Η πονηρή εξουσία και οι βολικοί πολίτες

Του Θανάση Παπαγεωργίου

Γράφοντας κανείς ένα κείμενο αυτές τις μέρες θα αναζητούσε το θέμα του ανάμεσα στην επικαιρότητα, κι ανάμεσά της- θέλουμε δεν θέλουμε- είναι οι Δημοτικές εκλογές, σε πρώτη μοίρα και οι Ευρωπαϊκές σε δεύτερη.
Και μόνο με αυτή την πρώτη παράγραφο αυτόματα βρίσκεις το θέμα: τι αξιολόγηση θα έπρεπε να κάνει κανείς γι’ αυτά τα δύο;

Μας έχουνε μάθει να μην δίνουμε και πολλή σημασία στις Δημοτικές, επειδή πάντοτε κυριαρχούσαν οι Βουλευτικές. Τώρα υποτιμώνται, κατά κάποιο τρόπο οι ευρωπαϊκές, προς όφελος δήθεν των δημοτικών. Ό,τι μας βολεύει. Η Εξουσία αξιολογεί πάντα τα πράγματα όπως τη συμφέρει.

Έτσι κι αλλιώς με α-πολιτικό λαό έχει να κάνει, θα εκμεταλλευτεί κατά το συμφέρον της τις προτεραιότητες. Ας μην προσβληθεί κανείς με το α-πολιτικό, που καταλόγισα παραπάνω. Εμείς οι Έλληνες μιλάμε διαρκώς για τα πολιτικά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε και πολιτικοποιημένοι. Κυρίως ας καταλάβουμε ότι δεν μιλάμε για τα πολιτικά, αλλά για τα κομματικά. Όταν στα καφενεία παλιότερα υπήρχε η ταμπέλα «απαγορεύονται οι πολιτικές συζητήσεις», επειδή στο τέλος έπεφτε άγριο ξύλο, δεν ήθελε κανείς να αποφύγει την πολιτικοποίηση των θαμώνων, γιατί εκεί μέσα δεν αναπτύσσονταν πολιτικές ή φιλοσοφικές θεωρίες, αλλά κομματικές και ιδιαιτέρως συμφεροντολογικές.
Και επειδή μας μάθανε να ανήκουμε σε ένα κόμμα, όπως ανήκουμε σε μια ποδοσφαιρική ομάδα, εύκολα η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από το ποιος είναι ο καλύτερος. Και φυσικά καλύτερος είναι πάντα ο δικός μου και χειρότερος ο δικός σου και μετά από λίγο σφαζόντουσαν, ακριβώς όπως σφάζονται σήμερα τα πράσινα, κόκκινα ή κίτρινα μοσχάρια.
Ας είναι. Γίναμε μεγάλα παιδιά πια και θα έπρεπε να ξέρουμε τι παιχνίδι παίζεται στη βάση του φανατισμού, αλλά τίποτα δεν κάναμε για να τον καταπολεμήσουμε. Αντιθέτως θα έλεγα ότι όπως ο ποδοσφαιρικός φανατισμός εξακολουθεί να κυριαρχεί, και μάλιστα σε εντονότερη μορφή από τα παλιά χρόνια, άλλο τόσο εξακολουθεί να καλλιεργείται και ο πολιτικός.
Ακριβώς επειδή γίναμε μεγάλα παιδιά όμως, θα έπρεπε να έχουμε απαλλαγεί από τη βλακεία του φανατισμού, αλλά προφανώς, σε ό,τι αφορά τον εγωισμό μας, η σοφία δεν συμβαδίζει με την ηλικία μας. Στα πολιτικά ζητήματα δε, χειροτερεύει. Δεν είναι τυχαία η γνωστή επωδός του μεγαλύτερου σε ηλικία, «σας τα ‘λεγα εγώ»! Μόνο που όταν μας το λέει, είναι αργά πια. Και μιας και μιλάμε λοιπόν για μεγάλα και μικρά παιδιά, ας κάτσουμε μια στιγμή να εξετάσουμε και να τοποθετήσουμε σε κάποια βάση αυτό που πρόκειται να γίνει στις 18 και στις 25 του Μάη.

Υπευθυνότητα. Μια άγνωστη λέξη
Είναι τόσο σοβαρό να εκλέξεις κάποιον που να σε εκπροσωπεί, που από μόνο του θα έπρεπε να δημιουργεί μια τεράστια υπευθυνότητα στο άτομο που εκλέγει. Τόσο για τον εαυτό του, όσο και για τους ανθρώπους που «σέρνει» μαζί του στη ζωή. Δεν μιλάμε για εκείνον που εκλέγεται. Εκεί θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την απόλυτη ασχετοσύνη, κάτι που εμάς, το εκλογικό σώμα, μας φορτώνει με ακόμη περισσότερες ευθύνες. Πόσοι άραγε από αυτούς διακατέχονται από αυτή την υπευθυνότητα, για την οποία ξοδεύουν προεκλογικώς εκατομμύρια λόγια; Πόσοι έχουν μπει στον κόπο να ενημερώσουν αυτό το Σώμα για το τι σημαίνουν οι ευρωεκλογές; Θα έπρεπε να καταλάβει καλά ο λαός ότι εκεί, στις Βρυξέλλες, αποφασίζονται οι τύχες του.
Αν διαβάσει κανείς τα πρόσωπα που κατά καιρούς εκπροσώπησαν τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο - που η σοβαρότης του καμία σχέση δεν έχει με τον δικό μας καφενέ της Πλατείας Συντάγματος - θα ανατριχιάσει με τα φασιστοειδή ή τους παντελώς άσχετους ή τα διάφορα κομματόσκυλα, που αντιπροσώπευαν τη χώρα, εκεί που καθορίζονται ουσιαστικά οι τύχες της.
Κάποτε πληροφορήθηκα ότι η αριστερά διαθέτει στο Ευρωκοινοβούλιο 39(!) πτέρυγες-απόψεις και κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με τη δεξιά, τους πράσινους και πάει λέγοντας. Οι συνιστώσες στην αποθέωσή τους! Ποιος από μας γνωρίζει τη σοβαρότητα της αποστολής αυτών των εκπροσώπων. Και ποιος από μας ασχολείται με τον έλεγχό τους;

Πηγή