ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ : “Μεταξύ μας…” της Λουκίας Χουλιάρα @loukiach

netakias
Σε μία εξαιρετικά επιτυχημένη εκδήλωση (παρουσία του προέδρου των Ελλήνων Λογοτεχνών), η οποία πραγματοποιήθηκε στις 4 Ιουλίου 2013,  στη Στοά Βιβλίου, η πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας Λουκία Χουλιάρα παρουσίασε το βιβλίο της με τίτλο «Μεταξύ Μας». Το έργο προλόγισαν οι κ.κ. Τέρενς Κουίκ και Γρηγόρης Ρουμπάνης.


Ο Τέρενς Κουίκ μίλησε για τον ατίθασο χαρακτήρα της συγγραφέως και περιέγραψε τον τρόπο με τον οποίο γνωρίστηκε μαζί της:
«Μέσα από το twitter μου διάβασα ένα σχόλιο, που ανήκε στη Χουλιάρα και διέκρινα το σπινθηροβόλο βλέμμα της για τα πολιτικά δρώμενα. Θέλησα να έρθω σε επαφή μαζί της γιατί με ενδιέφερε να γνωρίσω έναν κειμενογράφο με χιουμοριστικό χαρακτήρα».

Ο κύριος Τέρενς Κουίκ μάλιστα προέβη και σε μια αποκάλυψη: «Η Λουκία πρόκειται να γράψει και ένα βιβλίο για εμένα!» και τόνισε «Καμαρώνω που θα είναι βιβλιογράφος μου η Λουκία Χουλιάρα». 
Ο γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφέας Γρηγόρης Ρουμπάνης, με τη σειρά του, έκανε λόγο για τη φρεσκάδα της συγγραφέως, την οποία παρομοίασε με ένα καθαρό ρούχο. Σημείωσε δε πως «μέσα από το βιβλίο της έχει να δώσει πείσμα, ελευθερία όπως την περιγράφει ο Σολωμός στα ποιήματά του, ανάσα και απαίτηση στο σεβασμό του ανθρώπου».  Ανέφερε μάλιστα χαρακτηριστικά πως «Σε κάποιες πενιές- βελονιές της η Λουκία μου θύμισε το ρυθμό του Τσιφόρου ή του Σακελάριου. Έχει μια τέτοια ζωντάνια της καθημερινότητας!»

Η συγγραφέας έλαβε τελευταία το λόγο και αναφερόμενη στο βιβλίο της τόνισε πως πέρασε από την «Ιερά Εξέταση» της μητέρας, της αδελφής και των δυο κολλητών της. «Μην σας τύχει!», είπε αστειευόμενη. Η κυρία Χουλιάρα έκλεισε τη βραδιά με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Ευχαρίστησε τους δυο ομιλητές της, τους γονείς της και όσους παρευρέθηκαν στην παρουσίαση του βιβλίου της και… παρακάλεσε τον Τέρενς Κουίκ να της γνωρίσει τον Άδωνι Γεωργιάδη. «Θέλω από τον Τέρενς να μου συστήσει τον Άδωνι  για να αναλάβει τις πωλήσεις των βιβλίων μου», είπε με χιούμορ!

Το βιβλίο βρίσκεται διαθέσιμο σε όλα τα βιβλιοπωλεία κατόπιν παραγγελίας  ή στο http://www.lefkiselida.gr/library/book.php?isbn=9789609745277

Λίγα Λόγια για τη Συγγραφέα
Η Λουκία Χουλιάρα γεννήθηκε, μεγάλωσε και έζησε στην Αθήνα. Η παρουσία της ταλαιπώρησε 1 Ελληνογαλλικό Σχολείο και 2 δημόσια Ελληνικά Πανεπιστήμια (Πτυχίο στο Εθνικό & Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και Μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς). Έχει εργαστεί ως Στέλεχος Διαχείρισης Έργων, ως Στέλεχος marketing και έχει ασχοληθεί με τη Συγγραφή και επιμέλεια ραδιοφωνικών διαφημίσεων και πολιτικών άρθρων. Από πιτσιρίκι λάτρευε το διάβασμα και στο δωμάτιο της υπήρχαν περισσότερα βιβλία παρά παιχνίδια. Διακαής της πόθος, οι φτωχοί να γίνουν πλούσιοι, το άσπρο να μη γίνεται μαύρο και το κρίμα να πέφτει στο λαιμό εκείνου που πραγματικά ευθύνεται! Η Συλλογή Το «Μεταξύ Μας» είναι το πρώτο βιβλίο στην συλλογή Λόγια Αττικής Νύχτας.

Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Λουκίας Χουλιάρα

Η γνωριμία
Από μικρή μ’ έδερνε μια γκαντεμιά στο θέμα των σχέσεων.  Δηλαδή όχι ακριβώς γκαντεμιά. Ενδεχομένως η ακριβής λέξη να είναι κακοτυχία. Θα μου πεις ποια η διαφορά; Δεν ξέρω ακριβώς, αλλά μου ακούγεται πιο light, πιο ανώδυνη και λιγότερο τελεσίδικη ως έννοια.
Στα προνήπια, για παράδειγμα, μετά από μια χριστουγεννιάτικη παράσταση, στην οποία υποδύθηκα με μεγάλη επιτυχία –η αλήθεια είναι– την Παναγία, «συνήψα δεσμόν» με τον συμμαθητή μου ο οποίος είχε πάρει το ρόλο του Ιωσήφ. Ήταν ο κούκλος της τάξης και κέρδισα πολλούς πόντους στα μάτια των λοιπών κοκονακατίγκων (ΣΣ * Μικρομέγαλοι (αργκό)).
Παρ’ όλα αυτά, πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις, ο «Ιωσήφ» μουντζούρωνε αλά μπρατσέτα με την καλύτερή μου φίλη ένα μπλοκ ζωγραφικής. Αν, μάλιστα, δεν με απατά η μνήμη μου –ένεκα και τα χρόνια που έχουν παρέλθει–, στη συνέχεια πρέπει να τη συνόδευσε και στο λάστιχο, ένα δηλαδή καθαρά γυναικείο άθλημα. Ακόμα και τότε, σε μια ηλικία που τα νοήματα και οι συνειρμοί που γίνονταν μέσα στο κεφάλι μου ήταν το δίχως άλλο απλοϊκοί, αναρωτήθηκα με πείσμα πρωτόγνωρο για πεντάχρονο γιατί ο «Ιωσήφ» εντέλει προτίμησε την τσουπωτή, αλλά τσαπερδόνα φίλη. Εμένα –που να πάρει– με είχαν επιλέξει για Παναγία, με κριτήριο όχι τόσο τις υποκριτικές ικανότητες, όσο την εμφάνιση. Τι παραπάνω βρήκε ο μικρός βλαξ στο κοριτσάκι που μόνο οι γονείς του θεωρούσαν ανεκτά χαριτωμένο; Και μα τον Θεό, θα μπορούσα να ’χα κάνει την καρδιά μου πέτρα και να διέγραφα από τη μνήμη μου το ατυχές αυτό συμβάν, αν η μελλοντική μου πορεία δεν φρόντιζε να μου το τρίβει στα μούτρα κάθε φορά που γνώριζα κάποιον γκόμενο.

Τον Πέτρο τον γνώρισα σε ένα καταγώγι από τα λίγα! Αυτό από μόνο του θα έπρεπε να αποτελεί ικανή και αναγκαία συνθήκη, για να κόψω ρόδα μυρωμένα. Να προσπεράσω χωρίς φλας, γειώνοντάς τον με Γουαδελούπη. Εντούτοις, την αποφράδα κείνη μέρα συνωμότησαν θεοί, διαβόλοι και τριβόλοι για να στραβωθώ. Είχαμε κατέβει στο Μεταξουργείο, με την αδερφή μου, για να παρακολουθήσουμε μια θεατρική παράσταση. Μετά το πέρας της, συγκλονισμένες από το πόσο αποτυχημένα έργα ανεβαίνουν στο θέατρο και από το πόσοι ατάλαντοι ηθοποιοί κυκλοφορούν, μπήκαμε στο πρώτο ποτάδικο που βρέθηκε μπροστά μας. Σε άλλη περίπτωση το μπαράκι εκείνο δεν θα το είχα απλώς προσπεράσει. Έπαιζε να είχα καλέσει το Ηθών για έλεγχο. Να κάνει ένα ντου και να συλλάβει μέχρι και την προγιαγιά
του πατωματζή για παρανομίες και υγειονομικές παραβάσεις.

Στην «Αετοφωλιά» λοιπόν (όνομα να σου πετύχει) επικρατούσε παντού το κόκκινο. Το κιτς βασίλευε και ήταν εμφανές ότι σε παλαιότερη εποχή ο χώρος χρησίμευε σαν αποθήκη. Τα έπιπλα σε βικτοριανό στυλ υποδείκνυαν ότι ο «καλλιτέχνης» είχε κάνει μια φιλότιμη προσπάθεια να δημιουργήσει άποψη και να περάσει βαρυσήμαντα μηνύματα! Επί ματαίω…
Δεδομένου ότι το προφίλ αμφοτέρων ημών δεν ταίριαζε σε καμία περίπτωση με τον περιβάλλοντα χώρο, θεώρησα συνετό και πρέπον να καταχωνιαστούμε σε μια γωνιά, προκειμένου να αποφύγουμε συνδιαλλαγές με τους λοιπούς «χαροκαμένους» εκεί μέσα. Ο σερβιτόρος τσακίστηκε να μας εξυπηρετήσει και τα σκαμπό βρέθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. Παρόλο που το must ποτό για ένα τέτοιο μέρος θα ήταν ένα λαϊκό μπιρόνι ή κάτι πιο εναλλακτικό, όπως ένα δυνατό ρούμι, εμείς, συνεπείς στις παραδόσεις, παραγγείλαμε από ένα Bloody Mary, αφού πρώτα η Δανάη ρώτησε με την απαράμιλλη ευγένεια που τη διακρίνει:
— Ξέρετε να το φτιάχνετε ή θα αναγκαστώ να το επιστρέψω; Worcestershire σος βάζετε ή μπα;
— Ε, δεν είμαστε και τίποτις τυχαίοι! Τη μάνα του και τον πατέρα του βάζουμε, δεσποινίς!
— Είστε πολύ της οικογενείας βλέπω! Κι αμέσως μετά ψιθυρίζει σ’ εμένα: Πολλή μαγκιά το σερβιτόρι, ε; Δεν είν’ κακό!
— Ναι. Μπάνικος είναι, αλλά το ’πες και μόνη σου: σερβιτόρι!
Μήτε να το σκέφτεσαι! Μία που σου πέρασε απ’ το μυαλό, μία που να σου βγει, τη μάλωσα, γνωρίζοντας τη ροπή της προς τα κουτσαβάκια και τις ρεμπετόφατσες, οι οποίοι σε καμία περίπτωση δεν συνάδουν με την καταγωγή και τις παραστάσεις μας.
Τα ποτά μας ήρθαν και παραδόξως πίνονταν. Η μουσική ήταν σούπερ και η ζουμερή κοκκινομάλλα που καθόταν στον απέναντι πάγκο και χάιδευε εμετικά την κοιλιά ενός μεσόκοπου, που την είχε «ακούσει» Βούδας, μας διασκέδαζαν αρκούντως! Σε αυτό το κομβικό σημείο εμφανίζεται στη σκηνή ο Πέτρος. Πετάγεται απ’ το πουθενά –ή τουλάχιστον αυτή ήταν η αρχική μου εντύπωση– και τοποθετείται σε απόσταση αναπνοής, μαζί με τον φίλο του, δίπλα μας στον πάγκο.
— Τι θέλουν τώρα αυτοί εδώ; Κορέους θα πιάσουμε, μου γεννήθηκε η απορία.
— Αν κρίνω από το βλέμμα ροφού που έχει ο δεξιός –και δεν εννοώ ψάλτης–, μάλλον σε κοζάρει και ετοιμάζεται να μιλήσει, απάντησε η σοφή αδελφή μου.
— Τα πιάσαμε τα λεφτά μας τώρα! Πολύ θαρραλέο τονε κόβω. Από πού πηγάζει, λες, αυτή η αυτοκαταστροφική αυτοπεποίθησή του; κορόιδεψα.
Μία κανάτα σφηνάκια, άρτι αφιχθείσα, επιβεβαίωσε την εικασία της Δανάης. Ο τυπάς ήρθε με φανερή άνεση να συστηθεί:
— Καλησπέρα. Λέγομαι Πέτρος. Πέτρος Ρήγας.
Η φωνή βραχνή και μπάσα. Γύρισα να του ρίξω μια ματιά. Ψηλός και καλογυμνασμένος. Έμοιαζε με αθλητή. Μελαχρινός και σχετικά ασχημούλης. Είχε όμως κάτι και αυτή μου η διαπίστωση με σόκαρε. Δεν ήταν του χαρακτήρα μου να ασχολούμαι με ημικάγκουρες που είχαν τρόπους και φωνή αισθαντική. Πιάσαμε κουβέντα, πράγμα επίσης ασυνήθιστο για μένα, και διαπίστωσα ότι ο Πέτρος, εκτός από διαβασμένος, ήταν πανέξυπνος, ατακαδόρος και επιδιδόταν στην ανάλυση καταστάσεων και γεγονότων με προσέγγιση ψυχαναλυτή. Με λίγα λόγια αναρωτιόμουν μέσα στο πρώτο μισάωρο αν ήταν όντως άντρας. Η γνώμη μου γι’ αυτό το είδος ανθρώπου είναι η χείριστη δυνατή: ατελή όντα με πλήρη δικαιώματα. Η σύγχυσή μου ήταν υπαρκτή, αλλά όχι εμφανής. Συνέχιζα να προσποιούμαι την άνετη και ψιλοαδιάφορη, αλλά η βαθιά πίστη μου στην αρχή περί «γελοιότητος και σάχλας των ανδρών» είχε αρχίσει να κλονίζεται, με σοβαρό ενδεχόμενο να καταρρεύσει.
Στο τέλος της βραδιάς, το οποίο και επήλθε ύστερα από ώρες πολλές, γούρνες σφηνάκια και αναλύσεις επί αναλύσεων, ήξερα ότι ο Πέτρος θα ήταν –έστω και προσωρινώς– το κισμέτ μου. Καταδέχτηκα να του δώσω τον αριθμό του κινητού μου και έφυγα γοητευμένη και σχεδόν ευτυχισμένη.
netakias.com ‎