Επ’ ευκαιρία των εκλογών ...Η αλήθεια βρίσκεται μέσα μας.

Της Ασπασίας Κόκκινου

Είναι προφανές ότι η σύγχρονη Ελλάδα έχει μια ενισχυμένη σχέση με την Αρχαία Ελλάδα. Και όντως η ζωή μας είναι χτισμένη πάνω στα ερείπια του αρχαίου κόσμου και μπορούμε να πούμε ότι μιλάμε μια γλώσσα που <<προέρχεται>> από την αρχαία ελληνική. Επιπλέον, η σύγχρονη Ελλάδα έχει να επιδείξει ιδιαίτερη ταύτιση και με το Βυζάντιο. Ο χριστιανισμός αποτελεί

το συνδετικό κρίκο αυτή τη φορά. Βλέπουμε ακόμα τους ναούς , προσκυνούμε τις ίδιες εικόνες και ακούμε τις ίδιες ψαλμωδίες.

Σε αντίθεση , με τα παραπάνω, η σκέψη της Αρχαίας Ελλάδας και του Βυζαντίου δυστυχώς δεν κληρονομήθηκε. Και μπαίνουμε στον πειρασμό να απαντήσουμε αρνητικά στην ερώτηση: <<Η σύγχρονη Ελλάδα διαθέτει σκέψη, επιστήμη ,πολιτική ;>>.

Συμμετέχει στη δυτική-ευρωπαϊκή σκέψη αλλά υπάρχει διαφορά ανάμεσα στη συμμετοχή και στη δημιουργία. Κατά μία έννοια ,<<εισάγει>> την επεξεργασμένη ευρωπαϊκή σκέψη η οποία ,αξίζει να σημειωθεί, επικοινωνεί πιο άμεσα με την αρχαία απ’ ότι με τη νεοελληνική.

Όταν απλά εισάγουμε λοιπόν τη σκέψη είναι δύσκολο να κατέχουμε στοιχεία από τα οποία προήλθε αυτή. Δηλαδή τη γνώση και τους κλάδους των επιστημών. Η αδελφή της επιστήμης είναι η τεχνική. Και στη σύγχρονη Ελλάδα λείπει παντελώς. Αυτή η χώρα δεν παράγει τίποτα , δεν κατασκευάζει τον κόσμο ούτε καν την ίδια. Παρ’ όλο τον μόχθο των ανθρώπων της, δεν παράγεται τίποτα.

Αναζητώντας μια διαφυγή καταφεύγουμε στην πολιτική. Η πολιτική προέρχεται από την πόλιν (άστυ). Στη σύγχρονη Ελλάδα η πολιτική δεν έχει κέντρα πραγμάτωσης γιατί αυτά τα κέντρα δεν βρίσκονται στο καθαυτό ελληνικό έδαφος. Σε αυτή την οικοδομή λείπουν τα θεμέλια. Άρα η πολιτική δε μπορεί να μορφοποιήσει μια ισχυρή σκέψη και καταλήγει να είναι μια περιπέτεια. Και απ’ ότι φαίνεται τα τελευταία 4 χρόνια μια μεγάλη περιπέτεια. Έτσι μέσω αυτής αναδύεται μόνο η ασυνειδησία και η ηθική πώρωση.

Οι σύγχρονοι έλληνες που ασχολούνται με την πολιτική ενώ παίζουν στην ελληνική σκακιέρα, εφαρμόζουν τους δυτικούς-ευρωπαϊκούς κανόνες του παιχνιδιού. Προσπαθούν να εφαρμόσουν ένα ακατάλληλο σχήμα σε μια πραγματικότητα. Νομίζοντας λανθασμένα ότι θα διορθώσουν τα λάθη του παρελθόντος.

Η κρίση, η οποία μαστίζει την ελληνική κοινωνία, έχει πολλά προσωπεία, όπως φαίνεται, τα οποία επηρεάζουν και τον πιο αισιόδοξο αιθεροβάμονα. Η ανεργία και η ταυτόχρονη αδυναμία της ελληνικής οικονομίας να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας ,αναγκάζουν το νέο είτε να ξενιτεύεται, είτε να καθηλώνεται περιμένοντας τα περιπαιχτικά προγράμματα όχι εργασίας αλλά παροχής υπηρεσιών. Και είναι αδικία να στερείς από ένα νέο το δικαίωμα στην εργασία.

Οι εκλογές είναι προ των θυρών. Είναι ευκαιρία να σκεφτεί ο καθένας τί πραγματικά φταίει και να πράξει αναλόγως. Είδαμε πού μας έφτασε η πολιτική του παρελθόντος, η τυφλή πίστη σε άτομα που δεν άξιζαν όχι για κυβερνήτες αλλά ούτε για γείτονες.

Ας ψάξουμε βαθιά μέσα μας να βρούμε, αν έχει μείνει λίγη πίστη, λίγη αξιοπρέπεια και ας αξιοποιήσουμε επιτέλους τα τόσα προσόντα μας ως Έλληνες. Η αλήθεια βρίσκεται μέσα μας.

Εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχει πλέον όραμα, ιδέα, ιδεολογία. Όλα έχουν περάσει στην πεζή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που μας έχουν επιβάλλει για να σκοτώσουν ότι πιο αγνό υπάρχει μέσα μας.

Το εύκολο είναι να μην αγωνιστούμε. Οι μέρες στις οποίες ζούμε μας οδηγούν στην απαξίωση της ζωής ,στην άρνηση του δώρου. Και άρνηση της ζωής σημαίνει αδιαφορία. Αδιαφορούμε για τον όρθιο ηλικιωμένο στο λεωφορείο, για το ποιος διαφεντεύει τις ζωές μας, για το τι γίνεται στο διπλανό διαμέρισμα. Πολιτική αδιαφορία με τη δικαιολογία <<όλοι ίδιοι είναι>>. Ένα μόνο ξέρουμε ,ότι εμείς θα πληρώσουμε το λογαριασμό. <<Η αδιαφορία είναι ο ύπνος της καρδιάς>>.

Ας βρούμε την πίστη μας, την καρδιά μας. Αγωνιζόμαστε για τόσα άλλα, ας παλέψουμε και για τη χώρα μας. Και τα παθήματα του χθες, ας γίνουν μαθήματα. Όλοι έχουν δικαίωμα να κάνουν λάθος, εξάλλου <<Τα λάθη είναι οι πύλες της ανακάλυψης>>. Και αν δε δοκιμάσεις πώς θα απορρίψεις; Αρκεί να μην οδηγηθούμε από την πολλή δοκιμή στην έξη.

Ζούμε σε μια χώρα που πεθαίνει μέρα με τη μέρα. Η περιβόητη Δημοκρατία, στη χώρα που τη γέννησε, ψάχνει φαγητό στα σκουπίδια. <<Το πολίτευμα, όπου η εξουσία πηγάζει από το λαό>>, όπως λέγαμε στο σχολείο. Άρα ο μίτος της Αριάδνης ,για τη λύση του προβλήματος, είναι χρεωμένος σε εμάς.

Υπάρχουν δύο επιλογές: Ή να ακινητοποιηθούμε περιμένοντας ,χωρίς διέξοδο διαφυγής. Ή να διεκδικήσουμε τη χώρα που μας ανήκει. Ας μην ψάχνουμε παραδείγματα στις χώρες του δύοντος ηλίου. Ο Χριστός έφτιαξε μαστίγιο από σκοινιά και έδιωξε τους εμπόρους από το ναό. ΔΡΑΣΕ!