Το μέλλον των αγροτών

Δέν μπορῶ νά πῶ ὅτι μέ ἐξέφραζαν ποτέ οἱ ἀκραῖες πολιτικές. Αὐτό δέν εἶναι ζήτημα ἰδεολογίας, ἀλλά κοινῆς λογικῆς καί γνώσεως τῆς ἱστορίας – νεώτερης καί παλαιότερης. Σχεδόν ποτέ ἡ λύση τῶν προβλημάτων δέν εἶναι τόσο ἐξεζητημένη ὅσο τείνουν νά παρουσιάζουν ἀκροδεξιοί καί ἀκροαριστεροί. Δυστυχῶς δέ, ἡ ἐμμονή ὁρισμένων πολιτικῶν καί μή στήν ἀέναη στεῖρα ἐπανάληψη τυποποιημένων συνθημάτων, κενῶν οὐσιαστικοῦ περιεχομένου, τούς καταντᾶ γραφικούς

χωρίς νά τό συνειδητοποιοῦν, τήν στιγμή πού οἱ ἴδιοι ψευδαισθάνονται ἥρωες. Τό χειρότερο μάλιστα εἶναι ὅτι ἀκόμη καί οἱ ὑγιεῖς ἰδέες -πού πάντοτε ὑφίστανται- χάνουν τήν ἀξία τους καί χαντακώνονται μέσα στόν κυκεῶνα τῆς ἀοριστολογίας καί τοῦ πολέμου τῶν ἐντυπώσεων.

‎Πρός τί ὅλος αὐτός ὁ πρόλογος; Γιά ἐκατομμυριοστή ἴσως φορά ἀκούσαμε τὴν Ἀλέκα Παπαρῆγα νά ὑπεραμύνεται τῶν φτωχῶν ἀγροτῶν ἔναντιτοῦ καπιταλισμοῦ. Ἀναρωτιέμαι: Ἄν ἡ λύση τοῦ προβλήματος εἶναι τόσο χονδροειδής ὅσο παρουσιάζεται συχνά, γιατί ποτέ καί πουθενά δέν ἐπιχειρήθηκε ἐπιτυχῶς; Ἄν ὑποθέσουμε ὅτι μποροῦσαν νά ἐφαρμοστοῦν ὅλα αὐτά τά “ρηξικέλευθα” μέτρα πού προτείνετε, θά λύνονταν τά κοινωνικά προβλήματα τῆς ἀνθρωπότητας; Ἡ στοιχειώδης μελέτη τῆς ἱστορίας δίνει εὔγλωττη ἀπάντηση.

‎Τό πρόβλημα εἶναι ὑπαρκτό. Οἱ ἐποχές πού ὁ ἐργατικός καί τίμιος πολίτης ὁπωσδήποτε θά ἐπιβίωνε ἀξιοπρεπῶς ἔχουν περάσει. Δέν φταίει φυσικά μόνο τό “σύστημα”, ἀλλά καί ὁ καθένας ἀπό μᾶς, πού θεοποίησε τό δημοσιοϋπαλληλίκι καί περιφρόνησε τήν γῆ καί τόν μόχθο. (Δέν συγκρίνω αὐτήν τήν στιγμή ἐργασίες ἀλλά νοοτροπίες). Τό θέμα εἶναι πώς, ὅσο ἀπογοητευτικό καί ἄν ἀκούγεται, ἐφαρμόζοντας ἤ ἀπορρίπτοντας μέ μιά κουβέντα τήν Κοινή Ἀγροτική Πολιτική τῆς ΕΕ, δίνοντας ἁπλόχερα ἐπιδοτήσεις, ἐπιβάλλοντας κρατικά μονοπώλια σέ ἀντιπαράθεση τῶν ἰδιωτικῶν μεγαλοκαρχαριῶν, λαμβάνοντας ὁποιουδήποτε εἴδους “συμπτωματικά” μέτρα, ἁπλῶς παρατείνεται ὁ ἀργός θάνατος τῶν ἀγροτῶν (ἀλλά καί τῶν μικρομεσαίων ἐπιχειρηματιῶν καί γενικά τῶν ἐργαζομένων). Τά ἰδιωτικά συμφέροντα εἶναι πλέον πανίσχυρα καί θά παλέψουν μέ κάθε τρόπο νά ἐξαλείψουν ὁποιαδήποτε κίνηση ἀντιτίθεται στήν παγκόσμια κυριαρχία τους.

‎Στό διά ταῦτα. Μέ τά σημερινά δεδομένα, γιά νά ἀναδειχθεῖ κάποιος πρέπει νά εἶναι ἰδιαίτερα ἰκανός ἤ ἰδιαίτερα πονηρός καί ἀδίστακτος (ἰδανικά συνεργάζονται καί τά δύο μαζί!). Λοιπόν, τό πρῶτο δέν μπορεῖς νά τό “ἀπαιτήσεις” καί τό δεύτερο ὀφείλεις νά ἀπορρίψεις. Εἶναι ἆρα ὁ ἀγρότης, ἀλλά καί ὁ κάθε ἁπλός ἄνθρωπος τοῦ λαοῦ, καταδικασμένος; Ἐλπίζω πώς ὄχι. Χρειάζεται ὅμως μιά νέα στρατηγική. Θεωρῶ πώς αὐτὴ εἶναι ἡ συγκρότηση κατά τόπους συνεταιρισμῶν καί κάθε εἴδους ὑγιῶν συνασπισμῶν. Πού ἀπαιτοῦν ὅμως δύο βασικές προϋποθέσεις:

‎

Ἀλλαγή μυαλοῦ: πνεῦμα ἀλληλεγγύης καί αὐτοθυσίας, ἐντιμότητα, ἐργατικότητα, ἀρχοντιά, φιλότιμο. Νά ἐνταχθοῦν τά ἰδιαίτερα προσόντα τοῦ καθενός σέ μιά συνολική προοπτική, ἀπό τήν ὁποία ὁ ἴδιος θά ἀπολαύσει πολλαπλάσιους τούς καρπούς, ὄχι μόνο τῆς δικῆς του συνεισφορᾶς ἀλλά καί ὅλων τῶν ὑπολοίπων μαζί. Νά καταλάβουμε ἔστω καί τώρα ὅτι τό προσωπικό μας συμφέρον περνᾶ ἀπαραιτήτως μέσα ἀπό τό συμφέρον τῆς κοινωνίας. Νά συγκατευθυνθοῦν ὅλες οἱ μεμονωμένες δυνάμεις πρός κοινό στόχο καί ὅραμα, αὐξάνοντας τοιουτοτρόπως μέ γεωμετρική πρόοδο τά παραγόμενα ὀφέλη.
Κάποιους ἀνθρώπους πού θά συντονίσουν τίς προσπάθειες, ἰδανικά σέ ἐπίπεδο τοπικῆς αὐτοδιοίκησης, καί θά ξεχωρίζουν οἱ ἴδιοι γιά τήν ἐντιμότητα καί ἀνιδιοτέλειά τους. Ἦλθε ἡ ὥρα νά μποῦν “στό γήπεδο” οἱ ἀξιολογώτεροι ἄνθρωποι καί νά θυσιάσουν τήν προσωπική (ἀκόμη καί τήν ἐσωτερική) τους ζωή γιά τό καλό τοῦ τόπου. Τούς χρειαζόμαστε. Τούς καλοῦμε. Ἄς τούς ἀξιοποιήσουμε.

 http://koinonikianatoli.wordpress.com/2013/03/19/787/