Πολυνομοσχέδιο.Η ανταγωνιστικότητα άργησε τρία χρόνια…και θα αργήσει κι άλλο

 

Το ΧΩΝΙ κρατάει ο Αυγερινός Χατζηχρυσός: 

 Ο Βενέδικτος ντε Σπινόζα (1632 – 1677) πριν από αιώνες διατύπωσε το πρόβλημα της κοινωνικά διαμορφωμένης ανεπάρκειας. Αν κάποιος άνθρωπος δηλαδή είναι πλεονέκτης και φιλάργυρος δεν θεωρείται τρελός αλλά ενοχλητικός και γενικά νοιώθουμε περιφρόνηση γι αυτούς. Ουσιαστικά, όμως, η πλεονεξία και η φιλαργυρία είναι μορφές παρανοϊκές. Ομως επειδή έχουν υιοθετηθεί από την πλειονότητα των ανθρώπων, έχουν γίνει κουλτούρα, θεωρούνται φυσιολογικές. Ομως κάτι παθολογικό που συμβαίνει σε μια πλειοψηφία δεν το κάνει αυτομάτως υγιές, αλλά μάλλον την κοινωνία αυτή παρανοϊκή!

Σε λίγες ώρες θα έρθει προς ψήφιση στη Βουλή άλλο ένα πολυνομοσχέδιο με το πιστόλι στο κρόταφο, όπως συνηθίζουν να μας απειλούν κάθε λίγο τα γνωστά ΜΜΕ. Το ούτως ειπείν φορολογικό νομοσχέδιο, γι άλλη μια φορά μόνο φορολογικό δεν είναι, αφού ακολουθεί την ίδια υφεσιακή συνταγή των φόρων και των απολύσεων.

Καμία μεταρρύθμιση, κανένα κίνητρο ανάπτυξης, καμία προοπτική ανάκαμψης της πραγματικής οικονομίας και της μείωσης της ανεργίας! Έστω και με το οξύμωρο της απόλυσης Δημοσίων Υπαλλήλων.

 

Ενώ μένουν και ευχολόγια, όπως οι “Επενδυτές από τα Ξένα”. Ακόμη και οι 12.000 θέσεις εργασίας του Αζέρικου Αγωγού ΤΑP έμειναν στα πρωτοσέλιδα, καθώς τελικά θα είναι δύο ως τρεις χιλιάδες, που τελικά θα είναι 300 μόνιμες!

Γιατί όμως να είναι μόνον οι “ξένες” επενδύσεις, η λύση; Δεν έχουν οι Ελληνες επιχειρηματίες καμία ελπίδα να συμμετέχουν και να βοηθήσουν στην ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα της πραγματικής Οικονομίας;

Κατ΄αρχάς έχει να κάνει με το Πολιτικό Σύστημα περισσότερο, παρά με τον Επιχειρηματικό κόσμο. Στην Ελλάδα ανθεί η Κρατικοδίαιτη Διαπλεκόμενη Επιχειρηματικότητα, αυτή που εδώ και 30 χρόνια έχει φροντίσει να εξαλείψει κάθε ανταγωνισμό. 

Ολοι ξέρουμε πόσες βιομηχανίες έκλεισαν από το 1980 και μετά ή πόσες δεν πρόλαβαν καν να ανοίξουν. Ο λόγος ήταν διπλός. Από την μια οι Κομματικοί Εργολάβοι που φρόντιζαν να παίρνουν όλους τους φωτογραφικούς διαγωνισμούς και κάπως έτσι βρέθηκαν εκδότες που δεν είχαν δει ποτέ τους φτυάρι με κατασκευαστικούς κολοσσούς και κανάλια…

Κατά δεύτερον ήταν η ευρωπαϊκή “αλληλεγγύη”, εις βάρος μας, βεβαίως, αφού οι βαλίτσες, όπως της Siemens, έκλειναν εργοστάσια και τον όποιο ελληνικό ανταγωνισμό (πχ του Σκαραμαγκά που θυσιάστηκε για την ευημερία των δεξαμενών του Κίελου)
.
Ετσι η μόνη επιχειρηματικότητα στον πραγματικό ιδιωτικό τομέα που μπορούσε να ανθήσει ήταν των μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Σύμφωνα μάλιστα με μελέτη της Κομισιόν (Βρυξέλλες, 16 Ιανουαρίου 2012): “το 85% των καθαρών νέων θέσεων εργασίας στην ΕΕ μεταξύ του 2002 και του 2010 δημιουργήθηκαν από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις (ΜΜΕ). 

Το ποσοστό αυτό είναι σημαντικά υψηλότερο από το 67% που είναι το μερίδιο των ΜΜΕ στη συνολική απασχόληση”!

Τα ποσοστά είναι ακόμη μεγαλύτερα στην Ελλάδα που δεν έχει βαριά βιομηχανία. Αντί όμως να δώσουμε ώθηση σε αυτό το συγκριτικό πλεονέκτημα της ελληνικής οικονομίας, οι μικρομεσαία και μικρή επιχειρηματικότητα τελικά έπεσαν θύματα των μνημονιακών κυβερνήσεων και της Τρόικας για να σωθεί η κρατικοδίαιτη διαπλοκή και οι πολυεθνικές που εκπροσωπούνται από την τελευταία.

Από τα πιο επίσημα χείλη, αυτά του υπουργού Ανάπτυξης ο οποίος μίλησε στη Βουλή για μεγάλα έργα και τον πρωθυπουργό που επίσης υπόσχεται διαρκώς την επανεκκίνηση των μεγάλων έργων δεν υπάρχει κανένα σχέδιο για νέα επιχειρηματικότητα και νέες θέσεις εργασίας. Τα διόδια, μάλιστα, διπλασιάστηκαν σε όλη την Επικράτεια πριν ακόμη πέσει αισθητά η κίνηση, ώστε –υποτίθεται- να χρηματοδοτηθούν οι νέες οδοί, που ναι μεν πληρώνουμε, αλλά δεν βλέπουμε και τελικά θα χρηματοδοτηθούν από το ΕΣΠΑ για να μην βάλουν το χέρι στην τσέπη εργολάβοι και τραπεζίτες!

Οι πολυεθνικές που εκπροσωπούνται από την Τρόικα με χαρά βλέπουν μεγάλες κερδοφόρες βιομηχανίες της χώρας όπως η ΕΑΒ, η ΕΑΣ, τα τσιμέντα Χαλκίδας, σύντομα και τη ΔΕΗ να θυσιάζονται για το κέρδος των Γερμανών, Γάλλων και Άγγλων ανταγωνιστών τους.

Ενας άλλος τίτλος που θα μπορούσε να μπει σε αυτή την επιφυλλίδα θα ήταν «περιμένοντας τις Επενδύσεις». Από την μία μεριά μας δανείζουν για να “σώσουν” και από την άλλη θέλουν να κρατούν αυτοί την “σωτηρία” στο χέρι τους με ΕΣΠΑ, ΕΤΕΑΝ, ΤΑΝΕΟ.

Τελικά με τόση ύφεση, καταρράκωση της παραγωγής και πάγωμα ολόκληρης της αγοράς μόνο ανταγωνιστικότητα δεν βλέπουμε στον Ορίζοντα.

Το μεγαλύτερο λοιπόν θύμα των ανίκανων Κυβερνήσεων είναι οι μικρομεσαίοι, οι οποίοι θα ήταν και οι μόνοι που θα μπορούσαν να στηρίξουν την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής Οικονομίας. Και αναφερόμαστε σ’ αυτές τις επιχειρήσεις, οι οποίες απασχολούν μέχρι 9 άτομα και ωφελήθηκαν από καθόλου ως λίγο από τη μείωση μισθών, αφού ανέβηκαν όλες οι άλλες δαπάνες, όπως καύσιμα, ενέργεια, φόροι, εισφορές.. Ωσαν μόνο οι μισθοί επηρεάζουν την ανταγωνιστικότητα ενός προϊόντος κι όχι για παράδειγμα η ποιότητα, όπως ενός γερμανικού αυτοκινήτου σε σχέση με ένα κατά πολύ φθηνότερο Κορεάτικο ή Ινδικό.

Δεν αποτυγχάνει, λοιπόν, το Μνημόνιο. Αντιθέτως, επιτυγχάνει όλους του στόχους για τους όποιους δημιουργήθηκε. Τη λεηλασία της χώρας και την αδρανοποίηση κάθε δυνατότητας ανάκαμψής της, τώρα ή στο μέλλον.

Ο Βενέδικτος ντε Σπινόζα (1632 – 1677) πριν από αιώνες διατύπωσε το πρόβλημα της κοινωνικά διαμορφωμένης ανεπάρκειας. Αν κάποιος άνθρωπος δηλαδή είναι πλεονέκτης και φιλάργυρος δεν θεωρείται τρελός αλλά ενοχλητικός και γενικά νοιώθουμε περιφρόνηση γι αυτούς. Ουσιαστικά, όμως, η πλεονεξία και η φιλαργυρία είναι μορφές παρανοϊκές. Ομως επειδή έχουν υιοθετηθεί από την πλειονότητα των ανθρώπων, έχουν γίνει κουλτούρα, θεωρούνται φυσιολογικές. Ομως κάτι παθολογικό που συμβαίνει σε μια πλειοψηφία δεν το κάνει αυτομάτως υγιές, αλλά μάλλον την κοινωνία αυτή παρανοϊκή!

Η επικρατούσα αντίληψη των τελευταίων δεκαετιών, μετά κυρίως την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, ότι η ακόρεστη δίψα των αγορών είναι κάτι το φυσιολογικό και η διαρκής ανταγωνιστικότητα είναι το Ιερό Τοτέμ που θα λύσει όλα τα προβλήματα, στην πραγματικότητα μας έχει οδηγήσει στην πλήρη απορρύθμιση της πραγματικής οικονομίας και της παραγωγικότητας. Επιστρέφουμε δηλαδή στην εκμεταλλευτική αποθησαυριστική και επιθετική οικονομία του 18ου και 19ου αιώνα των αποικιών και Ιμπεριαλιστικών Αυτοκρατοριών, μόνο που αντί Αυτοκρατορίες έχουμε σήμερα τα Hedge Funds ή καλύτερα τα Volture Funds.

Η ανταγωνιστικότητα, όμως, που προτείνουν, όπως πολλές φορές έχει αναλύσει και Το ΧΩΝΙ, δεν υπακούει σε κανένα από τους κανόνες που οι ίδιοι οι θεωρητικοί του φιλελευθερισμού και των ανοιχτών κοινωνιών, έχουν διατυπώσει κατά καιρούς, όπως της αυτορρύθμισης ή του Ελεύθερου Ανταγωνισμού. Το αντίθετο, μάλιστα, χρησιμοποιούν κάθε μέσω ώστε να αποφύγουν τον ανταγωνισμό και την γραφειοκρατία ώστε να υποσκελίσουν τους αντιπάλους τους.

Στην Ελλάδα αυτό το ζούμε εδώ και 30 και πλέον χρόνια. Ο εκμαυλισμός κομμάτων και πολιτικών, οι φωτογραφικοί διαγωνισμοί και τα καρτέλ δεν είναι εξαιρέσεις, είναι ο κανόνας, ο κανόνας της διαπλοκής κι αυτός θα κερδίσει κι αύριο στη Βουλή.