Δημήτρης Πιστικός
Στον Γιάννη Πανούση
Ήρθε ο καιρός που πρέπει να συμπονέσουμε
κάποιους απαρηγόρητους αριστερούς που βρίσκεται σε άδεια η συνείδησή τους
στα μεγάλα και τα ζόρικα
που κλαίνε όταν πτωχεύσει κάποια Τράπεζα μήπως χάσουν το μισθό τους
τους δυστυχείς ιερωμένους
που τρομάζουν όταν έρχεται η τελευταία ώρα και δε βιάζονται να πάνε στον Παράδεισο
και τους ρεμπέτες - αμάν αδερφάκι μου - που ακούνε μπαγλαμά και ξεπλένονται στην Όπερα .
Πρέπει να ελεήσουμε επίσης τους γιάπηδες που θέλουνε για πάρτη τους
ακόμα και το βρώμικο αγέρα μας
και βρίσκεται σε νάρκη η συνείδησή τους στων ανθρώπων τα παθήματα
κι αλυσοδένουν τον ίσκιο τους στον Παρθενώνα
να μην τους πάρει σβάρνα ο άνεμος της αναμονής ξέροντας πως δεν πάει παραπέρα .
Πρέπει να λυπηθούμε κάποιους απαρηγόρητους δεξιούς
που έχουν την αλήθεια στο τσεπάκι τους
που τρέμουν στην ιδέα πως το αίμα είναι κόκκινο που είναι παλικάρια στα καλά και συμφέροντα
και νοιάζονται για την πατρίδα - ποια πατρίδα; - που χτυπιέται για τα παιδιά της - ποια παιδιά της ;
με μαύρα δάκρυα
( πατρίδα δίχως πατριώτες και δίχως νόημα πολίτες χωρίς κατεύθυνση και δίχως μνήμη )
τους ποιητές που πέφτουν , ακούσια , μέσα στις λέξεις και πνίγονται στο βυθό τους μουρμουρίζοντας .
Kαι τέλος να συμπονέσουμε εκείνους που πριν τα πράγματα γίνουν ιστορία
τα τιμωρούν μνησίκακα και λυσσασμένα
και τα καταδικάζουν , αμετάκλητα συνεπαρμένοι απ' το θυμό τους
στην πιο μεγάλη τιμωρία : τη ζοφερή αφάνεια .
Ήρθε ο καιρός που πρέπει να συμπονέσουμε
κάποιους απαρηγόρητους αριστερούς που βρίσκεται σε άδεια η συνείδησή τους
στα μεγάλα και τα ζόρικα
που κλαίνε όταν πτωχεύσει κάποια Τράπεζα μήπως χάσουν το μισθό τους
τους δυστυχείς ιερωμένους
που τρομάζουν όταν έρχεται η τελευταία ώρα και δε βιάζονται να πάνε στον Παράδεισο
και τους ρεμπέτες - αμάν αδερφάκι μου - που ακούνε μπαγλαμά και ξεπλένονται στην Όπερα .
Πρέπει να ελεήσουμε επίσης τους γιάπηδες που θέλουνε για πάρτη τους
ακόμα και το βρώμικο αγέρα μας
και βρίσκεται σε νάρκη η συνείδησή τους στων ανθρώπων τα παθήματα
κι αλυσοδένουν τον ίσκιο τους στον Παρθενώνα
να μην τους πάρει σβάρνα ο άνεμος της αναμονής ξέροντας πως δεν πάει παραπέρα .
Πρέπει να λυπηθούμε κάποιους απαρηγόρητους δεξιούς
που έχουν την αλήθεια στο τσεπάκι τους
που τρέμουν στην ιδέα πως το αίμα είναι κόκκινο που είναι παλικάρια στα καλά και συμφέροντα
και νοιάζονται για την πατρίδα - ποια πατρίδα; - που χτυπιέται για τα παιδιά της - ποια παιδιά της ;
με μαύρα δάκρυα
( πατρίδα δίχως πατριώτες και δίχως νόημα πολίτες χωρίς κατεύθυνση και δίχως μνήμη )
τους ποιητές που πέφτουν , ακούσια , μέσα στις λέξεις και πνίγονται στο βυθό τους μουρμουρίζοντας .
Kαι τέλος να συμπονέσουμε εκείνους που πριν τα πράγματα γίνουν ιστορία
τα τιμωρούν μνησίκακα και λυσσασμένα
και τα καταδικάζουν , αμετάκλητα συνεπαρμένοι απ' το θυμό τους
στην πιο μεγάλη τιμωρία : τη ζοφερή αφάνεια .
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση...και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις, προσβλητικά, υποτιμητικά και υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Η φιλοξενία και οι αναδημοσιεύσεις άρθρων τρίτων, τα σχόλια και οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά. Προειδοποίηση: Περιεχόμενο Αυστηρώς Ακατάλληλο για εκείνους που νομίζουν ότι θίγονται προσωπικά στην ανάρτηση κειμένου αντίθετο με την ιδεολογική τους ταυτότητα ή άποψη, σε αυτούς λέμε ότι ποτέ δεν τους υποχρεώσαμε να διαβάσουν το περιεχόμενο του ιστολογίου μας.