Υποστολή εις άνω

Της Ασπασίας Κόκκινου

Παρ’ όλο το πανηγυρικό κλίμα της ημέρας, παρ’ όλη την καθαρότητα του τοπίου, η πρωταγωνίστρια της ημέρας, η ελληνική σημαία, έδειχνε μάλλον φυλακισμένη στην προσποιητή περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τελείως ξένη με το επιπόλαιο που χαρακτηρίζει πλέον κάθε εθνική εορτή.
Δημιουργώντας έτσι, μια κραυγαλέα αντίθεση
με την ερμηνεία του συμβόλου της, δηλαδή την ελευθερία.
Η σημαία αποτελεί για ένα κράτος το ιερότερο σύμβολό του, το πιο τιμώμενο και αγαπητό από το λαό, στο οποίο αποδίδεται ιδιαίτερη ευλάβεια. Η σημαία συμπυκνώνει την ιστορία μιας χώρας, το παρελθόν, το παρόν αλλά και την προοπτική της για το μέλλον.
Όλα αυτά όμως σήμερα ανήκουν στη σφαίρα του παρωχημένου και ίσως του ιδεατού, είναι λόγια ψυχρά, που λίγοι τα κατανοούν. Και μολονότι έχουν βάθος, το βάθος αυτό φαντάζει άβυσσος ρατσισμού και ξενοφοβίας.
Η ελληνική σημαία πλέον, έχοντας περάσει σα στάμπα σε φτηνά μπλουζάκια, έχοντας καεί και ποδοπατηθεί, έχοντας πεταχτεί με αδιαφορία και καταφρόνηση τι άλλο της απομένει;
Να πετάξει μακριά, να φύγει υπερήφανη και αξιοπρεπής. Εξάλλου, η ελευθερία που εκφράζει, έχει πλέον ξεπεραστεί στη χώρα μας._

Σχόλια