Ο μύθος για την ανυπαρξία εναλλακτικής λύσης.

Πολλοί από εμάς είδαμε αυτή την εβδομάδα το διάγραμμα με το οποίο το δίκτυο CNN εξιστορεί τα όσα έγιναν στην Ελλάδα τα τρία τελευταία χρόνια που η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση ..μνημονίου. Αυτό το διάγραμμα με απλό τρόπο δείχνει ότι:

• Το 2009 το ΑΕΠ της χώρας ήταν 26% μεγαλύτερο από το σημερινό
• Η ανεργία κοντά 20 μονάδες κάτω από το σημερινό εφιαλτικό ποσοστό του 27%
  
  
• και το Χρέος ήταν σε απόλυτα νούμερα 300 δισ € έναντι του σημερινού χρέους που ανέρχεται σε 320 δισ. € παρόλο που έχουν γίνει και δύο «κουρέματα» στο χρέος της τάξης των 120 δισ. € από Βενιζέλο και Σαμαρά.

Ότι και να πληρώνουμε το χρέος μένει δυσθεώρητο και μάλιστα αυξάνεται. Και αν ακόμα προέκυπταν πλεονάσματα (ποια πλεονάσματα) στους ελλειμματικούς μας προϋπολογισμούς, της τάξης του 5% του ΑΕΠ, η εξυπηρέτηση του χρέους, ώστε αυτό να φτάσει στο 60% του ΑΕΠ (ποσοστό που έχει οριστεί προκειμένου να είναι αποδεκτό ένα χρέος στο πλαίσιο της ΕΕ) θα απαιτούντο 25 χρόνια φτώχειας και δυστυχίας για τους πολίτες. Μια ολόκληρη γενιά χαμένη....Οι σημερινοί τριαντάρηδες θα ζουν με μισθούς μνημονίου μέχρι την σύνταξή τους.

Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι αυτή η πολιτική είναι χρεοκοπημένη και για το λόγο αυτό, μόνο κάτι γραφικοί τύποι την υπερασπίζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα, με μοναδική επωδό ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.

Το χρέος είναι, που τινάζει στον αέρα την Ελληνική κοινωνία και αυτό πρέπει να ελαφρυνθεί. Η ελάφρυνση στην παρούσα φάση σχετίζεται με την διαγραφή (μονομερής ή άλλη) τμήματος του χρέους που είναι καταχρηστικό. Για να γίνει αυτό υπάρχει σαν προαπαιτούμενο ο λογιστικός έλεγχος του χρέους, από διεθνείς ελεγκτικούς οργανισμούς, προκειμένου να διαπιστωθεί το τμήμα του χρέους που είναι καταχρηστικό. Και σίγουρα υπάρχει τέτοιο! Για παράδειγμα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα παρόλο που δεν είναι εμπορική τράπεζα με στόχο το κέρδος (αρμοδιότητα της είναι η ρύθμιση της νομισματικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ) έχει αγοράσει Ελληνικά ομόλογα στο 1/5 της ονομάστικής τους τιμής, που η Ελλάδα της τα αποπληρώνει στο ακέραιο και η ΕΚΤ καρπώνεται την διαφορά (4/5). Άλλο παράδειγμα το επιτόκιο της πρώτης δανειακής σύμβασης το οποίο ορίστηκε στο τοκογλυφικό ύψος του 6%, πέντε (5) ποσοστιαίες μονάδες πάνω από το Euribor (βασικό επιτόκιο του ευρώ στη διατραπεζική αγορά χρήματος), και προσέθεσε επιπλέον χρέος στο χρέος.

Ένα ακόμα προαπαιτούμενο είναι η ακύρωση (δια νόμου, όπως ακριβώς επιβλήθηκε) των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων που τις συνοδεύουν και οι οποίες μας δεσμεύουν από το να προβούμε σε τέτοιες ενέργειες. Αυτή η ακολουθία ενεργειών μπορεί να οδηγήσει το χρέος σε ύψος διαχειρίσιμο και αποτελεί την εναλλακτική λύση.

Το τι νόμισμα θα έχουμε μετά την απομείωση του χρέους είναι σαφώς δευτερεύον τεχνικό θέμα του οποίου η απάντηση εξαρτάται από την χρονική στιγμή και τις εξελίξεις που έχουν μεσολαβήσει (πχ εάν φύγει η Γερμανία από το Ευρώ, ποια θα είναι η δική μας θέση σε αυτό;). Τα κόμματα που προβάλλουν σαν πρώτο θέμα την Δραχμή (Αλαβάνος, Κατσιφάρας) αγνοώντας ηθελημένα ότι η επιστροφή στην δραχμή με διατήρηση του δυσθεώρητου χρέους σε σκληρό νόμισμα συνεπάγεται ολοκληρωτική καταστροφή της Ελληνικής οικονομίας και συνεπακόλουθα της κοινωνίας, προσφέρουν κακές υπηρεσίες στην χώρα.

ΥΓ: Για να αποδώσουμε «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι» πρέπει να αναφέρουμε ότι η πολιτική πατρότητα αυτού του σχεδίου ανήκει στους «Ανεξάρτητους Έλληνες» 

A.M