Η Κατάρρευση Της Εθνικής Άμυνας

Αλήθεια οι Ένοπλες Δυνάμεις είναι, ένας οργανισμός που υφίσταται επειδή τον συγκροτούν οι Στρατιωτικοί που τον απαρτίζουν ή μήπως η ύπαρξη τους απλά είναι το αποτέλεσμα της δράσης της πολιτικής τάξης, αφού αυτή σύμφωνα με τον νόμο φέρει την ευθύνη της Άμυνας της χώρας;

Άραγε Στρατός είναι περισσότερο οι άνθρωποι, ή μόνο οι στρατηγικές, οι τακτικές ή τα οπλικά συστήματα και τα πυρομαχικά;

Και συνεπώς όταν μια χώρα σε καιρό μνημονίου περικόπτει δαπάνες στον τομέα της Εθνικής Άμυνας οφείλει ή δεν οφείλει να ελέγχει πως επιδρά αυτή της η απόφαση στην ίδια της την αποτρεπτική ικανότητα ; Αλλά με ποια διαδικασία και με ποια μεθοδολογία οφείλει να την μετράει; Ή μήπως δεν πρέπει να υπολογίζει τίποτα και ποτέ;

Αν η επιχειρησιακή ικανότητα ενός Στρατιωτικού Οργανισμού είναι το άθροισμα και ο συνδυασμός ορισμένων παραγόντων, σταθερών αρχικά, όπως τα γεωγραφικά χαρακτηριστικά της χώρας, το σύνολο των διατιθέμενων μέσων, η στάση των συμμάχων της , το μέγεθος της παρατακτής της δύναμης, η ανάπτυξη των δυνάμεων επί του ανάγλυφου της χώρας και μια σειρά από άλλους, μεταβλητούς αυτήν την φορά, όπως η απόσταση από την τεχνολογία αιχμής του μέσου φερόμενου οπλισμού, το υιοθετημένο στρατιωτικό δόγμα, το ηθικό των στελεχών, ο επαγγελματισμός τους και το επίπεδο οργάνωσης του ίδιου του στρατιωτικού φορέα, δεν πρέπει επιπλέον να εξετάζεται και κάθε φορά το μέγεθος της εκάστοτε απειλής;

Για να καταλάβουμε τελικά ,ποιός ή ποιοι είναι αυτοί που μέτρησαν την Στρατιωτική απόδοση σε αντιπαραβολή με τις δυνάμενες να υπάρξουν απειλές, ποιοι εξέτασαν όλους τους παράγοντες που προαναφέρθηκαν και πως καταλήξαμε, ένας, απλά Υπουργός Οικονομικών και κάποια Τρόικα, καταμεσίς του θέρους, να προβαίνουν σε περικοπές δαπανών που σε βάθος της τελευταίας τριετίας ξεπερνούν σημαντικά το 35% των διατιθέμενων κονδυλίων του παρελθόντος;

Μήπως να φταίνε οι συμβουλές και οι μελέτες Αναδιοργάνωσης των Αξιωματικών που σημειωτέον με το υφιστάμενο εκπαιδευτικό σύστημα δεν έχουν καν ολοκληρώσει σπουδές Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων; Είναι γνωστό πλέον σε ολόκληρο τον Ελληνικό λαό πως τα πτυχία των Στρατιωτικών Σχολών Ευελπίδων, Ναυτικών Δοκίμων και Ικάρων χαρακτηρίζονται ως πτυχία ΑΣΕΙ έτσι ώστε οι βασικοί τους μισθοί να ξεκινούν εδώ και μια εικοσαετία περίπου κάτω από τους αποφοίτους ΤΕΙ της χώρας. Τι σημασία μπορεί να έχουν πόσοι αποφοίτησαν από Σχολές Επιτελών, Πολέμου και Εθνικής Άμυνας όταν το αποτέλεσμα στην αναγνώριση είναι μηδενικό;

Συνεπώς αυτοί οι άνθρωποι κατά το πολιτικό σύστημα, δεν έχουν καμία ιδιαίτερη ικανότητα ,δεν τους πρέπει κανένας σεβασμός, για αυτό και κατά το δοκούν μπορεί να παύονται σε μία νύχτα επειδή έτσι εξυπηρετείται η πολιτική συγκυρία ή μπορεί ακόμη να τους επιβάλλεται περικοπή αποζημιώσεων που ξεπερνούν ακόμη και το 50%;

Το ερώτημα όμως παραμένει αμείλικτο. Ποιός θα μας πει ποιο είναι το υποτιθέμενο δόγμα για την Άμυνα της Χώρας; Είναι υπέρ της υπεροχής του εξοπλισμού μας και αν ναι, πως το υπηρετούμε, όταν οι πολιτικοί αποφασίζουν και προχωρούν χωρίς καμία διαδικασία στην περικοπή δαπανών εκτελώντας λογιστικές ασκήσεις άνευ στρατευμάτων στα πεδία της Τρόικας;

Αν δεν είναι και μοιραία ,υποχρεωτικά, πρέπει να στραφούμε στον μοναδικό παράγοντα που μπορεί να μας στηρίξει αυτήν την δύσκολη στιγμή ,στον ανθρώπινο παράγοντα, αυτόν που σε διαγωνισμούς πιλότων του ΝΑΤΟ συνήθως πρωτεύει, εκείνον που σε υπηρεσίες και ασκήσεις ξενυχτά και από κατάταξης του δεν πήρε ποτέ υπερωρίες, του άλλου που πάντοτε έστερξε και βοήθησε το κοινωνικό σύνολο σε μια σειρά από περιόδους ανάγκης. Αλήθεια πότε κάποιος μέτρησε πόσοι στρατιωτικοί υπηρετούν μόνοι τους μακριά από την οικογένειά τους; Πότε κάποιος αναρωτήθηκε το συναισθηματικό κόστος που πρέπει να καταβάλουν; Μήπως όλο αυτό το κοινωνικό φορτίο είναι Σταυρός ασήκωτος που τους οδηγεί στην απόγνωση; Και επειδή στην εποχή που ζούμε μπορεί να βρεθούν ορισμένοι να σκεφθούν «πως εκείνοι το διάλεξαν», να προλάβω να τους απαντήσω πως σε κανένα κράτος του κόσμου, ούτε καν των Αφρικανικών Χωρών, η κάστα των Στρατιωτικών δεν λαμβάνει κεκαλυμμένα την συμπεριφορά των τελευταίων σαράντα ετών και απροκάλυπτα των τελευταίων ετών του μνημονίου.

Μπορεί τα συναισθήματα, οι ενδόμυχες σκέψεις να είναι δικές μας, όμως η συμπεριφορά μας υποχρεωτικά διαμορφώνεται από αυτά που όλοι μας ζήσαμε και εκείνα που κάποιοι ακόμη ζουν στις στρατιωτικές Μονάδες. Μπορεί εκεί όλοι να είχαμε τις καλύτερες προθέσεις, όμως οι αντιδράσεις μας μακροπρόθεσμα, όπως λέει και ο Lorsch, συναρτώνται από τις προσδοκίες μας που δυστυχώς δεν εκπληρώνονται από την Ελληνική Πολιτεία.

Και αυτή είναι μια κολώνια που κρατάει πολλά χρόνια και οδηγεί τις Ε.Δ στον μαρασμό και στην κατάρρευση. Μία κατάρρευση που θα επιτείνεται όσο «μάγοι» από το πουθενά καταπιάνονται με αναδιοργανώσεις του ποδαριού, αντιμαχόμενοι για το ποιο στρατόπεδο πρέπει να μείνει ανοικτό και ποιο πρέπει να «απαλλοτριωθεί» , χωρίς νωρίτερα κανείς να έχει αποφασίσει που θα δοθεί βαρύτητα στην επιλογή στρατηγικής, για την διαχείριση της Εθνικής Άμυνας. Μια παρακμή χωρίς σταματημό όταν Ανώτατοι Αξιωματικοί επί σειρά ετών δεν «επιβάλλουν» τον ρόλο τους στην πολιτική τάξη, παρασέρνοντας το στράτευμα και τις οικογένειες τους στο βάραθρο της απελπισίας, προσδοκώντας κάποιοι από αυτούς μετέπειτα εφήμερα οφίκια και τα τελευταία ένσημα δόξας. Μία βουτιά στο κενό χωρίς αλεξίπτωτο, πολιτικών που αδαείς με τα στρατιωτικά όντες, θεωρούν τους Στρατιωτικούς ως «βαρίδια » και «ακριβούς» εργαζόμενους, τους οποίους πρέπει να ξεζουμίσουν για να ικανοποιήσουν το κομπλεξικό εγώ τους, αντί να τους δουν ως «κεφάλαια» και «υψηλής αποτελεσματικότητας εφεδρείες».

Αλήθεια που σταματάει ο όλεθρος της ιστορίας; Μήπως πρέπει οριστικά να εξαφανίσουμε τα αντίγραφα του εφιάλτη, τους απογόνους του ,Μαυροκορδάτου, τα κακέκτυπα του Περικλή και τους ζηλωτές των τριάντα αργυρίων του Ιούδα; Αυτούς αναζητώ τώρα…

Δημήτριος Σούκερας MBA(ER)

Αντισυνταγματάρχης (ΑΣ) ε.α