όλα τα πλεονεκτήματα του κυπριακού κράτους.

Η ελληνική πλευρά δεν θα χρειαζόταν να προβληματιστεί για την εθνικά επώδυνη αυτή λύση, εάν μπορούσε να επιτύχει την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΟΚ στα αμέσως επόμενα χρόνια. .........