Εθνική Άμυνα-Ζητείται αίσθηση Ευθύνης

Γράφει ο Δημήτριος Σούκερας MBA(ER)

 Αντισυνταγματάρχης (ΑΣ) ε.α

Όταν η Joe Mary Hatch μιλούσε για λόγια που διασκορπίζονται στον αέρα, για τις αληθινές σκέψεις που κρύβονται πίσω από αυτά, για εκείνες τις πράξεις που εμφανίζονται στο προσκήνιο ,τις μη σχετιζόμενες με ιδέες και απόψεις που ήδη έχουν εκφραστεί, αλλά και για το τελικό αποτέλεσμα όλων αυτών πάνω στον καμβά της ιστορίας, επουδενεί δεν είχε στο μυαλό της την Ελλάδα και όλα όσα συμβαίνουν σε αυτήν, στον χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων, ακόμη και σήμερα στην αυγή του 2014.

Όλα αυτά γράφονται γιατί ως λαός οι Έλληνες από καιρό έχουμε αφενός χορτάσει από πληθώρα λόγων, αλλά και από ένδεια έργων και βέβαια έχουμε ήδη πειστεί πως πολλοί έλεγαν άλλα από εκείνα που πίστευαν και από την πίσω πόρτα έπρατταν διαφορετικά. Και αν στον χώρο της Εθνικής Άμυνας τα πολλά λόγια δεν μπορεί να είναι ζητούμενο, τίθεται όμως θέμα εύρεσης «του μαέστρου» ,εκείνου που θα είναι υπεύθυνος για την τήρηση του «μέτρου και επιβολής της ισορροπίας».

Ποια είναι άραγε σήμερα εκείνη η κατάσταση ,της οποίας έχει τελείως χαθεί ο έλεγχος; Μα είναι τόσο απλή η απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Το τελευταίο διάστημα έχει ανοίξει το καπάκι της αποχέτευσης και αναδίδεται από την μία το ένα σκάνδαλο «μιζών» πίσω από το άλλο, γεμίζοντας της σκέψη του Ελληνικού λαού με ευμεγέθη ψήγματα βεβαιότητας, ότι το μεγάλο πλήθος των προμηθειών στις Ένοπλες Δυνάμεις σχετιζόταν και εκτελούνταν με βασικό κριτήριο τον αριθμό των μηδενικών που θα μπορούσαν να καταλήξουν στις τσέπες των πολιτικών προϊσταμένων της εκάστοτε κυβέρνησης; Από την άλλη, στην άλλη πλευρά της τραμπάλας κείτονται οι καρδιές των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων με τις οικογένειές τους, οι οποίες περιφέρονται πλέον γύρω από ένα «εργασιακό περιβάλλον» που έχει από καιρού απωλέσει το σημείο ισορροπίας του, λόγω όχι μόνο του πολλαπλού οικονομικού τραυματισμού που προκάλεσαν οι δυσανάλογες οικονομικές μειώσεις μισθών και συντάξεων, αλλά και μερισμάτων του μνημονίου, αλλά κυριότερα από την ξεκάθαρη, ξεδιάντροπη και απροκάλυπτη συμπεριφορά ταπεινών συναισθημάτων της καθεστηκύος τάξης έναντι των υπερασπιστών του Ελληνικού Imperium.Άραγε στην μέση δεν βρίσκεται κανείς;

Με βάση την οργάνωση και δομή των Ενόπλων Δυνάμεων στον ρόλο του ενδιάμεσου υπάρχουν οι Ανώτατοι Αξιωματικοί, που έναντι των λοιπών υφισταμένων τους, αλλά και των οικογενειών τους τουλάχιστον, φέρουν ακεραία την ηθική ευθύνη της προάσπισης της ιδέας τόσο του Στρατεύματος ως Οργανισμού συνολικά, αλλά και του Σώματος των Αξιωματικών, αλλά και των λοιπών στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων, αφού εκείνοι απαιτούν την απόλυτη πειθαρχία ως αποκλειστικό καθήκον των νεωτέρων στελεχών.

Είναι πράγματι αστείο, από την μία να υπάρχει μια κάστα, «οι πολιτικοί», οι οποία με εκπρόσωπούς τους, πάντοτε το σχήμα που ηγείται της εκάστοτε της κυβέρνησης, να είναι υπεύθυνη κατά νόμο, για τα πάντα συμβαίνοντα πραγματοποιούμενα και μη, στον χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων και της Εθνικής Άμυνας και από την άλλη απλά να κείτονται «οι ένστολοι», «οι αντιπαραγωγικοί», «οι αυτιστικοί» , «οι πραξικοπηματίες» και τελευταία «τα λαμόγια» εκείνα που ενδεχομένως «βούτηξαν το δάχτυλο τους στο μέλι ;του βάζου όμως πάντα των πολιτικών» χωρίς να ακούγεται το παραμικρό από «τις ντουντούκες της σιγής» , στα όρια ενός Imperium τελείως φθαρμένου, που κάποιοι το δρομολογούν να ηττηθεί χωρίς μάχη, καταστρέφοντας όχι μόνο την χώρα, αλλά ίσως για πολύ καιρό και την νικηφόρα κουλτούρα πάνω στην οποία πατούσε επί σειρά αιώνων ο Έλληνας μαχητής.

Αλήθεια είναι τραγικό, η αλήθεια να αποκαλύπτεται μόνο σήμερα, με ρυθμό πολλαπλάσιο του φωτός και κάποιοι απλά να καμώνονται πως όλα αυτά που ζούμε είναι μια φυσιολογική κατάσταση. Τα μικρά παιδιά, ήδη αν τα ρωτήσεις, σου λένε πως «Κάποιοι για να γλυτώσουν τραβάνε στον άδη μαζί τους τα εύκολα θύματα». Από την άλλη όμως όλα αυτά που συμβαίνουν απομένουν επικοινωνιακά αναπάντητα από χείλη στρατιωτικών. Και αναρωτιέται κανείς γιατί όλη αυτή η εκκωφαντική αφωνία των ανωτάτων ;Για ποιο ακριβώς λόγο πρέπει να ενσταλάζουν στις ψυχές των νεότερων στελεχών καθώς και των επερχόμενων μια ντροπή που δεν τους αναλογεί;

Μόνο ο Westrum θα μπορούσε να απαντήσει αυτήν την ερώτηση και να διαγνώσει την κατάσταση των Ενόπλων Δυνάμεων και μόνο από τον τρόπο που η ηγεσία τους «επικοινωνεί». Αντιδρούν σαν να μην θέλουν καν να γνωρίζουν, φαίνονται να επιθυμούν την θανάτωση «των αγγελιαφόρων» των μηνυμάτων, αποφεύγουν την υποχρέωσή τους που είναι συνυφασμένη με την αναφορά των προβλημάτων, αποτρέπουν την σύνθεση και την ενότητα και αντίθετα επιβάλλουν την άποψη τους ενός, ενώ συνδέουν μονίμως την οποιαδήποτε αποτυχία με την ποινή κάποιου πιθανώς, κυνηγώντας το «παράπτωμα» ή εναλλακτικά προχωρούν στην συγκάλυψη για την υπεράσπιση του συστήματος, και βέβαια καταστρέφουν την νόηση και οποιαδήποτε ιδέα γεννιέται την πρώτη στιγμή που εκείνη βγαίνει στο φως.

Δυστυχώς αυτά δεν είναι ούτε καν τα χαρακτηριστικά ενός γραφειοκρατικού οργανισμού, αλλά ενός παθολογικά νοσούντος και αν το δάχτυλο για τους υπεύθυνους αβίαστα πάει στο στήθος των πολιτικών για αυτό, δεν μπορεί παρά να υποσημειωθεί, πως εκείνοι που επιτρέπουν αυτό να συμβαίνει, είναι όλοι όσοι δεν μίλησαν, όσοι δεν ανέφεραν, εκείνοι που συνέχισαν το ίδιο λάθος επί σειρά ετών, αυτοί που δεν προέτρεψαν το νέο, δεν το δημιούργησαν και δεν το προάσπισαν.

Ας πάψουμε να αναρωτιόμαστε εμείς οι Στρατιωτικοί σε ενέργεια και σε αποστρατεία, μόνο γιατί απομείναμε τελευταίοι στην Ελληνική κοινωνία του μνημονίου, γεμάτη πίκρα ,παράπονο και οργή και ας βοηθήσουμε τουλάχιστον να δημιουργηθεί κάτι καινούργιο, πιο στέρεο, πιο κοντινό στην εποχή μας. Ας λιγοστέψουν τα «μάλιστα» και οι «μαλιστάνθρωποι» και ας εδραιώσουμε τα περισσότερα «όχι» με τα αναλογούντα «γιατί». Και επιτέλους ας βγουν έξω «οι ντουντούκες», του δικαίου και της αλήθειας, προγραμματισμένα και όχι σποραδικά και κάποιοι ανώτατοι στα αξιώματα, ας διαπιστώσουν επιτέλους, πως είτε οι στολές τους φθάρηκαν είτε η μπογιά τους ξεθώριασε και καλύτερα ας χρησιμοποιούν την στεντόρεια φωνή τους στην ενέργεια παρά στην αποστρατεία.