Ιδού τί κατάφεραν οι γλωσσολόγοι και οι δημοσιογράφοι μας..

Άγαπητοὶ,

Συνταξιοῦχος πλέον ἔχω τὴν πολυτέλεια τῆς ἐνασχολήσεως μὲ τὸ ἀντικείμενο τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, τὸ ὁποῖον δὲν ἔμαθα κατὰ τὰ σχολικὰ μου ἔτη.

Πρὸς τοῦτο ἐρευνῶ τὴν βιβλιογραφίαν εἰ ὅσας γλώσσας γνωρίζω.

Συνημμένως ἐπισυνάπτεται τὸ ἐξώφυλλο καὶ ἡ πρώτη σελίς αἱ ὁποῖαι ὑποδεικνύουν τὰ στοιχεῖα τοῦ βιβλίου, καὶ, τέλος, μία ἀκόμη σελίς ἡ ὁποία ἀναφέρεται εἰς τὸν τρόπον γραφῆς τῆς συγχρόνου ἑλληνιζούσης, καθ’ ὅσον, ἐν τῇ οὐσίᾳ, ἡ σύγχρονος ὁμιλουμένη γλῶσσα δὲν εἶναι ἑλληνικὴ ἀλλὰ ἑλληνίζουσα.

Δὲν ἔχω σχόλεια, κοιτάξατε τὴν τρίτη σελίδα καὶ θαυμάσατε ποὺ μᾶς κατήντησαν οἱ τύπου babinioti γλωσσολόγοι μας, ὡς καὶ οἱ διαμορφωταὶ τῆς κοινῆς γνώμης δημοσιογράφοι μας μὲ τὰ «ίματζινγκ», «τάϊμινγκ», «μπρέϊκ», «ντιζάϊν», «σελέμπριτις», «ντιμπέϊτ» καὶ πάει λέγοντας, οἱ ἀγράμματοι, οἱ ὄψιμοι, οἱ ἀναίσχυντοι, ἀλλὰ καὶ οἱ πολιτικοὶ μας οἱ ἀκατανόμαστοι.

Τελικῶς εἶμαι εὐτυχὴς ζῶν εἰς τὴν ἀπομόνοσιν τοῦ μοναχικοῦ ἐραστοῦ τοῦ Ἕλληνος Λόγου.

Μὲ ἐκτίμησιν,

Ἰωάννης Καραδημητρόπουλος

ἐρασιτέχνης ἐραστὴς τοῦ Ἕλληνος Λόγου