Χτύπησα χθες βράδυ την πόρτα τους.
Τρία σπίτια, τρεις διαφορετικοί κόσμοι, η Εβίτα, η Ανιέλα, η Λούσυ, η καθεμιά και το κρεβάτι της.
Ο δημόσιος αξιωματούχος θέλησα να γνωρίσω τις εργαζόμενες που δεν κρύβονται, δεν προσποιούνται, με τον ιδρώτα του κορμιού τους υπηρετούν τη γύμνια των κοινωνιών αιώνες τώρα.
Αυτές οι δηλωμένες να τις πετροβολούμε, κι οι άλλες οι καθωσπρέπει να μας κυβερνούν.
Το είχα κάτι σαν τάμα, να βρεθώ ένας άντρας στο σαλονάκι τους, έτοιμος να προσφέρει γλυκά κι ανθρωπιά, Καλή Χρονιά να ευχηθώ, όχι να τις σπρώξω στον ανάσκελο κόσμο των ενστίκτων.
Με καλοδέχθηκαν, αν και φοβήθηκα πως θα με σιχαθούν, τόση ανηθικότητα που εκπροσωπώ πια.
Συγκινήθηκαν, μελαγχόλησαν, σοκαρίστηκαν. Κρατώ σαν φυλαχτό τα λόγια της Εβίτας : “Να ξαναβρούμε την αξιοπρέπειά μας. Να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, αλλιώς κανείς δεν θα μας σεβαστεί, δεν θα μας τιμήσει.
Είμαι πολύ περήφανη που είμαι Ελληνίδα!”
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια δημοσιεύονται με μια καθυστέρηση και αφού τα δει κάποιος από τη διαχείριση...και όχι για λογοκρισία αλλά έλεγχο για: μη αναφορά σε προσωπικά δεδομένα, τηλέφωνα, διευθύνσεις, προσβλητικά, υποτιμητικά και υβριστικά μηνύματα ή δεσμούς (Link) με σεξουαλικό περιεχόμενο.
Η φιλοξενία και οι αναδημοσιεύσεις άρθρων τρίτων, τα σχόλια και οι απόψεις των σχολιαστών δεν απηχούν κατ' ανάγκη τις απόψεις του ιστολογίου μας και δεν φέρουμε καμία ευθύνη γι’ αυτά. Προειδοποίηση: Περιεχόμενο Αυστηρώς Ακατάλληλο για εκείνους που νομίζουν ότι θίγονται προσωπικά στην ανάρτηση κειμένου αντίθετο με την ιδεολογική τους ταυτότητα ή άποψη, σε αυτούς λέμε ότι ποτέ δεν τους υποχρεώσαμε να διαβάσουν το περιεχόμενο του ιστολογίου μας.