Κουκλοθέατρο

Της Ασπασίας Κόκκινου

Η καρδιά σου σφίγγεται όταν κοιτάς τριγύρω. Πολλά πράματα έχουν ξεφτίσει: η θρησκεία, η αλληλεγγύη, οι αξίες. Αλλά χάνεις την αυτοκυριαρχία σου, γεμίζεις με απογοήτευση και ταραχή, όταν πρωτοαντικρίζεις το σύγχρονο άνθρωπο. Μάλλον,

το πιο ακριβές συναίσθημα που βιώνεις είναι η φρίκη. Φρίκη για τη διαπίστωση ότι ο σύγχρονος άνθρωπος είναι μια καλοκουρδισμένη κούκλα.

Η αρχική εντύπωση θα μπορούσαμε να πούμε ότι σε αποπροσανατολίζει. Η εμφάνιση του σύγχρονου ανθρώπου είναι φυσιολογική. Μαλλί χτενισμένο, περιποιημένο μακιγιάζ και νύχια, ένδυση και υπόδηση σύμφωνα με την τελευταία λέξη της μόδας. Φτάνει να δεις διαφημιστικά σποτ, μερικές εφημερίδες και περιοδικά, να παρακολουθήσεις τηλεόραση. Στο υποσυνείδητό σου, ο σύγχρονος άνθρωπος φιάχνεται από τους διαφημιστές και τους πολιτικούς.

Δε ντύνεται όπως θέλει, υπάρχει ο στάνταρ τρόπος να ντυθεί για την έξοδο, τον κινηματογράφο, τη δεξίωση, τη δουλειά. Το κρανίο σου παραγεμίζει με τη λογική <<Έτσι είναι, γιατί έτσι το θέλετε>>. Εκείνοι που τραβούν τους σπάγκους, ξέρουν πολύ καλά τη δύναμη ή καλύτερα την αδυναμία της εποχής.

Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει πολλά προσόντα. Είναι πτυχιούχος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, κατέχει μεταπτυχιακούς τίτλους, γνωρίζει ξένες γλώσσες και Η/Υ. Έχει σπουδάσει και δουλέψει στο εξωτερικό, απαραιτήτως, έχει λάβει μέρος σε εθελοντικές δράσεις, έχει… Παρ΄όλη όμως αυτήν την εξέλιξη, όταν τον ακούς σου θυμίζει κάτι ψυχρό και άγευστο.

Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι διαμορφωμένος από τη σύγχρονη εποχή. Είναι δημιούργημα κυρίως της τελευταίας δεκαετίας. Του έχουν μάθει να κάνει κάτι συγκεκριμένο, χωρίς να χρησιμοποιεί τις τόσες γνώσεις του. Και το χειρότερο… του έχουν επιβάλλει να το αγαπάει. Δεν του επιτρέπεται να παίρνει πρωτοβουλίες. Οτιδήποτε νέο και καινοτόμο απαγορεύεται. Μιλάει και δε δείχνει να νιώθει αυτά που λέει. Ακούγεται σα να απαγγέλει. Τα λεγόμενά του δεν έχουν βάθος, ουσία, αλήθεια, αγάπη. Δουλεύει σα μηχανή. Δείχνει να σέβεται τους ανωτέρους του, αλλά στην πραγματικότητα τους φοβάται.

Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ψεύτικος, δεν έχει αισθήματα. Στις διαπροσωπικές του σχέσεις προσποιείται, μιμείται το φθηνό συναισθηματισμό που ρέει άφθονα από το κουτί της τηλεόρασης. Δε θυμώνει, δε φωνάζει, δεν αντιδρά σαν άνθρωπος. Δε νιώθει, δεν αισθάνεται, δε ζει. Και αυτή είναι η απόδειξη, ότι ο άνθρωπος σήμερα είναι μια εύπλαστη ύλη, που μπορεί να πλαστεί και να μορφοποιηθεί σύμφωνα με τις ανάγκες του συστήματος.

Η πιο έντονη διαμαρτυρία συνεχίζει να βρίσκεται σε ένα τοίχο της Αθήνας: <<Ζωή ρε, όχι επιβίωση>>.