Γιατί οι προσκυνημένοι Έλληνες βουλευτές καμαρώνουν για τα κοράκια που εκβιάζουν την Αργεντινή;

Με μια σπάνια ομοφωνία διάφορων αρθρογράφων κυρίως αλλά όχι μόνο  της αριστεράς, από τον Κούλουγλου και τον Βαρουφάκη, μέχρι τον Λαπαβίτσα, τον Σταθάκη και τον Καζάκη, θεώρησα ότι θα ήταν περιττό να πω τα ίδια με άλλο τρόπο. Και δε θα το κανα αν δεν υπήρχαν κάποιες λιγότερο γνωστές πτυχές του θέματος που χρήσιμο είναι να αναδειχθούν. Ας ξεκινήσουμε όμως ανακεφαλαιώνοντας τα προφανή:


Τα αίτια της οξείας κρίσης του 2001-2002
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα στην περίπτωση της Αργεντινής. Μετά από μια μακροχρόνια περίοδο τρικυμιώδους ιστορίας, τη δεκαετία του 1980 ο νέος πρόεδρος της Αργεντινής Μένεμ, υπάγει το νόμισμα της χώρας στον κανόνα του δολαρίου. Έκτοτε και μέχρι το 2002, πέσο και δολάριο βρίσκονται σε ισοτιμία (1 προς 1).
Εκείνη την περίοδο και κυρίως μετά το 1990, η Αργεντινή για να καταπολεμήσει τον πληθωρισμό θα βρεθεί σε ελληνικού τύπου ζουρλομανδύα. Το νόμισμα της είναι προσδεδεμένο σε ένα πολύ πιο ισχυρό νόμισμα και η χώρα θα βρεθεί κάτω από τη δικτατορία του ΔΝΤ και των δημοσιονομικών βασανιστηρίων του.
Όταν το 1999 αναλαμβάνουν οι Ριζοσπάστες του Ντε Λα Ρούα, έχουν παραλάβει χάος.
Για να μπορέσει να αντλήσει χρηματοδότηση ο Ντε Λα Ρούα εκδίδει ομόλογα συνολικής αξίας πάνω από 80 δις δολάρια, υπό το αμερικανικό δίκαιο, αυξάνοντας ακόμη περισσότερο το εξωτερικό χρέος.
Η κρίση θα ξεσπάσει σε όλη της ένταση το 2001-2002: Οι δείκτες της Αργεντινής αγγίζουν τα σημερινά ελληνικά νούμερα: λόγος εξωτερικού χρέος προς ΑΕΠ πάνω από 160%. Ανεργία πάνω από 20% ενώ 11% του ΑΕΠ θα εξαϋλωθεί μέσα σε ένα χρόνο.
Η χρεωκοπία της Αργεντινής λόγω των πολιτικών που ακολουθήθηκαν ήταν αναπόφευκτη. Ο Ντε Λα Ρούα Θα φύγει με ελικόπτερο από τη χώρα ενώ τον έχουν ήδη προλάβει οι ξένες και ντόπιες επενδύσεις και καταθέσεις Το πέσο υποτιμάται κατά 400% και η ισοτιμία του με το δολάριο γίνεται 1 προς 4 ενώ ο πληθωρισμός εκτινάσσεται στο 40%.
Για 1,5 χρόνο, μεγάλα τμήματα του πληθυσμού θα υποφέρουν.
Η αυτοδύναμη ανάκαμψη
Το 2003 αναλαμβάνει ο Νέστορ Κίρσνερ ο οποίος θα στηρίξει την πολιτική του σε δύο πυλώνες: Την αναδιάρθρωση του χρέους και τη στήριξη των χαμηλών εισοδημάτων.
Παρά τον σχεδόν πλήρη αποκλεισμό της Αργεντινής από τις «αγορές» και με λιγοστό συνάλλαγμα να εισέρχεται στη χώρα, κυρίως μέσω συμφωνιών με Κίνα και Ρωσία, η πολιτική του είναι εξαιρετικά επιτυχής: Με ελάχιστες εξαιρέσεις, από το 2003 μέχρι και σήμερα, το ΑΕΠ της αυξάνει ενώ η ανεργία μειώνεται δραστικά και φτάνει κοντά στο 7%. Για μια οικονομία υποχρεωμένη στην εσωστρέφεια, η Αργεντινή τα πήγε θαυμάσια και σε καμία των περιπτώσεων δεν ήταν το κακό παιδί που οι μεγαλοκαπιτα-ληστές τιμώρησαν για την απειθαρχία του. Το αντίθετο. Και αυτό γιατί η Αργεντινή έμαθε να μη χρειάζεται τοκογλύφους.
Το 2005 ο Κίρσνερ αναγκάζει πάνω από το 70% των κατόχων Αργεντίνικων ομολόγων να τα ανταλλάξουν με καινούρια αξίας του 25% με την αξία τους να συνδέεται με τυχούσα αύξηση του ΑΕΠ.
Την ίδια χρόνια ο Κίρσνερ πετάει αιφνιδιαστικά το ΔΝΤ έξω από τη χώρα εξοφλώντας πρόωρα την τελευταία δόση 10 δις δολαρίων. (Παράλληλη κίνηση έκανε την ίδια χρονιά και η Βραζιλία με αποτέλεσμα να είναι το ΔΝΤ που απειλούνταν να βρεθεί χωρίς δουλειά, μέχρι που ήρθε ο από μηχανής θεός της ελληνικής κρίσης) ακριβώς όπως θα έκανε και ο «απαγορευμένος» πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτωρ Ορμπάν μερικά χρόνια αργότερα.
Τον Κίρσνερ θα τον διαδεχτεί η γυναίκα του, Κριστίνα Φερνάντες.
Το 2010 θα προχωρήσει σε νέο κούρεμα αναγκάζοντας και άλλους ομολογιούχους να κάνουν συμφωνία ανταλλαγής.
Μόνο ένα 7% των κατόχων αργεντίνικων ομολόγων δε θα δεχτεί τη συμφωνία ομολογιακής ανταλλαγής. Το 25% των εκκρεμών αυτών ομολόγων ανήκουν σε vulture funds, σε αρπακτικά, κερδοσκόπους που αγόρασαν στη δευτερογενή αγορά αργεντίνικα ομόλογα ακόμα και στο 5% της αξίας τους και διεκδικούν να τα πληρωθούν στο ακέραιο, στο 100%.
Η μέθοδος του κορακιού και η επιλεκτική χρεωκοπία του 2014
Πως τα διεκδικούν; Με κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο. Η τελευταία τους και πιο ηχηρή κίνηση ήταν να μπλοκάρουν την πληρωμή των άλλων ομολογιούχων από την Αργεντινή με την πρόσφατη απόφαση δικαστηρίου της Νέας Υόρκης που έκρινε πως η Αργεντινή δεν μπορεί να προχωρήσει στην πληρωμή των άλλων ομολογιούχων αν δεν πληρωθούν πρώτα τα vulture funds. Και εδώ είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε μια μικρή παρένθεση: Τα αρπακτικά κατάφεραν μια τέτοια εκδίκαση ακριβώς επειδή ο Ντε Λα Ρούα έκανε το έγκλημα της έκδοσης ομολόγων στο αμερικανικό δίκαιο, όπως οι Έλληνες πολιτικοί έκαναν -ανάμεσα σε πολλά άλλα- το έγκλημα τα ομόλoγα ανταλλαγής του PSI να εκδοθούν στο Αγγλικό Δίκαιο.
Παρότι η Αργεντινή είχε τα λεφτά να πληρώσει και να επανέλθει πλήρως στο διεθνές οικονομικό προσκήνιο, δεν το έκανε, κάτι που οδήγησε στο να κηρύξουν οι οίκοι αξιολόγησης την Αργεντινή σε κατάσταση επιλεκτικής χρεωκοπίας, μιας χρεωκοπίας τεχνικής που μικρή επίπτωση θα έχει για μια χώρα που εδώ και 13 χρόνια ακολουθεί την πολιτική της αυτάρκειας.
Αυτός που χάνει από την επιλεκτική χρεωκοπία δεν είναι τόσο η Αργεντινή αλλά οι διεθνείς επενδυτές που βλέπουν την ευκαιρία να επενδύσουν σε μια οικονομία τέτοιας κλίμακας να γλιστρά από τα χέρια τους και η παγκόσμια οικονομία που έχει επείγουσα ανάγκη να κάνει παραγωγικές επενδύσεις για να διαφύγει του συνδρόμου της φούσκας.
Γιατί το έκανε αυτό η Αργεντινή; Γιατί για μερικά ψωροδις κλώτσησε την ευκαιρία να επανενταχθεί στο διεθνές σύστημα και στη ροή κεφαλαίων;
Οι απαντήσεις βρίσκονται σε λέξεις που το ελληνικό πολιτικό σύστημα χλευάζει και προσπαθεί να τις απαξιώσει πλήρως, να τις διαγράψει από την ελληνική γλώσσα αν είναι δυνατόν: Εθνική κυριαρχία, εθνική περηφάνια, εθνική αξιοπρέπεια: Η Αργεντινή έστειλε ηχηρό μήνυμα σε όλον τον κόσμο: Η Αργεντινή δεν ενδίδει σε εκβιασμούς. Η Αργεντινή δεν είναι Ελλάδα. Η Αργεντινή έχει ιστορική μνήμη.
Και τμήμα της είναι νωπό και αφορά ακριβώς αυτά τα vulture funds, αυτά τα γλοιώδη κερδοσκοπικά συσσωματώματα παρασιτικού πλούτου.
Ένα από αυτά είναι το NML capital, παραμάγαζο της Elliott Management του εβραϊκής καταγωγής Paul Singer με έδρα τα αμαρτωλά νησιά Κάημαν, παράδεισο των διεφθαρμένων του πλανήτη και επιλογή του Άκη Τσοχατζόπουλου και άλλων θρεφταριών του πάλαι πότε ΠΑΣΟΚ.
Η NML για χρόνια εκβιάζει την κυβέρνηση της Αργεντινής χρησιμοποιώντας ένα δικηγορικό δίκτυο που επιχειρεί να εξασφαλίσει σε διάφορα δικαστήρια ανά τον κόσμο αποφάσεις κατάσχεσης περουσιακών στοιχείων της Αργεντινής.
Επιχείρησε να το κάνει αυτό με το προεδρικό αεροσκάφος.
Απέτυχε.
Επιχείρησε να το κάνει στο περίπτερο της Αργεντινής στην έκθεση βιβλίου της Φρανκφούρτης.
Απέτυχε.
Το 2012, με ευνοϊκή απόφαση δικαστηρίου της Γκάνα, η NML καταφέρνει το πρώτο σοβαρό πλήγμα κατά της κυβέρνησης της Αργεντινής: καταφέρνει να «δεσμεύσει» προσωρινά το ιστιοφόρο “Libertad”, ένα σκάφος ναυτικής εκπαίδευσης (εκείνη τη στιγμή το Libertad είχε 70 δοκίμους) και σύμβολο της αργεντίνικης διπλωματίας.
Στελέχη της κυβέρνησης απομακρύνονται ντροπιασμένα αλλά το πλήγμα στην αργεντίνικη αξιοπρέπεια είναι προσωρινό. Το ιστιοφόρο-σημαία επιστρέφει στην Αργεντινή και γίνεται δεκτό με επευφημίες, όπως ακριβώς έγινε δεκτή και η απόφαση της Αργεντίνικης κυβέρνησης να μην ενδώσει στους εκβιαστές το 2014, παρότι ήταν γνωστό ότι αυτή η απόφαση θα οδηγούσε στην επιλεκτική χρεωκοπία.
Αυτούς λοιπόν τους αλήτες, τους κερδοσκόπους, τους πειρατές επευφήμησαν στα νέα της ανακοίνωσης της επιλεκτικής χρεωκοπίας της Αργεντινής οι αλήτες της Ελληνικής κυβέρνησης. Μάλλον τους έχουν για ινδάλματα. Είναι λοιπόν μάταιο να περιμένει κανείς από τέτοιας ποιότητας πολιτευτές αξιοπρέπεια.
Η γελοία προπαγάνδα του συστήματος εξουσίας στην Ελλάδα, των επιστατών της αποικιοκρατίας, πασχίζει να παρουσιάζει την Αργεντινή ως σκιάχτρο για να διώχνει μακριά τις βιώσιμες εναλλακτικές λύσεις.
Οι πραγματικοί αχυράνθρωποι είναι όμως οι Έλληνες πολιτευτές, σκιάχτρα διεστραμμένα που αντί να διώχνουν έλκουν τα κοράκια, κοράκια της κατηγορίας του Singer όπως ο Kenneth Dart.
Ποιος είναι αυτός πάλι; Ένα από τα κοράκια που τον καιρό της αργεντίνικης κρίσης αγόρασε για ψίχουλα ομόλογα. Και το ίδιο έκανε και με την ελληνική κρίση. Αγόρασε ελληνικά ομόλογα για ψίχουλα και τα απαιτεί από το ελληνικό δημόσιο στο ακέραιο.
Οι αργεντινοί δεν τον πληρώνουν αρνούμενοι να υποκύψουν στην αλητεία.
Η ελληνική πλευρά ποτέ δεν διέψευσε ότι πλήρωσε στο ακέραιο τα ομόλογα του Dart αξίας περίπου μισού δις ευρώ, γελώντας περιπαιχτικά στα μούτρα των Ελλήνων ομολογιούχων που χάσαν στο PSI τις οικονομίες τους.
Το κράτος ληστής χειροκροτεί τους διεθνείς ληστές.
Είναι προφανές σε όλους πλην των ανθρώπων των σπηλαίων που δεν έχουν άλλη ενημέρωση πέρα από την κυβερνητική προπαγάνδα, ότι η Αργεντινή είναι με την πλευρά του δικαίου και του λαού τους. Η ελληνική κυβέρνηση, εκπρόσωπος των κρατικοδίαιτων Ελλήνων κερδοσκόπων είναι φυσικά με την πλευρά της διεθνούς κερδοσκοπίας και απομυζεί το λαό για πάρτη τους.
Ο Αλέξης Τσίπρας είχε δίκιο: Μακάρι να είχαμε γίνει Αργεντινή, να μας είχε μείνει λίγη τσίπα.
Ήταν η πολιτική που ακολουθείται εδώ και τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα αυτή που οδήγησε την Αργεντινή στην οξεία κρίση του 2001-2002. Τα νούμερα είναι αμείλικτα: Ανεργία πάνω από 27%. Λόγος εξωτερικού χρέους προς ΑΕΠ 170%. Αύξηση εσωτερικού χρέους. Συρρίκνωση ΑΕΠ.
Για την ακρίβεια, τα νούμερα της Ελλάδας σήμερα, σε περίοδο υποτιθέμενης διαχείρισης της κρίσης και διαχείρισης χρέους είναι ακόμη χειρότερα και από τα νούμερα της Αργεντινής στην φάση της οξείας της κρίσης της.
H Αργεντινή δείχνει το δρόμο και η Ελλάδα τα κατσάβραχα
Η Αργεντινή, η Ουγγαρία, η Ισλανδία δεν είναι παραδείγματα προς αποφυγή. Το αντίθετο. Είναι υποδείγματα. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο συκοφαντούνται διαρκώς. Δεν είναι παράδεισοι, γιατί κάτι τέτοιο ούτως ή άλλως δεν υπάρχει παρά μόνο στο μυαλό θρησκόπληκτων. Αλλά ζουν αξιοπρεπώς και αρνήθηκαν να υπονομεύσουν το μέλλον των ερχόμενων γενεών. Σε πλήρη και κτυπητή αντίθεση, η Ελλάδα είναι η μάνα πρεζάκι που όχι μόνο εκπορνεύτηκε αλλά και πούλησε τα παιδιά της και τα παιδιά των παιδιών της για να πάρει τις δόσεις της.
Η Ελλάδα έκανε και συνεχίζει να κάνει ακριβώς όλα αυτά που οδήγησαν την Αργεντινή στην οξεία της κρίση ενώ αρνείται με λύσσα να σκεφτεί τις εναλλακτικές. Μας κυβερνούν ταλιμπάν του μνημονίου και της κερδοσκοπίας. Τα κούρεμα του 2012 έγινε πολύ αργά και ήταν πολύ λίγο ενώ τη λυπητερή την πλήρωσαν Έλληνες μικροομολογιούχοι και οργανισμοί του ελληνικού δημοσίου.
Μην κλαις για εμένα Αργεντινή. Δεν αξίζω ούτε ένα σου δάκρυ. Μονάχα περιφρόνηση μου αξίζει.
Η Αργεντινή, από το 2003 και έπειτα νίκησε τον Θατσερισμό- κατά κράτος. Και μπορεί να ηττήθηκε κάποτε από τη Θάτσερ στα νησιά Φόκλαντ, αλλά τη μάχη των νησιών Κάημαν θα την κερδίσει.
Η επιλεκτική χρεωκοπία της Αργεντινής δεν αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή. Είναι μεν παράδειγμα διδακτικό αλλά για λόγους αντίθετους από την προπαγάνδα συμμόρφωσης και υποτέλειας που η ελληνική πλευρά διατυμπανίζει: Είναι η αρχή του τέλους του «τέλους της ιστορίας», η αρχή του τέλους της θρησκείας της απληστίας και της επιδημίας αλητείας που λέγεται νεοφιλελευθερισμός.
Όταν μια χούφτα κερδοσκόποι που κρατούν μόλις το 1,5% του χρέους μιας μεγάλης χώρας όπως η Αργεντινή μπορούν ανερυθρίαστα και ατιμώρητα να εκβιάζουν εμποδίζοντας την ανάκαμψη όχι της Αργεντινής- αυτή έχει ανακάμψει- αλλά της ασθμαίνουσας και προβληματικής παγκόσμιας οικονομίας, αυτό μας διδάσκει ότι ήρθε επιτέλους η ώρα για ρύθμιση. Τέρμα η απορρύθμιση. Καιρός για ρύθμιση, κανόνες, θεσμούς.
Η Αργεντινή ηγείται αυτού του αγώνα. Και η Ελλάδα στέκεται πιστή σύμμαχος στην παγκόσμια αλητεία χειροκροτώντας τους κερδοσκόπους που μας έχει υποχρεώσει να πληρώνουμε αδρά.
Είναι τιμή να λέγεσαι Αργεντίνος σήμερα. Εμείς από την άλλη, το μόνο που κάνουμε είναι να ντροπιάζουμε κατ΄ εξακολούθηση το όνομα Ελλάδα και όλες τις υψηλές έννοιες που έχουν συνδεθεί άρρηκτα με αυτό.
Γιατί εσείς εκεί έξω να μας λέτε όπως μας γράφουν οι χάρτες σας: Γραικούς.  .
Πέτρος Αργυρίου, agriazwa.blogspot.com,