Έχουμε πόλεμο;

Του Αθανάσιου Κατσίμπελη*

Αν προσπαθούσαμε να ορίσουμε τι σημαίνει η λέξη πόλεμος θα λέγαμε πως : «πόλεμος είναι η κορύφωση της ανασφάλειας ενός λαού, ενός έθνους» ή «πόλεμος είναι η προσπάθεια ενός γεωγραφικού διαμερίσματος (πόλη, κράτος) να επεκταθεί κυρίως οικονομικά και μετέπειτα γεωγραφικά» Κανένας δεν αμφισβητεί ότι ο πόλεμος γίνεται καθαρά για απορρόφηση οικονομικών πόρων και αλλαγή της τάξης πραγμάτων που επικρατεί πριν την κήρυξή του.

Ο πόλεμος είναι ότι πιο άσχημο γέννησε το μυαλό των ανθρώπων κι όπως μας  λέει και στην «Αντιγόνη» ο Σοφοκλής : «Πολλά τα δεινά, κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει» (πολλά είναι τα θάματα, μα πιότερο από τον άνθρωπο κανένα).Κάθε πόλεμος ξεκινάει καιρό πριν την κήρυξή του με προπαρασκευαστικές πράξεις των μετεχόντων και αυτών που έχουν σχέδιο υλοποίησής του.

Όταν γίνεται ένας πόλεμος τίθεται σε κίνδυνο η εδαφική κυριαρχία του αμυνόμενου κράτους. Τί γίνεται όμως όταν τίθενται σε κίνδυνο τα θεμελιώδη δικαιώματα όπως αυτό της περιουσίας και της ιδιοκτησίας των πολιτών ενός κράτους; Σήμερα άραγε δεν βιώνουμε έναν πόλεμο όταν με τα χαράτσια και τους υπέρογκους φόρους παραβιάζεται το δικαίωμα της ιδιοκτησίας των ακινήτων που διαθέτει κάθε Έλληνας πολίτης; Όταν παραβιάζονται κοινωνικά και περιουσιακά δικαιώματα κατοχυρωμένα από διεθνείς συμβάσεις όπως το περιουσιακό δικαίωμα της σύνταξης ή όταν θεμελιώδεις αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως ο σεβασμός των καταθέσεων και της ελευθερίας διακίνησης κεφαλαίων καταρρίπτονται μονομερώς σε μία νύχτα; Πώς λέγεται άραγε η κατάσταση όταν ένα έθνος καταδικάζεται με την υπογεννητικότητα σε αφανισμό και όταν τα παιδιά του πεινάνε, δεν έχουν υγεία, παιδεία και όνειρα για το μέλλον στον τόπο τους;

Λέγεται Eιρήνη η φτώχεια και η δυστυχία και η κατάθλιψη;

Κάθε πόλεμος βεβαίως έχει και τις αιτίες του αλλά και τις αφορμές του. Μήπως μας φανερώθηκε ξεκάθαρα το διακύβευμα του πολέμου που μας αφορά το οποίο αρχικά αγνοούσαμε; Μάλλον πρόκειται για τον εθνικό μας πλούτο, τόσο αυτόν που έχουμε, όσο και αυτόν που μας ανήκει δικαιωματικά στο υπέδαφος ή υποθαλάσσια με βάση τις Διεθνείς Συμβάσεις. Σίγουρα πρόκειται για μια μεγάλη και καλά σχεδιασμένη γεωπολιτική αλλαγή που αφορά την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων στην Ανατολική πλευρά της Μεσογείου και επηρεάζει όλες τις Μεσογειακές χώρες.

Την αφορμή του πολέμου αυτού τη βιώνουμε καθημερινά. Έχει όνομα και καλείται Διεθνής Οικονομική Κρίση. Σε αυτόν τον πόλεμο δεν έχουμε τον εχθρό στα σύνορά μας μιας και δεν ήρθε με τα όπλα να μας κυριεύσει. Φροντίζει όμως να μας αδρανοποιεί τις Ένοπλες Δυνάμεις μας και να μειώνει τη δύναμη του στρατού μας.

Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος αυτός είπαμε ΝΑΙ και διαλέξαμε συμμάχους και στρατόπεδο. Αποφασίσαμε Ευρώπη και Ευρώ. Και δυστυχώς τα μεγάλα OXI θα πρέπει να λέγονται στην ώρα τους. Κατόπιν είναι δύσκολο ή και ανόητο να αλλάξεις συμμαχία. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να πάψει να αγωνίζεσαι έχοντας μια εθνική στρατηγική.

Σε αυτή τη φάση ο Ελληνισμός έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ την ενότητα και έναν εθνικό σχεδιασμό που θα του επιτρέψει να αγωνιστεί για την επιβίωσή του. Ποτέ άλλοτε δεν βρεθήκαμε σε τόσο δεινή θέση και αυτό το Έθνος το «ανάδελφον» όπως το χαρακτήριζε και πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας οφείλει να ενώσει τις δυνάμεις του. Απαιτείται Ενότητα.

Στην Ελλάδα, στην Κύπρο αλλά και σε όλο τον κόσμο οι Έλληνες πρέπει να χαράξουν επιτέλους μια Εθνική στρατηγική η οποία θα εξασφαλίζει την εθνική μας επιβίωση και τη διατήρηση και διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας που απορρέουν από τις Διεθνείς Συμβάσεις. Μια καλή ιδέα θα ήταν να συγκροτηθεί επιτέλους ένα δημοκρατικά εκλεγμένο συμβουλευτικό Πανελλήνιο Αντιπροσωπευτικό σώμα που ως εθνοσυνέλευση θα αναλάβει το σχεδιασμό ενός εθνικού σχεδίου σωτηρίας. Όλο το Έθνος οφείλει να αποφασίσει μαζί και ενωμένο για το μέλλον του.

Γιατί ακόμα και αν έχουν χαθεί πολλά για τούτη τη γενιά οφείλουμε να αγωνιστούμε πάνω από όλα για το Εθνικό μας μέλλον, το μέλλον του Ελληνισμού και των παιδιών μας.

Κι όπως έλεγε και ο Στρατηγός Μακρυγιάννης :

«Ένα πράμα μόνον με παρακίνησε κι εμένα να γράψω ότι τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι· όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι όλοι μαζί και να μην λέγει ούτε ο δυνατός «εγώ» ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει «εγώ»· όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθομεν γνώση, αν θέλομεν να φκιάσομεν χωριόν, να ζήσομεν όλοι μαζί.

*Δάσκαλος. M.Ed-Nομικός

http://pyrgos-news.blogspot.com/2013/03/blog-post_31.html

eproini.gr