“ήμαρτον παραδούς αίμα αθωον”

Σήμερα Εκείνος κρεμάται επί ξύλου για να ξεπλυθούν με το αίμα του οι αμαρτίες όλων των άλλων. Η σταύρωση του είναι μάλλον η μεγαλύτερη πράξη αλτρουισμού που έχει καταγραφεί ποτέ στην ιστορία του ανθρώπινου γένους.
Πως φτάσαμε όμως ως εκεί; Φτάσαμε με τον χειρότερο τρόπο που θα μπορούσε να συμβεί. Με μία προδοσία.

Το μήνυμα της σταύρωσης του Θεανθρώπου, ένα μήνυμα τόσο δυνατό και συνάμα τόσο αλληγορικό, θα μπορούσε να βρει εφαρμογή και σήμερα. Τι θα μπορούσε δηλαδή… Στην πράξη σήμερα, βρίσκεται στην κορύφωσή του το δράμα ενός λαού, μιας ηπείρου, μιας υφηλίου ολόκληρης. Στον ρόλο του θύματος, οι Έλληνες πολίτες, οι πολίτες της Ευρώπης, οι πολίτες ενός ολόκληρου πλανήτη.
 Θύτες, έλα ντε…;
Ποιοι αλήθεια είναι οι θύτες σε όλη αυτή την ιστορία; Μήπως έχει καταλάβει κανείς; Νομίζω πως όχι.
Στην εποχή του Χριστού, θεωρητικά, θύτες υπήρξαν πολλοί, με τον καθένα από αυτούς να έχει παίξει τον δικό του ρόλο. Τελώνες, γραμματείς, φαρισαίοι και τόσοι άλλοι.
 Σήμερα αλήθεια, ποιος, ποιοι παίζουν τον ρόλο του θύτη;
Η Μέρκελ, ο Σόϊμπλε, οι αγορές, τα Νεφελίμ, τα Ελοχίμ, ο κακός μας ο καιρός; Κανένας από αυτούς; Όλοι μαζί; Ένα παζλ για δυνατούς λύτες.
Υπήρχε όμως κι ένα πρόσωπο κλειδί σε όλη αυτή την ιστορία. Ο μεσάζων, ο καταλύτης εκείνος που επιτάχυνε την πορεία προς τη σταύρωση. Το πρόσωπο εκείνο, που με την προδοσία του δρομολόγησε τις εξελίξεις. Και το όνομα αυτού; Ιούδας ο Ισκαριώτης. Ένας άνθρωπος που φιλούσε και πρόδιδε υπέροχα. Ένα πρόσωπο που ενέπνευσε λογοτέχνες και ποιητές με τη ζωή και τη στάση του απέναντι στον Ιησού. Ένα άτομο όμως, του οποίου η δράση του ξεσκεπάστηκε, με ένα τέλος μακάβριο κι ανάλογο της πράξης που τον σημάδεψε.
Όμως, γι’ αυτόν τον προδότη, η ιστορία έγραψε το κομμάτι της και μας φανέρωσε τον ρόλο του. Οι σύγχρονοι προδότες όμως; Θα μείνουν στο σκοτάδι;
Οι προδότες των ονείρων μας, της ελπίδας μας για ένα καλύτερο αύριο, για μια ζωή με χαμόγελο… Αλήθεια, αυτοί οι προδότες θα έχουν την τύχη του Ισκαριώτη; Θα καούν, παίρνοντας πάνω τους, με τις στάχτες τους, τα κρίματα που μας φόρτωσαν και τα οποία κουβαλάμε ακόμα σαν σταυρό του μαρτυρίου στις πλάτες μας, ανεβαίνοντας το δικό του Γολγοθά ο καθένας μόνος του κι όλοι μαζί παρέα;
Είμαι σίγουρος πως ναι! Κάποια στιγμή, θα γίνει κι αυτό…
Κι εξάλλου, η ιστορία αργεί αλλά δεν ξεχνά και κυρίως, δεν συγχωρεί.
 Άλλωστε, δεν πρέπει να λησμονούμε,  ότι το μήνυμα της Ανάστασης είναι πιο δυνατό και ακολουθεί πάντα την Σταύρωση και κανένας Ιούδας δεν γλυτώνει.
* Ο τίτλος του κειμένου είναι από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον ( Ματθαίος 27/κζ ), με την φράση αυτή να αποδίδεται στον Ιούδα, κατά την επιστροφή των τριάντα αργυρίων στους Γραμματείς λόγω τύψεων.

frognews.gr