ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΙΝΟ ΟΡΑΜΑ

Πάει καιρός από εκείνη την αείμνηστη κόντρα μεταξύ των τότε μεγάλων αντρών της πολιτικής σκηνής της χώρας, του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου, όταν ο πρώτος ως πρωθυπουργός ανέφερε, μετά από σχετική αναφορά του δευτέρου από του βήματος της Βουλής, το «βεβαίως και ανήκωμεν εις την Δύσην».

Δεν επρόκειτο φυσικά για κάποιο καλά κρυμμένο μυστικό της πολιτικής κατεύθυνσης προς την οποία είχε βαδίσει η χώρα, από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τουλάχιστον και μετά,

αλλά η αναφορά αυτή του Κ. Καραμανλή εντός του Κοινοβουλίου, έμελε να δώσει τα απαραίτητα εκείνα πολιτικά «όπλα» στον Α. Παπανδρέου, με τα οποία θα «χτυπούσε» την «επάρρατο Δεξιά», δίνοντας βάση στα συνθήματα «ΕΟΚ & ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», «Έξω οι βάσεις του θανάτου», και φυσικά το «Εδώ και τώρα αλλαγή» του ’81.

Πλησιάζοντας στα 40 πλέον χρόνια, από την επανεδραίωση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, ίσως είναι πλέον καιρός να λάβει κανείς υπ’ όψιν του, τις αλλαγές που έχουν συντελεσθεί έκτοτε στο παγκόσμιο Ευρωπαϊκό αλλά και Ελληνικό πολιτικό γίγνεσθαι.

Φαινόμενα όπως η όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή της Κίνας και άλλων αναδυόμενων δυνάμεων, στην παγκόσμια οικονομική και πολιτική σκακιέρα, η (σημειολογική) πτώση του Τείχους του Βερολίνου, η συνειδητή πολιτική επιλογή των, Βορείων κυρίως, ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προς μία όλο και περισσότερο εμφανή μετατροπή της , πάλαι ποτέ, Ε.Ο.Κ. σε μία εννιαία κρατική οντότητα φεντεραλιστικού τύπου, αλλά και η, κατά την προσωπική μου γνώμη, εμφανέστατη πλέον στη χώρα μας, προσπάθεια επιβολής των (όπου γης) χρημοτοοικονομικών «οίκων», να κυριαρχίσουν τόσο επί των πολιτικών επιλογών, όσο και της ελεύθερης διάδοσης ακόμη και του λόγου εκλεγμένων πολιτικών, καθιστούν πιστεύω επιτακτική την ανάγκη, να επανεξετάσουμε το δόγμα του «ανήκωμεν εις την Δύσιν».

Μία επανεξέταση που σαφώς δεν θα έχει να κάνει με το απλοϊκό -και αυτονόητο- «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», αλλά με αυτή καθεαυτή την πολιτική επιλογή της κατεύθυνσης της χώρας, προς έναν στρατηγικά επιλεγμένο στόχο, και όχι της ένταξής της σε κάποιο «στρατόπεδο» υποστηρικτών.

Στην παγκοσμιοποιημένη, σήμερα, οικονομία των ανοιχτών συνόρων και της ελεύθερης αγοράς (πρόσφατα ο πρόεδρος των Η.Π.Α. εξήγγειλε ανοιχτά την έναρξη του διαλόγου για τη δημιουργία μιας ελεύθερης αγοράς εμπορίου μεταξύ της Ε.Ε. και των Η.Π.Α.), οι συμμαχίες, οι οικονομικές και πολιτικές συνεργασίες και κάθε άλλη πολιτική επιλογή, θα πρέπει να βασίζονται στη λογική ενός εκ των προτέρων καλά προετοιμασμένου και, όσο το δυνατόν ευρύτερα αποδεκτού, στρατηγικού σχεδιασμού επίτευξης ενός κοινού στόχου, τον οποίο θα πρέπει, με βάση τις εκάστοτε απαραίτητες τακτικές κινήσεις, να υπηρετούν όσο το δυνατόν περισσότεροι εκλεγμένοι πολιτικοί.

Η χώρα σήμερα δεν έχει ανάγκη από πολιτικές ιδεολογίες οι οποίες υπηρετούν τα διλημματικά δίπολα μεταξύ Δύσης και Ανατολής, Δεξιών και Αριστερών.

Μακριά από δόγματα, περιχαρακώσεις και παρωπιδισμούς , χρειάζεται έναν κοινό στόχο, όχι για να βγούμε από τη στενωπό της καλά σχεδιασμένης οικονομικής κρίσης που μας επιβλήθηκε από εξωγενείς και εσωτερικούς, πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες, αλλά για να δώσει ένα νέο όραμα στους Έλληνες.

Ένα όραμα απλό και εύκολα κατανοητό από τον καθένα.

Κι αυτό, δεν μπορεί να είναι άλλο από την επανένωση και ενεργοποίηση του Ελληνισμού.

Του Ελληνισμού ως δόγμα και τρόπου ζωής, του Ελληνισμού που ως σύστημα αξιών παράγει ιδεολογία μέσα από την ειλικρίνεια, το φιλότιμο αλλά και το δίκαιο και αυστηρό καταμερισμό ευθυνών, που «προτείνει συγκεκριμένη αντίληψη του κόσμου και τρόπου παρέμβασης σ’ αυτόν»1. Ενός ζώντος Ελληνισμού ο οποίος «αλλάζει ολοένα σύσταση και μορφή, ανανεώνεται, αναπροσαρμόζεται σε καινούργιες περιστάσεις, αφομοιώνει καινούργιες επιδράσεις»2.

Του Ελληνισμού που λόγω της φύσης του, δεν αναγνωρίζει πολιτικούς διαχωρισμούς , και όποτε το δόγμα αυτό αγνοήθηκε, οδήγησε τη χώρα σε πολιτικά,οικονομικά και στρατιωτικά επιζήμιες επιλογές.

Του Ελληνισμού που έδωσε απτά παραδείγματα της ενεργοποίησής του στις αρχές του απελευθερωτικού αγώνα, με το «Ελευθερία ή Θάνατος» του ’21, στις κορυφές της Πίνδου με το «ΟΧΙ» του ’40, αλλά και στην εθελοντική προσφορά των πολιτών κατά τη διάρκεια των (επιζήμιων οικονομικά) Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα.

Σήμερα, χθες, είναι απαραίτητο να στρέψουμε το βλέμμα, το νου και την καρδιά μας, σε κάθε ενέργεια, κάθε σκέψη, κάθε πολιτική ή άλλη επιλογή που θα επανενώσει τους απανταχού της γης Έλληνες σε έναν κοινό αγώνα, έναν κοινό σκοπό.

Κι ας γίνει η αρχή με την αναγνώριση και απομάκρυνση των -μακροχρόνια- επιζήμιων προς κάθε τι Ελληνικό δανειστών μας, και των «εντός των τειχών» εντολοδόχων τους.

Ας δώσουμε την δέουσα προσοχή στην κοινωνική δικαιοσύνη, προς κάθε τι που στηρίζει, συντηρεί και προάγει την εθνική ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια.

Ο καιρός, είναι Τώρα.

1 : Μαρία Τζάνη στο "Ιδεολογικό Μήνυμα του Ελληνισμού στην Αγωγή του Ανθρώπου"

2 : Γιώργος Θεοτοκάς

http://georgetsakiris.blogspot.gr/2013/02/blog-post.html