Χάρης Λαζαρόπουλος: Αν δεν επιστρέψει και πάλι το ρεπορτάζ και η δυναμική δημοσιογραφία στα ελληνικά ΜΜΕ η κοινή γνώμη θα είναι πίσω από τα γεγονότα

Συνέντευξη στη Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Αν υποθέσουμε πως κάνουμε ένα γκάλοπ για το ποιοι είναι υπεύθυνοι για την κατάντια της χώρας μας, είμαι σίγουρη πως οι δεύτερη κατά σειρά προτεραιότητας θα έρθουν οι δημοσιογράφοι... αμέσως μετά τους πολιτικούς.
Και δεν θα έλεγα πως έχει και άδικο ο κόσμος, αντίθετα, αν ζητήσετε την προσωπική μου γνώμη, εγώ η ίδια θα τους έβαζα πρώτους στον κατάλογο. Γιατί;

Μα γιατί ενώ οι πολιτικοί λένε τις γνωστές μπουρδολογίες τους, το ξέρουμε όλοι πια αυτό, και «εργάζονται κάνοντας ερωτήσεις στην Βουλή»- τα τελευταία χρόνια μάλιστα «εργάζονται ακόμα πιο σκληρά σε face και twitter » οι δημοσιογράφοι κάνουν κάτι ακόμα πιο χειρότερο:
Παραποιούν όλα όσα λένε οι πολιτικοί ανάλογα το προσωπικό συμφέρον του εργοδότη τους, συγχέουν την πραγματικότητα με την είδηση και κατ' επέκταση τα μυαλά των ανθρώπων, άρα είναι αυτοί που με τις ευλογίες τους διατηρούν το όποιο σάπιο καθεστώς ενώ αν ήθελαν όντως ήθελαν να το χτυπήσουν θα το έκαναν να καταρρεύσει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.
Επειδή όμως απέναντι στο λόγο υπάρχει πάντα και ο αντίλογος, επειδή απέναντι στο μαύρο στέκει πάντα περήφανο και το άσπρο, Χάρης Λαζαρόπουλος :
Διευθυντής Ειδησεογραφικών Πολυμέσων στην εταιρεία...,εκπρόσωπος τύπου στην εταιρεία....Αρχισυντάκτης στην εταιρεία... - ονόματα δεν θα αναφέρω επειδή κάνουμε δημοσιογραφική συνέντευξη και όχι διαφήμιση- πάνω απ' όλα όμως «αγωνιστής και κυνηγός» όπως λέει κι ο ίδιος, και όπως πραγματικά πρέπει να είναι ένας δημοσιογράφος για να αξίζει να φέρει και τον τίτλο του επαγγέλματος.
Κατά πόσο η δημοσιογραφία μπορεί να θεωρηθεί και να παραμείνει αντικειμενική σήμερα;
Η δημοσιογραφία δεν είναι κάτι παραπάνω από καταγραφή των γεγονότων που πρέπει να απαντά σε κάποια συγκεκριμένα ερωτήματα ώστε να δίνει τα στοιχεία μιας είδησης. Από κει και πέρα γίνεται άρθρο, σχόλιο ή άποψη.
Δυστυχώς σήμερα, η παρουσίαση των γεγονότων γίνεται με το πρίσμα της εμπορικότητας, των πολιτικών σκοπιμοτήτων και των επιχειρηματικών ισορροπιών. Είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο και φυσικά δεν μπορούμε να το ανατρέψουμε μόνοι ως προσωπικότητες. Ακόμα κι αν ξεκινήσουμε σήμερα συλλογικά, θα πρέπει να περάσει τουλάχιστον μία γενιά ώστε να αλλάξουν στερεοτυπικές αντιλήψεις και θέσφατα που επιτρέπουν τη διαπλοκή εις βάρος της αντικειμενικότητας ή και της αλήθειας.
Όσο ένα γεγονός είναι σε εξέλιξη μιλάμε περί ειδησεογραφίας. Όταν παρέλθει γίνεται ιστορία. Η Ιστορία, λοιπόν, μας διδάσκει ότι κανείς δεν μπορεί να είναι απολύτως αντικειμενικός. Ακόμα και ο πρώτος ρεπόρτερ της παγκόσμιας Ιστορίας, ο Ηρόδοτος, στα έργα του για τους Περσικούς Πολέμους δεν θα μπορούσε να είναι αντικειμενικός.
Χρησιμοποίησε μεν τις πηγές, τις οποίες κατονομάζει στα έργα του αλλά ως Έλληνας από την Αλικαρνασσό δεν θα μπορούσε να μην εκφράσει τις απόψεις του και να μην υμνήσει την ηρωϊκή στάση των Ελλήνων έναντι των Περσών. Έτσι γίνεται και σήμερα. Ο ισχυρότερος και συνήθως ο εξυπνότερος είναι εκείνος που βαφτίζει ως αντικειμενική την άποψή του επηρεάζοντας τις μάζες και διαμορφώνοντας απόψεις. Κι αυτό δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Ο Ερρίκος Ύψεν συνέγραψε το 1882 τον «Εχθρό του λαού». Το έργο αυτό είναι ιδιαίτερα επίκαιρο και σκιαγραφεί με χαρακτηριστικό τρόπο τον ρόλο των ΜΜΕ έναντι στον ιδεαλισμό και το πολιτικό ψεύδος.
Στην αντιδιαστολή αυτής της πραγματικότητας αναζητούμε το ιδεώδες και το ιδεατό. Για εμάς τους ανθρώπους του Τύπου, ο Γερμανός φιλόσοφος κ. Γιούργκεν Χάμπερμας στην «Ηθική της Επικοινωνίας» έχει δώσει το πλαίσιο υπό το οποίο πρέπει να συμπεριφερόμαστε και να λειτουργούμε κατά το δέον. Ο σωστός δημοσιογράφος πρέπει να έχει πάντα το ρόλο της τρίτης άποψης, του διαιτητή που θα έλεγε κανείς με αθλητικούς όρους.
Πολλές φορές αυτό γίνεται δύσκολο, ειδικά όταν τα ΜΜΕ μιας χώρας σέρνονται, ταλανίζονται και ταλαιπωρούνται σε μια «κρίση» που κρατά από τα τέλη της δεκαετίας του '80. Έτσι, το χάσμα ανάμεσα στη θεωρητική αλήθεια του ιδεατού και στη ρεαλιστική απεικόνιση του υπαρκτού ιδεώδους χωρίζεται από άβυσσο...
Πόσο μπορεί να βοηθήσει τούτη τη δύσκολη περίοδο ένας δημοσιογράφος τη χώρα του;
Πριν γίνει κανείς δημοσιογράφος είναι πολίτης. Με αυτήν την ιδιότητα πρέπει να δραστηριοποιείται ενεργά στις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις. Η συμμετοχή και η παρέμβαση αποτελεί τον μοναδικό μοχλό συλλογικής υπέρβασης της κρίσης, αν όντως υπολογίζουμε σ' αυτήν την προοπτική και επιζητούμε συνολική – εθνική και πατριωτική – ανασύνταξη δυνάμεων. Αν δεν περάσουμε από το «εγώ» στο «εμείς», όπως εύστοχα συμβουλεύει ο στρατηγός Μακρυγιάννης, θα είμαστε υποτελείς οποιασδήποτε ηγεμονίας είτε από τη μικρο-αριστοκρατία των νεόπλουτων που διαμορφώθηκε μετά τη Μεταπολίτευση, είτε με τα υπερεθνικά τραπεζικά και επιχειρηματικά παράκεντρα που επιβάλλουν Μνημόνια και συνθήκες νέο-αποικιακής υποταγής στον ελληνικό λαό μέσω της γερμανικής ηγεμονίας (επί της Ε.Ε.).
Σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον, ο δημοσιογράφος πρέπει να είναι αγωνιστής και κυνηγός. Ως αγωνιστής θα παλεύει για την κοινωνική δικαιοσύνη, τη λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία. Ως κυνηγός θα ανιχνεύει την αλήθεια πίσω από τα φαινόμενα που συνήθως απατούν κάθε δημοσιογράφο και δι' αυτού τις μάζες.
Θα ρωτήσει κανείς, ωστόσο, πώς ο δημοσιογράφος θα επιβιώσει κάτω από ένα τέτοιο περιβάλλον όταν έχει υποχρεώσεις, οικογένειες και βιοπορισμό; Η απάντηση έρχεται από μορφές της δημοσιογραφίας, όπως ήταν ο Βλάσσης Γαβριηλίδης (ο πατέρας της ελληνικής δημοσιογραφίας και μακράν το ισχυρότερο πρότυπο της ζωής μου). Ο δημοσιογράφος είναι σαν τον ιερωμένο. Τάζει τη ζωή του σε ένα σκοπό που ξεπερνά τον εαυτό του. Ο παπάς υπηρετεί το ποίμνιο ενώ ο δημοσιογράφος την κοινή γνώμη.
Όποιος δεν το κάνει τότε είναι κάτι άλλο. Στους τοίχους των Εξαρχείων έβλεπε κανείς παλιότερα πιθανές απαντήσεις με ουσιαστικά του τύπου «αλήτες», «ρουφιάνοι», «παπαγάλοι» κλπ. Για να βοηθήσουμε τη χώρα μας λοιπόν πρέπει να είμαστε δημοσιογράφοι, να κάνουμε ρεπορτάζ και να λέμε αλήθειες στον κόσμο.
Είναι όντως οι τελευταίοι υπουργοί της κυβέρνησης πιο Μνημονιακοί απ' όλους τους προηγούμενους όπως λέγεται;
Θα το θέσω διαφορετικά. Όλοι οι υπουργοί από τον Οκτώβριο του 2009 ως και τώρα έχουν ένα σκοπό. Αντί να είναι «αφεντικά» των υπουργείων τους και εκπρόσωποι του λαού στο Κοινοβούλιο διαγκωνίζονται ώστε να παραστήσουν τους καλούς μαθητές στους εκπροσώπους της τρόικας.
Στη συγκεκριμένη συγκυρία η χώρα χρειάζεται ηγεσία με πυγμή που θα εκφράζει τα δίκαια του Ελληνισμού συνολικά και δεν θα παίζει το ρόλο του υποτακτικού. Η κοινωνία έχει ανάγκη από ένα όραμα εθνικής ανασυγκρότησης που θα αποκαταστήσει το όνομα της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή οικογένεια, θα δημιουργήσει τις συνθήκες για την υιοθέτηση ενός νέου παραγωγικού μοντέλου στη χώρα μας και στην Ε.Ε., θα ξαναδώσει ώθηση στην αγορά.
Για να γίνουν αυτά δεν χρειάζονται μαθητευόμενοι μάγοι και υποψήφιες ορντινάντσες στην τρόικα και στους διεθνείς τοκογλύφους. Απαιτούνται πατριώτες πολιτικοί με φιλότιμο κι όπως έχει πει ο Μακρυγιάννης να εργαστούν για το καλό της πατρίδας, της θρησκείας και της κοινωνίας.
Οι υπουργοί παρέρχονται. Ο λαός όμως εξελίσσεται κι αυτό θα γίνει με ενότητα από την οποία θα έρθει η ευημερία, εφ' όσον εργαστούμε γι' αυτήν όλοι.
Πώς μπορεί ένας πρώην βουλευτής- βλέπε Άδωνις- που έβριζε τον νυν πρωθυπουργό να είναι σήμερα υπουργός υπό τον συγκεκριμένο πρωθυπουργό;
Δεν μένω στα πρόσωπα. Το θέμα πρέπει να απασχολήσει τον πρωθυπουργό και τους συνεργάτες του.
Τελικά μεγαλύτερος κίνδυνος για τη Δημοκρατία είναι η Χ.Α ή η διαφθορά των πολιτικών που μας κυβέρνησαν αμέσως μετά την Μεταπολίτευση;
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη Δημοκρατία είναι η ατιμωρησία και η χαλάρωση των θεσμών.
Πριν από μερικά χρόνια, ο κ. Κώστας Καραμανλής εξέφρασε εύστοχα την απαίτηση του λαού. Ζήτησε επανίδρυση του κράτους και επεχείρησε να εφαρμόσει μοντέλο νέας διακυβέρνησης. Τι σημαίνει αυτό;
Για να ενισχυθεί η Δημοκρατία πρέπει άμεσα να εκσυγχρονιστεί το άρθρο 86 του Συντάγματος περί της ασυλίας των βουλευτών. Ποια ασυλία; Όταν υπάρχει εμπλοκή βουλευτή σε περιπτώσεις διαφθοράς, απάτης ή οποιασδήποτε άλλης παραβατικής ενέργειας που αποδεικνύεται χειροπιαστά και δεν σχετίζεται με πολιτικές δραστηριότητες να οδηγείται στη Δικαιοσύνη. Έτσι θα δημιουργηθούν μηχανισμοί ελέγχου στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, το σκληρό πυρήνα του Δημοσίου, στις υπηρεσίες κρατικών προμηθειών κ.ο.κ. Η ατιμωρησία είναι μήτηρ της απειθαρχίας και η απειθαρχία είναι εχθρός της Δημοκρατίας.
Φυσικά και θα έπρεπε να έχουν φθάσει ήδη στη Δικαιοσύνη υποθέσεις όπως όσα συνέβησαν στα Ύμια το 1996, η υπόθεση Οτσαλάν, το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου του 1999, τα αίσχη της «δημιουργικής λογιστικής», τα μαγειρέματα της ΕΛ.ΣΤΑΤ. το 2009 και οι συνθήκες υπό τις οποίες η Ελλάδα υποδουλώθηκε στο Μνημόνιο. Ελπίζω πως θα έρθει η στιγμή που θα υπάρξει πατριωτική ηγεσία η οποία θα αποδώσει τα του καίσαρος των καίσαρι επ' αυτών των υποθέσεων.
Όσον αφορά στη θωράκιση των θεσμών και των μηχανισμών άσκησης εξουσίας, πρέπει πλέον να υπάρξει πρωτοβουλία στο πλαίσιο της συνταγματικής αναθεώρησης ώστε να γίνει σεβαστό το Σύνταγμα από όλους τους πρωθυπουργούς. Δεν μπορεί για «ψύλλου πήδημα» να επικαλείται ο οποιοσδήποτε το άρθρο 51 και να κάνει εκλογές δήθεν για εθνικούς λόγους όποτε θέλει. Οι θητείες των κυβερνήσεων πρέπει να είναι τετραετείς όπως και ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας ενισχυμένος αν και εφ' όσον θέλουμε να επιτύχουμε την επιθυμητή θεσμική ανασυγκρότηση.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, μορφώματα όπως η «Χρυσή Αυγή», θα έχουν το ρόλο και το ποσοστό που τους αρμόζει.
Πώς μπορούμε να  δώσουμε στους πολιτικούς μας να καταλάβουν πως δεν είμαστε νούμερα αλλά ανθρώπινες ψυχές;
Αν δεν διεκδικήσουμε εμείς ως πολίτες ένα καλύτερο μέλλον συλλογικά, δεν θα μας υπολογίσει κανείς. Όσο αναλωνόμαστε στο μύλο του κοινωνικού αυτοματισμού, οι μεν θα κανιβαλίζουν τους δε και θα κερδίζουν οι ισχυρές μειοψηφίες που βγάζουν εκατομμύρια όσο διαρκεί η κρίση.
Η οικονομική αναλύτρια κ. Κρίστια Φρήλαντ στο βιβλίο «Πλουτοκράτες» περιγράφει με τον πιο γλαφυρό και ρεαλιστικό τρόπο πώς οι κοινωνίες εξαθλιώνονται για να κερδίζει το 1% των πλουτοκρατών. Είναι ανάγκη να αλλάξει το οικονομικό μοντέλο της παγκοσμιοποίησης. Προσωπικώς πιστεύω ότι ζούμε μια εποχή τεχνολογικού Μεσαίωνα και για να τον ανατρέψουμε, όπως συνέβη στην Αναγέννηση, πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τις αρχές και τις αξίες μας με βασικό παρονομαστή τον ελληνικό πολιτισμό ως φιλοσοφία ζωής και μαρτυρία αγάπης.
Κατά την άποψη σου είναι η εξέγερση λύση στο αδιέξοδο που βιώνουμε;
Όπως δεν πιστεύω στους μύθους για την ύπαρξη του Σάντα Κλάους έτσι δεν πιστεύω στην ανάγκη της εξέγερσης. Το χάος φέρνει βία, πόνο και αίμα. Οποιαδήποτε «επανάσταση» σχεδιάζεται, οργανώνεται και εξυπηρετεί τους αντικειμενικούς σκοπούς μιας νέας καθεστηκυίας τάξεως που θα διαδεχθεί μιαν άλλη.
Η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Όσο τη σεβόμαστε, τόσο θα βρίσκουμε λύσεις για την κοινωνική ευημερία. Στη συγκεκριμένη φάση δεν πρέπει να ομφαλοσκοπούμε λες κι η Ελλάδα είναι το κέντρο της γης και το μοναδικό σημείο του πλανήτη που δοκιμάζεται.
Να σκεφτούμε ότι ανήκουμε στην Ε.Ε. και να αφουγκραστούμε τον κινηματικό χαρακτήρα πρωτοβουλιών με τις οποίες θα οικοδομηθεί η Ευρώπη των λαών και θα αποτελέσει τη μελλοντική Ομοσπονδία χωρών όπου η κοινωνία θα διαμορφώνει σε συνθήκες άμεσης Δημοκρατίας όρους ισότιμης και βιώσιμης ανάπτυξης. Θα σου πω το παράδειγμα της κ. Μαριέττας Γιαννάκου και του Λουξεμβούργιου ευρωβουλευτή κ. Φρανκ Ένγκελ. Προωθούν την ιδέα «Ευρώπη για όλους», ένα φόρουμ από το οποίο θα υπάρξει διαβούλευση ώστε ο ευρωπαϊκός νότος να έχει συμπληρωματικό ρόλο προς τον ισχυρό βορρά.
Στην Ε.Ε. των «28» χωρών – μελών υπάρχει υπερεθνική αλληλεξάρτηση και μοναδικό εμπόδιο είναι αυτή τη στιγμή η κλισέ νοοτροπία κυβερνήσεων που πρέπει να δώσουν εξουσίες, αρμοδιότητες και ρόλους σε ομοσπονδιακούς μηχανισμούς. Αυτή θα είναι η λύση στα αδιέξοδα. Από την Ευρώπη των κυβερνήσεων και των τραπεζιτών πρέπει να πάμε στην Ευρώπη των λαών.
Κατάφεραν να μας διασπάσουν πάλι σε Συριζαίους,, Χρυσαυγιτες, Νεοδημοκράτες και ολίγους πασοκους; Μνημονιακούς δηλαδή και αντιμνημονιακούς.
Αυτά είναι παλιομοδίτικα και ξεπερασμένα διλήμματα για αγράμματους. Το επαναλαμβάνω: ο λαός πρέπει να είναι ενωμένος και να προσδιορίσει ο καθένας τα σημεία που τα βρίσκει με τον συγγενή του, με το γείτονά του, με τον συνάνθρωπό του. Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτε μεταξύ μας.
Όσο πιο αλληλέγγυοι είναι οι Έλληνες μεταξύ τους, τόσο πιο δυνατοί είναι στην Ευρώπη και στο διεθνές περιβάλλον. Όπως λέει ένας Τούρκος συνάδελφος, ο Σερχάτ από την Κωνσταντινούπολη, «στην Τουρκία υπάρχει μια ηγεσία λύκων με ένα λαό προβάτων ενώ στην Ελλάδα μια ηγεσία προβάτων σε ένα λαό λύκων». Αν αντιληφθούμε τι εννοούν οι Τούρκοι με αυτή τη φράση μάλλον θα πρέπει να αποκτήσουμε πάλι την υπερηφάνεια που αρμόζει στο Γένος μας.
Είναι μεγάλο ή μικρό πρόβλημα κατά τη γνώμη σου η λαθρομετανάστευση;
Η λαθρομετανάστευση αποτελεί μια ακόμα απομυθοποίηση της σοβαρότητας που υποτίθεται πως έπρεπε να είχαν κυβερνήσεις, υπηρεσίες και φορείς που από το 1996 ως το 2004 όχι μόνο δεν ασχολήθηκαν με την κατάρτιση Μεταναστευτικής Πολιτικής αλλά έχουν κάνει τη χώρα μας περίγελο της Ευρώπης.
Είναι μπρος ή ηθελημένα πίσω από τα γεγονότα η δημοσιογραφία;
Αν δεν επιστρέψει και πάλι το ρεπορτάζ και η δυναμική δημοσιογραφία στα ελληνικά ΜΜΕ η κοινή γνώμη θα είναι πίσω από τα γεγονότα ή μάλλον σε ένα μπερντέ τηλεπαραθύρων στον οποίο θα παίζουν θέατρο σκιών οι προβεβλημένοι και οι δήθεν έγκυροι σχολιαστές αντικαθιστώντας τον Καραγκιόζη και τον Χατζηαβάτη.
Από κει και πέρα, οι συνδικαλιστές του χώρου μας θα πρέπει να απαλλαγούν από τα καβούκια των κομματικών ζυγών τους και πέρα από μικροσυντεχνιακές διαφορές να βάλουν τις βάσεις για μία νέα πανελλαδική δημοσιογραφική ομοσπονδία με ρόλο και λόγο. Όσο δεν το κάνουν, όλοι είμαστε και θα είμαστε χαμένοι.
http://cretablog.gr/synenteykseis/item/22190-xaris-lazaropoulos-an-den-epistrepsei-kai-pali-to-reportaz-kai-i-dynamiki-dimosiografia-sta-ellinika-mme-i-koini-gnomi-tha-einai-piso-apo-ta-gegonota