Ποιό είναι το χρέος του ανθρώπινου χρόνου;

    Τί άραγε είναι ο ανθρώπινος χρόνος, ο βιολογικός μας χρόνος και πως αναλίσκεται; Είναι το προσδόκιμο όριο ζωής, μια άρθροιση των ηλιακών μας περιφορών πανω στην γή; Μια αόριστη χρονική πιθανότητα που ελέγχεται περιοδικά με την κατάσταση της υγείας μας και ενθαρύνεται με γενέθλιες
ευχές;
Πως αναλώνουμε τον χρόνο μας; Στον αγώνα για επιβίωση ενάντια στην
βεβαιότητα του θανάτου μας;
Στην αναζήτητηση της ηδονής, στην προσάκτηση της ως ικανοποιητική ποσότητα στην διαρκεια του βίου μας; Στήν επίτευξη των ατομικών μας στόχων, κοινωνικών επιτευγμάτων και πνευματικής μας ολοκλήρωσης; Ίσως όλα αυτά μαζί. Για να το δούμε  πρέπει να εξετάσουμε τον ρόλο της ανθρωπότητος συνολικά στην ιστορία, την παρουσίας της στην γή και τα έργα της.
Το βέβαιο είναι το ολοφάνερο, η ανθρωπότητα δημιουργεί  ποικίλους
πολιτισμούς και ως εκ τούτου μεταμορφώνει διαρκώς την ύλη
μετασχηματίζοντας την ενέργεια των σκέψεων του εγκεφάλου μέσω ενός
μυονευρικού συστήματος που καταλήγει στα επιδέξια δάκτυλα των χειρών,
στοιχεία ιδιαίτερα που  διακρίνουν τον άνθρωπο απο τα λοιπά έμβια. Ο
άνθρωπος είναι ίσως το μόνο έμβιο όν που ζεί με την επίγνωση της
θνητότητός του, τον θάνατο ώς περιοριστικό όριο ζωής και νοιώθει φόβο
για αυτόν. Γιαυτό επιδιώκει να αξιοποιήσει τον χρόνο του δημιουργώντας
έργα που θα εγκαταλείψει πίσω του.
Όμως όλη αυτή η δημιουργική δραστηριότητα έχει αφετηρία στην ίδια την
επιβίωσή του, αφού η ανθρώπινη ύπαρξη στερείται των χαρακτηριστικών
ισχύος και δυνατοτήτων που είναι προικισμένα τα άλλα ζώα. Αυτή η ενγενής
αδυναμία του ανθρώπου  το μεγάλο χρονικό διάστημα που απαιτείται για να
αυτονομηθεί, δηλαδή  να σταθεί όρθιος και να τραφεί χωρίς την υποστήριξη
των γονέων του, η αδυναμία του να επιβιώσει μακριά από την ανθρώπινη
αγέλη, οι περιορισμένες δυνατότητες των αισθητηρίων του τον καθιστούν
ένα είδος που επιβιώνει σε ένα περιορισμένο εύρος κλιματικών συνθηκών σε
γεωγραφικές ζώνες που του προσφέρουν την ασφάλεια και τις συνθήκες να
αναπτυχθεί σε ικανούς αριθμούς για να επιβιώσει. Η επίτευξη οργανωμένης
ανθρώπινης κοινωνίας απαιτεί τουλάχιστον χίλια χρόνια ανάπτυξης που
ακολουθεί  δεκάδες χιλιάδες χρόνια φαινομενικής στασιμότητας ως στάδιο
επώασης του πολιτισμού του. Η διάρκεια της ακόμα και στην ακμή του
πολιτισμού της συνήθως παύει απο μια φυσική καταστροφή, επιδημία ή
γενοκτονία απο κάποιον ισχυρότερο πολιτισμό.
Ο άνθρωπος λοιπόν είναι υποχρεωμένος να δημιουργεί για να επιβιώσει
αλλά επιθυμεί και να απολαύσει τους καρπούς του μόχθου του. Ο φόβος του
για τον θάνατο τον οδηγούν να γίνει δημιουργός έργων και των μέσων για
την επίτευξή τους αλλά η επιθυμία του είναι η απόλαυση των αισθήσεων 
της χαράς της ζωής στο μερίδίο που του αναλογεί. Πλησίον της ανάγκης του
βρίσκει και την δύναμη να υπερβεί τις δυσκολίες, να μοχθήσει για να
ευτυχήσει.
Στην ολοκλήρωση κάθε πολιτισμού οι γενιές που δεν μόχθησαν όσο οι
προηγούμενες πάντα απολαμβάνουν δυσανάλογο του μόχθου τους μερίδιο εκ
του παραχθέντος πλούτου, καθιστώντας την έννοια της ματαιότητας αληθινή
μόνο στον ορίζοντα ενός βίου αλλά όχι των επερχόμενων γενεών που τον
κληρονομούν ως περιουσία τους!
Το βίωμα του ανθρώπινου χρόνου είναι διαφορετικό των λοιπών εμβίων
όντων. Οι ανθρώπινες κοινωνίες οργανώνονται στην βάση νόμων που
διαφέρουν τοπικά και χρονικά παρουσιάζοντας τεράστια ποικιλότητα. Σε
αυτό το πλαίσιο ακριβώς παρατηρούμε την ποικιλότητα των πολιτευμάτων που
αποσκοπούν ακριβώς σε αυτήν την διαχείριση της διανομής του μεριδίου
πλούτου και του χρόνου απόλαυσης του απο τα μέλη της κοινωνίας. Στην
πραγματικότητα αυτό μεταφράζεται στον αριθμό αυτών που νέμονται την
πολιτική εξουσία για την νομοθέτηση του δικαίου διανομής του παραγώμενου
πλούτου και της διάθεσης του ελεύθερου χρόνου στο σύνολο.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ
http://www.dimokratia.org/html/chreos_anthropinou_chronou.html