Η κακοδαιμονία της Μέσης Παιδείας μας...

Η κακοδαιμονία της Μέσης Παιδείας μας οφείλεται βασικά σε δύο παράγοντες: 

  1. Στην ασφυκτική, μετά το νόμο πλαίσιο για την Παιδεία του Ανδρέα Παπανδρέου,  ανάμιξη των κομμάτων στην Παιδεία γενικότερα.

  -     Ακόμα και  στη Μέση εκπαίδευση όπου τα κόμματα, και αντίθετα με τους νόμους....
που απαγορεύουν τον προσηλυτισμό ανήλικων ανώριμων ατόμων, προβαίνουν βάναυσα για κομματικούς σκοπούς σε είδος πλύσης εγκεφάλου των ατόμων αυτών.

 

-     Συνεπώς θα πρέπει δια νόμου να απαγορευθεί η ανάμιξη κομμάτων στην Μέση εκπαίδευση και να ευρεθεί τρόπος να ελέγχεται και να κολάζεται αυτό αυστηρά. Αυτό βέβαια  δεν αποκλείει την εις τα πλαίσια κάθε σχολείου ύπαρξη αντιπροσώπων των μαθητών.

 

-     Στα ΑΕΙ πάντα, και προ της δικτατορίας  υπήρχαν κομματικές οργανώσεις. Οι φοιτητές όμως ποτέ δεν ήταν όργανα των κομματικών οργανώσεων.

 

-     Συνεπώς θα πρέπει να επιλεγούν σε κάθε ΑΕΙ πρυτάνεις ολοκληρωμένες προσωπικότητες και όχι του γνωστού τύπου του πρύτανη του ΕΚΠΑ, οι οποίοι να συνομιλήσουν με υπομονή με τους εκπροσώπους των φοιτητών και να καταλήξουν με συναίνεση στους κανόνες λειτουργίας και στα δικαιώματα των φοιτητικών οργανώσεων, κομματικών ή μη. Οι φοιτητές μας πιστεύω ότι είναι αρκετά ώριμοι ώστε να επιτευχθεί η συναίνεση αυτή.

 

2.  Το χειρότερο όμως που κυριολεκτικά «δολοφονεί» τους νέους μας (και εξαθλιώνει οικονομικά τους γονείς τους) είναι οι εισαγωγικές εξετάσεις.

Που σήμερα, στην εποχή της πληροφορικής όχι μόνον δεν χρειάζονται αλλά και καταστρέφουν τη ζωή των Ελλήνων μαθητών και διαλύουν τα γυμνάσια και λύκεια

 

Με το θέμα αυτό, έρχονται και απέρχονται υπουργοί Παιδείας χωρίς κανείς τους να ασχοληθεί με λογική για το θέμα αυτό.

 

Δείτε κατωτέρω γιατί οι εισαγωγικές εξετάσεις που εξαθλιώνουν ιδίως σήμερα οικονομικά τους γονείς, που καταστρέφουν την ζωή των μαθητών και που διαλύουν τα γυμνάσια και λύκεια,  δεν χρειάζονται.

 

Παρακαλείστε να ασχοληθείτε για λίγο κατωτέρω με το σοβαρό θέμα της επιλογής εισακτέων στα ΑΕΙ της χώρας.

       

        Πρώτα πρώτα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι δεν υπάρχει απόλυτα δίκαιο σύστημα επιλογής εισακτέων στα ΑΕΙ. Υπάρχει πρόβλημα επιλογής του καλύτερου με προτεραιότητες που βάζει κανείς.

        Και καλύτερο για πολλούς λόγους είναι αυτό που δεν απαιτεί εισαγωγικές εξετάσεις. Το σύστημα αυτό θα απαλλάξει τους νέους μας από επιπλέον 8ωρη ημερήσια άχρηστη φροντιστηριακή απασχόληση και θα δώσει στους νέους μας ελεύθερο χρόνο και τη χαμένη ψυχική τους υγεία. Επίσης θα αναβαθμίσει το Λύκειο κτλ. Μα είναι δυνατόν;;; Ερωτούν πολλοί.

      Βεβαίως και δυνατόν είναι και απλό. Μην ξεχνάμε ότι σήμερα ζούμε στην εποχή της πληροφορικής.

 

Συγκεκριμένα απαιτούνται:

1.Επειδή κάθε σύστημα που στηρίζεται σε βαθμολόγηση που δεν γίνεται σε “Γενικές Εξετάσεις” θα οδηγήσει όλους τους βαθμούς μεταξύ 9 και 10, απαιτούνται αυστηρές οδηγίες βαθμολόγησης σε κάθε τάξη (σε όλα τα έτη) και σε κάθε μάθημα. Πχ ένας με βαθμό δέκα σε τάξη 30 μαθητών, δύο με 9 κτλ. Δεν είναι  του παρόντος να καθοριστούν οι κανόνες.

2.Από τους βαθμούς κάθε μαθητή σε όλες τις τάξεις και σε όλα τα μαθήματα και με πιθανό συντελεστή βαρύτητας σε μεγαλύτερες τάξεις (οι λεπτομέρειες απαιτούν μεγαλύτερη ανάλυση) θα βγαίνει η αναλυτική επίδοση κάθε μαθητή στο Γυμνάσιο και Λύκειο από την οποία εύκολα και μηχανογραφικά θα επιλέγονται οι εισακτέοι στα ΑΕΙ (σύμφωνα με τις αιτήσεις-προτιμήσεις των σπουδαστών)

3.Με το σύστημα αυτό αποκλείεται οποιαδήποτε εύνοια σε τοπικό επίπεδο διότι όλα θα είναι “υπό το φως” της μέρας.

4.Αναβαθμίζεται το Λύκειο.

5.Δεν απαιτείται φροντιστήριο, χωρίς να απαγορεύεται για όποιον θέλει να καλυτερεύσει την απόδοση του ΣΤΟ ΛΥΚΕΙΟ.

6.Εξοικονομούνται τεράστια ποσά στο κράτος που απαιτούνται για εισαγωγικές εξετάσεις.

7.Απαλλάσονται οι γονείς από την πληρωμή φροντιστηρίων.

8.Για ειδικές περιπτώσεις ακριτικών περιοχών, ομογενών κτλ προφανώς μπορούν να προβλεφθούν τα απαιτούμενα

Τέλος είναι προφανές ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχίζεται για λόγους απασχόλησης των καθηγητών των φροντιστηρίων η καταστροφή της Παιδείας και των νέων μας, που λόγω των φροντιστηρίων δεν ασχολούνται συνήθως μες τίποτε άλλο

Ευριπίδης Μπίλλης