Όταν μεγαλώσω θα γίνω……

Της Ασπασίας Κόκκινου

Κάπως έτσι ξεκινούν όλα. Μόνο που σήμερα, αντί να ακούμε ουσιαστικά( δάσκαλος, γιατρός, μηχανικός) ακούμε επίθετα: επιτυχημένος, διάσημος, γνωστός. Το success story εμφανίζεται πλέον και στις μικρές ηλικίες. Μαθητές δημοτικού, γυμνασίου, σπουδαστές, φοιτητές ονειρεύονται να γίνουν famous και όχι με ιδιαίτερο κόπο.

Σήμερα, τα παιδιά έχουν χάσει για τα καλά τις ξέγνοιαστες στιγμές τους. Έχουν μεγαλώσει απότομα και τα χαρακτηριστικά τους έχουν αλλοιωθεί.

Σοβαρεύονται πολύ γρήγορα, χωρίς να το θέλουν, με αποτέλεσμα η επιπολαιότητα του νεαρού της ηλικίας, να μη φεύγει ποτέ. Βιάζονται να τα δώσουν όλα και να τα δοκιμάσουν όλα από την αρχή. Χωρίς να έχουν την εμπειρία του μεγάλου, την ωριμότητα και τη σοφία, δυστυχώς παγιδεύονται στη γυάλινη κοινωνία μας, που έχει γίνει πιο αδίστακτη στην εποχή της κρίσης και της ανεργίας. Απλά, τα παιδιά δε ζούνε την ηλικία τους, βιάζονται να μεγαλώσουν.

Διαχωρίζοντας τα φύλα, τα κορίτσια που διαμορφώνουν το χαρακτήρα τους στην τρυφερή αυτή ηλικία, πολιορκούνται διαρκώς από τα ΜΜΕ με την παρουσία γυναικών που δίνουν έμφαση στο παρουσιαστικό και στην εμφάνισή τους. Φαίνονται όλες ίδιες. Αυτές οι δημόσιες παρουσίες που εξευτελίζουν το γυναικείο φύλο, στο όνομα της γυναικείας απελευθέρωσης, αφού εξευτελίσουν τον εαυτό τους, αποτελούν <<πρότυπο>> για τα κορίτσια προβάλλοντας μια ηθική έλλειψη, αδιαφορώντας για βαθύτερες έννοιες όπως η σεμνότητα, η παιδεία, η μόρφωση.

Τα αγόρια ,από την άλλη, προσπαθούν να γίνουν αποδεκτά, υιοθετώντας εκφράσεις της τηλεόρασης. Το παίζουν <<μάγκες>> και εξυπνάκηδες γιατί παρατηρούν ότι αυτό περνάει στην TV. Και καθώς τα παιδιά αποκτούν την ταυτότητά τους μέσα από τη μίμηση, γίνονται πολύ καλοί μιμητές των συμπεριφορών που βλέπουν στο περιβάλλον τους.

Η τεχνολογική εξέλιξη, τα ΜΜΕ, τα video games, το διαδίκτυο παγιδεύουν τα παιδιά, τους δημιουργούν ερεθίσματα τα οποία δε μπορούν να φιλτράρουν στην ευαίσθητη ηλικία της εφηβείας. Έχουν αμαυρώσει τα ιδανικά, τις αξίες, τις αρχές. Παράλληλα, φορείς που ευθύνονται για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, εκπαιδευτικό σύστημα, οικογένεια, κοινωνία έχουν χάσει την ισχύ τους, στις δύσκολες μέρες που ζούμε και αρκούνται στη στείρα γνώση, χωρίς πραγματικό αντίκρισμα.

Και ενώ το παιδί ξεκινά με τις καλύτερες προϋποθέσεις, σε ένα κόσμο που επικρατεί το χάος, αναζητά το δικό του δρόμο. Και την άγνοιά του , πολύ έξυπνα και μεθοδικά την εκμεταλλεύεται το σαθρό σύστημα της showbiz. Προβάλλει το εύκολο κέρδος χωρίς κόπο, την ανάγκη του να γίνεις διάσημος για να αναγνωριστείς. Διαφημίζει το θράσος και την αναίδεια αντί της ευγένειας και της διακριτικότητας. Υπογραμμίζει το ότι για να γίνεις κάποιος, πρέπει να αισθάνεσαι κάποιος. Να αποτελείς το επίκεντρο του κόσμου. Να μη συμβιβάζεσαι με τις ξεπερασμένες ιδέες της θρησκείας και της πατρίδας. Και το παιδί εξοικειώνεται με όλα αυτά στην ηλικία των 15- 16 ετών.

Λένε ότι μετανιώνεις μόνο γι’ αυτά που έχεις κάνει. Γι’ αυτά που έχεις χάσει; Και τα χρόνια περνάνε… Μένει μόνο ένας αριθμός στον τοίχο, να θυμίζει τη χαμένη αθωότητα. <<Αχ που’ σαι νιότη που’ λεγες πως θα γινόμουν άλλος;>>