Ο Ελληνισμός τιμά τη ΘΥΣΙΑ, οι άλλοι;

 Είμαστε η πρώτη χώρα στον κόσμο σε γιορτές, δίχως αμφιβολία. Την αγαπάμε την γιορτή , την θέλουμε και τις μεγάλες τις προσμένουμε, είναι στο αίμα μας το πανηγύρι και η χαρά…
Είμαστε ένα έθνος που τα ονόματα μας, δεν εξαντλούνται στο George, John, Mary αλλά υπάρχουν κάποιες χιλιάδες και αυτό δεν είναι τυχαίο… (αναλογιστείτε το).
Σύμφωνα με τον αξιακό κώδικα της  εποχής μας, που προσπαθούν με μύριους τρόπους να μας
«εγκαταστήσουν» στο μυαλό, θα είναι τρελός, όποιος πάει να δώσει την ζωή του για την Πατρίδα, ενώ είναι άξιος και πετυχημένος, όποιος κοιτάει την πάρτι του… Εκεί όμως που χτύπησαν και χτυπούν αλύπητα τον Ελληνισμό είναι, στο ρόλο και στη φύση της γυναίκας. Χτυπούν την ΜΑΝΑ, χτυπούν την ΜΗΤΡΑ, γιατί αυτή είναι η γενεσιουργός αιτία. Για αυτό της έδωσαν κάτι ψευτο-ελευθερίες και την μετέτρεψαν σε σκεύος ηδονής, σε ένα αντικείμενο…
Εκείνο που δεν γίνεται να καταλάβουν με τίποτα οι «έξω του ελληνισμού» είναι, γιατί γιορτάζουμε το θάνατο. Γιατί τέτοιες μέρες, σαν τη σημερινή τιμούμε και μνημονεύουμε κάποιους που έβαλαν τα στήθη τους μπροστά και πέθαναν για κάποιους άλλους. Γιατί αυτούς τους λέμε Ήρωες. Σάμπως όλοι αυτοί ήταν πετυχημένοι σύμφωνα με τον φράγκικο τρόπο ζωής; Το αντίθετο μάλλον.
Παλαιόθεν η θυσία αποτελεί μέρος του γενετικού μας κώδικα . Στην αρχαιότητα από πολλοί μικροί διαπαιδαγωγούνταν με την ιδέα ότι η θυσία του πολίτη, είναι ύψιστη τιμή όταν πρόκειται για την προάσπιση του δικαίου, την προστασία και υπεράσπιση της πατρίδος. Τα παραδείγματα πάμπολλα και ποιον να πρωτοαναφέρεις από τον Λεωνίδα και τους τριακόσιους του, μέχρι τον Κυναίγειρο… Όλοι μάχονταν “υπέρ βωμών και εστιών”.
Με τον ερχομό του Θεανθρώπου, η Θυσία αποκτά άλλο νόημα και ουσία. Ο ίδιος ο Ιησούς με τη θυσία του μας δείχνει το δρόμο, για τη σωτηρία μας. Πλέον σώζεται τον όλον του ανθρώπου, ψυχή και σώμα και ο άνθρωπος θεώνεται κατά Χάριν.
Με τη θυσία Αυτού οδηγό, πλέον οι Έλληνες μάχονται “υπέρ Πίστεως και Πατρίδος”. Μέσω του σαρκικού θανάτου, μεταβαίνουν στην Αθανασία , αφού ο θάνατος νικήθηκε, καταργήθηκε (“θανάτω θάνατον πατήσας”)…
Tον λέγαν Λεωνίδα, μετά Παλαιολόγο, μετά Κολοκοτρώνη, αύριο ποιος ξέρει…
Όταν χρειαστεί, είναι βέβαιο ότι αυτός θα βρεθεί, γεννημένος από την ίδια μήτρα που γέννησε όλους τους πριν από αυτόν. Καλή Ανάσταση Πατρίδα μ’. Χρόνια πολλά Έλληνες, απανταχού της Οικουμένης.
υ.γ οι ξένοι, μπορούν να συνεχίσουν απρόσκοπτα να γιορτάζουν “την μπύρα”… 
enthusiast

hellasforce.com