Ένα άρθρο που πρέπει να διαβαστεί… Ο Μπαράκ Ομπάμα και η φύση των αποτυχημένων Προεδριών

Δεν συνηθίζουμε να σχολιάζουμε τις εγχώριες πολιτικές υποθέσεις, εκτός αν επηρεάζουν τις διεθνείς υποθέσεις. Ωστόσο, είναι αναγκαίο να εξεταστούν οι αμερικανικές πολιτικές υποθέσεις, επειδή είναι πιθανό να έχουν μια συγκεκριμένη επίπτωση στις διεθνείς σχέσεις. Έχουμε πλέον μπει στην τελική φάση της προεδρίας του Μπαράκ Ομπάμα, που, όπως και οι πολλές άλλες προεδρίες από τον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο, καταλήγει σε αυτό που λέμε, μια κατάσταση αποτυχίας. Αυτή η κριτική δεν σχετίζεται τόσο με την προεδρία του όσο με την πολιτική διαμόρφωση μέσα και γύρω από αυτή.
Οι ενδιάμεσες εκλογές έχουν τελειώσει, και το Κογκρέσο και ο πρόεδρος βρίσκονται σε αδιέξοδο. Αυτό από μόνο του δεν είναι σημαντικό. Πρόεδροι τόσο δημοφιλείς όσο ο Dwight Eisenhower βρέθηκαν σε αυτή την κατάσταση. Το πρόβλημα εμφανίζεται όταν δεν υπάρχει μόνο ένας θεσμικός διαχωρισμός, αλλά και μια αλλαγή στην υποκείμενη κοινή γνώμη εναντίον του προέδρου. Υπάρχουν πολλοί πιο εξελιγμένες αναλύσεις της κοινής γνώμης σχετικά με την πολιτική, αλλά έχω καταλήξει ότι είναι χρήσιμο να χρησιμοποιήσω αυτό το μοντέλο πρόβλεψης.
Αναλύοντας τη δύναμη ενός Προέδρου
Υποθέτω ότι υπό αυτής της αναζήτησης, περίπου το 40% του εκλογικού σώματος είναι αφοσιωμένο σε ένα κόμμα, 20% είναι αδέσμευτο, με τους μισούς από αυτούς να είναι αδιάφοροι για την έκβαση της πολιτικής και το άλλο μισό να ενδιαφέρονται πραγματικά και να είναι αναποφάσιστοι. Στις περισσότερες λογικές συνθήκες, η πραγματική μάχη μεταξύ των κομμάτων – και των προέδρων – είναι να κρατήσουν τις δικές τους βάσεις και να βρίσκονται όσο το δυνατόν πιο πολύ στο επίκεντρο.
Όσο ένας πρόεδρος παλεύει για το επίκεντρο, η ικανότητά του να κυβερνήσει παραμένει αναποτελεσματική. Έτσι, είναι φυσιολογικό για έναν πρόεδρο να έχει βαθμό δημοτικότητας διαμορφωμένο σε λιγότερο από 60% , αλλά περισσότερο από το 40%. Όταν το ποσοστό δημοτικότητας ενός προέδρου μειώνεται σημαντικά κάτω από 40% και παραμένει εκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, η δυναμική της πολιτικής μετατοπίζεται. Ο πρόεδρος δεν μάχεται πλέον για το κέντρο, αλλά αγωνίζεται να διατηρήσει τους δικούς του υποστηρικτές – και ο ίδιος αδυνατεί να το πράξει.
Όταν η υποστήριξη του προέδρου έχει κατακερματιστεί σε σημείο που μάχεται για να ανακτήσει τη βάση του, το αντιλαμβάνομαι ως μια αποτυχημένη προεδρία – ιδιαίτερα όταν το Κογκρέσο βρίσκεται στα χέρια της αντιπολίτευσης. Η ενέργεια του δεν μπορεί να κατευθυνθεί προς νέες πρωτοβουλίες. Κατευθύνεται προς την ανάκτηση βάσης του. Και πρόεδροι που έχουν περιέλθει σε αυτή την κατάσταση και βρίσκονται κοντά στο τέλος της θητείας τους δεν είναι πιθανό να επιδιορθώσουν και να ανακτήσουν το επίκεντρο.
Ιστορικά, όταν το ποσοστό δημοτικότητας του προέδρου έχει πέσει περίπου στο 37%, η θέση του δεν επανορθώνεται. Αυτό είναι που συνέβη με τον George Bush το 2006. Αυτό συνέβη με τον Richard Νίxon το 1974, όταν η κρίση Watergate οδήγησε στην παραίτησή του, καθώς και με τον Lindon Johnson το 1967 κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ. Αυτό συνέβη και με τον Harry Truman το 1951, κυρίως λόγω του Πολέμου της Κορέας, και τον Ηerbert Hoover πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, λόγω της Μεγάλης Ύφεσης.
Ωστόσο, αυτό δεν είναι το τελικό ιστορικό σημείωμα για ένα προεδρία. O Τruman, παρότι δεν ήταν δημοφιλής και δεν μπορούσε να προεδρεύσει για μια ακόμη περίοδο, πλέον θεωρείται ευρέως ως ένας από τους καλύτερους προέδρους των Ηνωμένων Πολιτειών που υπήρξε. Ο Nixon, από την άλλη πλευρά, δεν αξιολογήθηκε ποτέ. Αυτή επομένως,δεν πρόκειται για μια κριτική για τη θέση του Ομπάμα στην ιστορία ή για να χάσει την προεδρία του, αλλά απλώς για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση. Ο Jimmy Carter ηττήθηκε αν και η δημοτικότητά του ήταν σε καλά επίπεδα στη δεκαετία του ’40.
Η Προεδρία του Ομπάμα
Από τις πέντε αποτυχημένες προεδρίες που έχω αναφέρει, μια απέτυχε λόγω σκανδάλου, η μια λόγω οικονομικώς και τρεις πάνω σε πολέμους – της Κορέας, του Βιετνάμ και του Ιράκ. Η περίπτωση του Ομπάμα είναι λιγότερο σαφής από οποιαδήποτε. Το 40% που κλίνει προς την αντιπολίτευση εναντιώθηκε για μια σειρά λόγων Έχασε το επίκεντρο για σύνθετους λόγους. Ωστόσο, κοιτάζοντας το χρονοδιάγραμμα της παρακμής του, το μόνο »απρόσκλητο» γεγονός που θα μπορούσε να έχει την επίδραση αυτή ήταν η άνοδος του ισλαμικού κράτους και μια αίσθηησ,ότι ακόμα και στο ίδιο του το κόμμα, δεν υπάρχει μια αποτελεσματική απάντηση σε αυτό. Ιστορικά, στους εκτεταμένους πόλέμους που ο πρόεδρος δεν φάνηκε να έχει μια στρατηγική για την καταπολέμησή τους,υπήρξαν καταστροφικές για την προεδρία. Ο Πόλεμος Woodrow Wilson, (Α “Παγκόσμιος Πόλεμος) ήταν σύντομος και επιτυχής. Ο Πόλεμος Franklin Rusvelt (Β “Παγκόσμιος Πόλεμος) ήταν μεγαλύτερος, και παρόλο που ξεκίνησε με αποτυχία κατέστη σαφές ότι θα είχε ένα πιθανό επιτυχές τέλος. Οι πόλεμοι της Κορέας, του Βιετνάμ και οι δύο στο Ιράκ δεν υπέφεραν λόγω διάρκειας, αλλά από την αίσθηση ότι η Προεδρία δεν είχε μια στρατηγική για τη λήξη του πολέμου. Ο Ομπάμα μου φαίνεται ότι έχει πέσει στην πολιτική άβυσσο, διότι μετά από έξι χρόνια που είχε στην κατοχή του τον πόλεμο, δεν φάνηκε να έχει καμία λαβή για αυτό.
Η αποτυχία εκτείνεται επιπλέον και προς την εσωτερική πολιτική.. Ο ρυθμιστής της Ρεπουμπλικανικής νομοθεσίας μπορεί να περάσει ό, τι νομοθεσίας επιθυμεί, αλλά ο πρόεδρος διατηρεί το δικαίωμα βέτο, και τα δύο τρίτα των σπιτιών πρέπει να ψηφίσουν για να παρακαμφθεί. Το πρόβλημα είναι ότι δεδομένης της έλλειψης δημοτικότητας του προέδρου – και το γεγονός ότι η Προεδρία, το σύνολο της Βουλής των Αντιπροσώπων και το ένα τρίτο της Γερουσίας θα είναι έτοιμο για επανεκλογή μέσα σε δύο χρόνια – οι σύμμαχοι του προέδρου στο Κογκρέσο δεν είναι τόσο πρόθυμοι να θεωρηθούν υπεύθυνοι για τη διατήρηση του βέτο. Ακριβώς όπως λίγοι Δημοκρατικοί ήθελαν ο Ομπάμα να αγωνίζεται γι “αυτούς, έτσι και κάποιοι θέλουν να μπορούν όπως και ο Πρόεδρος να ασκούν βέτο της πλειοψηφίας. Αυτό που απέτυχε με τους Τruman, Johnson kai Nixon ήταν η στιγμή που κατέστη σαφές ότι οι ηγέτες των κομμάτων του Κογκρέσο ήθελαν να φύγoυν.
Ενεργώντας εντός ορίων
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο πρόεδρος δεν μπορεί να δράσει. Αυτό απλά σημαίνει ότι θα είναι πολύ πιο δύσκολο να ενεργήσει σχετικά με πριν. Ο Gerald Ford, αντικαθιστώντας τον Νίxon, αλλά εξασθενημένος από την αμνήστευση του προκατόχου του, δεν μπορούσε να σταματήσει το Κογκρέσο από το να αποκόψουν βοήθεια στο Νότιο Βιετνάμ κατά τη διάρκεια του τελικού Κομμουνιστικό επίθεση. Ο George Bush ήταν έτοιμος να ξεκινήσει το κίνημα, αλλά το κίνημα ήταν περιορισμένο σε μέγεθος, όχι μόνο λόγω των στρατηγικών προϋποθέσεων, αλλά και επειδή είχε χάσει την ικανότητα να αναγκάσει το Κογκρέσο να χρηματοδοτήσει εναλλακτικές επεκτάσεις του πολέμου. Σε κάθε μία από τις αποτυχημένες Προεδρίες, ο πρόεδρος διατήρησε την ικανότητα να δράσει, αλλά περιοριζόταν από τις δυο απειλές του αντίθετα διακείμενου Κογκρέσο και της απροθυμίας του δικού του κόμματος να ευθυγραμμιστούν με αυτόν.
Ταυτόχρονα, ορισμένες ξένες διπλωματικές πρωτοβουλίες μπορούν να συνεχίζουν. Ο Νίxon άρχισε τις διαπραγματεύσεις μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ, που κορυφώθηκαν, υπό τη διοίκηση Κarter, στο Καμπ David. O Τruman προσπάθησε να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με την Κίνα, αλλά η αποτυχία της πρωτοβουλίας δεν σχετιζόταν πολύ με την αντίθεση στη διευθέτηση διαπραγματευτικών ρυθμίσεων στην Κορέα.
Ο πρόεδρος έχει ελάχιστες εγχώριες επιλογές. Ό, τι κάνει ο Ομπάμα με τη δύναμή του στην εγχώρια αγορά, το Κογκρέσο μπορεί να ψηφίσει να καταργηθεί η χρηματοδότηση, και αν ασκήσει βέτο, ο πρόεδρος βάζει τους Δημοκράτες του Κογκρέσου σε θανάσιμο κίνδυνο. Ο τόπος όπου μπορεί να ενεργεί – και αυτή είναι πιθανόν η θέση που ο Ομπάμα που μπορεί να ενεργήσει λιγότερο άνετα – είναι στην εξωτερική πολιτική. Εκεί, η περιορισμένη ανάπτυξη των στρατευμάτων και οι διπλωματικές πρωτοβουλίες είναι δυνατές.
Η Γενική στρατηγική του Ομπάμα είναι να αποχωρήσει από τις υπάρχουσες συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή και να διατηρήσει και να περιορίσει τις ρωσικές ενέργειες στην Ουκρανία. Ο πρόεδρος έχει τη δυνατότητα να φέρει στρατό για να ασκήσει και άλλες πιέσεις. Αλλά ο αντίπαλος των Ηνωμένων Πολιτειών γνωρίζει ότι η συνεδρίαση του προέδρου δεν είναι πλέον υπό τον έλεγχο της Ουάσιγκτον, ότι ο ίδιος έχει μια συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης και ότι όσο πιο πολλά αντιλαϊκά πράγματα κάνει, τόσο πιθανότερο γίνεται να τον αποκηρύξει ο διάδοχός του. Ως εκ τούτου, στο μοντέλο της Κίνας-Βόρειας Κορέας, η παραδοχή είναι ότι η συνέχιση της σύγκρουσης και η διαπραγμάτευση με τον πρόεδρο διάδοχος είναι ορθολογική. Με την ίδια λογική, το Ιράν επέλεξε να περιμένει για την εκλογή του Ronald Reagan αντί να ασχολείται με τον Jimmy Carter (ο οποίος δεν ήταν ένας αποτυχημένος πρόεδρος).
Το μοντέλο αυτό εξαρτάται απ” τη δυνατότητα του αντιπάλου να έχουν πόρους και την πολιτική βούληση να συνεχίσουν τη σύγκρουση, προκειμένου να διαπραγματευτούν με το διάδοχο του προέδρου, και υποθέτοντας ότι ο διάδοχος θα είναι πιο επιεικής. Αυτό είναι συχνά το αποτέλεσμα, δεδομένου ότι ο διάδοχος μπορεί να κάνει παραχωρήσεις πιο εύκολα από ό, τι ο προκάτοχός του. Στην πραγματικότητα, μπορεί να κάνει αυτές τις παραχωρήσεις και να κερδίζει πόντους,κατηγορώντας την ανάγκη του να κάνει παραχωρήσεις στον προκάτοχό του. Κατά ειρωνικό τρόπο, ο Ομπάμα χρησιμοποίησε αυτή τη στρατηγική μετά την αντικατάσταση του George W. Bush. Ο αποτυχημένος πρόεδρος προσπαθεί συχνά να δελεάσει τη διαπραγμάτευση με την αύξηση της στρατιωτικής πίεσης στον εχθρό. Οι Truman, Johnson και George Bush ακολούθηαν όλοι αυτή τη μέθοδο, ενώ προσπαθουν να δώσουν τέλος στους πολέμους τους. Σε καμία περίπτωση δεν θα λειτουργούσε αλλά δεν είχαν πολλά να χάσουν στον πολιτικό τομέα προσπαθώντας.
Ως εκ τούτου, αν ακολουθήσουμε τα ιστορικά πρότυπα, ο Ομπάμα θα προχωρήσει πλέον αργά και αναποτελεσματικά για να αυξήσει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Συρία και το Ιράκ, ενώ δεν θα αυξάνει τη στρατιωτική πίεση στη Ρωσία, ή ενδεχομένως να κινήσει κάποια χαμηλού επιπέδου στρατιωτική δραστηριότητα στην Ουκρανία. Οι δράσεις θα πρέπει να σχεδιαστούν για να επιτευχθεί μια ταχεία διαδικασία διαπραγματεύσεων που δεν θα συμβεί. Η Προεδρία θα μετατοπιστεί προς το άλλο κόμμα, όπως έγινε και με τους Truman, Johnson και George Bush. Έτσι, εάν τα πρότυπα βγουν αληθινά, οι Ρεπουμπλικάνοι θα ξαναπάρουν την προεδρία. Αυτό δεν είναι ένα μοτίβο άγνωστο στο Κογκρέσο, που σημαίνει ότι οι Δημοκρατικοί στο νομοθετικό σώμα θα επικεντρωθούν στη λειτουργία των δικών τους εκστρατειών όσο δυνατόν μακριά από τον Ομπάμα και τον επόμενο Δημοκρατικό προεδρικό υποψήφιο.
Επομένως, η περιοδος που αποτυγχάνει μια Προεδρία δεν είναι μια ήρεμη περίοδος. Ο πρόεδρος δρα προσπαθώντας να σώσει την κληρονομιά του στο πρόσωπο των τεράστιων εγχώριων αδυναμιών. Άλλες χώρες, ιδιαίτερα οι αντίπαλες,δεν βρίσκουν πολλούς λόγους να κάνει παραχωρήσουν σε έναν αποτυχημένο πρόεδρο, προτιμώντας να ασχοληθούν με τον επόμενο πρόεδρο αντ “αυτού. Οι αντίπαλοι στη συνέχεια χρησιμοποιούν τις στρατιωτικές και πολιτικές αντιθέσεις στο εξωτερικό για να βοηθήσουν στη διαμόρφωση της επόμενης προεδρικής εκστρατείας των ΗΠΑ σε κατευθύνσεις που είναι προς το συμφέρον τους.
Είναι ενάνατι σε αυτό το πλαίσιο που όλες οι εγχώριες δραστηριότητες λαμβάνουν χώρα. Ο πρόεδρος διατηρεί το βέτο, και εάν ο πρόεδρος είναι προσεκτικός, θα είναι σε θέση να το στηρίξει. Ο Ομπάμα θα συμμετάσχει σε περιορισμένη εσωτερική πολιτική, κάτω από τη βαριά πίεση των Δημοκρατών του Κογκρέσου, και περιορίζοντας τον εαυτό του σε ένα ή δύο πράγματα. Η κύρια δραστηριότητα του θα είναι να αντιμετωπίσει τη Συρία, το Ιράκ και τη Ρωσία, τόσο λόγω των κρίσεων όσο και της επιθυμίας για μια κληρονομιά. Τα τελευταία δύο χρόνια μιας αποτυχημένης προεδρίας σχετίζονται ως επί το πλείστον με την εξωτερική πολιτική και δεν είναι πολύ ευχάριστο να την παρακολουθεί κανείς.
ΤΟΥ GEORGE FRIEDMAN
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ-ΑΠΟΔΟΣΗ: ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΜΠΙΤΣΗ
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ HELLASFORCE