Η Ευρώπη σε Σταυροδρόμι: Οι προϋποθέσεις μιας Εθνοκρατοκεντρικής ΕΕ

Η ΕΕ δεν προέκυψε από παρθενογένεση.  

Συντομογραφικά, θα σκιαγραφηθούν οι ρίζες των κύριων παθολογιών και θα καταγραφούν οι εξόφθαλμα ορατές οντολογικές προϋποθέσεις έξη αιώνες μετά το τέλος του Μεσαίωνα.  

Μέσα από αυτό αναδεικνύεται και ο μεταρρυθμιστικός προσανατολισμός της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.  

Εάν μεταρρυθμιστεί ριζικά θα επιβιώσει, υποστηρίζεται, εάν δεν μεταρρυθμιστεί δεν θα επιβιώσει.

 

1.     Οι προβληματικές συμβατικές ιδεολογικές ρίζες της ΕΕ

 

Η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση όπως αποφασίστηκε την δεκαετία του 1950 ήταν αποτέλεσμα λανθασμένης διάγνωσης των αιτιών πολέμου μετά το χάος που προκάλεσαν ο Α και Β παγκόσμιος πόλεμος.

Η Ευρώπη το 1945 βρέθηκε, βασικά σε Συμπληγάδες.

Από την μια πλευρά ένα εδραιωμένο και νομικοπολιτικά κατοχυρωμένο κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα όπως επικυρώθηκε στον Χάρτη του ΟΗΕ το 1945.

Από την άλλη πλευρά η κυρίαρχη κεκτημένη ταχύτητα των ανθρωπολογικά εξομοιωτικών και πολιτικά εξισωτικών μοντερνιστικών ιδεολογικών δογμάτων, τα οποία, παρά τον παρωχημένο τους χαρακτήρα, συνέχισαν να επηρεάζουν τα πολιτικά δρώμενα.

Στο μέσον των δύο προσεγγίσεων, πλην πολύ διαφορετικής πολιτικής και κοσμοθεωρητικής σύλληψης βρίσκεται μια μετά-κρατική δομή κυρίαρχων πολιτικών οντοτήτων εντός ενός ευρύτερου ιεραρχημένου κοσμοσυστήματος.

Με δεδομένο ότι η εφικτότητά του στις σύγχρονες διακρατικές συνθήκες δεν είναι δεδομένη, η νοηματοδότηση ενός τέτοιου μετακρατικού  συστήματος απαιτεί επιστροφή στο μέλλον της Βυζαντινής, πρωτίστως, οικουμένης. 

Οι ιστορικοπολιτικές προϋποθέσεις ενός τέτοιου κοσμοσυστήματος όπως αναπτύχθηκε, για παράδειγμα, μετά από μια μετάβαση πολλών αιώνων από την Αρχαιότητα στην Βυζαντινή Οικουμένη, δεν προκύπτουν από παρθενογένεση. Δεν κατασκευάζονται με ιδεολογικά δόγματα. και προπαντός επειδή αφορούν πολλές κοινωνικές οντότητες διαφορετικής ιστορικής διαμόρφωσης, δεν μπορούν να στηριχθούν πάνω σε ανθρωπολογικά εξομοιωτικές και πολιτικά εξισωτικές θεσμικές δομές. 

Στην Ευρώπη μετά το 1945, ακριβώς, τα πολιτικά ελίτ επέλεξαν μια γραμμική αντίληψη πολιτικής ένωσης διαμέσου ενός ωφελιμιστικού, χρησιμοθηρικού οικονομικισμού, μιας δηλαδή απλουστευτικής υπόθεσης ότι οι οικονομικές και λειτουργικές συναλλαγές, θα κατασκευάσουν μια πολιτικά αδιάφορη υπερεθνική ανθρωπολογία.

Υπογραμμίζω λοιπόν ότι, είναι ένα πράγμα η παράκρουση περί μιας γραμμικής πολιτικής εξίσωσης και ανθρωπολογικής εξομοίωσης της Ευρώπης, και άλλο η προσπάθεια σταδιακής συγκρότησης ενός μετά-κρατικού συστήματος το οποίο σωστά νοούμενο όχι μόνο αφήνει άθικτα τα έθνη που τα συνθέτουν, αλλά επιπλέον έχει ως σκοπό να τα ενισχύσει και διασφαλίσει ως πνευματικές, πολιτικές και κοινωνικές οντότητες.

Στην διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ήταν ζήτημα χρόνου να αναδειχθούν τα εγγενή προβλήματα μιας τόσο ανορθολογικής διαδικασίας που με επίπλαστο τρόπο επιχειρούσε να υποκαταστήσει τα κοινωνικοοντολογικά γεγονότα και τις ιστορικές πολιτικοανθρωπολογικές δομές.

Στις μέρες μας την στιγμή που το σύστημα σείεται εν μέσω μύριων αντιφάσεων, οι εθνομηδενιστές διανοούμενοι, οι μεταμοντέρνοι τεχνοκράτες, οι γραφειοκράτες, και το άχρωμο και άοσμο πολιτικό προσωπικό λογικό είναι να μην ακούνε την μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων. 

Υπάρχει κολοσσιαία διαφορά μεταξύ Πολιτικής οντολογικά εδρασμένης, και ιδεολογικών δογμάτων, γενικών και αστήρικτων ιδεών και αναλύσεων μελλοντολογικού χαρακτήρα, όπου το ουτοπικό ή υποκριτικό και ύπουλο «ΘΑ» είναι πάντοτε και αναπόδραστα τα δύο πρώτα ψηφία του ΘΑνάτου.

Αναγκαστικά, μια τόσο προκλητική θέση βαθύτατων προεκτάσεων, που ως γνωστό αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές ουκ ολίγων, απαιτεί μια τηλεσκοπική, έστω, ιστορικοπολιτική αναδρομή.

Οι παθολογίες στην παρούσα μεταβατική ιστορική συγκυρία έχουν τις ρίζες τους σ’ ένα διττό ατυχές γεγονός:

Από τη μία, στην Ανατολή το 1204 μ.Χ. και το 1453 μ.Χ., με την κατεδάφιση της ανθρωποκεντρικά κτισμένης και πολιτικά και πνευματικά Υψηλοτάτης Βυζαντινής Οικουμένης, υπέστη βαρύτατο πλήγμα η επί δύο χιλιετίες ανοδική φορά του πολιτικού πολιτισμού.

Από την άλλη, πρέπει να κατανοήσουμε τον χαρακτήρα της Νεοτερικότητας.

Η Νεοτερικότητα είναι ένας φαρδύς δρόμος ανόδου του πολιτικού πολιτισμού αλλά ταυτόχρονα και ένα ελλειμματικό πολιτικοανθρωπολογικό καζάνι που κόχλαζε.

Η συντριπτική πλειονότητα των πληθυσμών των νεοσύστατων ηγεμονιών ενάντια στη Ρωμαιοκαθολική Θεοκρατία ήταν οι δυστυχείς μετά-Μεσαιωνικοί δουλοπάροικοι: Όντα χαμηλών ή μηδενικών ανθρωπολογικών βαθμίδων, πνευματικά ανυπόστατοι, άναρθροι και αντικείμενο κτηνώδους εκμετάλλευσης εκ μέρους των γεωκτημόνων και των φεουδαρχών.

Στη συνέχεια οι αξιώσεις κρατικής κυριαρχίας των ηγεμόνων, τερματίζουν σταδιακά το Ρωμαιοκαθολικό Θεοκρατικό κοσμοσύστημα, και καθιερώνουν το σύγχρονο εδαφικά οριοθετημένο εθνοκράτος, το οποίο επικυρώθηκε το 1945 με τη δημιουργία του ΟΗΕ.

Δεν πρέπει να λησμονούμε τα γεγονότα από τον 16ο αιώνα μέχρι το 1945, τα οποία γέννησαν το ιδεολογικό φαινόμενο, δηλαδή δόγματα κατασκευής πολιτικής ανθρωπολογίας.

Πέραν του άθλιου φαινομένου της αποικιοκρατίας που καταλήστευσε τον πλανήτη επί πολλούς αιώνες, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η κοινωνική συνοχή των σύγχρονων ευρωπαϊκών κρατών συντελέστηκε με γενοκτονίες, εθνοκαθάρσεις και βίαιες ανθρωπολογικές συμμορφώσεις, στο πλαίσιο φυλετικών και στην συνέχεια ιδεολογικών ρατσισμών.

Δεν είχαμε μόνο Μόζαρτ, Ελ Γκρέκο και Μπετόβεν στην, κατά τα άλλα εν πολλοίς ειλικρινή, προσπάθεια της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού να μιμηθούν την κλασική εποχή.

Πολύ πιο σημαντικό, οι ευρωπαίοι ηγεμόνες ήξεραν από δεσποτικά Αυτοκρατορικά κοσμοσυστήματα αλλά δεν ήξεραν ή δεν ήθελαν να ξέρουν το ανθρωποκεντρικό μετά-κρατικό Βυζαντινό κοσμοσύστημα.   

Επιπλέον ένα τραγικό γεγονός καθήλωσε τα πάντα, εκτροχίασε τα πάντα και οδήγησε σε σφαγές και εθνοκαθάρσεις δεκάδων εκατομμυρίων: Όταν ηγεμόνες, αστοί και διανοούμενοι επιχειρούσαν να αναβιώσουν την Κλασική Πολιτεία, βασικά μετά τον 17 αιώνα, απουσίαζαν από το υπόβαθρο των νεοσύστατων κρατών οι Πολίτες.

Διέθεταν, όπως ήδη υπαινιχθήκαμε, μόνο απαίδευτους και απροσάρμοστους δυστυχείς δουλοπάροικους (να θυμίσω ότι στη Γαλλική Επανάσταση πρωτοστάτησαν οι sans culotte – κοινώς οι «ξεβράκωτοι»).

Βασικά, έτσι γεννήθηκαν διαδοχικά μετά τον 17ο αιώνα τα μορφικά πανομοιότυπα μοντερνιστικά υλιστικά ιδεολογικά δόγματα στο όνομα των οποίων τα μέλη πολλών εθνών έσφαξαν αλλήλους με ιδεολογικά υποκινούμενους άσκοπους και αχρείαστους εμφύλιους πολέμους. Οι ιδεολογίες γεννήθηκαν από την ανάγκη «κατασκευής» πολιτικής ανθρωπολογίας.

Διαδοχικά, η αντί-Θεολογική πάλη κατέληξε να είναι αντί-Εκκλησιαστική, και στην συνέχεια αντί-μεταφυσική-αντί-Θρησκευτική. Σταδιακά, βέβαια, οι μετά-Μεσαιωνικοί δουλοπάροικοι άρχισαν να αποκτούν ανθρωπολογική υπόσταση εγείροντας αξιώσεις για πολιτικά και άλλα δικαιώματα.

Εν τούτοις, δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις έστω και στοιχειώδους  διεξαγωγής ενός πολιτικού κατ’ αλήθειαν βίου εντός κάποιου δημοκρατικού Δήμου στα κλασικά πρότυπα στο πλαίσιο του οποίου θα σμιλεύονταν ηθικά κριτήρια, συστήματα διανεμητικής δικαιοσύνης και συλλογικός τρόπος ζωής θεμελιωμένος με κοινωνικοπολιτικά επικυρωμένους νόμους.

Υπό αυτές ακριβώς τις προϋποθέσεις οι ιδέες για «συμμόρφωση» των πολιτών με τρόπους επινοημένους εκτός πολιτικής έφεραν τα ιδεολογικά δόγματα. Τουτέστιν, τονίζω, πολιτικές ιδέες γεννημένες εκτός πολιτικής που ανάλογα με τον ιδεολογικό φορέα προτάσσουν νόμους και θεσμούς συμμόρφωσης και διαμόρφωσης, κοντολογίς αποσκοπούν στην «κατασκευή πολίτη». 

 

2.     Μοντερνιστικός και μεταμοντέρνος κατήφορος

 

Όπως είναι πολύ φυσικό, εξάλλου, όλα τα μοντερνιστικά ιδεολογικά δόγματα κατέληξαν σε μια σχεδόν αμιγώς υλιστική αντίληψη της δημόσιας σφαίρας: Ενώ σε όλες τις προγενέστερες εποχές η ο Πολιτικός κατ’ αλήθειαν βίος αποτελούσε αποτέλεσμα σύμμειξης και μέθεξης των πνευματικών με τα αισθητά, υπό τις πιο πάνω προϋποθέσεις το «ταραχοποιό πνεύμα» έπρεπε να εκδιωχθεί μέσα από την δημόσια σφαίρα.

Ο άνθρωπος έπρεπε εκεί μέσα στην κρατική σφαίρα, να κινείται γραμμικά με οικονομικά κυρίως κριτήρια και ανεξαρτήτως καταγωγής, θρησκείας, ταυτότητας ή άλλων μη υλικών ιδιοτήτων. Τις πνευματικές του ιδιότητες έπρεπε να τις κρατήσει για την ιδιωτική του σφαίρα.

Στο σημείο αυτό αξίζει να υπογραμμιστεί ότι η βασική διαφορά του μοντερνισμού με τον μεταμοντερνισμό (και τους προγόνους του μηδενιστές συνεπείς υλιστές όπως ο Μαρκήσιος de Sade), είναι ότι στον μεταμοντερνισμό το δόγμα επιτάσσει, πλέον, προσεγγίσεις συρρίκνωσης του πνεύματος όχι μόνο μέσα στην δημόσια αλλά και μέσα στην ιδιωτική σφαίρα.

Συνειδητά ή ανεπίγνωστα αυτό είναι το δήθεν επιστημονικό κονστρουκτιβιστικό κίνημα εκατοστής στοχαστικής τάξης ιδεολόγων το οποίο εύστοχα στην Ελλάδα ονομάσαμε εθνομηδενιστικό. Οι εθνομηδενιστές είναι στρατευμένοι θηριώδεις κυνηγοί του ανθρώπινου πνεύματος και της ανθρώπινης ψυχής σε μια ιστορική μετάβαση αποδυνάμωσης του μοντερνισμού και μετάβασης στον μεταμοντερνισμό.

Ο μεταμοντερνισμός απαιτεί όχι μόνο νομικά πνευματικά μηδενισμένους πολίτες όταν αυτοί εισέρχονται μέσα στην δημόσια σφαίρα αλλά και ανθρωπολογικά εκμηδενισμένα ανθρώπινα υποχείρια της μαζικής παραγωγής, της μαζικής κατανάλωσης και της αστικοποίησης.        

Για τα εγγενώς υλιστικά ιδεολογικά δόγματα που κυριάρχησαν στην διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αρκεί μια γραμμικά κινούμενη, λειτουργιστικά οργανωμένη, ωφελιμιστική, χρησιμοθηρική και αμιγώς υλιστική δημόσια σφαίρα, η οποία, γιατί όχι, μπορεί να είναι όχι μόνο σε μια κρατική περιοχή αλλά και περιφερειακή ή και παγκόσμια. Έτσι γεννήθηκαν οι διεθνισμοί, η ύστερη και ίσως τελευταία εκδοχή των οποίων είναι η παράκρουση μια πολιτικής και ανθρωπολογικής ευρωπαϊκής ενοποίησης σε καθαρά υλιστική, λειτουργιστική και οικονομική βάση.

            Παραμένει γεγονός ότι, λόγω αυτών των ιστορικών γεγονότων, και της πρωτοκαθεδρίας των ιδεολογικών δογμάτων, τα οποία αναμενόμενα μετατράπηκαν σε μεταμφιέσεις των αξιώσεων ισχύος των υπερδυνάμεων του Ψυχρού Πολέμου, η ενδοκρατική και διακρατική ζωή όλων κατέστη πολιτικά και πνευματικά χαώδης.

 

3.     Ποιος εν τέλει ήταν ο σκοπός της διαδικσίας Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης

 

Ποιος ήταν εν τέλει ο σκοπός μιας ενοποιητικής διαδικασίας μετά το 1945 και ποια προσέγγιση έπρεπε να επιλεγεί; Μήπως να κατασκευάσουν ένα ενιαίο ευρωπαϊκό έθνος; Μήπως να κατασκευάσουν νέου είδους πολίτες που θα συμπεριφέρονται υλιστικά, ωφελιμιστικά, χρησιμοθηρικά και που θα ζουν αμέριμνα σε μια υλιστικά δομημένη ευρωπαϊκή δημόσια σφαίρα που «θα μετατόπιζε την πίστη και την νομιμοφροσύνη στους ιδεολογικά επινοημένους –στην βάση παρωχημένων αρχαϊκών φιλελεύθερων παραδοχών εν πολλοίς κοσμοπολίτικων και διεθνιστικών–   υπερεθνικούς θεσμούς» (Haas) και με τρόπο που θα αντικαθιστούσαν τα υπάρχοντα κράτη;  Μήπως να θεμελιώσουν μια Ευρώπη των Πατρίδων; Και τι θα μπορούσε να σημαίνει μια Ευρώπη των Πατρίδων; Αυτά τα ερωτήματα, όπως γνωρίζουμε, μετά το 1945 αποτελούσαν τον άξονα των συζητήσεων και οι απαντήσεις σε αυτά συμπλέχθηκαν αξεδιάλυτα.

Από το 1945 μέχρι σήμερα, στα πεδία της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης συγκρούονται, βασικά, δύο κύριες πλην κάθετα αντίθετες παραδοχές:

Στον ένα πόλο είναι τα παρωχημένα οικουμενικίστικα φιλελεύθερα ιδεολογήματα που μπολιάστηκαν με ποικίλες μαρξίσουσες επιρροές, τα οποία θέλουν μια θεσμικά κατασκευασμένη υλιστική, ωφελιμιστική και χρησιμοθηρική ευρωπαϊκή δημόσια σφαίρα. Στον άλλο πόλο, είναι η κοινωνικοοντολογικά θεμελιωμένη θέση για μια πολιτικά, πνευματικά οικονομικά εθνοκρατοκεντρική «Ευρώπη των Πατρίδων» που την ενσάρκωνε η πολιτική φιλοσοφία του Γάλλου Προέδρου Ντε Γκολ.

Μια «Ευρώπη των Πατρίδων» είναι μια εθνοκρατοκεντρική συσπείρωση ίσων, ισότιμων και ανεξάρτητων Πολιτειών, οι οποίες, πέραν του ότι πρέπει να είναι αλληλέγγυες σε όλα τα πεδία, πρέπει να αποφασίζουν ομόφωνα και συναινετικά.

Έτσι, μεταξύ άλλων αναγκαίων κοσμοσυστημικών προϋποθέσεων, θα πρέπει να αναπτυχθεί μια συμπολιτειακή δομή, η οποία σε πρώτη φάση, όπως την περιέγραφε ο Ντε Γκολ, θα ήταν  πιο κάτω από την Ομοσπονδία και πιο πάνω από την Συμμαχία.

Με συγκαιρινούς όρους, κάτι τέτοιο δεν μπορεί παρά να είναι ένα άθλημα εθνοκρατοκεντρικής συσπείρωσης στα πεδία της οικονομίας, του πολιτισμού και της διπλωματίας, με τρόπο όμως συμβατό με την εθνοκρατική υπόσταση των κυρίαρχων μελών του. Για να είμαι ειλικρινής με δεδομένα τα τραύματα που προκαλεί η οικονομική κρίση και κυρίως την πυροδότηση μιας απίστευτης άνισης ανάπτυξης, δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο αυτό είναι πλέον εφικτό

 

4.     Οι ανθρωπολογικές βάσης μιας Εθνοκρατοκεντρικής Ευρώπης και το ζήτημα της Δημοκρατίας-Ελευθερίας

 

Ισχυρή και πολιτικοοικονομικά και διπλωματικά ορθολογιστική εθνοκρατοκενρική συσπείρωση σημαίνει υψηλή πνευματική, πολιτική και πολιτισμική υπόσταση των μελών, οι σχέσεις των οποίων, είναι αδύνατο να εντάσσονται σε κάποια Δαρβινιστική ηγεμονική ιεραρχία ισχύος. Κάτι τέτοιο αντιβαίνει στην συλλογική ελευθερία των κοινωνιών, η καταστολή της οποίας αναιρεί κάθε λογική συμπολιτειακής συνύπαρξης.

Μια υπερκρατική εξουσιαστική δομή που θα διαχειρίζεται τις σχέσεις πολιτικά και πνευματικά ανυπόστατων κρατών-μελών γεμάτα ανθρωπολογικά ανυπόστατους εθνομηδενιστές πολίτες, δεν μπορεί παρά να είναι υποχείριο πολιτικά ανεξέλεγκτων απάτριδων πρωταθλητών της ιδιωτείας.

Απάτριδων ιδιωτών οργανωμένων μέσα σε ανεξέλεγκτες υπερκρατικές τεχνόσφαιρες μηδενικής κοινωνικοπολιτικής νομιμοποίησης, μέσα στις οποίες θα κυριαρχούν Δαρβινιστικά δόγματα τα οποία αντιβαίνουν στον πολιτικό πολιτισμό με οποιανδήποτε τρόπο και εάν τον περιγράψουμε.

Tο ζητούμενο αυτονόητα δεν μπορεί παρά να είναι η δημοκρατική συγκρότηση των μελών-εθνοκρατών τα οποία θα διακρίνονται για την υψηλή ανθρωπολογική υπόσταση της κοινωνίας τους. Κάτι ήξεραν στην Κλασική εποχή όταν θεωρούσαν κάτι τέτοιο προϋπόθεση μιας εύρωστης πολιτείας.

Η δημοκρατία δεν είναι συνταγή ή καθεστώς, ή κάποια υποκριτική σοφιστεία παγιωμένης εκατοέμμεσης αντιπροσώπευσης που βαφτίζεται έμμεση δημοκρατία. Εντός τους κράτους είναι άθλημα πολιτικού πολιτισμού με έπαθλο τη δημοκρατικά σμιλευμένη πολιτική ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία. Μεταξύ των ανεξαρτήτων κρατών δημοκρατία μπορεί να σημαίνει μόνο ισοτιμία και ισότητα μεταξύ των εθνοκρατών που συμμετέχουν.

Οι δημοκρατικές επιδόσεις συναρτώνται με τις βαθμίδες που ο πολίτης συμμετέχοντας ενεργά και συνειδητοποιημένα μέσα στον Πολιτικό Δήμο καθίσταται εντολέας της εντολοδόχου, και ανά πάσα στιγμή ανακλητής, διακυβέρνησης. Τα υπόλοιπα είναι πλεονάζοντες παρωχημένοι μοντερνιστικοί «ισμοί», που δρουν ως αποκοιμιστικό κουτόχορτο όσων πιστέψουν ότι οι άνθρωποι είναι επίπεδοι, γραμμικοί, μηδενισμένοι, πνευματικά ανυπόστατοι και ανθρωπολογικά αδιαφοροποίητοι.

Οι άνθρωποι είναι σύνθετες αισθητές και πνευματικές οντότητες, προικισμένες με ετερότητα. Το ίδιο και οι εθνικές κοινωνίες ως συλλογικές οντότητες όταν συγκροτούν πολιτική και πολιτειακό βίο. Πολιτικός πολιτισμός σημαίνει προσαρμογή αυτής της ατομικής ετερότητας των πολιτών στον κατ’ αλήθεια οικείο πολιτειακό βίο.

Ποιες είναι λοιπόν οι προϋποθέσεις του δύσκολου ταξιδιού προς μια συμπολιτειακή Ιθάκη, προς μια «Ευρώπη των Πατρίδων»; Στην Καβάφεια Πολιτική Οδύσσεια των ανθρώπων, των εθνών, της Ευρώπης και του κόσμου μια ισχυρή, σταθερή και δημοκρατική ΕΕ μπορεί να σημαίνει μόνο ισχυρά εθνοκράτη-μέλη, όπου απαράβατα ισχύουν τα εξής:

Ο πολίτης είναι ο εντολέας της εντολοδόχου εθνικής διακυβέρνησης. Οι διακυβερνητικοί θεσμοί είναι οι εντολείς της εντολοδόχου υπερεθνικής διακυβέρνησης. Τα εθνικά ανεξάρτητα κράτη συναποφασίζουν ομόφωνα και σε κάθε περίπτωση πάντοτε συναινετικά. Κοσμοθεωρία αυτού του συστήματος είναι η εθνική ανεξαρτησία, και κορυφαίο πολιτικό επίτευγμα είναι το άθλημα εθνοκρατοκεντρικής συσπείρωσης να επιτυγχάνει ισόρροπη σύγκλιση εθνικών συμφερόντων.

 

5.     Η συμπολιτειακή Οδύσσεια και η μεταρρύθμιση της ΕΕ

 

Η συμπολιτειακή Οδύσσεια ήταν, είναι και θα είναι ένα δύσκολο εγχείρημα. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια να αγνοηθεί ότι η άνιση ανάπτυξη και τα διλήμματα ασφαλείας καιροφυλαχτούν στα θεμέλια του κρατοκεντρικού συστήματος του πλανήτη και των περιφερειών, συμπεριλαμβανομένης και της Ευρώπης (ιδιαίτερα σε αναφορά με το Γερμανικό ζήτημα).

Επιπλέον, πιο ρεαλιστικά, εάν υπάρχει μια στέρεα διεθνοπολιτική λογική για εθνοκρατοκεντρική συσπείρωση στην Ευρώπη, σχετίζεται όχι με κάποια παρωχημένα υλιστικά ιδεολογήματα ή όνειρα, με κάποιο εναέριο αλτρουισμό ή κάποιο συναίσθημα, αλλά με δομικούς καταναγκασμούς και εθνικές στρατηγικές αναγκαιότητες στα πεδία της στρατηγικής και της οικονομίας.

Μετά από έξη δεκαετίες, η κατάσταση της ΕΕ είναι τραγική και επικίνδυνη. Το δημοκρατικό έλλειμμα μεσουράνησε και η πολιτικά ορθολογιστική σκέψη καταπολεμείται. Απουσιάζουν πολιτικοί άνδρες (ή γυναίκες), οι οποίοι ενσαρκώνουν κοινωνικοπολιτικά επικυρωμένα και νομιμοποιημένα την πολιτική βούληση. Η εξουσία, εξάλλου, εν πολλοίς, διολίσθησε στα χέρια μιας αόρατης υπερκρατικής τεχνόσφαιρας.

Τα μέλη της διακλαδώνονται στον αχανή διεθνικό και ηγεμονικό κόσμο. Λειτουργούν, σκέφτονται και διατάζουν στη βάση καθαρά Δαρβινιστικών κριτηρίων. Ρωτήστε δεκάδες εκατομμύρια πολίτες κρατών του Ευρωπαϊκού  Νότου και θα σας το πουν, εκτός βέβαια από όσους αυτοκτόνησαν και οι οποίοι ως εκ τούτου δεν μπορούν να μιλήσουν: Αυτή είναι η αναπόδραστη συνέπεια των ουτοπικών ονείρων και του εξ αυτών ελλείμματος προσγειωμένης πολιτικής σκέψης. Αυτό δεν είναι καν καλοπροαίρετο όνειρο, είναι Εφιάλτης.

Στο επίπεδο διοίκησης και εξουσίας οι ένοικοι, κατά το πλείστο πνευματικά ορφανά του παρωχημένου ιδεολογικού παρελθόντος, ηθικολογούν μόνοι τους ακατάσχετα και αντί-αισθητικά αντλώντας από μια δεξαμενή που περιέχει ανακατωμένες και αξεδιάλυτα μπερδεμένες ιδεολογικές εκλογικεύσεις: Υλιστικές ή και διεθνιστικές εκδοχές ενός παρωχημένου κοσμοπολίτικου αρχαϊκού εάν όχι και Δαρβινιστικού φιλελευθερισμού, απάνθρωπες τεχνοκρατικές συνταγές, οικουμενικίστικες αφέλειες, παγκοσμιοποιήσεις, διεθνισμούς, κοσμοπολιτισμούς, νεοφιλελευθερισμούς και κατάλοιπα ακόμη πιο μπερδεμένων φασιστικών και κουμμουνιστικών ιδεολογημάτων.

Ερήμην αυτού του κατεξουσιαστικού ακταρμά, οι δημοκρατικά εμφορούμενες κοινωνίες των ευρωπαϊκών κρατών καρτερούν την ενδοκρατική και εθνοκρατοκεντρική δημοκρατία της Ευρώπης των Πατρίδων που σημαίνει: 

·        1^ον Η υπερεθνική πολιτική ανθρωπολογία της ΕΕ είναι μηδενική και γι’ αυτό ένα πανευρωπαϊκό σύστημα διανεμητικής δικαιοσύνης που θα νομιμοποιεί μια πανευρωπαϊκή εξουσία είναι ανέφικτο. Ως εκ τούτου οι ανεξάρτητες υπερεθνικές δικαιοδοσίες και πρωτοβουλίες επιτάσσεται να είναι μηδενικές.

·        2^ον Δημοκρατία ενδοκρατικά είναι η άσκηση λαϊκής κυριαρχίας με τρόπο που αναπτύσσει ολοένα και περισσότερο την πολιτική ελευθερία.

·        3^ον Σε μια ομάδα ανεξάρτητων κρατών δημοκρατία σημαίνει ισοτιμία, ισότητα και ομοφωνία στη λήψη αποφάσεων.

·        4^ον Μικρότερα και λιγότερα βήματα είναι απείρως προτιμότερα από τα θανατηφόρα άλματα στο κενό.

·        5^ον Χωρίς αλληλεγγύη, τέλος, δεν υπάρχει ούτε εθνική κοινότητα ούτε ευρωπαϊκή κοινωνία κρατών.

  

Υστερόγραφο. Ομιλία σε διοργάνωση του «Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών» την Κυριακή, 11 Μαΐου 2014 στην Αθήνα με θέμα "Η Ευρώπη σε Σταυροδρόμι: Έθνη Κράτη ή Ηνωμένες Πολιτείες"; Ομιλητές: Π. Ήφαιστος, Καθηγητής Πανεπιστημίου Πειραιώς, Π. Ευαγγελόπουλος, Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, Στ. Λυγερός, Δημοσιογράφος-Συγγραφέας, συντονιστής Μ. Τασιόπουλος, δημοσιογράφος

 

Π. Ήφαιστος

www.ifestosedu.gr

https://www.facebook.com/p.ifestos

https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos