ΠΟΙΟ ΜΕΛΛΟΝ, ΠΟΙΑΣ ΧΩΡΑΣ ;

Άλλη μία συνηθισμένη μέρα.

Ξύπνημα από νωρίς και το ραδιόφωνο με μπαταρίες δίπλα στον καφέ και το σακουλάκι του καπνού, με όλα τα απαραίτητα σύνεργα. Τα νέα της ημέρας, ανάμικτα με ανεπαίσθητες στιγμές ελάχιστης απόλαυσης (ή μήπως λήθης), που ψάχνουν να βρουν το νόημά τους σε μικρές γουλιές και μικρά σύννεφα.

Ο δημοσιογράφος, ο πρόεδρος τάδε,

ο βουλευτής δείνα και ο αγανακτισμένος ακροατής που όλοι τους εξακολουθούν να πιστεύουν πως κάποτε, στο απώτερο και -σε κάθε περίπτωση- απροσδιόριστο μέλλον, με τη δύναμη ίσως ενός «από μηχανής Θεού», όλα θα φτιάξουν. Κι αν οι αρχαίοι μας πρόγονοι, ευφυώς είχαν «ανακαλύψει» τη Θεία παρέμβαση που όλα τα διορθώνει στο αρχαίο μας Θέατρο, παρεμβαίνοντας την τελευταία συνήθως στιγμή, στο σημερινό «θέατρο του παραλόγου» της παγκοσμιοποιημένης και τραπεζοκρατούμενης κοινωνίας μας, όσοι ευελπιστούν στον «καλό Θεό» της Ελλάδος για να λύσει τα προβλήματα της χώρας, ίσως θα πρέπει να αναλογισθούν ότι … σε λίγο καιρό δεν υπάρχει πλέον ελληνικό κράτος για να σωθεί !

Το μόνο που θα έχει απομείνει από έναν άλλοτε υπερήφανο λαό, θα είναι μία καρικατούρα του εαυτού του. Μια γελοιογραφία που θα βρίσκει τα ίχνη της στα πρόσωπα όσων τις τελευταίες τουλάχιστον δεκαετίες κυβέρνησαν τον άγιο αυτό τόπο.

Κι αν τα πιο πάνω διαβάζονται με κόπο ή «ακούγονται» σκληρά, πώς αλλιώς μπορεί κάποιος να περιγράψει έναν λαό που, σοκαρισμένος και παραιτημένος πλέον από κάθε ελπίδα, ψάχνει να βρει την τύχη του στο «στοίχημα» και τ’ αλλεπάλληλα «τζακ ποτ», παλεύοντας με την κατάθλιψη που τον περιβάλλει. Περιστοιχιζόμενος από ανθρώπους που χάσκουν κάθε ημέρα εμπρός από μία οθόνη υπολογιστή στις ιστοσελίδες της (και καλά) κοινωνικής δικτύωσης ή των πρωινάδικων, των τούρκικων σήριαλ και των δελτίων ειδήσεων. Και τελικά, ως μόνη πράξη αντίδρασης και «ξεφουσκώματος» της αγανάκτησής του, βρίσκει τη ψεύτικη λύτρωσή του στην αδιάκοπη συζήτηση «επί των πολιτικών εξελίξεων», που με περισσή μαεστρία και πάντοτε επιλεκτικά του σερβίρουν κάθε λίγο τα διαπλεκόμενα μεγαλοκάναλα των Αθηνών. Αρκεί, να παραμένει στο (κατ’ επίφαση) σπίτι του.

Ποια τύχη, ποιο μέλλον, ποιας χώρας μπορεί να βασιστεί σε αυτά τα δεδομένα ;

Χωρίς καν να γίνεται λόγος για το μέγιστο δημογραφικό πρόβλημα που, σε συνδυασμό με τη μαζική εισροή παράνομων μεταναστών, στο όχι πολύ μακρινό μέλλον (με μαθηματική ακρίβεια), θα αποτελέσουν τους δύο εκείνους παράγοντες που θα δώσουν το δικαίωμα σε μελλοντικούς συγγραφείς να κάνουν λόγο για έναν «κάποτε υπερήφανο λαό που ζούσε στη χερσόνησο του Αίμου»

Ας μην περιμένουμε λοιπόν τον «από μηχανής Θεό». Άλλωστε, οι ίδιοι αρχαίοι δραματουργοί που τον εφηύραν, φρόντισαν να παρεμβάλουν στα αξεπέραστα μέχρι σήμερα έργα τους και το εξόχως διδακτικό «συν Αθηνά και χείρα κίνει». 

http://georgetsakiris.blogspot.gr/

Τσακίρης  A. Γιώργος